Morgunblaðið - 22.07.1999, Blaðsíða 44

44 FIMMTUDAGUR 22. JÚLÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Jón Halldór
Þórarinsson
fæddist í Þórðarbæ
í Garði 17. apríl
1901. Hann lést 13.
júlí siðastliðinn. Jón
Halldór ólst upp í
Steinboga, Garði.
Foreldrar hans
voru Jónía Ingi-
björg Jónsdóttir, f.
11.10. 1868, d. 6.3.
1954, og Þórarinn
* Jónsson, f. 27.8.
1866, d. 7.9. 1943.
Þórarinn og Ingi-
björg eignuðust
fimm börn: Jón, f. 26.3. 1892;
Guðbjörgu, f. 11.5. 1893; Hall-
dór, f. 17.4. 1901; Helgu, f. 1.1.
1905; Þuríði, f. 18.2. 1908. Þau
eru öil látin.
Halldór kvæntist 1926 Ást-
björgu Magnúsdóttur, f. 8.6.
1890, d. 23.2. 1970, í Reykjavík.
Ástbjörg átti þrjá syni með
fyrri manni sinum, Lúðvík
Nordgulen, Lúðvík, Alfreð og
Jón. Halldór og Ástbjörg eign-
uðust fjögur börn. 1) Ingiberg
Þórarin, f. 4.6. 1926, kvæntur
Jórunni Höddu
Egilsdóttur. Þau
eiga fimm börn.
Ingiberg átti son
fyrir hjónaband. 2)
Harald Gunnar, f.
4.6. 1926, d. 7.11.
1997, kvæntur
Katrínu M. Þórðar-
dóttur. Þau eignuð-
ust fjögur börn. 3)
Jens Stefán, f. 6.4.
1929, kvæntur Alex-
íu M. Ólafsdóttur.
Þau eiga fjögur
börn. 4) Ástbjörgu,
f. 17.10. 1930, gift
Teiti Jónassyni. Þau eiga fjögur
börn. Afabörn Halldórs, eru 18,
langafabörnin 43 og langa-
langafabörn 7.
Halldór stundaði sjómennsku
á yngri árum, var starfsmaður
Gasstöðvarinnar í Reykjavík.
Vann hjá borgarskrifstofum
Reykjavikur, Gjaldheimtunni
og hjá Innheimtustofnun sveit-
arfélaga.
Útför Halldórs fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
JÓN HALLDÓR
ÞÓRARINSSON
Elsku afi minn, nú hefurðu fengið
hvíldina og ert kominn tíl Guðs eftir
langa og hrausta ævi. Eg trúi að
margir sem á undan eru farnir hafi
tekið á móti þér. Afi var einn af þeim
sem lifðu mikla breytingatíma og
starfsævin var löng og
tilbreytingarík. Hann fæddist og ólst
upp í Garðinum. Varð snemma
sjómaður á opnum bátum, togurum
og síldarbátum en kom í land þegar
"•hann slasaðist. Þá fór hann að vinna í
Gasstöðinni og hjólaði um allt, því
hann átti ekki bíl. Afi vann í mörg ár
á borgarskrifstofum Reykjavíkur,
handfærði þá allt inn í bækur og
endaði síðan starfsævina hjá
Innheimtustofnun sveitarfélaganna,
við tölvu, þá 85 ára gamall. Óll sú
tækni og þróun sem hann upplifði og
tileinkaði sér var í raun ótrúleg.
Oft sagði hann mér sögur af því
þegar hann var lítill drengur og
hvernig það var að alast upp í
sjávarþorpi, suður með sjó. Það þótti
t.d. ekki mikið mál að ganga til
Keflavíkur á roðskinnsskóm og árið
sem hann fermdist fékk hann
stígvélaskó og þá var gengið til
Hafnarfjarðar. Hann kynntist ömmu
-þegar hún var ráðskona hjá útgerð í
Sandgerði og hann á báti hjá sömu
útgerð. Þau fluttu til Reykjavíkur og
bjuggu þar allan sinn búskap, lengst
af á Snorrabrautinni. Þangað var
alltaf gott að koma og vel tekið á
móti ferðalangi úr Kópavoginum
sem snemma komst upp á lag með að
ferðast með strætó. Það var ekki
ósjaldan sem ég fékk að gista hjá afa
og ömmu og um jólin fannst mér
sérstaklega gaman að gista hjá þeim
því það var ekki laust við að
jólasveinninn væri frekar á ferðinni
á Snorrabrautinni en í
Kópavoginum. Stundum fór ég í
smáferðalög með afa og ömmu,
svona sunnudagsbíltúra suður með
-I'Sjó, austur fyrir fjall eða bara í
heimsókn til ættingja og vina í
bænum. Og oft minntumst við afi á
það þegar selurinn elti mig í
Garðskagafjörunni. Eg var í rauðri
peysu og selurinn var forvitinn og
synti fram og til baka eftir því sem
ég hljóp. Það þótti þeim skemmtileg
uppákoma.
Afi byggði sumarbústað á
Vatnsendahæð þar sem hann
ræktaði tré, steypti styttur og steina
til að fegra garðinn sinn. Þar var
gaman að vera með þeim. Maður var
einhvern veginn svo frjáls, engin
Ijfcöft en samt alltaf einhver svo
nálægur. Þegar amma dó flutti afí
fljótlega í Kópavoginn og undi hag
sínum vel því þar var byrjað svo gott
og skemmtilegt félagslíf fyrir eldra
fólk. Það var spiluð félagsvist,
haldnir dansleikir þar sem hann var
nú í essinu sínu því honum þótti
aman að dansa og famar ferðir
æði innanlands og utan sem hann
tók þátt í af lífi og sál. Honum fannst
svo gaman að ferðast og skoða sig
um. Afi var mikill veiðikall og fór
ófáar ferðirnar í Sogið að veiða lax.
Og þegar hann fyrir nokkrum árum
hafði orð á því að sig langaði að fara
og veiða við Óseyrarbrúna drifum
við okkur með stöng og spún.
Enginn veiddist laxinn í það sinn en
við áttum góðan dag. Hann afi var
alltaf heilsuhraustur og flottur.
Keyrði bíl þar til hann var 93 ára
gamall að hann fór að sjá illa. Þá
snerist dæmið dálítið við og ég fór að
fara með hann í „sunnudagsbíltúra",
bæði í heimsókn í Sandgerði og
austur fyrir fjall eða bara í kaffi í
Perluna.
Elsku afi minn, ég vil þakka þér
allar þær stundir sem við áttum
saman. Þær lifa í minningunni. Ég er
glöð og stolt að hafa átt þig sem afa.
Hvíl þú í friði.
Þín
Halldóra.
Elsku afi, nú ertu loksins kominn
til Ástu ömmu sem þú ávallt
saknaðir, eftir erfitt ár. Mig langar
til þess að þakka fyrir þær stundir
sem ég átti með þér. Ég var svo stolt
af þér, alltaf svo glæsilegur og
góður. Bestar voru stundirnar þegar
ég fékk að vera hjá ykkur Ástu
ömmu á Vatnsenda, en þar byggðuð
þið ykkur sumarbústað og fengum
við að njóta þess alls með ykkur og
þessi staður fannst mér paradís á
jörð. Lautin með steypta borðinu og
trjánum allt í kring fyrir allar
nestisferðinar, lystigarðurinn með
öllum þeim hlutum sem þú hafðir
smíðað og steypt og göngustígnum
úr skeljasandi. Á þeim stað leið mér
eins og prinsessu og urðu margir
ímyndunarleikir þar til.
Burstabærinn og lúpínuhornið en
þangað sóttum við blóm í vasa fyrir
ykkur. Eftir að Ásta amma dó fluttir
þú í Kópavoginn. Þar kynntist þú
félagsstarfi aldraðra og tókst strax
virkan þátt með þeim og voru þær
ófáar utanlandsferðirnar sem þú
fórst með þeim, en mikið fannst þér
gott að vera í sól og hlýju og alltaf
var gaman að koma til þín í
Hamraborgina og heyra ferðasöguna
og skoða alla smáhlutina sem þú
hafðir með þér heim til minningar.
Það var svo gaman að fylgjast með
þér, afi minn, og sjá hvað þú naust
efri áranna meðan heilsan leyfði. Á
Hrafnistu í Hafnarfírði fórstu
níræður, en enginn þar trúði þeim
aldri, því þú leist út eins og áttræður
unglingur og sennilega hafa nú ekki
margir ekið sjálfir á elliheimilið en
það gerðir þú á þinni hvítu
sportkerru, en svo kölluðum við
bílinn þinn, og fengu konurnar á
elliheimilinu að njóta þess að fara
með þessum fjallmyndarlega manni í
kaffi í Hveragerði í tvö ár eftir komu
þína á heimilið. Síðustu árin voru
orðin þér erfið, afi minn, eftir að
sjónin fór og þú gast hvorki lesið,
horft á sjónvarp né unnið
handavinnu, en gott fólk áttir þú að
þar sem börn þín voru. En stærstan
þátt í lífi þínu var hún Dóra, systir
mín, sem var þér svo góð, hún kom
og gerði þá hluti fyrir þig sem þú
hafðir áður gert sjálfur og ófáar voru
þær stundirnar sem hún nostraði við
þig. Hún kom og las blöðin fyrir þig
og færði þér fréttir af okkur hinum,
einnig las hún sögur fyrir þig, sem
ekki voru komnar út á
hljóðsnældum. Hún sá um að lífið
væri þér eins gott og hægt var og
alltaf var hún tilbúin fyrir þig, það
var svo gaman að sjá hvernig þú
ljómaðir þegar hún kom til þín og
sagði: „Jæja afi minn, hvernig höfum
við það í dag?“ eða þegar hún kvaddi
þig á leið sinni til útlanda og sagði:
„Þú skalt ekki láta þér detta það í
hug að fara að deyja á meðan ég er í
burtu.“ Þú, afi minn, kunnir vel að
meta svona húmor og hlóst dátt og
stóðst við það því ekki hafði hún
Dóra verið heima nema í hálfan
mánuð þegar kallið kom.
Elsku Dóra mín, takk fyrir að
hugsa svona vel um hann afa okkar
og vera svona yndisleg við hann.
Elsku afi minn, kærar þakkir fyrir
allt. Guð geymi þig þangað til við
hittumst á ný.
Inga Teitsdóttir.
Elsku langafi, nú ertu loksins
kominn til Ástbjargar langömmu.
Það eru ekki allir sem ná 98 árum og
ekki eru margir sem fara á rúntinn
92 ára með fullan bíl af konum frá
elliheimilinu. Langafi átti fjögur
börn, mörg barnabörn og enn fleiri
bamabarnabörn og alltaf sá hann
sér fært um að mæta í veislur og boð
meðan heilsan leyfði, og ekki
gleymast jólagjafir til allra; við
krakkarnir biðum alltaf spennt eftir
umslaginu frá langafa með
nöfnunum okkar á, með fallegum
jólamyndum og innihéldu
happaþrennur og fannst okkur engin
jól verða án þeirra. Langafi flutti í
Kópavoginn þegar ég var lítil og
þess vegna fór ég mjög oft í
heimsókn til hans og þá var alltaf til
kalt kók í ísskápnum og annað
góðgæti. Oft tókum við í spil,
spiluðum skák eða bara spjölluðum.
Fyrir um átta árum flutti langafi svo
á Hrafnistu í Hafnarfirði og fækkaði
þá því miður heimsóknum mínum til
hans. Eitt sinn var ég að kveðja
langafa áður en ég fór til Ástralíu, þá
sótti hann lítinn hárbursta inn í
skáp. Bursta þennan hafði ég átt
þegar ég var lítil og hafði gleymt
honum heima í Hamraborginni og
hafði hann geymt hann öll þessi ár.
Elsku amma og Dóra, nú hefur
langafi fengið hvfldina og er kominn
til langömmu. Takk fyrir að hafa
verið hjá honum svona mikið og stytt
honum stundirnar.
Elsku langafi takk fyrir allt.
Ástbjörg Ýr Gunnarsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðarviðkvæm stund.
Vinimir kveðja,
vininn sinn látna,
er sefur.hér hinn síðasta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afi minn, núna ertu búinn að
fá hvfldina langþráðu og kominn til
ömmu og pabba. Mig langar með
þessum fáu orðum til að minnast afa
míns, Jóns Halldórs Þórarinssonar,
frá Steinboganum í Garði. Afi var
ungur þegar hann fór fyrst á sjóinn
og sagði hann mér margar
skemmtilegar sögur þaðan. Þegar
hann hætti sjómennsku flutti hann
til Reykjavíkur og hóf að vinna sem
innheimtumaður hjá Gasstöðinni og
seinna hjá Gjaldheimtunni. Hann
endaði starfsferil sinn hjá
Innheimtustofnun sveitarfélaganna,
þá langt kominn á níræðisaldur. Það
er margs að minnast og þá helst hve
afi var alltaf góður við okkur
krakkana. Allar ferðirnar sem við
fórum upp á Vatnsenda í „Leyni“.
Þær voru alltaf ævintýralegar, og
var alltaf gaman að koma til afa og
ömmu. Þar var margt hægt að bralla
og alltaf áttu afi og amma til kók í
eldhússkápnum og eitthvert góðgæti
að maula með. Afi var mjög
laghentur og alltaf var hann að
smíða einhverja fallega hluti, gera
lystigarðinn fallegri og rýjateppin
hans voru hreinustu listaverk og
mætti svo lengi telja. Þær voru líka
ófáar ferðirnar sem við krakkarnir
fórum niður á „Snorró“ og alltaf var
komið við ef farið var í bíó. Það var
alltaf gaman að koma í heimsókn til
afa, hann hafði frá svo mörgu að
segja. Sérstaklega var þó
skemmtilegt þegar hann rifjaði upp
gamla tíma. Fæddur 17. aprfl 1901
hafði hann lifað tímana tvenna. Þá
var til dæmis tveggja daga ferð
inneftir til Reykjavíkur til að kaupa
fermingarfötin. Þegar hann var lítill
drengur var hann skeytasendill í
Garðinum og þurfti hann þá jafnvel
að hlaupa út í Sandgerði með skeyti,
hinkra eftir svari og hlaupa síðan til
baka út í Garð, þannig að hægt væri
að senda svarið suður með
Ritsímanum. Þetta gerði afi með
glöðu geði. Það er svo margs að
minnast þegar hugsað er til baka að
ekki er hægt að setja það allt niður á
blað.
Núna er komið að leiðarlokum hjá
þér, afi minn, og nýr áfangi tekur
við. Ég geymi minninguna um
kveðjustund okkar í hjarta mér.
Áður en ég hélt af stað í sumarfrí til
Mallorka, sagðir þú mér að hafa það
gott í fríinu, þú hefðir komið þangað
sjálfur og þar væri gott að vera.
Blessuð sé minning þín, elsku afi
minn.
Þín
Ástbjörg Guðrún og Hreiðar.
HEIÐUR
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Heiður Guð-
mundsdóttir, f.
26. desember 1941,
lést á Sjúkrahúsi
Keflavíkur 10. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar eru
Guðbjörg Guð-
mundsdóttir og
Guðmundur Símon-
arson (látinn).
Hinn 31. desem-
ber 1961 giftist
Heiður Skildi Þor-
lákssyni, f. 30. mars
1937. Þau eignuð-
ust þrjú börn. Þau
eru: 1) Sólveig, f.
26. apríl 1966, gift
Rúnari Ingibergs-
syni. Þau eiga þrjú
börn. 2) Arnar, f. 3.
desember 1967,
kvæntur Sigríði
Þormar Vigfúsdótt-
ur. Þau eiga tvö
börn. 3) Guðbjörg,
f. 3. nóvember
1973. Systkini
Heiðu eru Reynir,
Gréta og Símon.
Jarðarför Heiðar
fór fram í kyrrþey
föstudaginn 16. júlf.
Ég kveiki á kertum mínum,
við krossins helga tré.
I öllum sálmum sínum,
hinn seki beygir kné.
Ég villtist oft af vegi,
ég vakti oft og bað.
Nú hallar helgum degi,
á Hausaskeljastað.
Þessi fallegi sálmur eftir Davíð
Stefánsson frá Fagraskógi kom mér
í hug þegar ég fékk fréttina um
andlát þitt, elsku Heiða mín, og ég
kveikti á kerti og opnaði fyrir Lind-
ina og hlustaði á guðs orð. Ég var
búin að vita að hveiju stefndi en
samt var ég óviðbúin. Fyrstu við-
brögð mín voru reiði - reiði yfir því
að þú varst hrifin burt í blóma lífs-
ins. En það er guð einn sem öllu
ræður.
Þegar ég heimsótti þig í hinsta
sinn varstu orðin mjög máttfarin en
þú reyndir að vera hress og varst
bjartsýn og fannst þetta allt vera að
koma. Á heimleiðinni flögruðu um
huga minn þær stundir sem við átt-
um saman. Fyrstu kynnin voru þeg-
ar frændi minn kom með þig til
Siglufjarðar til að kynna þig fyrir
fjölskyldunni. Þið komuð með rút-
unni og ég tók á móti ykkur. Ég var
eins og hver annar stelpukjáni,
flaug upp um hálsinn á frænda og
kyssti hann. Seinna sagðir þú mér
að þú hefðir haldið að ég væri göm-
ul kærasta hans og orðið afbrýð-
isöm og við hlógum að þessu. En
þegar ég stóð þarna forðum og sá
þig í fyrsta sinn var ég stolt af
frænda, að velja svona fallega
stúlku.
Við urðum fljótt góðar vinkonur.
Þegar ég flutti að norðan til
Reykjavíkur fékk ég að búa hjá
ykkur þar til ég fékk leigt. Það var
góður tími, allt svo velkomið, aldrei
fann ég að ég væri fyrir ykkur,
þvert á móti.
Tíminn leið og við urðum
nokkum veginn samferða að eign-
ast böm og áttum margar ánægju-
legar stundir saman með hópnum
okkar, fóram í útilegur og hittumst í
afmælum og jólaboðum. Allra sam-
verastunda minnist ég með hlýju.
Þú hafðir mikið skap en þú áttir líka
þá mestu hlýju sem ég hef kynnst.
Ef eitthvað bjátaði á varstu tilbúin
að breiða út faðminn og gefa góð og
hughreystandi orð. Því er ég þakk-
lát fyrir samfylgdina og ég veit að
þú tekur vel á móti mér og faðmar
mig þegar þar að kemur.
Það er svo sárt að sjá á eftir þér,
mín kæra vinkona, en sárast er það
fyrir frænda minn og bömin ykkar
og bamabörn sem vora þér allt og
þú barst svo mikla umhyggju fyrir.
Þú hlakkaðir svo til að fylgjast með
þroska þeirra og framtíð. Elsku
vina, þú gerir það frá öðrum stað.
Ég veit að þú ert á góðum stað, þú
ert í bláa landinu sem ég kalla, og
þar líður þér vel.
Ég bið góðan guð að gefa þér,
Skjöldur minn, og börnum ykkar
styrk í sorginni. Ég þakka þér,
Heiða mín, fyrir allt. Farðu í friði,
kæra vinkona.
Guðrún Þórlaug Jóhannesdóttir.
Elskuleg móðir vinkonu minnar
er látin.
Elsku Heiður, það er erfitt að
hugsa til þess að fá ekki að sjá þig
aftur, en ég veit að þú ert á góðum
stað og þér líður vel.
Ofarlega í minningunni eru
stundimar er ég kom inn á heimilið
með Guggu, þá var manni ávallt
tekið vel og við sátum og spjölluðum
um heima og geima. Þú varst alltaf
svo hlý og góð og ávallt reiðubúin að
aðstoða eftfr bestu getu.
Minningin um þig mun lifa í
hjarta mínu.
Elsku Skjöldur, Gugga, Solla,
Arnar, Rúnar, Sigga, Freyr, Almar,
Heiður María, Thelma, Brynja og
aðrir ástvinir, ykkar missir er mik-
ill. Megi góður guð styrkja ykkur í
sorg ykkar.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf,
sem gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu
að kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Steinunn Ýr.