Haukur - 01.03.1910, Síða 7

H AUKUR'.
auðsjeð á svip þeirra, að þeir álitu þessa
uppástungu nokkuð bíræfna. En Holmes tók
þetta lotorð fangans gilt, og leysti þegar bönd
þau, er við höfðum bundið um mjóaleggina á
honum. Hann stóð upp og teygði úr fótunum,
eins og hann væri að sannfæra sig um það, að
hann væri í raun og veru laus. Og jeg man
það greinilega, að þegar jeg virti manninn fyrir
úijer, þá hugsaði jeg með sjálfum mjer, að jeg
hefði sjaldan sjeð jafn þreklegan mann; og svip-
Urinn á dökka, veðurtekna andlitinu hans var
einbeittur og djarfmannlegur, og engu siður geig-
vænlegur heldur en kraftar hans og líkamsat-
gervi.
Ef lögreglustjórastaðan væri laus, þá álit jeg,
að þjer væruð rjetti maðurinn i hana«, mælti
hann og starði með mikilli aðdáun á fjelaga
Minn. »AIdrei hefði mjer getað komið það til
hugar, að mönnum hjer í Lundúnum tækist að
snuðra mig uppi«.
»t>að er víst bezt, að þið komið með okkur«.
niælti Holmes við leynilögreglumennina«.
»Jeg skal vera ökumaður«, mælti Lestrade.
»Það er gott. Og Gregson getur setið í vagn-
mum lijá mjer — og þjer lika, læknir. Þjer
hafið haft svo mikinn áhuga á þessu máli, og
veitt því aðstoð yðar að ýmsu leyti, svo að þjer
Verðið að koma með okkur lika«.
Jeg þáði boð þetta fegins hendi, og við urð-
um allir samferða ofan stigann. Fanginn gerði
enga tilraun til að komast undan. Hann fór
þegjandi og rólegur upp í vagninn — sinn eigin
vagn — og við fórum upp í vagninn á eftir hon-
Um. Lestrade stökk upp i ökumannssætið, og
sló í klárana, og að lítilli stundu liðinni komum
við þangað, sem ferðinni var heitið.
Þegar þangað kom, var okkur visað inn í
htið herbergi, og þar skrifaði lögregluumsjónar-
úiaður hjá sjer nafn fangans, og nöfn þeirra
manna, sem hann var sakaður um að hafa myrt.
Umsjónarmaður þessi var fölur í andlili, dauð-
yflislegur og kuldalegur, og það var þvi líkast,
sem hann ynni verk sín ósjálfrátt, eins og vjel.
»Fanginn verður yfirheyrður eftir nokkra
haga«, mælti hann. »Ef það skyldi vera eitt-
hvað, sem þjer vilduð sagt hafa, hr. J.efferson
Hope, þá megið þjer segja það. En jeg verð
uð vekja athygli yðar á því, að allt, sem þjer
segið, verður bókað. svo að það getur ef til víll
siðar orðið notað sem sönnun gegn yður«.
»Já, það er ýmislegt, sem jeg vildi gjarnan
se8ja«, svaraði fanginn hægt og stillilega. »Jeg
vildi gjarnan mega segja yður alla málavextiw.
»Er ekki betra, að þjer bíðið með það, þar
hl próf verða tekin í málinu?« spurði lögreglu-
umsjónarmaðurinn.
»Það gæti farið svo, að jeg yrði aldrei próf-
aður«, svaraði fanginn. »Nei, þjer þurfið ekki
að láta yður verða neitt hverft við, jeg er hvorki
að hugsa um að ílýja nje fyrirfara mjer. Eruð
Þjer læknir?« Hann sneri sjer að mjer, og leit
a mig dökku, hörkulegu augunum sínum, um
leið og hann spurði að þessu.
»Já, jeg er læknir«, svaraði jeg.
»Þreifið þjer þá hjerna«, mælti hann hros-
andi, og fór með hendurnar með járnunum á
upp að brjóstinu á sjer.
Jeg lagði höndina á brjóst hans, og fann
þegar, að hann hafði ákafan hjartslátt, og að
hjartað sló mjög óreglulega. Brjóstgrindin skalf
og nötraði, eins og veggir á veikbyggðu húsi, þar
sem stór og aflmikil gufuvjel er í gangi inni fyrir.
Það varð svo hljótt í herberginu, eftir að hann
sagði þessi síðustu orð, að jeg heyrði greinilega
suðuna og dynkina í brjóstinu á honum.
»Hvað er þetta«, mælti jeg, »þjer hljótið að
hafa stóran æðahnút á aorta*«.
»Já, þeir kalla það víst því nafni«, mælti
hann rólega. »Jeg fór til læknis eins í vikunni
sem leið, og hann sagði, að hnútur þessi hlyti
að springa innan fárra daga. Hann hefir ágerzt
ár frá ári nú á síðkastið. Jeg fjekk hann
af ofmikilli áreynslu og illu viðurværi, þegar jeg
var að flakka umífjöllunum kringum Saltvatns-
borgina. En nú hefi jeg lokið ætlunarverki mínu,
og nú er mjer því sama um það, hvenær kallið
kemur. Þó langar mig til þess, að málavextir
allir verði skrásettir, áður en jeg fell frá, því að
jeg vil ógjarnan, að mín verði minnzt eins og
einhvers auvirðilegs morðingja«.
Lögreglu-umsjónarmaðurinn og leynilög-
reglumennirnir tóku nú saman ráð sín um það,
hvort það væri rjett eða ekki, að láta hann segja
sögu sína.
»IIaldið þjer, læknir, að hann sje í nokkurri
bráðri hættu?« spurði umsjónarmaðurinn mig.
»Já, það er hann áreiðanlega«, svaraði jeg.
»Fyrst svo er, þá er það augljós skylda okk-
ar rjettvísinnar vegna, að hlusta á það, sem hann
hefir að segja«, mælti umsjónarmaðurinn. »Yður
er frjálst, maður minn, að veita okkur alla þá
fræðslu, er þjer óskið, en, eins og jeg sagði áðan,
verður það allt bókað«.
»Með yðar leyfi ætla jeg þá að setjast niður«,
mælti fanginn, og settisl um leið og hann sagði
þetta. »Þessi æðahnútur hefir það í för með
sjer, að jeg verð fljótt þreyttur, og þetta litla
tusk, sem við lentum í áðan, hefir heldur gert
mjer illt en hitt. Jeg stend nú á grafarbarmin-
um, og þess vegna hljótíð þið að geta skilið það,
að jeg hefi ekkert gagn af þvi, að segja ykkur
ósatt. Hvert einasta orð, sem jeg ætla að segja
ykkur, er hreinn og heilagur sannleikur, og hvað
þið gerið við það, eða hvernig þið hagnýtið það,
er mjer nákvæmlega sama um«.
Að svo mæltu hallaði Jeflferson Hope sjer
aftur að stölbríkinni, og byrjaði á hinni merki-
legu sögu sinni, sem hjer fer á eftir. Hann tal-
aði hægt og stililega, og setningaskipunin var ljós
og skilmerkileg, og það var því líkast, sem hann
væri að segja frá einhverjum algengum, hvers-
dagslegum viðburðum. Jeg ábyrgist, að það,
sem hjer er tilfært, er nákvæmlega eins og hann
’) Aorta = slagæðin mikla, sem flytur blóðið frá
vinstra hjartahólfi út í líkamann.
— 37 —
38