Alþýðublaðið Sunnudagsblað - 14.04.1935, Blaðsíða 7

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
7
Sannar furðusögur frá ýmsum tímum:
Atburðirnir í Meyerling 30.
MEÐAL FRÆGUSTU ástar-
harmsagna veraldarinnar er
ehgln, sem hefir valdið meira um-
tali en hin leyndardómsfulla frá
sögn um Rudolph krónprinz í
Austurriki, og engin hefir valdið
medri getgátiun og pvaðri.
Hinn hörmulegi atburður í
Meyerling, sem lýsir svo mikilli
ástarpjáningu, beizku hatri og
afbrýði, ásamt pólitískum glæp-
um, hefir verið einhver myrkasti
leyndardómur álfunnar nú um
þrjátíu ára skeið, en nú nýlega
hefrr sannleikurinn komið í ljós.
Samt sem áður vakti það litla
athygli, pvi að yngri kynslóðin
hafði alveg gleymt peim æsandi
atburöum, sem um fleiri ár vöktu
umtal fólksins. Ég ætla nú að
skýra frá peim staðreyndum, sem
löomið hafa fram í sambandi við
þetta mál.
Franz Jóseph, keisari í Austur-
riki, dó, eins og menn muna,
meðan heimsstyrjöldin stóð yfir,
og eftir hann kom Karl keisari,
sem nú er líka dauður.
Franz Joseph átti mörg börn
og meðal peirra Rudolph Franz
Charles Joseph, og var hann rík-
iserfinginn og prinz af Ungverja-
landi og Bæheimi. Hann var
fæddux 21. ágúst 1858. Hann var
fagur sonur hinnar fögru keisara-
drottningar og var vel kunnugur
í veiðilöndum Englands og kom
tíðum ásamt móður sinni til Mel-
ton, meðan veiðitíminn stóð yfir.
Kudolph var friðastur sýnum
allra þálifandi prinza álfunnar, og
par eð hann var ríkiserfingi Aust-
urrikis og Ungverjalands, skorti
hann ekki aðdáun og ástir kvenna.
enn pá eina! Þú hefir
ekki kynst kreppúnni enn
pá. Nei, ég nota Mána og
kemst hjá öllum hugleið-
ingum um kreppuna.
Þegar hann var erlendis lifði hann
mjög hátt ýmist í London, París,
Brússel eða Berlín, en hann forð-
aðist Vínarborg eins og heitan
eld, pvi að honum leiddist sið-
ferðipredikanir foreldra sinna,
sem vissu hve eyðslusömu lífi
hann lifði og höfðu sterkan grun
um, að hann væri dálítið laus í
rásinni í kvennamálum.
Um tvítugsaldur hafði hann
pannig átt í harðri deilu við for-
eldra sína út af pessum málum,
og var pó hvorugt þeirra verulega
sterkt í siðferðinu, að pví er síðar
sannaðist.
Dag nokkurn rak móðir hans
hann frá sér og gaf skipun um,
að hann fengi ekki að koma í
sína augsýn framar. Tíu dögum
síðar heppnaðist honum að ná i
allmikla fjárupphæð út á nafn
föður síns. Málið varð uppvíst, og
faðir hans, eftir að hafa gerst all-
pungorður við soninn, rak hann
burtu, með ósk um að purfa ekki
að sjá hann framar.
„Þó að þú sért sonur minn og
auk pess ríkiserfinginn, vil ég ekki
sjá pig framar," sagði keisarinn í
viðurvist hirðsiðameistarans, sem
sagði svo síðar frá pví, sem gerð-
ist í pessu hvassyrta samtali.
Þegar Rudolph krónprinz var
tuttugu og priggja ára gamajl
var hann neyddur til að kvænas*
seytján ára gamalli prinzessu,
magurri, langleitri og ljótri, Ste-
phaníu, dóttur Leopolds II., kon-
[ungs í Belgíu.
I. margar vikur gerði hann alt
sem hann gat til þess að hindra
petta hjónaband, sem foreldrar
hans vildu neyða hann út í. Hann
jafnvel gekk svo langt, að hann
móðgaði hina ungu prinzessu í
opinberri veizlu, sem setin var
af æðstu embættismönnum ríkis-
ins. Meðan á borðhaldi stóð lét
hann í Ijós sína faglegu skoðun á
fegurð kvenna og lét ákveðið í
ljós, að hann gæfi lítið fyrir
langleitar og magrar konur. Gest-
irnir undruðust slíka ósvífni, og
Leopold konungur, sem var mjög
kurteis og prúður maður, varð
ákaflega reiður. Samt sem áður
slapp Rudolph ekki við að kvæn-
ast prinzessunni. Hann unni Ste-
phaníu aldrei, og henni pótti lítið
til hans koma, en hjónabandið
var síofnað áf nauðsyn, eins og
oft vill brenna við meðal kon-
unglegra fjölskyldna. Þau voru
gefin saman í Vínarborg 10. maí
1881.
I The Times, 11. maí 1881, er
frásögn um giftinguna, par sem
því er lýst, hve hrifinn hann sé
af hinni töfrandi prinzessu, og
gefið er par i skyn, að engin
kona jafnist á við hana að fegurð.
En ættingjar keisarafjölskyld-
unnar hafa síðar látið sannleik-
ann í ljós.
Rudolph krónprinz var kvænt-
ur í átta ár. Jafnvel móðir hans,
keisaradrottningin, iðraðist og
kendi í brjósti um hann. Líf hans
varð önmrleg’t í sambúð við konu,
sem hann unni ekki og unni hon-
um ekki. Einu sinni skrifaði móð-
ir hans dóttur sinni, Giséle erki-
hertogafrú, sem var gift Leo-
pold prinz af Bavaria. Þar skrif-
aði hún um Rudolph á pessa leið:
„Veslings Rudolph! Þó að al-
ment sé álitið, að ég og hann
séum lítið til vina, er ég pó móðii
hans. Faðir hans polir ekki að
heyra nafn hans nefnt. Stolberg
greifi mintist á Rudolph í gær,
svo að keisarinn heyrði, og var
þegar rekinn út. Veslings piltur-
inn! Ég hefi heyrt, að Stephanie
hati hann. Hvað er þá óeðlilegt
við pað, pó hann hafi tekið sam-
an við EIsu aftur. (Elsa var söng-
kona við konunglegu óperuna.)
Ég heyrði á þetta minst í gær-
kveldi, en ég vona, að pað verði
ekki á almanna vitorði, pví að
pá verður eitt hneykslið enn pá.
Ég fer til Englands á morgun, og
ég er fegin pví, að purfa ekki að
koma til Vinarborgar fyrr en í
apríl.“
Þannig var samúð keisara-
drottningarinnar með Rudolph
syni sínum. Eins og menn muna
féll hún að lokum fyrir morð-
ingjahendi.
30. janúarmánaðar árið 1889
kom sú fregn, að krónprinzinn
hefði fundist myrtur á mjög
leyndardómsfullan hátt í skógi í
Meyerling nálægt Wín. Það fylgdi
sögunni, að skógarvörður hefði
orðið honum að bana. Sagt vcir,
að krónprinzinn hefði haft óleyfi-
legt ástasamband við dóttur skóg-
arvarðarinsl Heimsblöðin vora
full af hinuan furðulegustu frá-
sögnum ui>n þetta mál. Tilvon-
andi keisari Austurríkis hefði ver-
iö myrtur í hinum ókeisaralegustu
stellingum. Margar getgátur voru
bornar fram um petta mál, en síðv-
ar kom í ljós, að pær reyndust
eklri á rökum b^gðar.
Mörgum getum var leitt að
þessum atburði. Andríkir rithöf-
undar preyttu heila sinn á pví að'
reyna að bregöa ljósi yfir pennan>
leyndardóm, en enginn kom meðí
1.1889.
réttu lausnina. En nú hafa stað-
xeyndirnar komið í ljós.
Ég hefi sögu mína eftir Luisu
prinzessu og ein erkihertogainn-
an af keisarafjölskyldunni, sem
var tvítug, þegar petta skeði,
sagði henni frá öllum atburðum.
Ég skýri frá atburðunum á á-
byrgð þeirrar einu manneskju,
sem gæti vitað um petta, baróns-
frúar von Wallersee, frænku
Austurríkiskeisara, sem var gift
Larisch greifa.
Það var talað mjög gálaualega
um Marie Larisch gieifafrú í Vín-
arborg um pessar mundir.
Frá bemsku hafði grsifafrúin
yerið í miklu dálæti hjá keisara-
frúnni, sem hataöi mann sinn og
leitaði sér skemtana utan borg-
arinnar. Marie Larisch varð trún-
aðarvinkona hennar hátignar og
sá oft frænda sinn, krónprinzinn,
sem þegar lézt verða hrifinn af
henni.
Vínarborg líktist á peim tíma
mjög Versölum, pegar hirðlífið
stóð par í mestum blóma. Þar
var mikið um ástafar.
Frá fyrstu sýn fékk Marie La-
risch andúð á hinum hávaxna og
mjúkskeggjaða frænda sínum, og
enn pá ver féll henni við konu
þá, er hann gekk að eiga. Stepha-
niu prinzessu, sem var í litlu
dálæti við hirðina, enda pótt hún
væri dóttir Leopolds konungs.
Margar slúðursögur hafa verið
spunnar upp um greifafrú La-
risch, vegna þeirrar fómfúsu vin-
áttu, er hún sýndi frænda sínum,
og pátttöku hennar í þeim harm-
leik, er síðar gerðist. Þar eð hún
var síðasta manneskjan, sem sá
rildserfingjann á lifi, mun frá-
sögn hennar vera álitin hin sann-
asta lýsing á peim atburðum, sem
gerðust. (Frh.)
Bétta, mjAka gljáann
fáið pér að eins með
Mána-bóni.