Tíminn - 28.06.1940, Síða 2

262
TÍMHVN, föstndaginn 28. júní 1940
66. blað
“^íminn
Föstuduginn 28. jjúní
Landnám -
Helstu mál Islendinga
Svlinn Th. Odhe, sem ritað
hefir á sænsku merkilega bók
um íslenzka samvinnu, furðar sig
á að íslendingum skuli ekki hafa
fjölgað á liðnum öldum, þar sem
landrými var nóg og náttúru-
gæði mikil. í stað þess hafði
þjóðinni fækkað á einokunar-
tímunum, og fjölgun byrjaði ekki
fyr en með auknu frelsi og við-
rétting.
Einokunarverzlunin, siglinga-
leysið og útilokun frá nýungum
í verklegum framförum spenntu
hungurhring um landsfólkið.
Með mikilli seiglu og harðfylgi
bjargaðist öld eftir öld nokkuö
af þeim stofni, sem átti aðgang
að hinum gömlu býlum, sum-
staðar með litilsháttar stuðningi
af útgerð á opnum bátum. En
þeir, sem höfðu ekki þessa að-
stöðu, liðu undir lok i tilverubar-
áttunni.
Um 1870 opnast sléttur Norð-
ur-Ameríku fyrir þeim íslend-
ingum, sem ekki var rúm fyrir
heima. Og í nálega aldarfjórð-
ung tók Ameríka við hinni is-
lenzku fólksfjölgun.
En þegar dró nær aldamót-
unum voru íslendingar komnir
það á legg, að þeir voru farnir
að kunna að nota vélatæki við
sjómennskuna. Þá hættu ferðir
til Ameriku og landnám íslend-'
inga í Vesturheimi. En í þess
stað byrjaði stórfellt landnám
heima fyrir. Kaupstaðir og
kauptún byggðust af fólki, sem
ekki komust fyrir í sveitinni.
Landnámið í Ameríku og
landnámið við fiski- og síldar-
miðin voru hvorttveggjastórfelld
nýung. Annars vegar voru hinar
merkilegu byggðir íslendinga í
Vesturheimi, sem halda við
margháttuðum menningarskipt-
um við gamla landið. Og við sjó-
inn rís fjölmennur höfuðstaður
og nokkrir kaupstaðir og kaup-
tún. Verzlunin varð innlend.
Þjóðin nam margskonar tækni.
Þjóðlífið varð fjölbreyttara og
ríkara, þó að margir annmarkar
fygldu um stund hinni öru
þróun.
En með kreppu þeirri, sem
hófst um 1930 stöðvaðist hinn
eðlilegi vöxtur kaupstaða og
kauptúna. En fólkið hélt áfram
að flytja til bæjanna. Menn
gættu þess ekki þá, og gæta þess
ekki enn, að skilyrðin fyrir
landnámi við sjóinn væru að
verulegu leyti lokuð fyrst um
sinn.
En upp úr landnámi, sem átti
sér stað á sjávarströndinni, kom
hin þriðja landnámsbylgja. Þar
var fylking hinna atvinnulausu
og þeirra, sem ekki gátu unnið
fyrir sér,og urðu að lifa að miklu
eða öllu leyti af annarra brauði.
Porráðamönnum kaupstaða og
kauptúna hefir stórlega yfirsést,
að koma ekki á byggðaleyfi til
að stilla i hóf um innflutning
manna, þangað, sem þeirra var
ekki þörf. Hjálp Framsóknar-
flokksins hefir i þessu efni stað-
ið til boða síðan 1924, að Bem-
harð Stefánsson bar fram frv.
sitt um byggðarleyfi. En það var
ekki þegið, og nú eru flest öll
hin hraðvaxandi sveitar- og
bæjarfélög að sligast undir byrði
sveitarþyngslanna.
En það voru ekki eingöngu for-
ráðamenn bæjanna, sem mis-
skildu tákn tímanna. Sveita-
menn og leiðtogar þeirra hafa
ekki heldur verið nógu glögg-
skyggnir. Burtstreymið úr sveit-
unum stafar af þessari vöntun
á framsýni.
Segjum að i landinu séu 6000
sveitabýli, flest þeirra æfagöm-
ul, og tiltölulega fá ný, nema
þau, sem á allra síðustu árum
hafa verið reist með stuðningi
byggingar- og landnámssjóðs og
nýbýlasjóðs. En á fjölmörgum
sveitaheimilum fæðast og al-
ast upp mörg börn. Eitt bam
tekur við jörðinni af föður sin-
um eða fyrri ábúanda. Annað
barn verður þátttakandi í afnot-
um jarðanna með sameign og
samstarfi hjónabandsins. En þá
er samt eftir mikill fjöldi, sem
ekki á neinn aðgang að heimila-
myndun í átthögunum. f fáein-
Samtal víð unga skáldkonu
Þórtmn Magnúsdóttir segír irá
ritstorfum sínum
Tíminn birti i haust alllangt
viðtal við einn af hinum ungu
rithöfundum þjóðarinnar,
Guðmund Daníelsson. Að
þessu sinni flytur blaðið við-
tal við unga skáldkonu, ung-
frú Þórunni Magnúsdóttur.
En eins og flestum mun kunn-
ugt hefir hún ritað allmarg-
ar bækur, þar á meðal Dætur
Reykjavikur, Að Sólbakka og
Líf annarra, en auk þess skrif-
að mikinn fjölda smásagna,
er birzt hafa í ýmsum blöðum
og tímaritum. Er hún tví-
mælalaust í allra fremstu röð
islenzkra kvenrithöfunda. Fer
hér á eftir viðtal hennar við
tíðindamann Tímans.

— Hvað hafið þér í smíðum
núna?
— Heljarmikla skáldsögu, sem
ég byrjaði á sumarið 1938, en
hefi tafizt æðimikið frá vegna
veikinda, annarra ritstarfa og
ýmislegs fleira.
— Um hvað fjallar sagan
yðar?
— Það er ekki hægt að fara
nákvæmlega út I það i stuttu
máli. Fyrri hluti hennar gerist
í sveit að sumarlagi og bregður
upp fjölmörgum myndum úr
nútíma sveitalífi. Úr þessum
hluta hefir birzt örstuttur þáttur
í Samvinnunni, og nefnist hann:
Draumurinn um Ljósaland. Þar
er landnámshugsjón ungs
manns ofin saman við ást hans.
Síðari hlutinn gerist í Reykja-
vík og lýsir margvíslegum
vandamálum unga fólksins. Þar
eru m. a. leiddar fram þessar
tvær stefnur: Sú, að sigra, hvað
sem það kostar, með góðu eða
illu og öllum brögðum, og hin,
að bíða heldur ósigur en breyta
gegn betri vitund. Hver, sem á
kjarna inni í hisminu, á ein-
hvern draum um lífið, sem hann
óskar af alhug að rætist. Skiptir
það mestu máli I lífi hvers
manns, að vera þessum draumi
trúr eða eru önnur verðmæti
enn dýrmætari? Þessi spuming
er þýðingarmikið atrlði í síðari
hluta sögunnar. Fjölda margar
persónur koma fram í sögunni:
Bændur og búalið, sumargestir,
um sveitum, eins og Öræfum og
Mývatnssveit, reynir fólkið að
skipta jörðunum, heldur en að
flýja. En sú tilraun er gerð af
svo fáum.að hún hefir ekki veru-
leg áhrif fyrir þjóðarheildina.
Það er fullyrt, að mikill fjöldi
karla og kvenna, sem leitar nú á
mölina í atvinnuleysi og jafnvel
á sveit, fer nauðugt; vildi vera
heima og byggja upp sveitlna
með nýju landnámi, ef þess væri
nokkur kostur. En bændastéttin
hefir ekki skilið réttmætar kröf-
ur æskunnar í þessu efni. Oft
hafa menn ámælt þvi unga fólki,
sem flytur úr byggðunum. En
var það sanngjarnara heldur en
þegar þeim var ámælt.sem fluttu
vestur um haf, heldur en að
farast af fátækt heima í ætt-
landinu?
Ef býlum fjölgar ekki stórum
á ári hverju, þá tapa sveitir út í
erfiðleikum kaupstaða, sem ekki
hafa skilyrði til að vaxa nú sem
stendur, miklu af hraustu og
efnilegu fólki. Og það verður að
mega gera þá kröfu til eldra
fólksins í sveitunum, að það meti
meira framtíð barna sinna,
heldur en þá ánægju, að halda
ónotuðu feikna miklu af órækt-
uðu landi.
Landnám og heimilamyndun
verður að gerast á skipulags-
bundinn og þjóðnýtan hátt,
þannig að allir, sem vilja vinna,
og allir, sem geta unnið, fái að-
stöðu til að starfa og mynda
sjálfstæð heimili.
Hér verður að byrja nýr kapí-
tuli í sögu landsmanna. For-
eldTar í sveit verða að sætta sig
við að skipta jörðum sínum
milli barna sinna og styðja að
myndun nýrra heimila. Og ríkið
verður að kaupa ræktanlegt
land í öllum helztu byggðum
landsins, undirbúa það til land-
náms og láta af hendi land og
aðstöðu til nýbyggðaT, en ein-
göngu fyrir þá ungu menn og
ungu konur, sem hafa sýnt í
verki, með því að vinna að land-
námi ríkisins, að því sé trúandi
til að verða reglusamir og dug-
legir nýbyggðamenn. J. J.
verkamenn, iðnaðarfólk, út-
gerðarmaður, listafólk, blaða-
menn o. s. frv.
— Hvemig hagið þér vinnu-
brögðum yðar?
— Ef þér eigið við, hve oft ég
umskrifi sögur mínar, þá er því
að svara, að um það gildir engin
föst regla. Sumar hugsanir verð-
ur að færa í hvern búninginn
eftir annan til þess að finna
þann, sem bezt fellur að. Aðrar
valda minni erfiðleikum. Ég
umskrifa ekki heila kafla fyrir
nokkrar breytingar. Það gerir
minnst til, þó að blaðsíðutalið
verði dálítið skrítið í fyrstu
handritum, ástæðulaust er að
eyða meiri tíma I skriftir en
nauðsyn ber til. Frumsamningin
er vitanlega mjög erfið, alloft-
ast, en sé lögð alúð við hana
verður endursamningin auð-
veldari, fyrra verkið vinnur þá
hið síðara.
— Hvenær byrjuðuð þér að
skrifa?
— Eitthvað lítilsháttar innan
við fermingaraldur, en ég vildi
ekkl fyrir nokkum lifandi mun
láta neinn verða þess varan, að
ég, barnið, fengist við skáldskap.
Einverustundirnar votu tak-
markaðar og vildi þvi verða
lítið um skriftir.
— Hafið þér alizt upp I sveit
eða kaupstað?
— Hvorttveggja. Fyrstu ár æf-
innar átti ég heima í Reykja-
vik, en dvaldi þó nokkra sumar-
mánuði í Borgarfirði syðra;
þaðan er ég ættuð. Siðan flutt-
ist ég norður í Öxarfjörð og var
þar í sjö ár, en eftir jsað hefi ég
lengst af verið í Reykjavík. Ég
hefi orðið þess vör, að ýmsir
telja mig Þingeying, og í fyrsta
ritdóminum, sem um mig var
skrifaður, var ég kölluð fóstur-
dóttir Reykjavíkur.
— Hvað hefir svo drifið á dag-
ana síðan þér urðuð Reykja-
víkurstúlka á ný?
— M.a. það, að ég hefi skrifað
fimm bækur, en á þó líklega
annað eins í handriti. Margt af
því hefiT að vísu verið birt í
blöðum og tímaritum eða verið
lesið upp í útvarpinu.
-r- Hvaða atvik í lífi yðar hafa
valdið því, að þér gerðust rit-
höfundur?
— Það liggur við að mér finn-
ist allt, sem hefir hent mig —
bæði höpp og óhöpp — hafi
beinlínis stuðlað að því, en þeg-
ar ég hugsa mig betur um, er
mér þó nær að halda, að hneigð
mín til ritstarfa hafi verið svo
sterk, að ekkert hafi megnað að
brjóta hana á bak aftur. Og
varla held ég, að neitt geti kom-
ið mér í þess stað, að hafa
frjálsræði og hentuga aðstöðu
til að skrifa, a.m.k. á meðan ég
lít á ritstörfin sem íþrótt, sem
launi mikla þjálfun með meiri
leikni. En því er mér engin
launung á, að þegar ég var barn,
(Framh. á 3. síðu)
Þriðja íþróttamót U. M. F. I.
Árið 1911, 17. júní, á 100 ára
afmæli Jóns Sigurðssonar, hélt
U.M.F.Í. sitt fyrsta landsmót i
íþróttum og var það um leið
fyrsta allsherjarmót í íþrótta-
keppni, sem háð var hér á landi.
Annað íþróttamót sitt hélt U.M.
F. í. vorið 1914. Þetta var á því
árabili, þegar bjart var yfir og
ónotaðiT möguleikar blöstu alls
staðar við.
Margt hefir tekið breytingum
síðan og viðhorfin orðið önnur á
ýmsan hátt, og sennilega mun
árið 1940 aldrei verða talið ár
gróanda og velmegunar í land-
inu. En á þessu ári, tíma skelf-
inga og blóðsútheilinga, þegar
fólk er fullt kvíða um framtíð-
ina, hélt U.M.F.Í. þriðja lands-
mót sitt í íþróttum, íþróttamót,
sem að undanskildu fyrsta í-
þróttamóti sambandsins á ekki
sinn líka i íþróttasögu landsins,
og hlýtur að valda straumhvörf-
um í þessum málum á sama hátt
og mótið 1911.
Mótið vaT haldið á hinum
fornfræga stað, Haukadal I
Biskupstungum, þar sem um
margar aldir var eitt mesta
menntasetur þjóðarinnar og á
friðaTtímum er fjölsóttasti stað-
ur landsins utan Reykjavíkur.
Nú starfar þar Iþróttaskóli og
komu einmit áhrif þess skóla
greinilega í ljós á þessu móti.
Héraðssambandið Skarphéð-
inn, sem er fjölmennast ung-
mennasambandanna innan
landssambandsins, hafðl á hendi
framkvæmd mótsins fyrir sam-
bandsstjórn U.M.F.Í. Formaður
þessa sambands er Sigurður
Greipsson, og þar sem hann um
leið er húsbóndi í Haukadal,
hlaut allur undirbúningur að
lenda mest á honum, og þótt
margir legðu hér hönd að, bera
honum mestar þakkir fyrir
skipulag mótsins og framkvæmd
og var hinn mikli undirbúning-
ur allur með ágætum og aðilum
til sóma.
Áður hefir verið getið hér í
blaðinu þess, sem fram fór, og
verður það ekki rakið nánar hér,
en aðeins drepið á einstök atriðl.
íþróttamenn, sem þátt tóku í
mótinu voru 72 talsins, frá 5
héraðssamböndum, og skiptist
þátttaka þannig:
U.M.S. Borgarfjarðar 12 kepp-
endur, U.M.S. Dalamanna 1
keppanda, U.M.S. Kjalarness-
þings 23 keppendur, Héraðssam-
bandið Skarphéðinn 32 kepp-
endur og fimleikamenn, U.M.S.
Snæfellsness- og Hnappadals-
sýslu 3 keppendur.
íþróttalegur árangur mótsins
felst mest í því, hve þátttaka er
mikil og almenn, og sýnir hún
það, að ungmennafélögin
stefna að þvi, að gera sem flesta
þátttakendur í þeirri hollustu,
Sigurður Qreipsson, er sá um aUan
undirbúning mótsins.
sem íþróttirnar veita. Hitt er í
rauninni minna um vert, þótt
einstök afrek væru ekki jafn-
góð og bezt þekkist nú hér, enda
stendur það til bóta með aukn-
um lærdómi í hinum ýmsu í-
þróttagreinum, þrátt fyrir mik-
inn aðstöðumun til æfinga.
Tvennt er sérstaklega athyglis-
vert í þessu sambandi. Annað er
það, að víða eru það forgöngu-
menn, stjórnendur, félaganna,
sem skara fram úr í íþróttun-
um, og hitt er það, að Ung-
mennasamband Kj alamessþings,
sem ekki teluT nema 3 félög
innan sinna vébanda og sendi
keppendur aðeins frá tveim, að
vísu tiltölulega fjölmennum fé-
lögum, á næst flesta þátttak-
endur í mótinu og eru þeir að
tölunni til 1/5 hluti félagsmanna
úr þessum félögum. Þetta sam-
band vann mótið og er vel að
sigrinum komið.
Eftir mótið hafði verið sett,
hafði Sigurður Greipsson hóp-
sýningu með ungum piltum
víðsvegar að af sambandssvæð-
inu. Um leið og hann skýrði frá
þessari sýningu, gat hann þess,
að flokkurinn hefði aðeins haft
3 samæfingar, en að hann vildi
með þessarl sýningu fá menn til
að skilja hvað hægt væri að
gera, ef viljinn er góður. Mótið
allt bar þess vitni, hvað gera
má með góðum vilja, en ekki
sízt þessi fimleikasýning pilta,
sem ekki höfðu haft tækifæri
til þess að ná saman fyrr en
tveim dögum áður. Fyrst voru
sýndar staðæfingar og síðan erf-
iöustu dýnuæfingar og voru þær
gerðar á hinum mjúka moldar-
velli. Piltarnir voru í fallegum,
hvítum búningum og voru allaT
hreyfingar þeirra léttar og
fagrar.
Síðari dag mótsins sýndi fim-
leikaflokkur Umf. Skeiðamanna
fimleika undir stjórn Jóns
Bj arnasonar frá Hlemmiskeiði.
Þetta félag telur um 40
félagsmenn, og það eitt sýndi
þarna ágætan 10 manna flokk.
(Framh. á 3. siðu)
JÓNAS IÓNSSON:
Þjóðskóli - launamannaskólí
FRAMHALD.
IX.
Þegar Guðjón Samúelsson
byrjaði að vinna að liðsdrætti
vegna happdrættis til háskóla-
byggingar, var vitanlegt, að
einn af prófessorunum, Sigurð-
ur Nordal, hafði glöggan skiln-
ing á málinu, og vildi fá happ-
drættisfé til þessara fram-
kvæmda. En hann var lítt
hneigður tU baráttu og félags-
málaframkvæmda, og var von-
laust um forstöðu úr þeirri átt.
Alexander Jóhannesson hafði
sýnt hneigð til framkvæmda i
verklegum efnum, þó að þar
hefði stundum gætt meira kapps
en forsjáT. Hann einn af kenn-
urum háskólans gat orðið for-
ustumaður málsins í sinni eigin
stofnun. Guðjón Samúelsson
þekkti hann vel frá langjri kynn-
ingu. Svo er að sjá sem Alex-
ander hafi í fyrstu þótt meir en
óvænt um stuðning heima fyrir.
En þó fór svo eftir ítarlegar um-
ræður, að hann tók að sér að
beita sér fyrir málinu meðal
stallbræðra sinna. Heldur mun
hafa gengið erfiðlega með fúnd-
arsókn, bæði í byrjun og síðar.
Er það mál manna, að allmarg-
ir af kennurum háskólans hafi
verið tiltölulega ókunnugir hinni
nýju byggingu, þegar hún var
vígð. Að lokum kom þó þaar, að
frumvarp var samið og flutt inn
í þingið. Um það íeyti mætti ég
1 stiga þinghússins eina full-
trúa háskólans í þinginu, Magn-
úsi Jónssyni guðfræðiprófessor,
og lét orð falla um, að nú yrði
að koma happdrættismálinu
gegnum þingið. En Magnús var
þá enn eins vantrúaður og hinn
efagjarni postuli, þó að stuðn-
ingur hans yrði siðar að góðu
gagni. Framsóknarflokkurinn
studdi-málið, auk margra manna
úr bæjarílokkunum. En frá hin-
um upprennandi „bændaflokki",
sem þá var í náinni samvinnu
við sjálfstæðismenn, kom fram
allmikil tregða, og var að þeirra
tilhlutun skorin sneið af bygg-
ingartekjum háskólans. Var
þeirri þrengingu þó hætt og
skaðinn bættur, þegar Fram-
sóknarmenn áttu aftur fulltrúa
i ríkisstjórn eftir 1934.
Magnúsi Jónssyni hafði þótt
sennilegt, að ómögulegt væri að
tryggja háskólanum happdrætt-
isféð, en líkur til að féð jrrði
gripið til annarra hluta. Myndi
svo hafa farið, ef Framsóknar-
menn hefðu ekki staðið óhvikul-
ir með málinu, eins og meðan
verið var að leggja grunninn
með byggingarlögunum.
X.
Kennarar háskólans höfðu
vorið 1933 fengið heimild til að
starfrækja happdrætti vegna
byggingarmálsins. Þeir urðu nú
að kjósa framkvæmdanefnd til
að stýra verkinu. Þeir völdu til
þess fimm menn. Þrlr af þeim
báru hita og þunga verksins, en
það voru þeir Alexander Jó-
hannesson, Sigurður Nordal og
Magnús Jónsson. Eftir að Alex-
andeT hafði tekið málið að sér,
vann hann með elju og áhuga
að rekstri happdrættisins, bygg-
ingarframkvæmdum og lántök-
um til að fullgera húsið. Sig-
urður Nordal þekkti bezt af
prófessorunum til háskólabygg-
inga, og mun hafa haft heppi-
leg áhrif á margar úrlausnir um
smekkvísa tilhögun og innra
skipulag. Alveg sérstaklega lét
hann sér annt um bókasafnið,
og er einkar vel og haglega
gengið frá þeim framkvæmdum.
Magnús Jónsson er sjálfmennt-
aður málari og mun listhneigð
hans hafa komið honum að
góðu haldi. Eftir því sem leið á
byggingarstarfið óx áhugi hans,
ekki sízt í sambandi við hina
fögru kapellu, sem á að verða
æfingasalur þeirra ungu kenni-
manna, sem vilja feta í spor
Jóns Vídalíns og Haralds Níels-
sonar.
Einhver fyrsti vandi á leið
byggingarnefndar var að velja
sér húsameistara, til að standa
fyrir byggingarverkinu. Ef
nefndin hefði verið hlutlaus og
haft glögga yfirsýn, myndi hún
hiklaust hafa valið Guðjón
Samúelsson. Hann hafði þá, auk
margra annarra afreka í bygg-
ingarmálum, sýnt ágæti sitt með
smíði Landakotskirkjunnar og
þj óðleikhússins. Þá átti for-
ganga hans um málið líka að
vekja traust, þar sem vitað var,
að hann myndi engin laun fá
fyrir staTfið, en eingöngu erfiði
og sennilega vanþakklæti fá-
vísra og lítt menntra manna.
í byggingarnefndinni mun
Sigurði Nordal hafa verið full-
Ijóst, að nefndinni væri heppi-
legast að snúa sér til húsameist-
ara ríkisins. Alexander Jóhann-
esson var hikandi. Hann var ein-
lægur sjálfstæðismaður, og frá
mörgum áhrifamönnum úr
þeim flokki hafði um mörg und-
anfarin ár verið sótt fast að
Guðjóni Samúelssyni með eldi
og járnum. Gekk sumum til af-
brýðisemi og minnimáttar-
kennd. Aðrir sögðu, að þótt
húsameistari ríkisins væri eins
og flestir listamenn utan við
stj ómmálabaráttuná, þá mætti
telja sennilegt, að hann kastaði
atkvæði á Framsóknarmenn við
kosningar, og þóttu það ekki
meðmæli. En mikið af mót-
hygðinni gegn Guðjóni Samú-
elssyni kom af vanhyggju og
vanþroska þeirra, sem hlut áttu
að máli.
Þó fór svo um síðir, að bygg-
ingarnefnd bað Guðjón Samú-
elsson að taka að sér forustuna
um verkið. Á hann mátti leggja
vandann án nokkurs endur-
gjalds, þar sem hann var starfs-
maður ríkisins. Nefndinni mun
hafa hrosið hugur við að borga
100 þús. kr. til útlendra eða
innlendra húsameistara fyrir
forstöðu við verkið, eins og þó
hefði orðið að gera, ef leitað
hefði verið tilboða á frjálsum
markaði, eins og ýmsa aðstand-
endur háskólans langaði til.
Byggingarnefndin ákvað sjálfri
sér nokkra árlega þóknun af
happdrættisfé, þó að nefndar-
menn væru allir á föstum laun-
um við háskólann. Aftur á móti
er ekki vitað, að þeir hafi boð-
ið húsameistara ríkisins nokkra
þóknun fyrir hans starf. Hann
var að vísu á ríkislaunum, og
það voru prófessorarnir líka. En
erfiði hans og ábyrgð var
hundraðfallt meiri en nefndar-
mannanna allra saman. Sýndi
byggingarnefnd í þessu mlnni
þegnskap en nefnd sú, er und-
irbjó Alþingishátíðina 1930 með
fjögra ára vinnu og 150 fundum,
en tók ekkert kaup fyrir starf
sitt. En eftir að þessari byrjun
var lokið, tókst hið bezta sam-
starf með húsameistara og
nefndinni. Komu þeir fram með
kröfur og þarfir hinna ein-
stöku deilda. Húsameistari leit-
aðist síðan við að samræma
þessar kröfur, á fagran, hag-
sýnan og listrænan hátt. Tals-
menn norrænumanna, guð-
fræðinga og lögfræðinga virðast
hafa stillt mjög í hóf um sér-
kröfur sinna deilda, en það
verður ekki sagt um læknana og
má heita, að þeir vilji leggja
undir sig og sína menn hálft
meginhúsið. Hafa þeir þó auk
þess til sinna afnota mikið af
rannsóknarstofu Dungals, og
nokkurt húsrúm í rannsóknar-
stofu atvinnuveganna. Ekki
bætir það aðstöðu þeirra lækna,
sem mestu ráða í þessu efni, að