Haukur - 01.06.1912, Page 5

HAURUR.
5. k a p í t u 1 i.
Morðingi tekinn.
Maður sá, sem fyrir lítilli stundu hafði farið
kom nú inn aftur, og með honum annar mað-
Ur. hár og herðabreiður og röggsamlegur að sjá.
»Nei«, mælti sá, er farið hafði, við þann sem
^eð honum kom; »það var skrítið, að við skyld-
hittast hjerna, Borel! Komdu inn og fáðu
Þjer eitt vínglas með mjer«.
Breddubeitir benti á þennan nýja gest og
hvíslaði að Rúdólf og Sólskríkj unni:
»Takið eftir, nú ber eitthvað til tíðinda ... þetta
er lögregluþjónn!«
Mennirnir tveir,
Sem áður hefir verið
íninnzt á, maðurinn
tneð grísku húfuna,
Sem hvað eftir annað
hafði spurt um Skóla-
Jneistarann, og fjelagi
tians, litu fljótlega
hvor til annars, stóðu
uPp úr sætum sínum,
~°§ laumuðust í áttina
til dyranna. En lög-
regluþjónarnir rjeðust
■óðara á þá.
Það varð harður
Þardagi. Hurðinni
Var hrint upp. Fleiri
iogregluþjónar komu
Jnn, og úti fyrir blik-
^ðu byssur vopnaðra
lögreglumanna. Kola-
naaðurinn, sem vjer
höfum áður getið um,
notaði tækifærið þegar
vósturnar stóðu sem
hæst, kom að þrösk-
nldinum og lagði, þeg-
ar Rúdólf varð af til-
viljun litið til dyr-
anna, hægri vísifing-
skyni. En Rúdólf gaf
honum glögga og ákveðna bendingu um að liafa
sig á burt, og hjelt áfram að taka cftir því, sem
^ar að gerast í kránni.
Maðurinn með grísku húfuna öskraði af bræði,
ng hann varðist svo hraustlega, að þrír inenn áttu
fMlt í fangi með að ráða við liann.
Fjelagi hans veitti ekkert viðnám, heldur gafsl
tegar upp, og ljet góðfúslega setja á sig handjárnin.
Krárkerlingin var vön þvi, að vera sjónarvott-
Ur að öðrum eins atburðum og þessum. Hún sat
Því róleg við borðið sitt, eins og ekkert væri um
aö vera, og hafði hendurnar í svuntuvösunum.
»Hvað hafa þessir menn nú gert fyrir sjer,
hseri herra Borel?« spurði hún lögreglumann einn
er hún þekkti.
»Þeir myrtu i gær gamla konu.í Saint-Christ-
ophe-götunni, og rændu Öllu sem þeir fundu íje-
mætt í herbergi hennar«, svaraði lögreglumaðurinn.
»Hún var með lifsmarki, þegar komið var að
henni, og sagði hún þá, að sjer hefði tekizt að
híta i höndina á öðrum morðingjanum. Það var
farið að litast um eftir þeim. Fjelagi minn kom
hjerna inn áðan, og sannfærðist um að þeir væru
hjer, og nú höfum við tekið þá«.
»Til allrar hamingju voru þeir búnir að borga
vínið, sem þeir fengu«, mælti krárkerlingin. »Viljið
þjer ekki fá yður eitthvað, herra Borel? Eitt glas
af víni eða kryddbrennivíni?«
»Nei, þakka yður fyrir, móðir Ponissa. Jeg
verð að sjá um, að
þessir þrjótar komist á
óhultan stað. Annar
þeirra ver sig enn af
mesta kappi«.
Leikurinn barst
út um dyrnar.
Morðinginn með
grísku húfuna brauzt
um á hæli og hnakka.
Hann ljet eins og vit-
stola maður, og þegar
lögreglumennirnir ætl-
uðu að setja hann inn
í vagn, sem beið á
götunni, veitti hann
svo mikla mótspju’nu,
að þeir urðu að taka
á öllu afli, til þess
að draga hann inn í
vagninn. Fjelagi hans
var máttlaus og skjálf-
andi af hræðslu, og
lögreglumennirnir
fleygðu honum eins
og trjedrumbi inn í
vagninn.
Borel lögreglu-
maður bafði haft gæt-
ur á föngunum, með-
an verið var að koma
þeim inn í vagninn,
en nú sneri hann sjer
aftur að krárkerling-
unni og mælti í hálfum hljóðum:
»Heyrið þjer, móðir Ponissa; varið þjer yður
á honum Rauðarmi. Hann er illgjarn þorpari, og
honum getur auðveldlega dottið í hug, að reyna
að gera yður hneisu«.
»Hann Rauðarmur! Það eru margar vikur
síðan liann hefir sjezt á þessum slóðum, lierra
Borel«.
»Auðvitað, því að hann á ætíð heima í mörg-
um stöðum í senn, eins og þjer vitið. Þegar hann
sjest ekki, þá veit það ætíð á eitthvað. Gætið
þess vel, að taka ekki til geymslu af honum neinn
böggul, kassa eða yfir höfuð nokkurn hlut, því að
það væri blátt áfram hylming«.
»Verið þjer öldungis rólegur, hei-ra Borel«,
svaraði krárkerlingin; »jeg er jafn hrædd við Rauð-
Urinn á vörina, auð-
sæilega í viðvörunar- Morðinginn með grísku húfuna brauzt um á liæli og hnakka.
— 81 —
— 82 —