Tíminn - 10.01.1938, Blaðsíða 2

6
TÍM INN
þar var frv. samþykkt óbreytt,
eins og efri deild hafði skilið
við það. En mjög var sá að-
gangur langur og harður. Þurfti
Jörundur Brynjólfsson þar að
beita allri sinni lægni og stjórn-
semi í forsetastól, og að lokum
að takmarka umræður tveim
sinnum, til þess að Finni Jóns-
syni og Einari Olgeirssyni tækist
ekki að láta málið daga uppi,
með endalausum málþófsræðum.
Kom Finnur Jónsson á þann
hátt fram í þeirri sennu, að full
sönnun fékkst fyrir því, að
flokki hans var fullkomið girnd-
arráð, að geta haft verksmiðj-
urnar framvegis sem leiksopp í
höndum sinna skjólstæðinga.
VII.
Þegar Finnur Jónsson sá, að
tveir stærri flokkar þingsins
höfðu ákveðið að láta málið ná
fram að ganga, byrjaði hann í
Alþbl. dag eftir dag með gegnd-
arlausum, persónulegum á-
níðslugreinum á Þormóð Eyj-
ólfsson. Tilgangurinn var auð-
sær. Flokkur hans hafði ætlað að
eyðileggja Þormóð Eyjólfsson,
af því, að hann var talinn að
standa í vegi þjóðnýtingar á
Siglufirði. Þetta hafði mistekizt.
Flokksþing Framsóknarmanna
hafði tekið mál Þormóðs að sér
og þingflokkurinn hafði haldið
því til streitu. Finnur þóttist nú
sjá Þormóð líklegan til að koma
aftur í stjórn verksmiðjanna og
þjóðnýtingarplönum hans sjálfs
þokað um stund út af sjónar-
sviðinu. Við umræðu í neðri deild
hélt Finnur hrókaræður í sama
dúr, samantvinnaðar dylgjur og
illindi um Þormóð Eyjólfsson, án
þess að finna nokkru orði stað.
Þegar ég kom inn í deildina,
sneri hann sér að mér með gróf-
um, persónulegum fúkyrðum, og
þegar hans eigin andagift hrökk
ekki til, tíndi hann upp margra
ára gömul illyrði úr sturluðum
ihaldskarli, til að ná með því
meiri áhrifum. Jafnframt tók
hann þær dylgjur aftur um leið,
og daginn eftir át hann ofan í
sig opinberlega meginið af dylgj-
um sínum um Þormóð Eyj-
ólfsson. Ekki hætti hann þó sókn
sinni fyrr en jólahelgin skall á,
því að í því eintaki af Alþbl., er
borið var út á aðfangadag, var
ein grein eftir Finn Jónsson, um
Þormóð Eyjólfsson, með sama
innihaldi og dylgjum og fyrr.
VIII.
Þormóður Eyjólfsson og Finn-
ur Jónsson fengu hvor um sig
sérstakt trúnaðarstarf frá
Framsóknarmönnum. Þormóður
varð áhrifamesti maðurinn á
Siglufirði, við að koma upp hinni
nýju bræðslu, og Finnur Jónsson
varð forstjóri yfir hinni svo-
nefndu samvinnuútgerð á ísa-
firði. Ríkið lagöi til féð á báðum
stöðum nálega allt. Fyrirtækið á
Siglufirði var til að bjarga fá-
tækum sjómönnum úr greipum
erlendra kúgara. Á ísafirði voru
bátarhir keyptir til að bjarga
fólkinu úr hungursneyð. Vorið
1928, þegar Framsóknarflokkur-
inn allur hafði greitt atkvæði
með því, að ábyrgjast fyrir ísa-
fjarðarbátana nokkur hundruð
þúsund krónur, átti Framsókn-
arþingmaður í vök að verjast
með þessa hjálp flokksins við
socialista, þar til hann lagði
þessa spurningu fyrir íhaldið:
Átti þá að láta þetta fólk á ísa-
firði verða hungurmorða, eins
og við það var skilið? Spurning-
in sýndi aðstöðu socialista á ísa-
firði, meðan Finnur Jónsson var
þar í pósthúsinu, og samherjar
hans bátalausir í bóndabeygju
harðsnúinna andstæðinga.
Að minni hyggju hafa bæði
Þormóður og Finnur unnið með
eljusemi og kostgæfni, síðan
Framsóknarfl. fékk þeim í hend-
ur aðalforustu, öðrum við verk-
smiðjur og hinum við útgerð.
Báðir hafa átt við mikla erfið-
leika að stríða, og báðir sætt
miklum mótgangi. Þormóður
Eyjólfsson og flokksbræður hans
hafa jafnan vikið góðu að Finni
í hans margháttuðu þrenging-
um, og hefir hann oft þurft
hjálpar með. Ef Framsóknar-
menn hefðu búið að Finni, eins
og hans menn að Þormóði, þá
ættu trúnaðarmenn Framsókn-
armanna að hafa notað tækifær-
in, þegar ríkið varð að borga
fyrir hann afborganir og vexti
til Svíþjóðar, til að hrekja hann
frá forustu við útgerðina, og
helzt með mikilli smán í ofaná-
lag. Svo sem til áréttingar hefðu
Framsóknarmenn átt að taka
sölu Finns Jónssonar í fyrravet-
ur, er hann seldi lýsi frá verk-
smiðjunum á 21 shilling, þegar
Alliance, fyrir milligöngu hins
gamla erindreka Þormóðs, seldi
sama dag fyrir 22 shillings, og
velta vöngum yfir þeim 120 þús.
kr., sem á þann hátt hefðu tap-
azt hinu íslenzka ríki, fyrir sorg-
lega vankunnáttu Finns Jóns-
sonar og forstjóra hans. í ofaná-
lag hefði síðan átt að draga
þessar umræður og dylgjur um
tapið inn í umræður á Alþingi
og í jólablöðum flokksins.
Framsóknarmenn gerðu þetta
ekki og munu ekki gera, þó að ti-
falt meiri líkur séu til að mis-
nota mætti aðstöðu við lýsissöl-
una, heldur en vátrygginguna
hjá Sjóvátryggingarfélaginu. Ég
álít þessa sölu þeirra Finns og
Gísla klaufalega, og engan veg-
inn bera vott um mikla yfirburði
í viðskiptamálum. En ég hefi
tekið þetta dæmi til að sanna
Finni og vinum hans hve veik er
aðstaða þeirra í þessu máli, og
hve mjög þeir treysta á að þeim
muni haldast uppi hóflaust of-
fors og vöntun á drengskap og að
þeim verði jafnan sýnd mildi og
drengskapur, þó að misbrestur
sé í meira lagi um hvorttveggja
frá þeirra hálfu.
IX.
Sakir þær, sem Alþfl.menn
báru á Þormóð Eyjólfsson, voru
raunar ekki nema tvær. Fyrst að
í bráðabirgðaákvæði í frv. því,
sem hann gerði um síldarbræðsl-
urnar, var talað um, að enn
væru eftir tvær afborganir af
verksmiðju dr. Pauls, en Finnur
sagði, að ekki væri nema ein af-
borgun eftir. Hélt Finnur marg-
ar ræður um þetta og vildi láta
hrekja frv. milli deilda með því
málþófi, sem hann og kommún-
istar gátu veitt, og það allra síð-
ustu nótt þingsins, til að lag-
færa þessa villu, sem hann taldi
mjög hættulega. Hin sökin var,
að dómi Finns, sú, að Þormóður
hefði, meðan hann var í stjórn
verksmiðjanna, vanrækt að láta
Sjóvátryggingarfélag íslands
greiða 10% afslátt af trygging-
argjöldum, með því að gera fast-
an samning við félagið, um allar
byggingar. Hnigu dylgjur Finns,
bæði í blöðum og á þingi, að því
að Þormóður myndi hafa hagn-
azt á þessu hjá Sjóvátryggingar-
félaginu.
Um fyrri sökina er það að
segja, að hún var beinlínis vís-
vitandi uppspuni. Finnur vissi í
þinginu, að hann sagði ósatt um
afborganirnar, og fölnaði upp,
er hið sanna kom fram. Hann
hafði, undanfarna daga, grát-
beðið Landsbankann dag eftir
dag, að greiða erlendis næstsíð-
ustu afborgunina. En það var
ekki gert, og hann hafði ekki
einu sinni lagt fram íslenzku
peningana upp í skuldina. Var
það einn af fyrstu ósigrum Finns
í þessu máli, er hann var á Al-
þingi staðinn að vísvitandi ó-
sannindum, í því skyni að ó-
frægja fjarstaddan mann, og
reyna með ósannindum að hafa
áhrif á úrslit þýðingarmikils
þingmáls.
Ekki gekk betur með höfuð-
sökina, því að það hefir sannazt,
að Þormóður vildi gera þennan
samning við Sjóvátryggingarfé-
lagið, en fékk því ekki fram
komið fyrir andstæðingum í
stjórn verksmiðjanna, og fyrir
framkvæmdastjórum hennar,
sem ekki vildu gera bindandi
samninga við Sjóvátryggingar-
félagið, heldur tryggja hjá er-
lendum félögum. Enda fóru þeir
Finnur og Gísli Halldórsson þá
leið, er þeir höfðu ráðin og
tryggðu hjá útlendingum, en
ekki hjá Sjóvátryggingarfélag-
inu.
Óskammfeilni Finns í þessu
máli kom fram í því, að til að
reyna að ná til Þormóðs, varð
hann að tortryggja stjóm og
skrifstofufólk Sjóvátryggingar-
félagsins, því að til þess að nokk-
ur sviksemi gæti átt sér stað í
þessu efni, hefði forstjórinn og
skrifstofufólk hans orðið að
vera meðsekt. Þetta sá forstjór-
inn og gekk snögglega fram gegn
dylgjum Finns í þessu efni. Fór
þá svo, að Finnur sá sitt óvænna
og auglýsti í útvarpinu, að hann
hefði aldrei dróttað óheiðarleik
að Þormóði. En til hvers voru þá
allar greinar hans um Þormóð,
og árásarræður í þinginu, sem
snerust um það eitt, að tor-
tryggja þennan framangreinda
mann, og af þessum tveim fram-
angreindu ástæðum, og að vilja
með því sanna að hann væri ó-
hæfur til að vera í stjórn verk-
smiðjanna?
X.
Af því, sem að framan er sagt,
leggur Ijóst fyrir öllum almenn-
ingi, að hin órólega deild Alþfl.
hafði tvennan tilgang með bylt-
ingarbrölti sínu viðvíkjandi
verksmiðjunum. í fyrsta lagi að
gera þær að flokksvirki til fram-
dráttar Alþfl. í öðru lagi að eyði-
leggja álit og mannorð Þormóðs
Eyjólfssonar, í því skyni að
brjóta á þann hátt niður flokks-
starfsemi Framsóknarmanna á
Siglufirði. Hin ótrúlega lævísi
Alþýðufl. gagnvart Bernharði
Stefánssyni og Einari á Eyrar-
landi, var miðuð við fyrra atrið-
ið. Ef socialistum hefði tekizt að
fella Bernharð og Einar í vor
sem leið, gerðu þeir ráð fyrir að
Framsóknarmenn yrðu svo lam-
aðir í Eyjafjarðarsýslu, að þeir
reyndu ekki að rísa gegn einræði
socialista í verkamannamálun-
um, og þeir sætu fastir í virkinu.
Hótanir Héðins Valdemarssonar
og Einars Olgeirssonar á þingi
nú fyrir jólin, um að flokkar
þeirra skyldu með ofbeldi hindra
vinnu í verksmiðjunum, ef ekki
væri allt látið að þeirra vilja,
sýna, hvert stefnt var.
Þá er komið að síðara atriðinu,
hversvegna árásin á Þorm. Eyj-
ólfsson hefir verið svarað svo
harðlega, sem raun ber vitni um.
Enginn flokkur getur lifað
nema skamma stund, ef hann
reynir ekki að standa með sam-
herjum sínum sem eru ofsóttir
vegna pólitískra skoðana. Um
leið og einhver flokkur er svo
linur og kærulaus, að hann líður
andstæðingum að traðka á sam-
herjum, án þess að reyna að
koma við vörn, þá eru dagar
hans taldir. Það hefir verið ein
af meginstoðum Framsóknar-
flokksins alla tíð, að flokksmenn
hafa fundið í blöðum og opin-
berum ráðstöfunum flokksins ít-
arlegar tilraunir til verndar ein-
staklingum, er beittir eru órétti.
Ég hefi sjálfur þegið slíka hjálp
frá samherjum og alltaf veitt
slíka vernd sjálfur. Þegar ó-
menntaður glæpalýður í svokall-
aðri yfirstétt landsins, hafði
myndað samsæri móti lífi mínu
og stjórnmálaheiðri, risu sam-
herjar mínir og góðir drengir í
öðrum flokkum upp þúsundum
saman og fordæmdu illvirkjana,
svo að slík fordæming almenn-
ings hefir aldrei þekkzt áður hér
á landi. Þegar ráðizt var á Her-
mann Jónasson í kollumálinu, á
Guðbrand Magnússon, fyrir að
hann legði ágóða áfengisverzl-
unar í flokkssjóð Framsóknar-
manna, eða þegar andstæðingar
báru á Pálma Loftsson að hann
hlyti að hafa dregið sér sjálfum
eitthvað af Þórsfiskinum, ef ekki
kæmu fram 500 fiskar úr hverj-
um drætti, og af þeirri stærð, að
100 nægðu í skippundið, þá var
málið varið, ekki einungis af
þeim mönnum sjálfum, sem hér
voru bornir upplognum sökum,
heldur af samflokksmönnum
þeirra yfirleitt. Og Framsóknar-
menn létu sér ekki nægja, að
andstæðingarnir yrðu sér til al-
gerðrar minnkunnar um öll at-
riði í lygasögunum um kolluna,
áfengisgróða í flokkssjóð og
Þórsfiskinn, heldur beitti flokk-
urinn sér fyrir því, að þeir menn
allir, sem vegna drengilegrar
baráttu um málefni lands og
þjóðar, höfðu oröið fyrir þessum
tilefnislausu árásum, skyldu
hækka að mannvirðingum, til
eftirminnilegrar ráðningar þeim
sem ætlað höfðu að ryðja þeim
úr vegi í félagsmálabaráttunni.
Á þennan hátt hafa Framsókn-
armenn vanið Mbl.menn á hæfi-
lega umgengni við trúnaðar-
menn Framsóknarmanna.
Ef ég hefði hugsað um það sér
í lagi, að koma mér vel við for-
ráðamenn socialista, þá var ekk-
ert auðveldara en að þegja og
láta ranglætið gerast. Það var
hægt fyrir mig að segja, að þetta
kæmi í hæsta lagi við þingmönn-
um Eyfiröinga, og ef til vill hin-
um fastráðnu starfsmönnum við
blöð flokksins. En ég sá enga á-
stæðu til að láta þetta ranglæti
gerast án mótmæla. Ég hafði í 20
ár átt þátt í að verja aðra
flokksmenn, sem að ósekju
höfðu verið ofsóttir af öfundar-
mönnum og andstæðingum. Ég
hafði á þann hátt orðið í augum
andstæðinganna einskonar eld-
ingavari fyrir flokkinn. Auk
þeirra ásakana sem andstæðing-
ar beindu að mér sérstaklega,
fékk ég venjulega bróðurpartinn
af gremju andstæðinganna út af
misheppnuðum árásum á mik-
inn fjölda af samherjum mínum,
oft marga úr hverju kjördæmi.
Óvild þeirra manna, sem standa
að Alþfl. og nokkurra af for-
ráðamönnum Alþfl. til mín er
þess vegna auðsæ, því að þrátt
fyrir það, að ég hefi oftar en
nokkur Alþýðuflokksmaður,
greitt götu góðra mála, sem
verða máttu til gagns verka-
mönnum og sjómönnum, þá hefi
ég ekki hikað við, undir neinum
kringumstæðum, að verja sam-
herja mína fyrir óréttmætum á-
rásum, líka frá socialistum. Þess
vegna hefir síldarbræðslumálið,
vegna ofstopa Finns Jónssonar
og Alþbl. snúizt frá því að vera
almennt útgerðarmál, upp í að
vera frá hálfu þessara manna,
einskonar almenn hernaðar-
áskorun á mig persónulega. En
þetta er algerlega rangt. Það er
Framsóknarflokkurinn allur, er
hefir barizt og unnið þennan
sigur, bæði út af málefnum og
mönnum. Og sjálft málefnið er
eins stórt og sigurinn. í stað
glannalegrar óforsjállar flokks-
stjórnar á þjóðnýtingargrund-
velli, kemur nú föst, óháð og
sterk stjórn á grundvelli sjálfs-
bjargar einstaklingsins, sem
styðst við lögbundið og þroskað
ríkisvald.
XI.
Það myndi vanta tilfinnanlega
kafla í þessa grein, ef ekki væri
sýnd nokkur viðleitni að skýra
þá gátu, hvers vegna Alþýðufl.
hóf þessa herferð á hendur sam-
starfsflokki sínum, sem nú er
lokið með svo yfirlýstum ósigri
þeirra, sem stóðu að þessari
virðulegu styrjaldarbyrjun.
Ef Jón Sigurðsson, Páll Þor-
björnsson og Finnur Jónsson
hefðu komið vel og sanngjarn-
lega fram í verksmiðjustjórninni
— ef þeir hefðu lagt stund á að
hafa duglegan forstöðumann og
gætilegan og framsýnan rekstur
á verksmiðjunum, þá hefðu full-
trúar þeirra í stjórn verksmiðj-
anna setið þar enn með sæmd og
friði, eins og Jón Baldvinsson í
Útvegsbankanum. Öll skynsam-
leg hyggja og almenn reynsla
sómafólks um sambúð andstæð-
inga við vandasöm störf, hlaut
að benda Jóni Baldvinssyni og
félögum hans á algerlega gagn-
stæða leið heldur en þeir fóru.
Skýringin er auðsæ. Leiðtogar
socialista í síldarmálunum komu
þangað eins og nýríkir menn,
sem erft hafa auð eftir aðra, og
þeir hafa siglt upp á sama sker
eins og nýríkir menn, sem týna
skjótt auði, sem þeir hvorki hafa
kunnað að afla eða gæta vel.
Allir þessir menn hafa fengið
mannvirðingar sínar í síldarmál-
unum fyrir vinnu Framsóknar-
manna. Ekki höfðu Jón Sigurðs-
son eða Páll Þorbjörnsson upp-
hugsað verksmiðjugerð fyrir rík-
ið á Siglufirði, ekki útvegað féð
til þess, enn síður staðið fyrir
byggingunni og stýrt rekstrinum
á hinum örðugu byggingarárum.
Þeir koma inn í stjórn þessa
milljónafyrirtækis upp úr kosn-
ingasigri Framsóknarmanna árið
1934. Þeir voru ókunnir öllu sem
að verksmiðjurekstrinum laut.
Annar fékk sæti í stjórninni sem
venjulegt pólitískt bein, hinn til
að vera atkvæðaleitandi fyrir
flokk sinn norðanlands. Þeir
höfðu hvorki tekið þátt í lang-
vinnu baráttustarfi fyrir flokk
sinn, eða haft nokkurn þann
undirbúning, sem gerði það eðli-
legt, að þeir kæmust í stjórn
þessa stórfyrirtækis. Þeir voru í
síldarbræðslumálunum algerlega
sambærilegir við vanmentaða
menn, sem án eigin tilverknaðar
fengu skyndilega stórgróða á
styrjaldarárunum, keyptu sér
síðan gamla kastala og hugðust
að lifa eins og herramenn. Slíkir
menn vissu að heldra fólk hafði
mikið af málverkum á veggjum
hlaðna bókum. Þess vegna
keyptu þeir í kastalana málverk
í fermetrum og bækur í smálest-
um. Algerlega sama reynsla varð
með þessa tvo fulltrúa Alþýðu-
flokksins í verksmiðjustjórninni.
Þeir komu alveg óviðbúnir inn í
stórt fyrirtæki, sem Framsókn-
armenn höfðu byggt upp, og þeir
komu þangað sem stjórnarmenn
eingöngu fyrir það, að Fram-
sóknarmenn réttu stórlega við í
kosningunum 1934, þó að allir
aðrir flokkar væru á móti þeim.
Menn eins og Jón og Páll eru
átumein ungum lýðræðisflokki.
Þeir komast, fyrir vinnu annarra
til skjótra mannvirðinga, án þess
þroska, sem aðeins fæst með
margháttaðri baráttu og tamn-
ingu við meðferð áhugamála,
sem eftir er að framkvæma. Á
Alþýðuflokkinn hefir á síðustu
árum hlaðizt talsverður liðsauki
af þesskonar fólki, sem flýr
burtu við fyrstu hret, og flokk-
urinn er betur farinn að missa,
heldur en að hafa við tjaldskar-
ir sínar.
Um Finn Jónsson er að vísu
allt annað að segja, sökum hæfi-
leika og manndóms, og allar lík-
ur eru til, að saga verksmiðj-
anna heföi orðið allt önnur, ár-
ið 1935 og síðan, ef hann hefði
komið í verksmiðjustjórnina í
stað Jóns og Páls, með Þormóði
Eyjólfssyni. En hinu ber þó ekki
að neita, að lítill myndi vegur
Finns Jónssonar utan ísafjarðar,
án stuðnings Framsóknar-
manna. Sína fyrstu 5 báta fékk
hann vegna ríkisábyrgðar sem
Framsóknarflokkurinn veitti. —
Sína næstu 2 báta fékk hann út
á áframhaldandi hjálp Fram-
sóknarmanna og með því að
setja í þá ágóða byrjunarársins,
áður en kreppan skall á. Sín
fyrstu sambönd um síldarsölu
frá þessum rikisbátum, fékk
hann með meðmælabréfi frá Jóni
Árnasyni í Sambandinu. Ábyrgð
og viðbótarábyrgð um rafmagns-
lán ísafjarðar hefir hann fengið
með aðstoð Framsóknarmanna.
Sama er að segja um vegtyllur
hans í stjórn síldarbræðslanna, í
síldarútvegsnefndinni og í Sölu-
samlaginu. Ef enginn Framsókn-
arflokkur hefði verið til, og það
er heitasta ósk margra af helztu
leiðtogum socialista, þá hefði í-
haldið enn drottnað á ísafirði,
yfir hálfútkulnuðu bæjarfélagi.
Þar hefðu ekki verið neinir sam-
vinnubátar, engin rafstöð frá
fossum í nájrenninu, enginn
verkamannaforkólfur í stjórn
síldarbræðslu við Eyjafjörð, eða
ráðandi þess, hvort Haraldur
Böðvarsson fær að senda út
nokkra síldartunnu úr landinu.
í stað þess hefði Finnur Jónsson
verið unglegur og hressilegur á
svip, upptekinn ár út og ár inn
við að afgreiða Mbl. og ísafold
og útlenda póstböggla til trúaðra
íhaldssálna á ísafirði.
Finnur Jónsson getur að vísu
sagt, að flokkur hans hafi stutt
Framsóknarmenn við fram-
kvæmd allmargra mála. En þar
til er því að svara, að allt sem
samvinnufélögin og Sambandið
hafa gert, þar á meðal hin stór-
felldu iðnfyrirtæki Sambandsins
á Akureyri, hefir verið fram-
kvæmt af samvinnumönnum án
nokkurrar pólitískrar hjálpar,
þar sem Alþýðufl. hefir yfirleitt
á sama hátt fáu getað áorkað
einn, nema kauphækkunum í
fyrirtækjum, sem nú eru rekin
með tekjuhalla. í öðru lagi hafa
Framsóknarmenn aldrei að fyrra
bragði leitað með ófriði á sam-
starfsflokkinn. Finnur Jónsson
hefir verið studdur við basl sitt
með ísafjarðarbátana, en ekki
rægður og tortryggður, eins og
Alþýðufl. hefir gert við Þormóð
Eyjólfsson. Ekki hafa ráðherrar
Framsóknarmanna hrundið Al-
þýðuflokksmönnum úr embætti,
til að koma að sínum eigin
í slíkum húsum, og bókaskápa,
mönnum, eins og Haraldur Guð-
mundsson gerði við sr. Björn
Magnússon. Og að síðustu hafa
Framsóknarmenn ekki ráðizt
með ofbeldi og dólpungshætti á
fyrirtæki Alþýðufl., t. d. brauð-
gerð hans, eins og Alþýðuflokk-
urinn gerði á Akureyri, er hann
stöðvaði með ofbeldi verksmiðj-
ur Sambandsins í mánuð og lok-
aði um vikutíma fyrir nálega alla
aðflutninga að einu þýðingar-
mesta samvinnuhéraði á land-
inu, Eyjafirði.
Hér hafa verið rakin megin-
drög í hinu þýðingarmesta bar-
áttumáli undangenginna ára.
Alþýðuflokksmenn rufu þar grið
og samninga við samstarfsflokk-
inn, bæði um menn og málefni.
Með rólegri og stefnufastri bar-
áttu hefir þessari sókn verið
hrundið. Framsóknarflokkurinn
hvorki vill né getur sett þar upp
flokksstjórn. En hann vill vinna
að því, að þar komi sterk, gætin
og réttlát stjórn, sem tekur tillit
til allrar þjóðarinnar, en ekki
sérstaklega til eins flokks eða
einnar stéttar. Eftir tíu ára
reynslutíma og fánýt átök um að
geta misnotað stórvirki Magnús-
ar Kristjánssonar, á nú að geta
byrjað nýr tími, þegar verk-
smiðjurnar byrja að starfa í
anda hans, þegar útvegsmaður-
inn og sjómaðurinn geta óhultir
komið með sína vöru og fengið
fyrir hana sannvirði, en þjóð-
nýtingarbraskið endanlega lagt
á hilluna.
J. J.