Haukur - 01.06.1912, Qupperneq 2

H A U K U R.
nautakjötssteik, kindakjötssteik, káifskjötssteik eða
hjerakjötssteik, efíir því sem hverjum geðjaðist
bezt . . . Þegar jeg hafði fengið hrossakjötsbitann
minn, þá fannst mjer sem enginn gæti lifað betra
lífi en j’eg, ekki einu sinni kóngurinn. Jeg hljóp
með það til kalkofnsins míns, eins og úlfur til
holu sinnar, og þar steikti jeg það á kolaglóðinni,
með leyíl kalkbrennslumannsins, og bjó til úr því
ágætan mat. Þegar ekki var unnið í kalkofnun-
um, þá tindi jeg sprek í Romainville, kveikti upp
eld og steikti kjötbitann minn í króknum hjá slátr-
unarhúsinu. Það var auðvitað hjer um bil hrátt,
og rann úr því blóðið; en það var bara til til-
breytingar; jeg gat þá ekki sagt, að jeg æti allt af
sama matinn«.
»Og nafn þitt? Hvað varstu kallaður?« spurði
Rúdólf. »
»Jeg var þá enn þá ljóshærðari en jeg er nú.
Hárið var líkast nýkembdum hör. Sjáöldrin urðu
ætíð rauð, þegar jeg reiddist. Þess vegna var jeg
kallaður Albínóinn. Albínóarnir eru hvítu kanín-
urnar meðal mannanna; þeir eru rauðeygðir eins
og þær«, bætti Breddubeitir við liátiðlega eins og
lífeðlisfræðilegri athugasemd.
»Og foreldrar þínir? Ættfólk þitt?«
»Foreldrar mínir? Þeir bjuggu á sömu bú-
jörðinni, eins og foreldrar Sólskríkjunnar. Fæð-
ingarstaður? Einhver afkyminn í einhverri göt-
unni, sama hver hún var, hvort bægisteinninn var
til hægri eða vinstri handar, þegar farið var til
rennunnar eða frá henni«.
»Hefirðu óskað foreldrum þínuin bölbæna
fyrir það, að þeir yfirgáfu þig?«
»Hvaða gagn hefði jeg átt að hafa af því? —
—- En það er nú það sama; þau hafa gert mjer
slæman grikk með því að gjóta mjer inn í heim-
inn. Jeg skyldi ekki kvarta yfir þvi, ef þau hefðu
skapað mig eins og guð ætti að slcapa beininga-
mennina, sem sje tilfinningarlausa fyrir kulda,
hungri og þorsta. Það þyrfti ekki að kosta hann
neina aukafyrirhöfn, en þá ættu beiningamennirnir
hægara með að vera ráðvandir«.
»Þú hefir orðið að þola bæði hungur og kulda,
og samt hefir þú aldrei stolið, Breddubeitir?«
»Nei, það hefi jeg aldrei gert, og þó hefi jeg
orðið að þola margt. Stundum hefi jeg fastað í
tvo daga samfleytt og meira en það, en--------stolið
heíi jeg aldrei«.
»Af hræðslu við fangelsið?«
»Bull!« mælti Breddubeitir, yppti öxlum og
skellihló. »Ætti jeg kannske að hafa látið vera
að stela mjer matarbita af hræðslu við að fá ó-
keypis mat? — Sem ráðvandur maður lá oft við
sjálft að jeg dræpist úr hungri — sem þjófur hefði
jeg fengið mat í fangelsinu. —---------Nei, jeg hefi
ekki stolið, af því — — af því — — nú, af því
að jeg hefi ekki haft neina löngun til þess«.
Rúdólf varð hrifinn af þessu svari, sem var
miklu fallegra, heldur en Breddubeitir gerði sjer
grein fyrir.
Hann áleit það reglulega virðingarvert af þess-
um veslings manni, að hann skyldi ávallt hafa
verið ráðvandur, þrátt fyrir það, þótt hann hefði
— 75 —
ætíð vantað allt til alls, og orðið að þola óttaleg1
hungur og alls konar skort. Og hann áleit það
því fremur virðingarvert sem hegningin fyrir þjófn*
að hefði veitt lionum bæði húsaskjól og viðurvsen-
Neyðinni og þrautunum hafði ekki tekizt að
fara alveg með þennan ólánsama og ósiðaða mann,
og Rúdólf rjetti honum hönd sina.
Breddubeitir starði undrandi á Rúdólf, og með
hálfgerðri lotningu. Hann dirfðist naumast að
snerla hönd þá, er honum var rjett. Hann þóttist
finna það á sjer, að á milli hans og Rúdólfs væri
mikið djúp staðfest.
»Þetta þykir mjer vænt um að heyra«, mseU’
Rúdólf. »Þú átt enn þá töluvert af óspilltu hug'
arfari og sómatilfinningu . . . «
»Það skal jeg ekkert um segja«, mælti Breddu-
beitir klökkur. »En það, sem þjer sögðuð núna,
það hefi jeg aldrei heyrt neinn segja áður —
það eitt er víst. ----Og hnefahöggin síðustu, sem
þjer veittuð mjer-----þau gengu eins og hnallm'
á bumbu, og hefðu vel getað haldið áfram til
morguns, í stað þess að þjer sitjið nú hjer, og
borgið matinn, sem jeg geri injer gott af------og
þjer segið mjer svo margt — — svo mikið eI’
víst, að þjer megið í lífi og dauða reiða yður a
Breddubeiti«.
Rúdólf vildi ekki láta neitt á tilfinningum sín-
um bera, og spurði kuldalega:
»Varslu lengi aðstoðarmaður hjá hrossaslátr'
urunum?«
»Já, það held jeg nú. Fyrst í stað dauðsárn-
aði mjer það, að þurfa að stinga þessar veslings
gömlu bikkjur — — en svo fór mjer að þykja
gaman að því. Þegar jeg svo var orðinn eitthvað
sextán ára og fór að færast yfir á þroskaaldurinn,
þá varð það að reglulegri ástríðu lijá mjer, að
beita hnífnum — það var blátt áfram æði — —'
jeg gleymdi bæði að jeta og drekka — — jeg gat
ekki um annað hugsað, en þetta. Þjer hefðuð átt
að sjá mig við vinnu mína, þegar mesl var að
gera: Jeg var í gömlum buxnagörmum, en að
öðru lej'ti allsnakinn. Þegar jeg svo stóð með
stóra hnífinn minn í hendinni flugbeittann, og.
hrossin stóðu allt í kringum mig í röðum, 1 5—20,
og biðu — ja, þvílíkt! — og jeg svo tók til að
drepa þau, þá vissi jeg ekki hvað það var, sem
yfir mig koin — — það var blátt áfram æði; jeg
fjekk suðu fyrir eyrun; jeg sá rautt----jeg stakk
— — og jeg stakk, stakk, þar lil jeg var orðinn
svo máttlaus, að hnífurinn Ijell úr hendi minnn
Ja, þvílíkt! Það var gaman, það var unaðurt
Jeg liefði heldur kosið, að geta haldið því starn
áfram, en að vera miljónaeigandi, já, jeg hefð*
viljað gefa þar inikið á milli, það segi jeg satt«.
»Þetta er þá orsokin til þess, að þjer varð
gjarnt að beita hnítnum«, mælti Rúdólf.
»Það er vel líklegt. En þegar jeg var á að
gizka sextán ára, varð þessi ástríða svo sterk
æðiskennd, að þegar jeg var einu sinni byrjaðui
að stinga, þá rjeð jeg ekkert við mig — slepp11
mjer alveg, og gerði rneira ógagn en gagn; já, je$
ónýtti alveg húðirnar með því að stinga hnífnun*
á kaf í skrokkana hingað og þangað. Að lokm11
— 70 —