Haukur - 01.06.1912, Qupperneq 3

H A U K U R .
'ar jeg rekinn burt. Jeg reyndi þá að fá vinnu
ía hinum reglulegu slátrurum. Mig hefir allt af
angað til að komast í þess konar stöðu. En það
'ar ekki því að lieilsa. Þeir hristu höfuðið og
1 u á mig smáum augum, eins og iðnaðarmaður-
11111 á ólærða hagleiksmanninn. Svo þegar jeg var
0rðinn full ra sextán ára, og hnífstunguæðið var
lanð að renna af mjer, þá leitaði jeg mjer atvinnu
atlnars staðar. En jeg gat lengi vel enga atvinnu
eilgið, og oft varð jeg að svelta. Loksins fjekk
vinnu í grjótnámunum í Montrouge. I’ar var
•|eS bara í tvö ár, því að jeg varð leiður á því að
e,ka akneyti á þjóðvegunum, og draga grjót fyrir
e,t111 franka um daginn. Og af því að jeg varstór
°§ sterkur, þá ljet jeg taka mig í herþjónustu. Jeg
lar spurður að nafni og aldri, og hvar vitnisburð-
arhrjef mín væru. Nafn mitt? Albínóinn. Aldur?
lt*ð á skeggið á mjer. Vitnisburðarbrjefm? Hjer
þ vitnisburður meistara míns í grjótnámunum.
eir álitu, að jeg gæti orðið duglegur hermaður,
°§ tóku mig í lierinn«.
»Og ef þá hefði verið ófriðartími, þá hefði
ai'lniennska þín, hugrekki, og tilhneiging þín til
Ueita hnífnum, sjálfsagt orðið til þess, að þú
elðir verið gerður að herforingja«.
»Já, það hefði átt við mig! Það lrefði verið
^klítið meira í munni fyrir mig, að stinga Eng-
endinga eða Þjóðverja, lieldur en að stinga veslings
lr,ðarbikkjurnar. En það var einmitt ólánið, að
ha var enginn ófriður, en nógur heragi. Lærling-
.r reynir að berja meistara sinn; gerir ekkert til;
sle hann burðaminni, er hann sjálfur barinn; sje
atllr aftur á móti sterkari, þá ber hann. Hann
81 i'ekinn burt, máske settur i varðhald; það er
Uiif og sumt. í hernum gengur það öðruvísi.
mn sinni sló undirforinginn í mig, til þess að
le§ yrði íljólari að gegna. Hann hafði fullan rjett
hess, því að jeg var að slæpast iðjulaus. Mjer
Sarnaði þetta, og jeg sýndi mótþróa. Hann stjak-
ar við mjer, og jeg stjaka aftur við honum. Hann
™ur í blússukragann minn, og jeg gef honum
kt^nnndir með hnefanum. Það var ráðizt á mig,
8tl þá varð jeg hamslaus af bræði. Blóðið steig
til höfuðsins, og alll varð rautt fyrir augun-
U,lt á mjer. Jeg lijelt á hnífnum mínum í liend-
,lllli. því að þetta var í eldhúsinu, og svo-------
tek jeg {jj aQ stínga — — slinga, alveg eins og
‘,e§ar jeg hafði bikkjurnar fyrir framan mig. Jeg
^,aP undirforingjann, og særði tvo dáta! — —
að var meiri slátrunin! Þessum þrem mönnum
,afði jeg veilt samtals ellefu linífstungur — ellefu
mfstungur! Blóðið rann í lækjum um gólfið, eins
1 sláturbúð!«
Þreddubeitir laut höfði áhyggjufullur á svip-
lllu’ °g þagði litla stund.
»Hvað ertu að hugsa um, Breddubeitir?«
sPúi'ði Rúdólf, er hafði haft nákvæmar gætur á
SviP hans.
»Ekki neitt, alls ekkert«, svaraði Breddubeitir
uPpstökkur.
íJví næst hjelt liann áfram sögu sinni, og
a,ð þá jafn kæruleysislegur og áður;
»Uoksins tókst þeim að handsama mig. Þeir
fóru með mig fyrir rjettinn, og jeg var dæmdur
til dauða«.
»Þú hefir þá komizt undan, eða hvað?«
»Nei, en dómnum var breytt; þeir dæmdu mig
í fimmtán ára galeiðu þrælkun, í stað þess að
taka mig af lífi. Jeg gleymdi að segja yður frá
því, að einu sinni þegar herdeild okkar sat í
Melun, þá bjargaði jeg tveimur fjelögum mínum,
sem ætluðu að drekkja sjer í Signu. Og í annað
skifti — já, þjer hlægið máske og segið að jeg sje
noklturs konar Iáðs og lagardýr, og bjargvættur bæði
karla og kvenna — í annað skifti, þegar við sát-
um í Rúðuborg, þá gaus þar upp eldur í einum
borgarhlutanum, en þar eru öll hús úr timbri,
reglulegir kofar, og fuðruðu því upp eins og eld-
spýtur. Jeg var kallaður ásamt fleirum til að
slökkva eldinn. Við komum á brunastaðinn. Það
var kallað til mín og sagt, að í einu húsinu væri
gömul kona uppi í herberginu sínu, sem ekki
kæmist ofan vegna eldsins. Jeg hljóp þangað. En
hvert þó i sjóðandi! Það var ljóti hitinn..........
það minnti mig á kalkofnana á fyrri árum. Loks-
ins heppnaðist mjer að finna konugarminn og
bjarga henni. Talsmaður minn gat nú komið því
svo fyrir, að hegningu minni var breytt. í stað
þess að færa mig á höggpallinn, var jeg látinn
sleppa með fimmtán ára galeiðuþrælkun. Þegar
jeg heyrði að ekki átti að drepa mig, þá var það
mitt fyrsta verk, að ráðast á talsmann minn til
þess að kyrkja hann. Þjer skiljið það víst,
meistari?«
»Þú varst gramur yfir því, að hafa fengið væg-
ari hegningu?«
»Já, þá, sem leika með hnífinn, á að fara með
til böðulsins; það er ekki nema rjett og sanngjarnt.
Þjófana á að binda. Hver sitt hlutskifti.-------En
að neyða mann til að lifa, þegar hann hefir myrt
aðra! Jeg segi yður það satt, að dómararnir
þekkja ekki áhrif þau, sem slíkt hefir á mann
fyrst í stað«.
»Þú hefir víst samvizkubit, Breddubeitir?«
»Samvizkubit? Nei, jeg hefi tekið út mína
hegningu«, svaraði Breddubeitir kærulej’sislega.
»En á liinn bóginn leið varla nokkur nótt svo, að
jeg hefði ekki martröð vegna dátanna og undir-
foringjans, sem jeg drap. Og þeir voru ekki einir
í draumum mínum«, bætti Breddubeitir við með
hálfgerðri skelfingu. »Það stóðu hópar, hundruð
eða jafnvel þúsundir af mönnum inni í eins konar
sláturbyrgi, og biðu þess, að röðin kæmi að þeim,
alveg eins og afsláttarhestarnir, sem jeg drap í
Montfaucon. Þá varð allt rautt fyrir augunum á
mjer, og jeg tólc að beita hnífnum og stinga þessa
menn, alveg eins og jeg hafði áður stungið af-
sláttarbikkjurnar. En því fleiri dáta, sem jeg stakk
til bana, því fleiri bættust við í staðinn. Og deyj-
andi horfðu þeir á mig með svo blíðu og biðj
andi augnaráði, að jeg bölvaði sjálfum mjer fyrir
að hafa drepið þá. En samt sem áður gat jeg
ekki lálið það vera. Og það er ekki þar með bú-
ið. Jeg hefi aldrei átt neinn bróður; enmjerfannst
sem allir þessir menn, sem jeg myrti, væru bræður
minir . . . . og það bræðnr, sem jeg vildi feginn
— 77 —
— 78 —