Haukur - 01.05.1911, Síða 4

HAUKUR.
ofurharmi. »Enn þá er hún til reynslu, en að
fáum dögum liðnum verður hún skilin frá mjer
fyrir fullt og allt«.
Hann fór að halda, að þetta hlyti að vera
einhver grimmúðlegur gamanleikur, og annað
ekki, og hann flýtti sjer sem mest hann mátti
heim til sín.
En það var enginn gamanleikur. Þarna lá
brjefið á borðínu, er sagði honum allt eins og
var.
Hann las það enn einu sinni, — hún var
farin, horfin honum að fullu og öllu.
Og enn þá rifjuðust upp fyrir honum endur-
minningar liðna tímans, endurminningarnar um
ástúð hennar og blíðu, ljúflyndi og huglátssemi.
Og hann titraði af gremju og sjálfsásökun.
Vegna jafn illrar og slægrar konu oggreifa-
frú Nischinkin var, hafði hann misst hina góðu,
göfuglyndu og tryggu eiginkonu sína, sem hafði
elskað hann heitara en sitt eigið líf.
Fullur örvæntingar barði hann sjer á brjóst
og andvarpaði:
»Misst — misst að fullu og öllu!«
Hún var lifandi, en þó var hún dauð hon-
um — jörðuð innan klausturveggjanna.
»Jeg verð að frelsa hana, ná í hana aftur«,
stundi hann upp, »ef það er ekki ómögulegt
.......of seint!«
Umhugsunin um það, að hann fengi aldrei
að sjá hana framar, aldrei að njóta ástar henn-
ar og blíðu, gerði hann nær því vitstola.
Nú skildi hann það fyrst, hversu mikið
hann hafði átt konu sinni að þakka, og hve lít-
ils hann hafði metið það allt til þessa.
»Jeg átti það skilið, að mjer hefndist fyrir
hina heimskulegu ástríðu mína«, mælti hann
við sjálfan sig. »Nú fyrirlít jeg furstafrúna jafn
mikið og jeg elska Elínu, konuna mína!.........
Ó, jeg held jeg hljóti að verða alveg sturlaður
af harmi og hugarvili.«
Hann hafði fullan vilja á því, að gera eitt-
livað, en þó sat hann aðgerðalaus. Hann kenndi
svo óskiljanlegs magnleysis, að honum fannst
sem hann gæti hvorki hreyft legg nje lið.
Endur og sinnum leit hann í kringum sig
örvilnaður, og stundi:
»Misst — misst að fullu og öllu!«
Uannig liðu nokkrir mjög ömurlegir dagar.
Aribert var eins og í leiðslu, og alveg rænulaus.
Hann raknaði fyrst við, er bæjarsendill einn
færði honum brjef. Hann tók við því, og reif
það upp í snatri.
Það var frá príórunni í klaustrinu.
Það sk^Tði honum frá því með fáum orðum,
að hjónaband hans og Elínar hefði samkvæmt
ósk Elínar sjálfrar — verið lýst ónýtt, með því
að hann sýndi henni ekki lengur kærleika og
alúð, heldur elskaði aðra konu. Elín hefði leit-
að athvarfs og fundið það í faðmi hinnar
heilögu guðsmóður.
Þarna stóð það með fáum en ljósum orðum:
Elín var töpuð honum að fullu og öllu.
— 103 —
Hann rak upp óp, eins og óður maðuiV
fleygði sjer á legubekk og huldi andlitið í hönd'
um sjer.
Keisarinn og Jón Halifax störðu hvor á ann-
an.
»Talið þjer, talið þjer maður!« endurtók
keisarinn ákafur.
»Jeg hafði látið þessa konu ginna mig tií
þess, að lofa að blekkja yðar hátign. Jeg skildi
ekki til fulls, hversu glæpsamlegt það var, sem
jeg ætlaði að gera. Gullið freistaði mín. En
svo hitti jeg ungan mann, sem kallar sig »Hjarta-
ás«, og hann leiddi mjer fyrir sjónir, hvernig
jeg ætlaði að verða þess valdandi, að góðri og
göfugri konu yrði steypt í ógæfu, sem sje eigin-
konu yðar«.
»Talið þjer skýrara, maður!« mælti keisai'"
inn byrstur. »Jeg skil ekki enn þá, hvað þje1"
eigið við«.
»Frúin bauð mjer mikla peningaupphæð, ef
jeg vildi hjálpa henni til þess að svíkja yðar há-
tign og blekkja, ef svo ætti til að vilja, að hún
fæddi ekki son. Þrátt fyrir alla kænsku sína og
slægð, var hún þó töluvert óhyggin, því að hún
ljet mig renna grun í það, hvers konar glæpm'
það var, sem hún hafði í hyggju að fremja«.
Nú skildi keisarinn það fyrst, hvað Jón átti
við.
»Frúin vildi láta yður útvega sjer nýfmt*
sveinbarn, eða er ekki svo?« spurði hann.
»Já, jeg átti að leita uppi sem ílest af því
fólki, er væri fúst til þess að láta af hendi að
fullu og öllu nýfætt sveinbarn, svo að víst yrði.
að það yrði þó til á einhverjum staðnum«.
»Og þetta barn? Hvað átti svo að gera við
það?« stamaði keisarinn út úr sjer náfölur.
»Það átti að bera það fram fyrir yðar há-
tign sem ríkiserfingja, ef svo færi, að frúin fæddi
dóttur«.
Keisarinn hneig niður á stól, lamaður af
örvílnun.
Jón stóð hreyfingarlaus, og starði forviða á
hann.
Allt í einu stökk keisarinn á fætur og spurðu
»Er þetta satt, sem þjer segið, maður?«
»Það sver jeg, yðar hátign«.
»Farið þjer þá. Jeg skal síðar láta kalla á
yður«.
»Fyrirgefið mjer, yðar hátign, að jeg hcfi
hryggt yður!«
Um leið og Jón mælti þetta, hörfaði hauo
aftur á bak út úr herberginu, og hneigði sifi
hvað eftir annað fyrir keisaranum.
(Framh.).
'2/K'PNtS'
Skammvinnir eru samferðadagar vorir hjer á jörðun'11,
Sjáðu um, að þú beiskir þjer þá ekki sjálfur með reiði og
framhleypni.
* ,
Reyndu að sigra óvin þinn með göfuglyndi, með því a°
verða hjálpari hans og velgerðamaður, þar sem hann þar*
hjálpar við.
'i.1 V vvjNjiy-
— 104 —