Haukur - 01.03.1910, Blaðsíða 8

HAUKUR.
sagði það sjálfur, þvi að jeg hefi fengið að hafa
undir höndum minnisbók Lestrades, sem orð
fangans voru hraðrituð í jafnóðum, nákvæm-
lega eins og hann sagði þau.
))Það getur ekki haft neina þýðingu íyrir
ykkur, að fá vitneskju um það, hvers vegna jeg
hataði þessa menn«, mælti hann. »Ykkur nægir
að vita það, að þeir voru valdir að dauða tveggja
manna — föðurs og dóttur, og að þeir höfðu
með því fyrirgert lííi sínu. En vegna þess, hvernig
þeir frömdu morð þessi, og tímans og staðarins,
sem þeir frömdu þau á, taldi jeg með öllu ó-
hugsandi, að jeg gæti fengið nokkurn dómstól
til þess að dæma þá. Mjer var engu að síður
fullkunnugt um sekt þeirra, og jeg ásetti mjer
þess vegna, að vera ákærandi þeirra, dómari og
böðull — allt í senn. Þið mynduð hafa gert
það sama, ef þið hefðuð verið i mínum sporum,
svo framarlega, sem nokkur hugur eða dugur er
í ykkur.
Stúlku þá, sem jeg tala um, ætlaði jeg að
eiga fyrir tuttugu árum. En henni var þröngvað
til að giftast þessum Drebber, sem jeg dæmdi fyrst,
og það varð henni að bana. Jeg tók giftingar-
hringinn af stirðnuðum og köldum fingrinum á
henni, þegar hún lá á líkbörunum, og strengdi
þess heit, að Drebber skyldi hafa hann fyrir
augunum á dauðastundinni, til þess að síðasta
hugsun hans í þessu lífi skyldi vera um glæp
þann, sem honum væri að hefnast fyrir. Jeg
hefi ætíð borið hringinn á mjer, og elt Drebber
og samsektarmann hans fram og aftur um tvær
álfur heimsins, þar til jeg að lokum náði þeim
hjer. Þeir hjeldu víst, að jeg myndi með tím-
anum verða þreyttur á því, að elta þá, en þeim
skjátlaðist í því, og ef jeg dey á morgun, sem
er mjög sennilegt, þá dey jeg með þeirri sælu
meðvitund, að jeg hefi lokið ætlunarverki mínu
í þessum heimi, og leyst það vel af hendi. Þeir
hafa báðir látið líf sitt, og það er jeg, sem hefi
tekið þá af. Nú hefi jeg einskis framar að óska
og ekkert að lifa fyrir lengur í þessum heimi.
Þeir voru ríkir, en jeg fátækur, svo að það
var enginn hægðarleikur fyrir mig, að elta þá
úr einum staðnum í annan. Þegar jeg að lok-
um kom hingað til Lundúnaborgar, var buddan
hjer um bil alveg tóm, og jeg sá það, að jeg
varð að fá mjer einhverja atvinnu, til þess að
hafa ofan af fyrir mjer. Þótt jeg sje nokkuð
vanur göngumaður orðinn, þá er jeg jafn vanur
reiðmaður og ökumaður, og þess vegna sneri
jeg mjer til leiguvagnafjelags eins, og fjekk þeg-
ar atvinnu hjá því. Jeg Qekk hjá því vagn og
hest, og átti að skila því ákveðinni upphæð á
hverri viku í leigu eftir hvorutveggja. Og það
sem jeg fjekk afgangs þeirri upphæð, átti jeg að
eiga sjálfur. Mikill var afgangurinn ekki, en mjer
lánaðist þó að hafa ofan af fyrir mjer á þennan
hátt. Það sem jeg átti erfiðast með, var það,
að þekkja og muna öll götunöfnin, því að af
öllum þeim völundarhúsum, sem sögur fara af,
er þessi borg sjálfsagt eitthvert það ílóknasta og
vandrataðasta. En jeg hafði ætíð hjá mjer upp-
— 39 —
drátt af borgiuni, og þegar jeg svo hafði komið
nokkrum sinnum að helztu gistihöllunum og
brautarstöðvunum, þá fór mjer smám saman að
ganga betur.
Það leið langur tími áður en jeg gat komizt
fyrir það, hvar þessir náungar hjeldu til. En
jeg hjelt áfram að spyrja og spyrja, unz jeg að
lokum gat grafið þá upp. Þeir hjeldu til í mat-
söluhúsi einu í Camberwell, hinsvegar við ána.
Og þegar jeg hafði komizt að því, þá vissi jeg,
að jeg hafði þá i hendi mjer. Jeg hafði látið
skegg mitt vaxa, svo að það var með öllu ó-
hugsandi, að þeir gætu þekt mig. Jeg ásetti mjer
að sitja um þá og elta þá á röndum, þar til jeg
fengi færi á þeim. Jeg var fastráðinn í því, að
láta þá ekki komast undan í þetta skifti.
Samt sem áður vantaði lítið á, að þeim hefði
tekizt það. Hvert sem þeir fóru fram og aftur
um borgina, þá var jeg ætíð i hælunum á þeim.
Stundum veitti jeg þeim eftirför í vagninum
mínum, og stundum gangandi. Jeg stóð betur
að vigi í vagninum, því að þá gátu þeir ekki
komizt undan, þótt þeir færu sjálfir upp í vagn.
Það var að eins fyrst á morgnana og síðast á
kvöldin, sem jeg gat unnið mjer nokkuð inn,
með því að aka með aðra, og þess vegna fór
jeg að komast í skuld við vagneigendurna, en
— það tjáði ekki að setja það fyrir sig, ef jeg
einungis gat haldið áfram, að sitja um menn þá,
er jeg vildi ná í.
En það ætlaði að verða næsta torvelt, að
ná í þá, því að þeir voru mjög varir um sig.
Þeir hljóta að hafa fengið einhvern grun um
það, að jeg væri ekki hættur ofsóknum mínum,
því að þeir gættu þess vandlega, að fara aldrei
út öðru vísi en báðir saman, og aldrei fóru þeir
út eftir að skyggja tók á kvöldin. í hálfan mán-
uð veitti jeg þeim eftirför á hverjum einasta degi,
en sá þá aldrei öðru visi, en báða saman. —
Drebber var næstum því á hverjum degí ölvaður,
en Stangerson var aftur þeim mun varari um
sig. Jeg var ætíð á varðbergi, ár og síðla, en jeg
flekk aldrei svo mikið sem snefil af tækifæri til
þess, að ná í þá. En jeg missti samt sem áður
ekki kjarkinn, því að grunur minn sagði mjer,
að stund sú, sem jeg hafði þráð í full tuttugu
ár, hlyti nú loksins að vei'a í nánd. Það eina,
sem jeg bar kvíðboga fyrir, var það, að æða-
hnúturinn hjerna inni fyrir kynni að springa of
snemma, og hindra mig frá að framkvæma ætl-
unarverk mitt.
Svo var það loksins eitt kvöld, þegar jeg
var að aka fram og aftur eftir Torquay Terrace
— götunni, þar sem þeir hjeldu til — að jeg sá
vagn einn staðnæmast við dyrnar hjá þeim-
Eitthvað af ferðamannafarangri var þegar borið
út í vagninn, og rjett á rftir komu þeir Drebber
og Stangerson út, settust upp í vagninn og óku
af stað. Jeg sló í klárinn minn, og hjelt á eftir
þeim, til þess að missa ekki sjónar á þeim<
(Framh.).
— 40 —