Tíminn - 08.08.1959, Blaðsíða 9

T íMINN, laugardaginn 8. ágúst 1959.
9

h *KY ROBERTS RlNEHARTi
^JJuaföLL
Kannske hún hafi skotizt inn
í herbergið þitt á þriðjudags
kvöldið og séð bakkann. Hitt
gefur auga leið, að það er
ekki ósennilegt, að hún hafi
átt ákveöið erindi, þegar hún
fékk þig til að hleypa sér inn.
Eg held engu fram. Eg gef að
eins í skyn.
FREON
frystfvökvi frá
biúhrunarh
ona
— Eg gaf þó nokkrar spraut
ur frá því á þriðjudagskvöld.
—Já, en hún getur hafa
séð þá, hvað þú notaðir. Á

47.
fór ekki lengra en niður í stig
anh til þess að vekja þjónana,
heföi hún varla komist hjá að
sjá hann ef hann hefði farið
þá leiðina. Hún var því nærri
viss um, að hann hefði farið
út á þakið.
En þótt hún þekkti morð
ingjan, sagði hún engum frá
því. Hugo hélt í fyrstu, að
þetta væri sjálfsmorð, og ef
svo væri myndi það ógilda líf
tryggingu Herberts, og vildi
færa líkið frá borðinu, En hún
bannaði það. Svo sneri hún
aftur til herbergis síns, með
aðstoð Maríu. Ein hefði hún
aldrei komist alla leið.
Það var Hugo, sem uppgötv
aði, að ekkert púðuðr var um
hverfis skotsáriö, og kvað
upp úr með það, að annað
tveggja væri þetta morö eða
slysaskot. Svo tók hún í skýrsl
uririi að halda uppi vörnum
fyrir framkomu sína í þessu
máli. Hún hafði gert hvað hún
gat fyrir Herbert, gcfið hon
um heimili og hvaðeina, en
hann hefði launað henni með
köldu vanþakklæti. Hún
kvaðst ekki finna til sorgar
vegna fráfalls hans, eða að
veröldin hefði misst neins.
Alia nóttina var hún gagntek
in af hugsuninni um það, sem
hún hafði séð og heyrt.
Svona hneyksli hafði aldrei
áður skeð í Mitchell fjölskyld
unni. Mitchellarnir höfðu að
vísu stigið sín víxlspor, en hún
þóttist viss um, að hefði Her
bert verið myrtur, lægju til
þess góðar og gildar ástæður.
Hún skelfdist tiihugsunina
um að komast á hvers manns
varir, og þá athygli, sem fregn
in um þennan atburð myndi
draga að húsinu, og hnekkinn
sem nafn hinnar gömlu og
virðingaevrðu ættar myndi
bíða. Hún ákvað með sjálfri
sér, að beita öllum brögðum,
til þess að koma í veg fyrir
slíkfj
Einnig kom önnur ástæða til
greina: Hún hafði þekkt
manninn. Hann var frá góðri
f jölskyldu, og hafði á tímabili
verið mikið með Paulu Brent,
sem var barnabarn gamals
vinar hennar. Hún ákvað,
þarna um nóttina, að halda
sinni vitneskju aðeins fyrir
sjálfa sig.
Næst stökk hún frá aðalmál
in'u, til þess aö skýra frá því,
að hún vissi ekki, hvenær
Hugo hefði opnaö gluggann
á neöri hæðinni. Hún heyrði
aðeins á skotspónum síðar
meir, að þar hafði fundist op
inn gluggi, og hún hélt, að
hann hlyti að hafa gert það
vegna þess, hve mikið honum
var í mun, að láta þetta ekki
lita út sem sjálfsmorö, vegna
tryggihgarihnar. Hún vissi
heldur ekki, hvenær hann
sendi eftir lögreglunni. Hún
hafði beðiö hann að hringja
í Glenn, sem kom stuttu á
eftir löereglunni. En henni
gafst ekki tækifæri til að
tala við hann þá um nóttina.
María hafði sent eftir Stew
ard lækni, sem skipaði Júlíu
að halda kyrru fyrir í rúm
inu.
Þá kom hún aftur að sögu
sinni. Undir morgun þessa
sömu nótt, hafði henni allt í
einu dottið í hug maðurinn á
þakinu, og skyldi hann nú
ekki komast burt. Þar hallaði
hún sér út um gluggann og
kallaöi á'manninn, en hann
hlýtur að hafa komist undan,
því hann gegndi ekki þótt hún
kallaði á hann með nafni.
Nafnið var Charlie Elliot.
22. kafli.
Breytt viðhorf.
Þetta var innihald játning
arinnar í stófum dfáttum,
annað voru alger aukatriði.
Það var ekki fyrr en hún
komst að því, aö Herbert var
líftryggður fyrlr háa upphæð
og dauði hans leysti hana frá
fjölmörgum fjárhagsvandræð
um, að henni fór að skiíjast,
hvað henni bar að gera.
Henni varð Ijóst, að hún
gat ekki bæöi hagnast á morði
haris og haldið hlífiskildi yfir
morðingjánum. Og þegar hún
sá í blöðum, að Pauia Brent
var bendluð við málið, ákvað
hún hvað gera skyldi.
Þetta var furðulegt skjal,
sem þýddi það, að rafmagns
stóllinn var óumflýjanlegt
hlutskipti Elliots. Dauðadóm
ur yfir ungum, geðþekkum
manni, dauðadomur, sem ég
hafði skrifað undir. Þarna var
skjálfandi rithönd Júiíu, til
gerðarleg undirskrift Flor-
ence óstyrk rithönd Hugos, og
mitt eigið hrafnaspark.
Þarna stóð ég, með skjalið í
höndunum og starblindu. Svo
Paula hafði vitað það allan
tímann, að Júlía hafði séð Ell
iot í herberginu, og gæti kveð
ið upp yfir honum dauðadóm,
þegar henni sýndist. Og þarna
var Florence, gjammandi það
framan í hvern sem heyra
vildi, að Paula hefði verið ein
í herberginu mínu um morgun
inn. Lögregluforinginn horfði
á mig, með einkennilegum
svip.
— Nú veiztu, hvað ég hef
verið að tala um, sagði hann.
Eg er ekki að halda því fram
að ég hafi vitað, að gamla kon
an sá Elliot í herberginu. En
hitt staðhæfi ég, að ég hef
alltaf vitaö, að þessi Paula
Brent vissi meira en hún lét
uppi. En hvað gerir þú? Þú
lileypur heldur harkalega á
þig, gieymir skyldum þínum
gagnvart lögreglunni, og seg
ir stelpunni, að Júlía sé í
þann veginn að fara aö gera
játningu sína! Og ég skal
segja þér nokkuð, sem þú ef
til vill veizt ekki: Paula er ást
fangin af þessum Elliot strák.
Sama hvort hún veit það sjálf
eöa ekki. Það er jafn auðséð og
að sólin skín. Hún er ástfang
in og örvæntingarfull.
— Hvernig gat hún vitaö
að ég gaf Júlíu nitroglyserín?
—Finnst þér það skrítið?
Hver veit, nema þú hafir sagt
henni það. Þú virðist hafa sagt
henni sitthvað. Kannske líka
Steward læknir, hann er fjöl
skyldulæknir heima hjá henni
bakkanum voru aðeins tvö
hylki. í öðru var morfín, en
það hylki hafði ekki verið opn
að. Svo það má hafa veriö
auðsætt, úr hvoru þú gafst
henni sprautur. Og ég býst
við, að Paula hafi vitað, hvaö
gekk aö Júlu, hversu veik-
burða hjarta hennar var og
brigðuit.
Nú datt mér nokkuð í hug:
— Heyrðu nú, sagði ég á-
kveðin. — Þú gætir ekki keypt
stryknin í töflum, uppleysan
iegum fyrir sprautur, svo sterk
um, að tvær nægðu til bana.
Ef þessar tvær sprautur urðu
Júlíu að aldurtila hefur það
eingöngu verið vegna veikintía
henriar. Sá sem skipti um
töflur lilýtur að hafa vitaö
þaö. Finnst þér liklegt, að
stúlka eins og Paula Brent
hafi vitað það?
— Ertu viss um þetta?
— Spyrðu lækninn.
Hann þagði um hríð, og
hugsaði málið. Svo stóð hann
upp, gekk að borðinu og
skoðaði það sem á því var
mjög vandlega: Hárburstinn
minn úr silfri og greiðusam-
stæða, bakkann, tómlegan að
sjá, þar sem ekkert var á
honum, púðurdósina mína.
— Heldur þú, að þú hefðir
ekki tekið eftir, þótt átt hefði
verið við hylkiö? spurði hann
án þess að snúa sér við.
—■ Þetta var nýct hylki. Eg
hafði opnaö það, en ekkert
notað úr því.
Hann Sneiiist hvatlega á
hæli.
— Nýtt hylki? Nú, ef tvær
töflur áttu aö komast í það,
hefði oröið að taka tvær úr
í staðinn.
— Rétt er það. Þó hafði
mér ekki dottið það í hug.
Hann litaðist um. Eins og
í flestum öðrum gömlum hús
um, varð ekki komizt inn i
baðherbergið öðruvísi en
framan af gangingum. Hann !
lét augun hvarfla yfir vegg
fóðrið, beygði sig niður til
þess að skoða púðrið, sem
Florence hafði misst á gólfiö,
fann ekkert athugavert. Þá
reis hann aftur á fætur og leit
til gluggans, sem var opinn.
— Var þessi gluggi opinn í
morgun?
— Já.
— Lofaðu mér að sjá eina
af þessum töflum.
— Eínafræðingurinn tók
þær.
Hann tuldraði eitthvað milli
tanna sér, fór svo þegjandi
út og niður stigann.
Eg leit á klukkuna, og hélt
henni upp að eyranu, til
þess að fullvissa mig um, að
hún væri ekki hætt að ganga.
Frímerki
Norskur frímerkiasafnari, 18
ára, óskar að komast í sam-
band við íslenzkar. frímerkja-
safnara. BréfaskiDti á norsku,
dönsku eða ensku. Carl Christ-
ian Coek-Johnsen, Lybckkvcý-
en 22, Holmen Oslo, Norge.
Orsakar ekki sprengingar
er ekki eldfimur
er ekki eitraður
tærir ekki málma
er næstum lyktarlaus
Frystivekvi skemmir ekki matvæli
skaðar ekki hörundið
Avallt fyrirliggjandi. Einkaumboðsmenn:
I þvott'avélina
LTýi tíöaiamvill þýofctóLvéL
JvottaYéliQ. gí]öj[ar '
ta-uinu fallegui3tu,
U]oegar :notað er
-Jpvotfcachjffc.