Tíminn - 03.09.1940, Blaðsíða 3

85. hlað
TÍMIMV. liriðjwdaginn 3. sept. 1940
339
A N N Á L L
Afmæli.
ÍÞRÓTTIR
Islandsmótið.
Tílkynning
Magnús Björnsson bóndi að
Efri-Hömrum í Ásahreppi í
Rangárvallasýslu varð sjötugur
23. ágúst. Hann hefir búið
að Hömrum ásamt konu sinni,
Stefaníu Ásmundsdóttur, í 40 ár,
og vil ég nota þenna merkis-
áfanga í æfi hans til að minnast
að nokkru þessa bændaöldungs.
Frá aldamótum hafa þau
Magnús og Stefania búið að
Efri-Hömrum og hafa þau
hjónin lengst af þessum tíma
veitt umsvifamiklum búskap
forstöðu, þar sem þau hafa
eignazt 19 börn, og eru 13 þeirra
enn á lífi, þar af 5 enn í föður-
húsum og geta allir séð, hversu
mikinn dugnað þarf til þess að
ala önn fyrir svo stórum barna-
hóp af eigin ramleik, þó oft
hafi auðvitað verið þröngt í
búi og af litlum efnum að taka,
og heldur verður ekki komið
tölu á alla þá gesti, sem þar
hafa að garði borið og notið
góðs beina og gistingar, enda er
gestrisni og höfðingsskap þeirra
hjóna viðbrugðið.
Fátt mun þó óskiljanlegra en
það, hversu miklu Magnús hef-
ir afrekað í sínum búskap, enda
hefir hann notið aðstoðar mjög
góðrar og göfugrar húsmóður,
þar sem frú Stefanía er.
Þegar Magnús kom að Efri-
Hömrum árið 1900 og reisti bú
á hálfri jörðinni, var túnið svo
þýft að margar þúfurnar náðu
í mitt læri og hvergi sléttur
blettur, enda gaf það þá ekki
af sér nema um 100 hestburði,
en að nokkrum árum liðnum
keypti hann hinn helminginn
af jörðinni og byggði upp í-
búðarhúsið, og mun fáum geta
dottið í hug, sem nú koma að
Efri-Hömrum, hversu miklar
framfarir þar hafa átt sér stað.
Nú er túnið allt orðið slétt og
gefur af sér um 400 hesta og nú
hefir enn verið byggt einlyft
íbúðarhús úr timbri og öll fén-
Meistaramót í knattspyrnu
hófst 8. ágúst s. 1. og er nú ný-
lega lokið. Að þessu sinni vann
Valur sæmdarheitið „bezta
knattspyrnufélag íslands“. Úr-
slit leikjanna á mótinu urðu í
stuttu máli þessi:
1. leikur Valur — K. R. 2:1
2. — Víkingur — Fram 2:2
3. — Víkingur — K. R. 4:1
4. — Valur — Fram 3:2
5. — K. R. — Fram 4:0
6. — Valur — Víkingur 1:1
Úrslit urðu því þau, að Valur
hlaut 5 stig, Víkingur 4 stig K.
R. 2 stig og Fram 1 stig.
Margir leikirnir voru allgóð-
ir. Bezti leikurinn mun þó hafa
verið milli Víkings og Fram.
Hæfilegt kapp, mjög drengileg
framkoma leikmanna og góð
upphlaup frá beggja hálfu. Á
þessu móti kom það mjög í-ljós,
eins og oft áður, hve félögin
vantar góða skotmenn. Fram-
herjar þeirra leika vel frammi
á vellinum, en þegar upp að
markinu kemur, lendir allt 1
fumi og vandræðum. Þetta er
aðalgallinn á sóknarliði félag-
anna. Vörn þeirra er aftur á
móti tiltölulega betri t. d. hjá
Val, sem hafa afar sterka og
vel samæfða vörn. Mörgum þyk-
ir það galli við þessi mót, að
á þeim skuli aðeins keppa fé-
lög úr Reykjavík. Þetta er alveg
rétt. Bæði væri það réttari mæli-
kvarði á knattspyrnuna yfir-
leitt, ef félög víðsvegar að af
landinu kæmu til kappleikja
með félögunum hér í Reykjavík.
Víða um land eru mjög góðir
knattspyrnumenn. Aðstaða til
æfinga er aftur á móti slæm á
mörgum stöðum, og dregur það
mjög úr árangrinum. Ætti í. S.
í. að athuga það rækilega, hvort
ekki er fáanleg þátttaka fleiri
félaga í meistaramótinu en nú
er. Svo er eitt mál enn, sem
óleyst er í sambandi við knatt-
spyrnuna. Það er stofnun lands-
liðs í. S. í. og K. R. R. ættu að
koma því máli í framkvæmd
strax í haust, jafrivel þótt ekki
sé von neinna erlendra gesta á
þessu sumri. Það er illt til þess
að vita, ef satt er, að svo mik-
il óvild og rígur sé á milli
knattspyrnufélaganna hér í
Reykjavík, að af þeim sökum sé
óframkvæmanlegt að koma
upp landsliði. Slíkt lýsir litlum
íþróttaanda.
aðarhús eru undir járnþaki og
heyhlöður hjá hverju þeirra.
Gestur.
írá ríkísstjórnínni
um umíerðahöft.
Fyrír hernaðaraðgerðir Breta er
nmferð á svæði á Seltjarnarnesi og á
Hvaleyri sunnan Hafnarfjarðar háð
eftirliti, oji verða þau svæði afgirt
með gaddavír.
Eftirlitið nær sérstaklega til þeirra
er ekki eiga heimili Iniian hins afgirta
svæðis, og verður þeim ekki leyft að
víkja af aðalvegunum, nema þeir eigi
til þess brýnt erindi, enda geri þeir
varðmönnuin grein fyrir erindi sínu.
Reykjavík 30. ágúst 1940.
Tilkynniiis
lil húseígenda í Reykjavík.
Að gefnu tilefni eru húseigendur minntir á það,
að samkvæmt lögum um húsaleigu nr. 91 frá
1940, er leigusölum óheimilt að segja upp leigu-
samningum um húsnæði, nema þeir þurfi á
húsnæðinu að halda fyrir sjálfa sig eða vanda-
menn sína.
Þá eru húseigendur alvarlega áminntir um það,
að leggja fyrir húsaleigunefnd til samþykktar
alla leigumála um húsnæði, sem gerðir hafa
verið síðan 4. apríl 1939 og enn hafa ekki verið
lagðir fyrir nefndina. Vanræksla í þessu efni
getur varðað sektum.
Nefndin er til viðtals í bæjarþingstofunni alla
mánudaga og miðvikudaga, kl. 5—7 síðdegis.
Reykjavík, 28. ágúst 1940.
Húsaleígfuuefnd.
Húðir og skínn.
Ef bændur nota ekk! til eigin þarfa allar HÚÐIR
og SKINN, sem falla til á heimilum þeirra, ættu þeir
að biðja KAUPFÉLAG sitt að koma þessum vörum
í verð. — SAMBAND ÍSL. SAMVINNUFÉLAGA selur
NAUTGRIPAHÚÐIR, HROSSHÚÐIR, KÁLFSKINN,
LAMBSKINN og SELSKINN tU útlanda OG KAUPIR
ÞESSAR VÖRUR TIL SÚTUNAR. — NAUTGRIPA-
HÚÐIR, HROSSHÚÐIR og KÁLFSKINN er bezt að
salta, en gera verður það strax að lokinni slátrun.
Fláningu verður að vanda sem bezt og þvo óhreinindi
og blóð af skinnunum, bæði úr holdrosa og hári, áður
en saltað er. Góð og hreinleg meðferð, á þessum vörum
sem öðrum, borgar sig. —
Revkjavík - Ákurevri
Hraðferðir alla daga.
ef allir leggjast á eitt, þá má að
mestu leyti koma kjötverkun-
inni þannig fyrir, ef tíðarfar er
hagstætt meðan stendur á slátr-
uninni, að allt kjötið að henni
lokinni verði þannig verkað, að
hægt verði að selja það, og við
þetta hefir kjötverðlagsnefnd
nú miðað öll sláturleyfi.
í sambandi við þetta vil ég
enn taka tvent fram: Fyrst er
það, að mjög margir slátur-
leyfishafar, bæði kaupmenn og
kaupfélagsstjórar, telja sig hafa
ákveðna kaupendur að svo og
svo miklu saltkjöti, og þykir
þeim mikil meinbægni að lofá
sér ekki að salta handa gömlum
viðskiptamönnum. Nú sjá allir,
af því sem sagt er hér á undan,
að það er ekki hægt, með þá,
sem aðstöðu hafa til annars, ef
það saltkjöt, sem óumflýj anlega
verður að salta, á að hafa nokk-
urn veginn öruggan markað.
Þetta vildi ég vona að menn
skildu, og hættu að gera kröfu
til þess að fá að salta svo eða
svo mikinn hluta af kjötinu.
Sumir segja, að með því að fá
það ekki, missi þeir fasta kaup-
endur. Þetta þarf ekki að verða.
Þeir kaupfélagsstjórar, er van-
ir eru að selja ákveðnum mönn-
um saltkjöt, geta sagt S. í. S.
hverjir það eru, og meðan það
ástand helzt, að þeir ekkert
saltkjöt geta selt, lætur S. í. S.
þá hafa kjöt, en þegar tímarnir
breytast aftur, taka þeir við
sínum gömlu kaupendum. Á
sama hátt gætu kaupmenn t. d.
afhent verzlunarráðinu nöfn
þeirra manna, er þeir hver og
einn væru vanir að láta hafa
saltkjöt, og verzlunarráðið síð-
an útvegað þeim kjöt frá þeim
kaupmönnum, sem nú verða að
salta meira en þeir áður eru
vanir að selja innanlands, og
því vantar kaupendur. Á þenn-
an hátt væri hægt, ef menn
vildu, að komast hjá því að
gömul verzlunarsambönd þyrftu
að rofna, nema um skeið, meðan
þörfin krefst þess.
Hitt er það, að kaupendur
verða í þetta sinn að sætta sig
við að fá saltkjötið frá þeim
stöðum, sem þurfa að salta,
enda þó þeir séu vanir við að
fá það annars staðar frá. Alls
staðar eru kjötsmatsmenn, og
séu þeir samvizkusamir við starf
sitt, er munurinn á saltkjötinu
ekki mikill, og því nokkuð sama
hvaðan það er fengið.
Að endingu vildi ég mega
vona, að menn skildu þörfina á
því að tryggja það, að allt kjötið
verði í seljanlegu ástandi, að
sláturtíð lokinni. Og ef menn
skilja hana, þá vildi ég vona, að
mérin ynnu að því að hjálpa til
þess að svo megi verða. Ég vona,
að þeir sláturleyfishafar, sem nú
fá sláturleyfi, en er fyrirlagt
að selja kjötið nýtt eða frysta
það, verði sér út um kaupendur
eða fTystirúm, og hætti að kref j -
ast þess að fá að salta svo og
svo mikið af kjötinu. Sömuleiðis
vona ég, að þeir, sem geta flutt
kjötið til annarra frystáhúsa,
verði sér út um samninga um
frystingu kjötsins, og sjái að það
er vegna brýnnar þarfar, sem
þeir er gert að skyldu að frysta,
og að það er þeim sjálfum fyrir
beztu. Og ég vænti þess, að þeir,
sem umráð hafa yfir frystihúsa-
rúmi, verði ljúfir og samnings-
liprir, svo ekki þurfi að verða
ónotuð frystihús, og það að verða
til þess, að gera yrði eitthvað af
kjötframleiðslu ársins óseljan-
lega með því að salta meira en
nokkrar líkur eru fyrir að hægt
sé að selja.
Loks vona ég, að saltkjöts-
kaupendur skilji orsakir þess, að
þeir geta nú ekki fengið kjöt
hjá ýmsum, sem þeir eru vanir
að fá það frá, og láti það ekki
verða til þess að þeir minnki við
sig saltkjötskaupin, heldur sætti
sig við að fá kjötið hjá þeim,
sem neyðast til að salta, en eng-
an markað hafa, annan en
þann, sem í landinu er.
Verði allir samtaka, og verði
tíðarfarið meðan á slátrun
stendur þannig, að bll- og sjó-
flutningar geti haldizt, ætti það
ekki að þurfa að koma fyrir, að
meira þurfi að salta, 'fen hægt
er að selja í landinu. Og þannig
skulum við öll vona að það fari.
Páll Zóphóniasson.
Innheímtumenn!
. Gjalddagi Tímans var 1. júlí.
Nú er því kominn tími til aff
hefjast handa. Vinniff ötullega
aff innheimtu Tímans í sumar
og haust, eins og aff undanförnu,
og sendiff innlieimtu blaffsins
skilagrein viff fyrstu hentug-
leika.
INNHEIMTAN.
MUNIÐ að taka meff yffur
VASASÖNGBÓKINA
aff öllum mannfagnaði. Hún
vekur hvarvetna gleffi.
Bóndi
4 Rdbert C. Oliver:
Fólksfjöldinn stóð á öndinni. Og þarna
þaut fimmta bifreiðin eftir dauð-
þögulli götunni, þar sem miðdegisum-
ferðin hafði stöðvast svo skyndilega.
Nú varð þögn í nokkrar sekundur,
en til frekara öryggis hélt lögreglan
fólkinu kyrru um stund.
Brátt komu tveir sjúkrabílar með
rauðum krossi á kælinum og dyrun-
um og við stýrin sátu menn í einkenn-
isbúningi Rauða krossins.
„Þetta hlýtur að hafa verið ógur-
legt“, stundi mannfjöldinn.
Nýr sjúkrabíll — ennþá einn. —
Flautuhljóðið bergmálaði milli húsa-
raðanna og dyrnar á húsunum fylltust
af forvitnum og óttaslegnum augum.
„Sex sjúkrabílar“, hvísluðu menn.
„Tveir læknabílar — — — þetta
hlýtur að hafa verið eitthvað stórkost-
legt---------stórslys.“
„Hvað skyldi hafa komið fyrir?“
spurði ung stúlka, sem var að velja sér
dýrindis kvöldkjól í einni fínustu
tízkubúðinni.
„Ég veit ekki, ungfrú Spencer,“ svar-
aði afgreiðslustúlkan, „það er sennilega
eitt slysið. Nú á tímum þurfa allir að
flýta sér, og svo aka þeir saman — eða
þá á einhverja nýbygginganna, sem alls-
staðar rísa upp.
„Já“, anzaði unga stúlkan, sem var
Bifreiðastöð Akureyrar.
Bifreiðastöð Steindórs.
Kaupir |»ú búuaðarblaðið FREY?
ROBERT C. OLIVER:
ÆFINTÝRI
BLAÐ AMANNSINS
NEÐANMÁLSSAGA TÍMANS
EGILL BJARNASON ÞÝDDI
\
Reykjavík 1940 — Prentsmiðjan Edda h.f.