Íslenzka vikan (Vestmannaeyjar) - 03.04.1932, Blaðsíða 1

Gefin út að tilhlutunnlðnaðarmannafélags
vikan
Vestmannaeyja í april 1932.
Islendingar, skyldan kallar.
Notið íslenzkar vörur og islenzk skip. Islenzka vikan hófst 3. april.
Það er treyst á drengskap yðar í baráttunni fyrir efnalegu sjálfstæði þjóðarinnar. Ekkert heimiti
má skerast úr leik. Allstaðar íslenzkar vörur.
Island fyrir lslendinga.
'Ávarp
frá
Iðnaðarmannafélagi Vestmeyja.
Fjöldi félega i Reykjavlk, og
i broddi fylkingar Iðnaðar-
mannafélagið þar, hafa gengist
fyrir þvi, að stofnað yrði til
hinnar svokölluðu »íslenzku
viku< um land alt. Tilgangur-
inn með þesau er ekki eingöngu
sá, að hvetja menn til þess að
kaupa öðru fremur íslenskar
vörur, og nota íslensk skip til
ferðalags og fyrir flutning, þessa
einu viku, dagana 3.—10. apríl.
Nei! í þessu felst annað og
meira. í þessu felst alvöru-
þrungin áskorun til allrar þjóð-
arinnar, um að hafa það jafn-
an hugfast, að það er nauðsyn
fyrir velferð lands og lýðs, að
vér búum Bem mest að okkar.
Vér erum fullvissir þess, að
islenskur iðnaður og aðrar ís-
lenskar framleiðsluvörur, standa
i engu að bakl útlendum varn-
ingi af sams, tagi. Enda mundi
aukin viðskifti, svo um munaði,
veita innlenda iðnaðinum meiri
þrótt til meiri framfara og fram-
taks. Enn aukinn þróttur ísl.
iðnaðar, er aukinn þróttur lands
og þjóðar.
Vér álítum það því siðferðis-
lega skyldu allra lnndsmanna,
gagnvart sjálfum sér og landi
sínu, að lata íslenskan iðnað
jafnan njóta viðskifta sinna, svo
freklega sem auðið er.
-----o-o-*—-
íslenzka
vikan.
í þúsund ár hefur Island
sjálft franleitt flestar þær
nauðsynjar, er þjóðiu hefur
notað til daglegra þarfa. Til
sjávar og sveita í landinu, þar
sem Þórólfur sagði foiðura, að
smjör drypi af hverju strái,
hefur verið framleittur maturinn
til að metta landslýðinn, efnið
í allan klæðnað hans og
byggingarefnið í hús hans að
allmiklu leyti. A þessu hefur
orðið breyting á siðustu 1—2
mannsöldrum eins og svo mörgu
öðru. Auknar samgöngur við
önnur lönd og langtum full-
komnari tæki við hagnýting
hinna auðugu fískimiða hefur
gert það að verkum, að þjóðin
átti kost á að nota miklu meira
en áður erlendar afurðir, bæði
þarfar 0g óþarfar. Að vísu
hefur þetta ásamt ýmsum
áhrifum utan að, sem þvl hefur
fylgt, aukið ytri menningu
þjóðarinnar, bætt húsakynni
hennar allvíða og þrifnað, sem
áður fyr var næsta ábóta vant,
og sett meira Evrópusmið á
þjóðina, en í kjölfarið hafa lfka
Biglt ýmsir gallar Evropu-
menningarinnar. Hin mikla
verðhækkun, sem varð á öllum
afurðum lansdins á ófriðarárun-
um, leiddi til aukins innflutnings
i stórum stil 0g óhófs á ýmsum
sviðum. í stað þnss að búa að
sinu og nota sem mest þær
afurðir, sem beinlínis voru
skapaðar með vinnu lansmanna
sjálfra, þá var faúð að sækja
út fyrir pollinn fjölda margt,
sem annað hvort var hægt að
komast af án, eða þá að búa
til i landinu sjálfu. Afleiðing-
arnar hafa sýnt sig — þær að
efnahagur þjóðarinnar hefur
versnað stórkostlega, sökum
þess að innflutningurinn minkaði
ekki jafuhllða því sem afurða
verðið innlenda féll á heims-
markaðinnm.
Afkoma rikissjóðsins, einstak-
linganna og þjóðarheildarinnar
er 'komin á heljarþröm. Fram-
kvæmdir þær, sem áður hafa
gefið fjölda manna daglegt
brauð, dragast saman, verndar-
toslastefnu nágrannaþjóðanna
skemmir öll markaðsskilyrði
íslenskra afurða erlendis, kaup-
geta þjóðarinnar minkar.
Kreppan nistir þjóðina 1
kyrkingargreip sinni og tá
möguleiki er til, að íslendiugar
sökkvi aftur niður á sama stig
örbirgðar og aumingjaskapar
eins og fyrir 100 árum siðan.
En svo illa ætti þó ekki að
þurfa að fara, af saman færi
vit að sirit. Landið sjálft getur
nú eins og áður framleitt mik-
inn meiri hluta af brýnustu
nauðsynjum þjóðarinnar og því
ætti enginn íslendingur «ð þurfa
að svelta. Fyrsta skilyrðið til
þess að komast aftur úr kútnum,
sem kreppan hefur reyrt okkur
í er það að framleiða sem mest
af nauðsynjum landsmanna i
landinu sjálfu og kaupa ekkert
það frá útlöndura, sem islenssk-
ar hendur geta sjálfar skapað.
Til þe88 þarf breytingu á
lifnaðarháttum, breytingu á
skipulagi á ýmsum sviðum,
síðast en ekki sist breytingu 4
hugsunarhætti. Einu sinni þótti