Tíminn - 22.07.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, laugardaginn 22,-júlí 1961
að vteu dýru verði keypt. En|
hugsaSu þér. Nú lægi ég á
banabeði, hefðir þú ekki gef-1
ið það, sem þú gafst. Þú tókst j
dauðann frá mér. Þú hleyptir
lífi í helstirða limi. Nær
dauða en lífi kom ég
loks heim. Ef þú vissir hvað
ég lagði hart að mér. Eg reif
mig áfram, villtur og veður-
barinn. Sortinn var óskapleg
ur, þegar svo myrkrið bætt-
ist við. Var því líkt sem ég
væri með bundið fyrir aug-
un í skollaleik. Eg var í skolla
leik og hefði áreiðanlega far-
izt, ef stafurinn góði hefði
ekki þumlungað fyrir mig.
Hann bjargaði mér fyrst við
Háisána. Það liggja ekki
hamrar að henni nema á ein
'jm stað, og ég þurfti endilega
að hitta á þann eina stað. Þar
lægi ég nú limlestur eða dauð
ur, ef stafurinn hefði ekki
varað mig við hættunni. Á
hálsinum er á einum stað
foraðssund með botnlausum
afætum. Eg rakst á þetta
sund þó að þaö sé úr leið og
þar hefði ég orðið til I ein-j
hverjum pyttinum, ef stafur-j
inn góði hefði ekki gengið á(
undan og sannað mér, hvar(
ég var. Þannig gæti ég haldið |
áfram að telja. Verst af öllu;
var þó klakastorkan, sem sett
ist í skeggið og lagðist fyrir
augun. Hennar vegna týndi
ég vettlingnum af annarri
hendinni. Loks var ég farinn
að sjá ofsjónir. Dauðinn sner
ist i kringum mig eins og
skopparakringla. „Gefstu
upp“, öskraði hann í stormin-
um. „Þetta er vonlaust. Þú
ert ekki sá fyrsti, sem fellur
fyrir mér á þessum villu-
gjarna hálsi. Sjáðu þessa.“
Og ég skynjaði fremur en sá
ótal skuggamyndir, afturgöng
ur hinna ógæfusömu; börn,
konar og gamalmenni sveim-
uðu! kringum mig og buðu
samfylgd. Eg vissi, að sam-
fylgd þeirra var leiðin út í
opinn dauðann. Eg fór hægt,
þumlungaði mig áfram og
loks fann ég sjóinn. Þá vár
mér borgið, ef ég hefði þrek
til þess að hafa mig heim.
Sem betur fór, var ég skammt
frá túninu. Og heim náði ég.
En dauðinn elti mig. Hér inn
an baðstofuveggjanna hefði
ég farizt. Mér fannst aftur og
aftur, að ég væri úti í sortan
um. Það var nálægð þín, sem
bjargaði. Þú varst lífið, sem
hreifst mig úr heljargreipum.
Þú rakst dauðann á dyr.
Hann hopaðl, er þú hitaðirl
mér, en beið þó í skúmaskot-
inu, og ógnaði látlaust. Ef ég
hefði misst Þig, hefði það kost
að mig lífið. Eg gat ekki beðið
þig með berum orðum. En
þú last bæn mína, komst til
mín heil og óskipt. Þá fékk
ég málið. Þú mátt ekki halda
að ég hafi sagt annað en
hjartans mál. Og þú svaraðir
máli hjartans. Og er þú lagö-
ir allt fram, ástúð og stærsta
— Mig hryggir það, að þú
skulir eiga bágt. Eg vona, að
það verði ekki nema stundar
fyrirbrigði. Innan fárra daga
lítur þú á liðna nótt eins og
ævintýri. Ævintýri, sem að
vísu gleymist ekki, en ber þó
ekki með sér neinn voða. Og
einhvern tíma áttar þú þig
á kraftaverkinu, sem gerðist
í nótt. Kraftaverkinu, sem ég
get ekki fullþakkað. Eg elska
þig frá þessari stundu. Og eng
BJARNI ÚR FIRÐI:
/ | ÁSTi í MEINUM
13
munað lífsins, tapaði dauðinn iinn gerir þeim* vísvitandi
leiknum og hvarf frá. Eg er tjón, sem hann elskar.
ekki með neinar skáldagrill-
ur. Þetta var svona. XVI
— Nú er nýr þáttur hafinn
í lífi okkar beggja. Eg geng
með barni þínu, sagði Hall-
fríður. Oft hugsaði hún til
þess síðar, að hún skyldi geta
sagt þetta á þessari stundu,
eftir að hafa hlýtt á Óskar.
Þá ásakaði hún sig.
En Óskar svaraði: — Ekki
er það; víst, Hallfríður mín.
Hitt tel ég sönnu nær, að svo
sé ekki.
— Ekki þori ég að vænta
þess, sagði hún.
— Þú ert hrygg og reið,
sagði hann. — Hvað get ég
gert fyrir þig? Þú gafst mér
það, sem ég hefi aldrei fund-
ið áður, en alltaf þráð og leit-
að að. Nú gæti ég dáið sáttur
við guð og menn. Eg hefi með
mér, með gjöf þinni, notið
hins fullkomnasta, sem lífið
hefur að veita.
— Talaðu ekki meira um
þetta, sagöi Hallfríður. — Eg
á bágt með að sætta mig við
orðinn hlut.-Eg er kannski
illa sofin. Eg kem til þín er
í nauðirnar rekur. Hvernig er
veðrið? Eg heyri ekki storm-
inn berja eins og í nótt.
— Hríðinni er létt, sagði
hann.
Upp úr hádeginu kom kirkju
fólkið. Ásrún hafði verið leidd
í kirkju, og presturinn lofað
að taka Óskar litla um tíma
og athuga möguleikann á
fermingu næsta vor. Það
hafði því allt gengið að ósk-
um. En skaplyndi húsfreyj-
unnar hafði ekki batnað við
kirkjuferðina, nema síður
væri. Og lágu að því þessar
orsakir helzt:
Ásrún var eftir sig eftir
ferðina. Óskar hafði orðið
sannspár um veðrið. Dimman
verið svo mikil, að þau hafði
boriÁ af leið, þó að' lítið væri.
Nóg til þess, að hún varð
hrædd. Eftir að hríðin skall
á, vildi hún, að þau gistu ,öll
á prestssetrinn, en Óskar var
ósveigjanlegur. Lögðu þó allir
fast að honum. Út í hríðar-
myrkrið brauzt hann, hvað
sem hver sagði. Séra Þórður
var svo reiður, að hann óð um
bæinn og gerði alla leiða, Ás-
rúnu sem aðra. í fyrsta sinn
í sambúð þeirra hjóna, hafði
hún orðið hrædd um eigin-
manninn. Og í stað þess að
sækja huggun og styrk til
prestsins, skítyrti hann hana
fyrir það, að vera völd að
þessu ferðalagi. Það hafði
hún sjálf sagt þeim prests-
hjónum, fyrir guðsþjónust-
una. svo að prestur fengist
til þess að fara í kirkjuna
með sárafáu fólki í tvísýnu
veðri.
— Ef þið verðið hér öll í
nótt, skal ég messa,“ sagði
hann. — Hann gerir mann-
drápsbyl með kvöldinu.
Óskar sagðist fara heim
á hverju sem gengi. Þá vildi
prestur, að hann færi undir
eins, meðan slóðin sæist og
von væri um lognið.
En Óskar vildi biða átekta.
Sér væri enginn hætta búin,
sagði hann. Prestur messaði.
Hríðin skall á, meðan fólkið
var í kirkjunni. Og Óskari
héldu engin bönd. Þeir, sem
á horfðu, sögðu, að þeir hefðu
næstum því flogizt á, Óskar
og prestur, í bæjardyrunum,
þegar Óskar rauk á dyr. Prest
ur hefði gripið til hans í ör-
væntingu, en Óskar slitið sig
lausan og horfið út í sortann.
Séra Þórður stóð eftir hrædd-
ur og ofsareiður.
Maddömunni þótti nóg um
þau orð, er prestur lét falla
í garð Ásrúnar, og reyndi að
sefa og draga úr sárustu
beiskyrðunum.
— Hann Þórður minn er
svo veðurhræddur," sagði
hún. — Hann er alltaf hálf-
sturlaður maður, þegar veðr-
ið hamast eins og núna. Eg er
1 ekki hrædd um Óskar. Þetta
var að sönnu leiðinlegt, að
hann skyldi fara. En hann
I treysti sér, og börnin mörg
heima og smá. Eg skil þetta
svo vel. Guði er ekkert ómátt-
' ugt.
1 Það voru lokaorð maddöm-
unnar.
Bles^uð sé hún, hugsaði
Ásrún.
Sjálf var Ásrún frekar reið
en hrædd. Hún var reið Ósk-
ari. Hann skyldi fá á bauk-
inn. Hún sá ekkert athuga-
vert við það, þó að Hallfríð-
ur væri ein heima með böim-
unum.
Presturinn lét einn af
vinnumönnum sínum fylgja
Ásrúnu að Sjávarbakka. Hann
vildi fá sannar fréttir þaðan.
Hann hafði lítið sem ekkert
sofið um nóttina.
Ásrún var í slæmu skapi
þegar heim kom. Hún veittist
þegar að Óskari. Og er hún
sá, að hann kímdi að þusi
hennar, varð hún fjúkandi
reið og lét sitthvað fjúka,
sem betuf hefði ósagt verið.
Eins og það, að hann hefði
líklega ekki verið eins við-
skotaillur og heimfús, hefði
hann ekki vitað það, að á
prestssetrinu liðist honum
ekki sá hofmóður, að heita að
sofa hjá húsfreyju sinni.
— Hefði hann átt kost á að
samrekkja þér, Hallfríður
mín, og ég verið heima, hefði
hann varla lagt sig í hættu,
og valdið þeirri truflun, sem
varð á prestssetrinu.
Ekki óraði húsfreyju fyrir
því, hve vel hún hitti nagl-
ann á. höfuðið. Hallfríður ná-
fölnaði, en Óskar strikaði út.
Þannig lauk þessari hrið.
Húsfreyja hafði enn Þá óafvit
andi orðið til þess, að auþa
erfiðleika hjónabandsins.
Hyldýpið óx og hringiður
mynduöust, svo að kunnugir
hefðu séð háskann.
En Ásrún sá hann ekki.
Hún hugðist sjálf vinna í
stóra slagnum. Hún þekkti
ekki mótspilarann, og hafði
aldrei þekkt hann innst inni,
né sett sig í hans spor. Nú
reiknaði hún með því, að
hann væri bundinn í báða
skó. Hún vissi, að hann unni
börnunum, og hún var móðir
beirra. Það tengdi allt saman.
Hún þráði ást hans, í það
minnéta undirgefni, fyrst ást-
in var takmörkuð. Hún hafði
oftar en einu sinni reynt það,
að hann gekk frá, er hún fór
hæst. Hún var farin að halda,
að það væri lykillinn að yfir-
ráðunum. En í raun og veru
var það hún. sem meira leið
Laugardagur 22. júlf:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnir.
12.00 Hádegisútvarp.
12.55 Óskal'ög sjúklinga (Bryndís
Sigurjónsdóttir).
14.30 í umferðinni (Gestur Þor-
grímsson).
14.40 Laugardagslögin.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar.
18.55 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Kórsöngur: Svend Saaby-kór-
inn í Kaupmannahöfn syngur
létt lög.
20.20 Upplestur: „Að leiðarlokum"
smásaga eftir Friðjón Stefáns
son. (Höfundur les).
20.45 Kvöldtónleikar.
21.25 Leikrit: „Haustblóm" eftir
Elizabeth Dawson. Þýðandi:
Ingibjörg Stephensen. Leik-
stjóri: Indriði Waage.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Danslög.
24.00 Dagskrárlok.
flRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Hvíti
hrafninn
144
— Væri ekki bezt, að ég færi heim
á þessu skipi og sendi þér nokkur,
þegar heim kemur?, spurði Ragn-
ar, en Eiríkur var honum ekki
sammála. Ákveðin tilfinning
hvatti hann til að fara heim sem
fyrst, og þessi uppástunga Ragn-
ars myndi seinka honum töluvert.
Þess vegna steig Eiríkur um borð
í hinn litla bát, sem Saxarnir
réru, og lagði af stað. — Þú kemst
aldrei alla leið á þessum koppi,
sagði Ragnar alvarlega, en Eirík-
ur brosti að honum.
Áður en Eiríkur skildi við
Althan, sagði gamli maðurinn við
konunginn: — Þjóð mín er ekki
rík, en þakklæti vort í þinn garð
mun aldrei deyja. Engin sú gjöf'
sem við gætum gefið þér, gæti
sýnt þakklæti vort. En þú getur
alltaf reiknað með aðstoð okkar,
þegar þú þarft á að halda. Eirík-
ur þakkaði honum ræðuna, og síð-
an hélt Eiríkur heim á leið ásamt
mönnum sínum, en geislar árdeg-
issólarinnar helltust yfir höfuð
þeirra.