Tíminn - 03.05.1930, Blaðsíða 4

98
TÍMINN
Reykjavik fyrir 1200 kr. Síðan komu
kosningar og stjórnarskipti. Þá verða til
5 breppar í Árnesþingi, sem vilja leysa
málið. Ég hjálpaði þeim eftir því sem ég
gat til þess, í trássi við íhaldið, í trássi
við „Moggann“ og alla hans aðstandend-
ur. Það var x-eynt að ófrægja okkur
fyrir þetta eins og hægt var. En nú er svo
komið, að hinir öflugustu íhaldsmenn í
Reykjavík, svo sem þeir Knútur Zimsen
og Eggert Claessen til að nefna menn,
sem lítið hafa átt samleið með mér í al-
mennum málum, hafa sagt um Lauga-
vatnsskólann: Við erum á móti öllu því,
sem Jónas hefir gert, nema þessu. Þarna
hefir hann séð rétt. Og út af þessunx
látlausa rógi og mótstöðu gegn þessum
skóla hefir bygging þessa skóla meir ver-
ið tengd við rnitt nafn heldur en ástæða
er til og miklu meira en vera myndi ef
íhaldið hefði ekki eyðilagt málið 1926.
En ég finn, að rnargir skoða þetta sem
merkilegan sigur á heimsku og sundrung
og illvilja fáráðra manna.
Þá eru það varðskipin. Hv. þm. hélt
enn fram, að landhelgisgæzlan væri i ó-
lagi af því að skipin tækju einstöku sinn-
um farþega milli hafna. Hann varð nú
samt sem áður að játa, að landhelgis-
gæzlan væri betri af því að skipin væru
orðin betri. Og líka hitt, að sá maður,
sem ég hefi valið sem skipstjóra á „Ægi“,
hafi unnið gott starf. Ég held hann sé
fyrsti íhaldsmaðurinn, sem ég hefi lieyrt
unna þessum manni sannmælis. Ægir er
búinn að taka eitthvað 10—12 togara á
hálfu ári, og sektir þeirra eru orðnar urn
150 þús. kr., ef ég man rétí. En leiðinlegt
fannst mér, að hv. þm. skyldi þurfa að
dylgja um það, að þessi skipstjóri hafi
ekki allt af g'íett verks síns. En hann gæt-
ir starfa síns áreiðanlega með allt öðrum
hætti, en margur íhaldsembættismaður,
sem sefur hálfan sólarhringinn, og vinn-
ur eins lítið og hann getur þann tima sem
hann er við verkið að nafni til. Þvi að
áreiðanlega eru þeir dagarnir margir,
þegar Einar Einarsson skipstjóri sefur
ekki nema 3—4 stundir á sólarhring en
stendur dyggilega á verði uppi á stjórn-
palli við sitt karlmannlega starf. Nei,
Ægir var ekki sendur austur í fljótaferð
eins og hv. þm. sagði, heldur blátt áfram
í eftirlitsferð. Hefðu hv. þm. því vel get-
að sparað sér það mikla erfiði, sem þeir
hafa lagt fram til þess að gera það hlægi-
legt. Og ef íhaldið vill hera saman land-
legudaga Ægis við það, sem gerðist með
varðskipin í tíð ihaldsins, þá mun ekki
halla á Einar Einarsson.
Ég ætla þá að minnast á aðra hluti í
sambandi við „Ægi“.
Það vita allir, að „Þór“ var við Vest-
mannaeyjar til þess að bjarga bátum þar,
ef á lá. Og maður skyldi því halda, að
þeir, sem stóðu fyrir þessum málum i
Vestmannaeyjum, hefðu útbúið „Þór“
með þeim helztu tækjum, sem að liði
gætu komið við björgun. Maður skyldi
ennfremur halda, að þegar „Óðinn“ var
smíðaður, hefði verið um þetta hugsað.
En það var síður en svo. En þegar „Æg-
ir“ var smíðaður í tíð núverandi stjórn-
ar, þá lét ég tilvonandi skipstjóra kynna
sér björgunarmál í Noregi, Þýzkalandi,
Englandi og Danmörku. Hann er fyrsti
íslendingurinn, sem þekkir af eigiix
reynd öll björgunartæki, sem notuð eru -í
næstu löndum. Ennfremur bað ég skip-
stjórann að velja öll björgunartæki, línu-
byssu „rakettur“, og þesslconar, sem gætu
átt við hjá okkur. Þegar „Ægir“ kom
var hann fyrsta slcipið hér við land, senx
hafði öll venjuleg tæki til björgunar, sem
unnt var að koma við á sliku skipi, siðan
lét ég kaupa samskonar tæki á „Óðinn“
og nokkru minni tæki á „Hermóð", sem
eiga þar við. Þegar ég tók við, var jafn-
vel ekki til almennileg linubyssa á „Þór“.
En slikar byssur, senx draga vel 250
metra, eru alþekktar i næstu löndum.
Lenti oft í mestu vandræðum fyrir varð-
skipunum áður fyrr að ná sambandi við
báta, sem átti að draga, af því að slika
linubyssu vantaði. Hættan var sú, að bát-
ur og skip rækjust á, þegar verið var að
kasta köðlum á milli. Svona var van-
kunnáttan fáránleg frá hálfu ihaldsfoi--
kólfanna, sem höfðu yfirumsjón með
skipum þessum, að okkar menn þekktu
ekki einföldustu áhöld.
Á „Óðni“ og „Ægi“ eru nú björgunar-
stólar, sem hægt er að draga eftir köðl-
um á milli skipa, allt að y2 kilómetra. Ef
ekki er hægt að komast nær strönduðu
skipi en 1 500 m. fjarlægð, þá reynir
björgunarskipið að skjóta „rakettu“ yfir
í hið strandaða skip eða bát. Fyrst er
skotið grönnum þræði og þá dreginn
sterkari lína og loks kaðall. Síðast er
þessi björgunarstóll settur á kaðalinn og
gengur eftir honum milli skipanna. í
hann binda menn sig fasta, og stóllinn
gengur fram og aftur meðan nokkur
inaður er eftir, sem þarf að bjarga.
Ég hefði nú ekki farið að minnast á
þessa hluti, ef ekki væri allt af verið að
núa mér því um nasir, að ég hirti ekkert
um strandgæzlu og björgunarmálin. En
vegna þess leyfi ég mér að benda á, að á
svona einföldu máli var næsta lítil þekk-
ing og lítil viðleitni sýnd til umbóta
meðan íhaldið átti að sjá um þessi mál.
En ég vona, að stjórnir þær, sem koma
hér á eftir, haldi áfram í sömu átt, og allt
af verði á okkar björgunarskipum þau
skárstu tæki, sem hægt er að koma við.
Nóg er samt áhætta sjómanna.
Þá gerðist hv. þm. Borgf. svo djarfur,
að fara að tala um loftskeytafi’v. Og hann
reyndi að afsaka sig, en ásaka mig. Hann
sagði hvorki minna né mjórra en það, að
sljórnin hefði þegar heimild til alls þess,
sem farið er fram á í frv. Ég hefði gam-
an af að sjá framan í forstjórana í Kveld-
úlfi, þegar þeirn væri skipað að gefa
drengskaparvottorð um skeytin, og þeg-
ar farið væri að segja yfirleitt við þau
skip og félög, sem mest brjóta: Þið fáið
ekki að ráða orðalagi á skeytunum, sein
þið sendið. Fróðlegt yrði ennfremur að
sjá hvað íhaldsmenn segðu þegar farið
væri að dænxa togaraeigendur þá, senx
ekki vildu hlýða reglum stjórnarinnar,
eftir lögum, sem íhaldið hefir fellt á AI-
þingi. Það eru einhver rnestu ósannindi,
sem hafa sögð verið á Alþingi, þegar
Jxessi hv. þm. segir, að þetta frv. hafi ver-
ið borið fram án tilefnis. Enda vita allir,
að það er Kveldúlfur, sem vill ekki hafa
þetta eftirlit, og önnur félög, senx standa
undir yfirunxsjón fornxaixns Félags ís-
lenzkra botnvörpuskipaeigenda. Og hv.
þm. Borgf. (PO) hefir viljandi látið ginna
sig eins og þurs í þessu efni. Hann hefir
með atkvæðagreiðslu sinni unx loft-
skeytafrv. sannanlega gengið í félag ineð
eigendum veiðiskipa, sem eru að
svíkjast inn í landhelgina. Sá blettur
verður aldrei af honum þveginn; höndin
er svört orðin og hv. þm. sér það, og þjóð-
in sér það líka. Hann getur verið viss um,
að einhverjir sjóinenn á Akranesi muni
þakka á viðeiganda hátt stuðning-
ing við eigendur Belgaum, Egils
Skallagrimssonar og annarra brotlegra
togara. íhaldsmönnunx tókst íxieðan ég
var veikur, að drepa frv. Landhelgis-
þjófarnir hrósa ixii sigri, en brosa í
laumi í kampinn að hv. þm. Borgf.
senx á að vera málssvari sjómann-
anna á Akranesi, en er í raun og veru
viljalaust verkfæri í höndum togarafé-
laganna í Rvík, eins og atkvæðagreiðsla
hans sýnir. En slíkar aðfarir mættu
gjarnan koma þeim í koll, sem eru að
hjálpa togurum að ræna björginni frá fá-
tækum fiskimönnum á friðuðu svæði.
Áðúr en Einar Einarsson tók Belgaunx
við Snæfellsnes nýlega, þá sögðu sjó-
mennirnir vestra: Þessi stóri, grái togari
er nú búinn að vera hér 4 daga og rífa
netin okkar og eyðileggja aflann. Vestur
á Snæfellsnesi verður það metið, að Bel-
gaum var hremmdur í landhelgi. Og þar
líta sjómennirnir allt öðrum augum á
það, hver munur sé á landhelgisgæzlunni
eins og hún var hjá íhaldinu, og eins og
hún er nú, heldur en hv. þm. Borgf.
Ég skal ekki segja, hvað langt líður
þangað til hið ísl. þjóðfélag hefir komið
lögum yfir landhelgissvikin. En ég veit
það, að við þetta mál skilur þjóðin ekki
fyrr en búið er að beygja íslenzku land-
helgisþjófana undir íslenzk lög og réttar-
framkvæmd. Það getur svo farið, að
minna bros verði á vörum hv. þm. Borgf.
og eigenda Kveldúlfs, þegar sjómenn eru
búnir að greiða atkvæði um þetta mál
við næstu kosningar. Því að það vita all-
ir, sem eitthvað þekkja til þessa máls,
að á hverjum degi fara þessi leyniskeyti
út frá islenzkunx togarafélögum til skipa
þeirra, einungis í því skyni að gefa fregn-
ir unx varðskipin til að hægt sé að laumast
í landhelgina, þegar skipin eru fjarri.
Þetta er ástæðan til þess, að togarafélög-
in hata allar hömlur á þessu sviði.
Að endingu vil ég nefna það, að það
hefir mi varla neitt ihaldsblað komið svo
xit nú um langan tíma, að ekki sé ég ó-
frægður fyrir það, ef einhver maður fær
að fara milli hafna með varðskipi um
leið og það fer í eftirlitsferð. En ég hýst
nú naumast við, þó að íhaldið komi aft-
ur til skjalanna, að þetta nxuni hætta.
Hv. þm. Borgf. gat ekki neitað því, að
það var vel byrjað, í tíð íhaldsins, þegar
„óðinn“ var sendur í Borgai’nes til þess
að sækja þáveranda forsætisráðherra, hv.
3. landskjörinn (JÞ) þegar hann kom úr
pólitískum leiðangri vestan úr Dölum. Ég
veit ekki annað en Þórarinn á Hjalta-
bakka hafi unað þvi ágætlega að ferðast
með varðskipi tvisvar eða þrisvar er
hann var að fara til og frá nefndarstörf-
um í Reykjavík. Hvernig mundi þetta
verða eftir stjórnarskiptin? Ætli íhalds-
menn yrðu harðari af sér en ég, þegar hv.
þm. Barð. (HK) þarf að fara heiin. Ég
var einmitt svo eftii’látssamur, að ég
leyfði þessum hv. þm. að fara í kvöld
áleiðis heim til sín, um leið og skipið fór
í eftirlitsferð til Vesturlands. Hann veit,
að ég tel þetta ekki eftir hvorki flokks-
mönnum né andstæðingum. Mín hjálp
nær til allra þeirra, sem ég álít, að nxaður
geti meinfangalaust greitt götu fyrir,
hvort sem það nú heldur eru Fram-
sólcnarmenn eða íhaldsnxenn.
V.
Svar til Héðins Valdimarssonar.
Hv. 2. þm. Reykv. (HV) hefur beint
til mín nokkrum orðum. Að því leyti,
sem hann minntist á áfengisverzlunina,
mun ég draga lítið eitt að svara því, en
koma að næsta lið um, hvað liði opnun
Landsspítalans. Stjórnin hefir látið
vinna í honunx alveg sleitulaust. Nú í
vetur er verið að mála húsið innan og
þar næst á að dúkleggja í vor. Verkinu
er hagað með það fyrir augum, að standa
við loforð, sem Vestur-íslendingum var
gefið með ráði hátíðarnefndarinnar, að
minnsta kosti annar flokkur þeirra búi
þar, meðan þeir dvelja hér i vor. Verkið
gengur því eins greiðlega og hægt er,
bæði vegna spítalans sjálfs og til þess að
bæta úr húsnæðiseklunni um hátiðiná.
Jafnframt hefur nefnd manna setið að
störfum við undirbúning starfrækslu
spítalans. Það eru þeir þrír læknar sem
þar eiga að starfa, landlæknir og ein
hjúkrunarkona. Nefndin hefir haldið
fundi vikulega, þegar nefndarmenn hafa
verið hér í hænunx. Þeir þrír læknar, senx
gert er ráð fyrir að vinni við spítalann,
þeir Guðmundur Thoroddsen Jón
Hjaltalín Sigurðsson og Gunnlaugur
CÍaessen, hafa allir nxi nýverið farið ut-
an til þess að búa sig undir væntanlega
starfrækslu spítalans. Einn af þeim,
Gunnlaugur Claessen, er nýkominn úr
utanför sinni. Jón Hjaltalín hefir dvalið
í Vínarborg í vetur og kemur ekki heim
fyr en með vorinu.
Ég hygg þá, að ekki sé að neinu sér-
stöku að spyrja um spítalannn, og ekki
heldur neinu sérstöku að svara frekar cn
þessu. Enn er ekki hægt að segja, hvort
spítalinn geti tekið til starfa í haust eða
ekki fyri’ en um nýár eða seinna. Það
fer eingöngu eftir kringumstæðuni. í
raun og veru er ekkert við því að segja,
því að það væri heimskulegt að flýta sér
svo með að byrja starfrækslu, að það yrði
spitalanum til skaða seinna meir, að
hrapað hefði verið að einhverju í því
máli.
Hv. þnx. (HV), og ég held fleiri hv.
þnx. minnast á að á fjárlögunx hefði ekki
verið áætluð nein upphæð til rekstrar
spítahxns. Þá er því til að svara, að þegar
landið hefir lagt svo mikið fé til að reisa
spítalann, verður það að starfrækja hann.
En það er ekki alveg ákveðið og verður
sjálfsagt ekki fyr en Alþingi sker úr því
á sínum tínia, hvort eða að hve nxiklu
leyti spítalinn eigi að verða tekjuhalla-
stofnun.
Um tvennt er að velja. Annað er að
selja dagsvistina undir kostnaðarverði.
Einstöku læknar hallast að því. En svo
eru aðrir menn, sem segja : Það er nógu
mikill velgerningur að byggja þetta
vandaða hixs og fá góða lækna handa
sjiiklingunum, ásamt góðum aðbúnaði,
þó að það verði ekki gert landinu til
skaða að nauðsynjalausu. Það er þess
vegna möguleiki fyrir því, að spítalinn
verði að nokkru leyti sjálfstæð stofnun.
Það er því fremur hægt, sem til eru dá-
litlir sjóðir, senx létta undir. Alþingi
ræður því á sínunx tima, hvort vísvitandi
á að stefna að því, að hafa svo ódýrt í
landsspítalanum, að tekjuhalli verði,
eða að því að spítalinn beri sig.
Hv. þm. (HV) minntist á daglxók
Þórs og að ég hygg má líta á þau um-
mæli í sambandi við grein eftir sama hv.
þnx. fyrir nokkrunx dögum út af rann-
sókn á togaramáli, þar sem lögð var
fram kæra á hendur skipstjóranunx á
Belgaunx unx landhelgisbrot. Skipstjór-
inn á Þór hafði fyrir alllöngu, í tíð
ihaldsstjórnarinnar, haft þennan togara
fyrir líkum sökum, án þess að kært væri
eða málið lagt í dóm, en ni'i var skipstjór-
inn á Belgaum dæmdur fyrir nýtt land-
helgisbrot. Eg vil af ýmsum ástæðum
ekki fara langt út í það nxál nú. Aðeins
vildi ég taka fram að skipstjóri óðins,
sem þá var skipstjóri á Þór, er þetta
sem ég nefndi, gerðist, hitti mig í morg-
un út af þessu ináli, og það varð að sanx-
konxulagi með okkur, eftir hans ósk, að
lögreglustjóri skyldi kalla hann fyrir rétt,
til þess að hann gæti upplýst þar, hvern-
ig hann lítur á þetta atvik frá 1924. Ég
hefi svo eftir lxeiðni skipstjórans mælzt
til þess við lögreglustjóra að hann franx-
kvæmi þetta réttarhald. Ég skildi skip-
stjórann þannig, að það væri nauðsyn að
athúga skipsbóldna frá Þór í sambandi
við þetta mál. Það mun vera áhugamál
bæði skipstjórnarmanna, snx þá voru á
Þór, og landsstjórnaririnar, að sannindin
konxi fram í þessu máli og ekkert annað.
Annað atriði, sem beint var til mín,
var hvers vegna ég hafði leyft nokkrunx
fjölskyldunx að búa í því auða rúnxi,
sem til var í spítalanum í Laugarnesi.
Hv. þnx. (HV) áleit margt við þetta að.
athuga. Ég tók eftir, að honum var ekki
ókunnugt um, að þetta inál mundi eiga
sína forsögu. Þegar spítalinn var reistur,
var tveimur starfsmönnum ætlaður bú-
staður þai’, lækni og ráðsmanni. Auk
aðalinngangs, sem sjúklingar ganga allt-
af um, eru tveir hliðarinngangar, sem
ætlaðir voru þessuni starfsnxönnum og
þannig vaf hægt að ganga inn til þeirra
án þess að koma~í nokkra snertihættu
við sjúklingana.
Nú fór það svo, að spítalalæknirinn,
Sæm. Bjarnhéðinsson, hætti að búa
þarna, og fluttist í bæinn og hefir ibúð
hans staðið auð, þar til í vor sem leið.
Þegar sjúklingunum fækkaði þótti eklci
taka þvi að hafa sérstakan ráðsmanns-
biistað sem líka stæði auður, því að svo
er nú guði fyrir að þakka að þessi sjúk-
dómur, holdsveikin, er í rénun, svo að í
vor þurfa sjúkingarnir ekki á að halda
nema hálfum spítalanum.
Hvað því viðvíkur, að það sé hættulegt
fyrir aðra menn að umgangast þessa
sjúklinga, þá er það að vísu rétt, en á
hitt má benda að það hefir aldrei komið
fyrir i sögu spítalans að neinn af starfs-
mönnum hans hafi sýkst, hvorki læknir
spítalans, ráðsmaður hans eða hjúkrun-
arkonur hafa orðið fyrir smitun af þess-
um sjúkdómi.
Þetta stafar af þvi hversu sá sjúk-
dónxur senx hér er um að ræða, holdsveik-
in er treglega smitandi, sem betur fer. Ég
hvgg að fyrsti áreksturinn af þessu hafi
orðið þegar það konx til orða að séra
Haraldur Níelsson, sem var prestur
þessa spitala, skyldi flytja í ráðsrixanns-
ibtiðina. Þá var það spítalalæknirinn
sem var á móti þessu, en skoðanirnar
skiftar meðal lækna í Reykjavík, en þó
ekki skiftari en svo að meiri hluti lækn-
anna áleit þetta ekki neina fjarstæðu
og hugsaði sem svo, að fyrst ráðsmaður-
inn hefir búið þai’na sér að skaðlausu,
þá getur presturinn það einnig.
Ég held að það hafi verið í skjóli þessa
álits læknanna í Reykjavík, að Jón
Magniisson leyfði séra Haraldi að húa
þarna. *
Eftir að séra Haraldur dó leyfði ég
ekkju lians að búa þarna áfranx, sem
auðvitað var ekki nema sjálfsögð sam-
úð við hana og hennar ágæta dána mann.
Það var jafnvél farið að verða að um-
talsefni meðal lækna hér í þessum bæ
hvernig fara ætti með spitalann í því
inillibilsástandi sem hann væri í, þar
sem hann væri að tæmast af sjúklingum.
Voru um þetta nxargar ráðagerðir og
vild-u sumir setja þarna á stofn gamal-
nxennahæli og hafa þó sjúklinga á neðstu
hæð hússins, og í því sainbandi var talað
uin hérklasjúklinga.
Þetta tal konxst svo að þegar Bayer,
fornxaður Oddfellowareglunnar í Dan-
mörku kom hingað fyrir nokkrum ár-
uin; varð það að sanxkomulagi nxilli hans
og landlæknis að hinum dönsku gefend-
um væri það ekkert á móti skapi þó
þetta auða pláss væri notað.
Landlæknir var á því að nota þetta
auða pláss, þó komst aldrei neinn skrið-
ur á málið af því að stjórnin tók í tauni
með spítalalækninum á móti hinum
stei’ku opinion margra hinna helztu
lækna bæjarins, sem auk landlæknis of-
bauð að þetta stóra hús væri látið grotna
riiður tómt, að ríkið skyldi bera rekst-
urskostnað af þessunx spítala senx lá
uridir skemmdum af briikunarleysi.
Þegar ég tók við unxsjón heilbrigðis-
málanna og fór að kynna mér þetta hús
duldist mér ekki að það lá undir
skemindum. Ég konx inn í íbúð læknis-
ins. Þar rigndi inn unx gluggana," regn-
vatnið rann unx gólfið og feygði það,
mörg lierbergin stóðu auð, eða svo ég
dragi þetta sainaii í senx fæst orð, þó að
reynt væri að halda þessu húsi við upp
á ríkisins kostnað, var það í sömu hættu
og auð hús alltaf eru. Ég hallaðist að
skoðun landlæknis ’ og ýmsra hinna
merkari lækna þessa bæjar, að ekki væri
rétt að láta hiisið standa autt, þó ég hins-
vegar ekki efaðist um það að spítala-
lækninum gengi ekki nenxa gott til, og að
barátta hans í þessum efnum væri meira
af kappi en forsjá, eins og t. d. hefði
komið franx í því að hann vildi ekki leyfa
séra Haraldi að búa þarna áfram og
annað svipað. Ég fól Sveini Björnssyni
sendiherra að leitast fyrir hjá Oddfell-
owum i Danmörku um það, hvað þeir
segi um að liúsið sé notað að einhverju
leyti. Bayer var nú dauður og eg veit
ekki hvað hinn núverandi yfirmaður
heitir, en niðurstaðan varð sú að Odd-
fellowar inyndu sætta sig við hverja þá
bráðabirgðanotkun á þessu húsi sem
heilbrigðisstjórnin íslenzka vildi fallast
á. —
Nú var sú breyting á orðin siðan hv.
þttx. Dalanxanna fór með þessi mál, að
heilbrigðisstjórnin var orðin sammála
um að nota þetta hús til einhvers. Fyrir
ríkið var það vitaskuld hendi næst að
nota það til berldavarna, en samt var
það svo, að þó að tekið væri þarna heilt
loft og notað í þessar þarfir þá skifti
það ekki miku fjárhagslega og ég hall-
að'«t að þvi að slá þessu á frest og sjá
hverju fram færi.
fin meðan mikill hluti af þessu húsi stóð
tómur fannst mér rétt að nota hann að
einhverju leyti til að bæta xxr mannleg-
unx þörfunx og helst þá þörfum þeirra
manna, sem ríkinu bæri óbein skylda til
að sjá fyrir, manna, sem svo að segja
voru úti á götunni. Fyrsti maðurinn
sem ég varð að liðsinna í þessum efnunx
var Guðmundur Bárðarson náttúrufræð-
ingur; harin tilkynnti mér að eins og
laununx sínum væri háttað gæti hann
ekki búið hér i Reykjavík, því þegar
hann væri búinn að greiða húsaleiguna
hefði hann ekki nenxa 200 kr. til að fram-
fleyta fjölskyldu sinni, 7—8 manns. Éf
hann fengi ekki á einhvern hátt bætt úr
tekjum sfnum sagðist Guðnxundur verða
að fara frá skólanunx.
Framh.
Dráttarvél með tilheyrandi jarðrækt-
aráhöldum hefir Búnaðarsamband Norð-
ur-Þingeyinga nú keypt og er von á henni
til Þórshafnar í vor. Ætlast er til að unn-
ið verði í sumar á Langanesi og Þistil-
firði, en næsta sumar vestan Öxarfjarð-
arheiðar, og verði þannig vélin notuð sitt
sumarið í hvorunx hluta sambandssvæð-
isins þar til B.s. N.-Þ. hefir keypt aðra
dráttaiwél sem það hefir mikinn hug á.
Er irijög almennur áhugi á jarðræktar-
framkvæmdunx þar nyrðra.
Ritstjóri: Gísli Guðmundsson,
Húlatorgi 2. Sími 1245.
Prentsmiðjan Gutenberg.