Haukur - 01.03.1910, Qupperneq 11

H AU KU R.
San Asinone.
Ferðaminning frá Ischia eftir Yillielm Bergsee.
Með myndum.
'(áV’ "V'V
»Hefir hún þá staðið í einhverju makki við
hann?«
»Staðið — hún? — Nú, svo að skilja! — Nei,
það er miklu verra en það. Hún hefir setið í
Qiakki við hann. Og svo lagði hann hana á ljer-
eft, án þess að láta hana einu sinni vera í svo
rciiklu sem lífstykkinu«.
»Nú fer jeg að skilja. Þú átt við, að hún
hafi setið fyrir hjá honum — verið fyrirmynd?«
»Já, einmitt, þeir kalla það vist svo, þótt
það sje allt annað en til fyrirmyndar. Og hann
hefir málað hana með eðlilegum holdslit og öllu
saman, og það svo mðangalega, að hver maður
hlaut að þekkja hana undir eins. En engin sið-
söm stúlka hjer á evjunni situr í makki við mál-
ara, jafnvel hvað mikið sem henni er boðið til
þess. Slíkur svínsháttur þekkist ekki hjerna á
Ischia«.
»En jeg get ekki sjeð, að það sje neitt illt
eða saknæmt í þessu. Hvað getur það gert til,
þó að stúlka sitji sem fyrirmynd hjá listamanni,
°g hann máli fallega andlitsmynd?«
»Já, ef hann bara málaði hana þannig, að
enginn gæti þekkt, af hverjum myndin ætti að
vera. En hann hafði lagt hana svo nákvæmlega
a ljereftið, að það var alveg eins og maður sæi
hana sjálfa í spegli. Allir þekktu hana undir
eins. — »Það er hún Filomela, dóttir hans Casa-
nuovas«, sögðu þeir«.
»En það er einmitt aðal-kosturinn. — Þar í
er listin fólgin. Þú ættir sannarlega að fagna því>
að fá svo fallega mynd af kærustunni þinni«.
»Jeg? Jeg fjek hana alls ekki. Við höfðum
hæði, Filomela og jeg, vonast eftir því, að hann
lr>yndi gefa okkur myndina, þegar hún væri full-
gerð. En hann hló bara að henni, og sagði, að
hann gæfi ekki fje sitt þannig. Hann ætlaði að
Selja hana í Neapel, sagði hann. Selja unnust-
llna mína, Eccellenza! I.áta hengja hana upp
1 fóledógötunni. Nei, það má aldrei verða! —
1 ess vegna sagði jeg henni upp«.
»En hvað getur það sakað, þó að hún sje
*átin hanga hjá einhverjum listaverkasala í Tóle-
hógötunni?«
»Það skal jeg segja yður, Eccellenza. Þegar
húið væri að hengja liana þar, þá myndu lista-
'erkasalarnir láta taka ljósmyndir af henni, því
að Filomela er einhver allra fríðasta stúlkan
hjerna á eyjunnk.
»Já, já, — og livað svo?«
»Hvað svo?« — endurtók Francesco gramur
1 geði. »Og ekki annað en það, að hver einn
°§ einasti kvennasnati, sem Tóledógatan er al-
Þakin af, myndi fara inn og kaupa hana. Og
Pegar þeir væru búnir að þvi, myndu þeir þefa
það upp, hvaðan hún væri, hvar hún ætti heima
°8 svo einn góðan veðurdag myndum við fá
Clnn af þessum þorpurum liingað yfir á eyjuna,
til þess að freista hennar með gulli sínu og fag-
urgala«.
»Skammastu þín ekki, Francesco! Fílomela
myndi aldrei falla fyrir slíkum freistingum«.
»Það held jeg nú ekki heldur. En mann-
orð hennar væri í hættu samt sem áður. Ef
slíkum þorpara tækist ekki að tæla hana með
sjer til Neapel, þá myndi hann senda flugur til
höfuðs henni«.
»Flugur til höfuðs henni?«
»Já, Eccellenza! Það myndi hann gera«,
mælti Francesco ákafur. »Hún er sem sje nógu
falleg til þess. Hann myndi rápa um allt milli
herforingja, slæpingja, presta og auðugra útlend-
inga. Og alstaðar myndi hann hafa ljósmyndina
af henni til sýnis, og mæla með Fílomelu hirini
fögru í Casamicciola. Og hver flugan annari
verri m}’ndi koma sveimandi hingað yfir til eyj-
arinnar, og að lokum myndi þyrpast um hana
þvílíkur urmull, að hún hefði engan frið fyrir
flugnasveimi. Og jafnvel þótt hún kæmist ó-
skemmd undan þeim að öðru leyti, þá myndu
þeir þó ata og spýja út mannorð hennar svo
mjög, að hún i örvæntingu sinni, myndi annað
hvort fleygja sjer í sjóinn, eða í fangið á ein-
hverjum þeim, sem henni litist skást á«.
Francesco var allt i einu orðinn mælskur.
En nú greip hann um ennið, fölnaði upp og
hneig aftur á hak til jarðar. Jeg hellti í hann
dálitlum sopa af vini, og meðan hann var að
drekka það, datt mjer í hug, að mikill væri nú
munurinn á þvi, hvað asnreki þessi hefði næm-
ari tilfinningar fyrir þeirri skyldu sinni, að verja
sæmd og mannoi'ð konunnar, heldur en margur
vogreks-asninn heima hjá okkur. En jeg þóttist
líka verða þess greinilega áskynja af þessu, að í
raun og veru elskaði hann enn þá næturgalann
sinn úr dalnum, og vonaði þess vegna, að ef til
vill gæti allt enn þá farið vel.
»Ef jeg fengi nú Duchatel til þess, að af-
henda okkur myndina aftur, hvað mjmdirðu þá
gera?«
Francesco rak upp stór augu, og starði á mig.
»Heilaga guðs móðir! Væri það hugsanlegt?«
stundi hann upp.
»Alveg óhugsandi er það ekki. Jeg þekki
Duchatel, En hvað svo?«
»ó, Eccellenza!----------« stamaði hann út
úr sjer, greip um höfuðið, eins og hann hefði
fengið sáran verk í það, og fór svo allt í einu að
gráta. Jeg starði forviða á hann — hann grjet,
grjet eins og barn.
Sólin hækkaði á lofti, og hitinn óx meira og
meira. — Það var því nauðsynlegt, að fara að
hugsa til heimferðar. Þrátt fyrir öll mótmæli
frá Francescos hálfu, tókst mjer að lokum að
koma honum á bak asnanum, og svo tók jeg
sjálfur asnaprikið í hönd mjer, og lagði af stað
fet fyrir fet ofan fjallið, og það varð auðvitað til
þess, að fólkið niðri í vínbrekkunum stóð og
glápti á okkur eins og tröll á heiðríkju. Það
hafði víst aldrei áður sjeð Eccellenza sem asn-
reka, og mun því hafa þótt það æði einkenni-
— 45 —
— 46 —