Tíminn - 24.12.1957, Blaðsíða 10

!□
og færi ég fyrst til Tangier og þaö
an með bíl til Tetuan^væri ekkert
líklegra en ég missti af ferðinni.
Eg fór því að leita ráða hjá útlend
ingaeftirlitinu í Algeciras.
Fyrri hundraíkallinn fýkur
Niðri í tollskýlinu á breiðri
bryggjunni, þar sem ferjurnar
leggjast öðrum megin, en fiski-
mennirnir í krabbabátunum hinum
megin, sátu tveir menn við lúgu
á skúrbyggingu, en yfir henni stóð
„Passport". Eg heilsaði afar hæ-
versklega og sagði nokkur deili á
mér, fór að spjrnja um eitt og ann-
að á staðnum og gætti þess að fara
að engu óðslega, þar sem mennirn-
ir höfðu ekkert að gera þesst stund
ina. Engin ferja var að fara eða
koma. Eg kom því að með lagi, að
ég byggi á R. Christina og þefckti
nefndan gistihúsvörð dável, menn-
irnir kinkuðu kolli. Svo vék annar
þeirra sér frá einhverra erinda, og
þá vék ég að vegabréfsmálum mín-
um, sagði frá vöntun minni árit
un til Spanafríku og ósk um að
losna við að fara fyrst til Tangier.
Maðurinn dró augað í pung og
sagði, að þetta væri dálitið erfitt
viðfangs. Að vísu væri mér heimilt
að leggja hér frá landi og halda
yfir sundið án áritunar, en mestar
likur væru til að ég yrði gerður aft
urreka og stigi á land hér á sama
stað Spánar að svo sem þrem
klukkustundum liönum. Væri ég að
vísu velkominn aftur, en óneitan-
lega yrði þetta heldur stutt og
snubbótt heimsókn til Afríku til
þess að kynnast landi og þjóð að
nokkru ráði.
En svo tók að birta til. Með góð-
um vilja og ráðkænsku væri þetta
kanske ekki alveg útilokað, sagði
hann. Maour þekkir þá nú svo sem
hérna fyrir handan, það væri ef
til vill hægt að senda þeim miöa,
ef. Og hann smellti einu sinni eða
tvisvar með vísifingri og þumal-
fingir hægri handar, eins og hann
væri að lýsa því nánar, hvernig
senda mætti slíkan miða, ef ákveð
in skilyrði væru fyrir hendi.
MetSmælabréf yfir sunditS
Mér var að verða ljóst, að kannske
væri að opnast leið, en burðargjald
miðans mundi verða nokkuð hátt.
Svona af rælni lagði ég 50 peseta
seðil á borðið undir vegabréfið mitt
svo að lítið bar á. Eg sá, að hann
hafði tekið eftir þessu, þó að hann
létist varla sjá seðilinn. Hann var
að glíma við lausn gátunnar, og ég
þóttist sjá að hún væri að nálgast.
Það var alls ekki útilokaö, að hægt
væri að senda miða. Eg fitlaði við
ferðaskjöl mín, og eins og í ögáti
skipti ég á 50 peseta seðlinum og
100 peseta seðli. Eg var ekki viss
um, að hann hefði tekið eftir þessu
en bjartsýni hans á þvi, að ég kæm
ist á land í Spanafríku, var alít af
að aukast.
Svo tók hann miða og krotaði
eitthvað mér gersamlega ólæsilegt
og óskiljanlegt á hann. — Þú get-
ur reynt að sýna þeim þetta frá
mér. Eg tók við miðanum, og um
leið og ég þakkaði mikillega fyrir
mig, ýtti ég seðlinum inn um lúg
una tií hans, svona eins og óvart,
kvaddi og hraðaði mér brott.
En þrátt fyrir þetta ágæta með
mælabréf er mér enn hálf órótt,
þar sem ég sit yfir ölglasinu minu
á ferjunni yfir Njörfasund og Span
afríka nálgast óðum. Eftir tuttugu
mínútur rennum við að bryggjunni.
Skyldi ég verða gerður afturreka?
Það er ekki um annað að gera en
bíða úrslitanna.
Á hafnafbakkanum í Ceuta stend
ur mislitur söfnuður, þegar ferjan
leggur að landi. Þarna eru skýlu-
Arabar, fes-Arabar og tötra-Arab-
★ J 6 LAB LAÐ' TÍMANS 19 57 V?
ar með asna og geitur, og þarna
eru sællegir og pattaralegir Spán-
verjar. Farþegaröðin sniglast upp
landgöngubrúna að „Passport“-lúg
unni. Eg berst með straumnum og
hugsa um það, að þótt ég verði gerð
ur afturreka, fái ég að ganga þrjú
skref á landi Afríku. og þar með
hafi ég komið til Afríku, því verði
ekki með rökum á móti mælt.
Sá sílSari, og iandgangan
Svo er loksins komið að mér í röð
inni. Ihnan við lúguna er afar már-
ískur maður, hoiágrannur og svart
eygur. Eg rétti honum vegabréf
mitt, cg þegar hann hefir flett þvl
og velt fyrir sér um stund, styn ég
því upp, að það vanti víst áritun
til Marokkó, finnst betra að auglýsa
heiðarleik minn með því að benda
á þetta af fyrra bragði fremur en
gera mig tortryggilegan með því að
þegja. Um leið bendi ég á miðann,
meðmælabréfið frá „koliega“ hans
í Algeciras, þar sem ég hefi nælt
það á eina blaðsíu vegabréfsins.
Hann hristir höfuöið úfinn á
svip eins og hann eigi ekkert orð
um þetta siðleysi mitt og félaga
síns handan við sundið. Þetta er
víst alveg vonlaust. Svo flettir
hann vegabréfinu svolítið meira,
rétt eins og hann eigi þess von, að
áritunin sé þarna falin einhvers
staðar, og þegar hann sér 100 pes-
eta seðilinn, sem ég hafði lagt held
ur en ekki neitt milli blaða í vega
bréfinu, kemur svoliiil vipra á
munnvik hans og augun dragast
lítið eitt saman. Hann lítur í kring
um sig, og þegar hann sér að eng-
inn veitir okkur athygli, og allir
samstarfsmenn hans eru önnum
kafnir við athugun á vegabréfum
annarra farþega, þá skellir hann
stimplinum í flýti á auða síðu vega
bréfsins, þó heldur laust eins og
hann vilji forðast að gera mikinn
hávaða.
Um leið og hann réttir mér vega-
bréfið, fellur seðillinn að sjálfsögðu
úr því í hönd hans. Höndin lokast
um hann, og hann litur sem snöggv
ast á mig, réttir svo höndina eftir
vegabréfi næsta manns.
Hjartað í mér hoppar af gleöi.
Eg er kominn inn í Spanafríku og
á fyrir höndum vikuferð um byggð
ir og dali Marokkós, meðal annars
upp i afskekkt Berba-þorp í Atlas-
fjöllum. Fari ég varlega svo að lög-
reglan biðji ekki um að fá að sjá
vegabréfið mitt og kornist þá að
raun um, að ég hefi enga áritun,
ekkert landvistarleyfi, ætti allt að
ganga eins og ísögu.
Sölustrákarnir kalla, geiturnar
jarma, asnar kurnra. — Eg er kom
inn til Spanafríku.
— Þú hefir alltaf sagt að maður ætti
a'ð gleðja fólk á jólunuin, og þessi var
aleinn úti.

„Atburð sé ég“: Yfir þessum stað
orð og hugsýn mála tímans blað,
undir lágri og sólarvana súð
sefUr ,laukur vafinn andans skrúð.
Löng var nóttin, Ijósin dauf og smá,
lömuð kynslóð, úrráð þekkti fá,
en í þjóðar eðli og hjarta bjó
v,ndra þróttu-r, grózka og mennta frjó.
Og vorið hlýja vekur sérhvern lauk,
viðkvœm móðurkyggjan ljtifa?i strauk
lundinn unga, signdan Sjafnar náð,
saga og trúin spimnu dýran þráð.
Þessir veggir, þúfna og lauta>-stóð
þö gidt tendra sagna og minja glóð
frá, er barnið bað við móður kinn,
og brœðra lék hér fríði hópurinn.
Tigin fjöll og hýrleg hrannar-slóð,
höll og móar, lceknir skógar-tróð,
Hér var œskuvangur víðsfrægs manns
vígður fránum bernsku sjónum hans.
Þér ber hróður Þorskafjarðar byggð,
þér skal vegsemd alla daga tryggð,
þú' hefir alið andans jöfur þann
er öllum dýpra skygndi hjartna rann.
Hér var skáld er skildi ómálgra mál
mceddum, særðum kveikti Ijós í sál,
útlaganum fylgdi um frera storð,
en fyrirmanna hæfði veizluborð.
Til efstu stundar barnslegt hjarta hann bar,
en barn að aldri spekingur hann var,
ha-nn sá hið lága, en andinn himin hátt
um heiðið víða fór með gígju slátt.
Aldar bil og áratugir tveir
tvö þó betur, liðin, dauðans geir
fór um láð og lögmáls innti starf,
en lífsins meiður grær við feðra arf.
Bæir rísa, ræktun fegrar 'sveit,
runnum fjölgar, menntagyðjan teit
frjógvar. lífssvið, Ijós í hverjum rann,
leiðir greiddar, rofið frelsis bann.
En auðnin víða enn þó fer með völd,
eyðibýli finnast tuga-föld,
grónar tóftir, hrör og hljóður bær,
haustföl tún þar lyng og mosi grær.
Þar sem áður móður höndin mild
mörgum veitti- af litlum' auð, en snild,
og föður armur studdi soninn sinn
í sókn á brattann, — ríkir tómleikinn.
Heiðruð. vóru „heilög sagna mál“,
er hljómgrunn vöktu í œskumannsins sál,
og kertaljósin gleði færðu og frið,
þó fábreytt væri og skrautlaust jóla svið.
Ennþá sólin signir Þorskafjörð,
sefgræn tún og fagra brána-gjörð,
og andinn lifir, þó að þrjóti skref
ög þagni harpan, — Ijóðin eigum vér.
Svo lengi nokkur metur íslenzk mál,
og móðurbrjóstið nærir frónska sál,
á meðan lýðir muna: „0, guð vors lands“
er Matthíasi búinn sigurkrans.
En hvað er að, — hér heima er hljótt og autt,
horfin æskan, Ijósin, gleði snautt,
þorrin ylur, þöllin visnað blað,
Er þjóðar hirða ci nein um Skóga-stað?
Þormóður Sveinsson.