Alþýðublaðið - 19.08.1948, Blaðsíða 6

ALÞÝÐUBLAÐIÐ
Fimmtudagur 19. ágóst 1948
6
Leonhard Frank:
Vöðvan
Ó. Sigurs
FEGRUM BÆINN.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Fjöldans heróp víða berst.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Fegrum, skreytum allt, er
er sést!
Sú óprýði, sem ekki blasir
vegfarendum við
vitanlega þolir fremur bið.
Og einhversstaðar verður
líka allt ljótt að hafa rið!
Fegrum b'æinn!
Fegrum bæinn!
Semjum prógröm geyst og
glæst.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
IMeð hrópum sigur hálfur
næst.
Vor menning þarf að sjást
allt veltur á, að
hún auglýst sé á áberandi
! stað
en dyljist það, sem dyljast
skal, — já, það er einmitt
það.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
■Skreytum húsin hátt og
lágt.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Gult og rautt og grænt og
I blátt!
Sé Hafnarstrætissjoppan
máluð utan eins og slot
verður ekki talið fregrunar
brot
þótt drasli menn þar innan
veggja og drekki sig í rot.
Fegrum bæinn!
j Fegrum bæinn!
Drögum merkið hæst við
! hún!
I Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Höggmynd við torg og tún.
Hvað gerir til þótt borgar-
æskan drekki dauða úr
j otút
og jitterbuggi sál og sinni
i í kút,
ef íturvaxnar torglíkneskj-
, taka sig vel út?
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Meiri ljóma, meira glit!
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Berum gljáa á stríð og strit.
Ef braggaskriflin bronsuð
væru, þau gæfu frá sér glans
sem gullin hvolþök Indía-
lands, —
Og slompaða Esjutúrista
ræki í rogastans.
Fegrum bæinn! -
Fegrum bæinn!
Flest þó ljómi, fagurlitt, —
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Ilmurinn gerir einnig sitt.
Síldarstöð í Örfirisey með
grútargeym og þrær
yrði vorri háborg helzt til
fjær.
Heisum hana á Austurvelli,
•— ó, sá blíði blær!
Fegrum bæinn!
Fegrum -bæinn!
Strengjum nógu stórorð heit.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Skömm sé þeim, er skert úr
sveit.
Ef Ísafoldar-Gunnar kemur
enn með eina grein
sem vinnur okkar áætlunum
mein
vér látum bara Ásmund
Sveinsson steypa hann í stein!
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Fjöldans heróp víða berst.
Fegrum bæinn!
Fegrum bæinn!
Fegrum, skreytum allt er
sést
Og fari allt á hausinn fyrir
síldarleysi og svall
svártamarkað, flokkadrætti
og brall
verður hrunið glæstara og
flottara vort fall!
Leifur Leirs.
Púsningasandur
Fínn og grófur
skeljasandur.
KARL KARLSSON,
súni 26, Grindavík.
I.
Hún var þrettán ára, fín-
gerð eins og grasstrá og jafn
ákveðin að vaxa. Þar sem
hún gekk ein þröngan engja-
veginn iuppi í fjallinu líktist
hún mest einni dísnni úr
rauðu ævintýrabóknni, sem
hún var að lesa. Andlit henn-
ar, umvafið mjúbu, jósu hári,
með örlítið rauðum blæ, var
hvítara en grófa léreftstreyj-
an hennar. Varir hennar voru
fölar, en freknumar fyrir
neðan stálgrá augun bentu á,
að einhvern tím ayrðu varir
hennar blómlegar. Hún gekk
dreymandi í áttina til furu-
skógarins, grasið náði henni
upp í mitti; hún var enn ekki
vöknuð fyllilega til lífsins,
hátt, sakleysislegt enni henn-
ar hallaði örlítið.
Þar sem gatan breikkaði
og lá meðfram læknum, nam
hún staðar hjá blómunum,
sem vindurinn hvískraði við
oig bærði, og horfði á slepj-
ugan, brúnan snigil, sem var
að basla við að komast gegn-
um rykð með alla búslóð sína
á bakinu yfir á hinn enda
jarðarinnar.
Matthildur, sem alltaf var
nátengdari dýrunum heldur
en mönnunum, fann til sam-
úðar, tók snigilinn og setti
hann varlega niður í grasið
hinum meginn vegarins, en í
þá átt sitefndu þreifiangar
hans.
„Hann hlýtur að halda, að
það hafi skeð kraftaverk.11
En snigllinn teygði úr sér
jafn ósnortinn og svona
skyndiferðír gegnum. loftið
væru daglegur viðburður í
lífi hans, og hélt ótrauður á-
fram yfir grasið og blómin
og skildi eftir sig slóð, sem
glitraði í sólskininu.
Rödd bónda nokkurs, sem
var að tala við skepnurnar
sínar, virtist koma langt að
ofan úr heiðríkjunni, þar
sem lsévirkinn söng, grafkyrr
uppi í'lóftinu eins og morg-
unstjafna.
íf:
Matthiidur hélt glöð áfram
igötuná, sem hún hafði þekkt
frá því hun var smabarn,
beina_|ieið inn í skóginn, en
þar var þykk mosaábreiðan
skrýddýfjólubláum blettum.
Hún íór úr öllum fötun-
um, — af því að það er fal-
legra, hafði hún sagt mömmu
sinni. Híkami hennar, blá-
hvítur, eins og gler, var
grannur eins og blómleggur
upp að breiðum, ávölum herð
unum. Hún kraup niður, en
skyndilega fór um hana hroll-
ur, þegar hún sá gríðarstónt
fiðrildi, sem settist á fjólurn-
ar og saug hunang. Þráðmjór
stöngullinn svignaði, bláa
blómkrónan laut alveg niður
að jörð og hristist undir þess-
um hljóðlausa þunga, sem
aldrei ætlaði að létta. Það
fór hrollur um hana.
„Það ætti að taka hunang
úr stærri blómum,“ hvíslaði
hún og var ómótt. Samt gagn
tók hana einhver íilfinning,
sem hún hafði aldrei þekkt
fyrr, og hún fylgdi eftir
þessu gullna dýri, þar sem
það flögrað aftur og fram um
leyndardómsfulla skugga
skóigarins. Grænleit birtan
lengra inni í skógarþykkninu
breytti Ijósrauðu hárinu á
henni, svo að það varð á-
þekkt glitrandi mosabreiðu.
Fiðrildið gullna baðaði
vængjunum og settist á blá-
klukku, svo að hún sveigðist
til og frá.' Hún ímyndaði sér,
að hún heyrði bjölluhljóm-
inn og gekk nær. En fiðrildið
flaug eftir sólargeisla og var
á braut, flögrandi á furðuleg-
um sveigum og hringjum
milli mosagrárra furustofn-
anna. Enn einu sinni glitti í
það einhvers staðar inni í
g'rænu þykkninu. Svo var
það horfið.
Hún heyrði hjartslátt
sjálfrar sín, þar sem hún stóð
á tánum og horfði á eftir
þessu igullna skordýri. Dap-
urleiki vonbrigðanna kom
yfir hana einhvers staðar úr
ókunnum djúpum sálarinnar.
Hún gekk hægt að breiðu
af skógar-anemónum, lagðist
niður í þær og kældi arma
sína og axlir við blómin. Síð-
an lagðist hún á grúfu, and-
varpaði og þrýsti heitum
vöngum sínum að þeim.
Augu hennar lokuðust-
Konungur dverganna með
skegg niður á tær sat á gríð-
ar istórum trjárótum niðri í
jörðinni Á vinstri hönd hon-
um stóð öll dvergaþjóðin og
hlustaði með athygli á löng
unarfullan söng jurtanna,
sem höfðu ekki enn þá borið
blóm. Hvítar rætur þeirra
héngu uppi yfir samkomunni
eins og stjörnur. Nú skipaði
konungurinn loksins, að fólk
hans byggi til blóm að nýju,
og með töfrasprota sínum
benti hann á óteljandi lit-
potta, sem stóðu á hægri
hönd honum barmafullir og
tilbúnir. Dvergarnir difu stór
um burstum í pottana og
drógu þá yfir ræturnar.
Strax spruttu blómin upp úr
moldinni allt í kring um
Matthildi, örskjótt og breiddu
úr krónublöðum sínum.
í síðum blómakjól sveif
hún yfir hæðir og dali, og
hvar sem hún fór yfir spruttu
blómin upp í breiðum. Á
augabragði varð allur völlur-
inn í kring um hana gullinn
af sóleyjum, og þegar hún
sveif í áttina að skóginum,
spratt skyndilega upp belti
af bláklukkum. í fyrstu gátu
þær varla staðið uppréttar,
en brát-t fóru þær að hjala
við vindinn og sólina.
Lækurinn gat varla rutt
sér braut gegnum — dverg-
MYNDASAGA ALÞÝÐUBLAÐSINSs
ÖRN ELDING
ÖRN: Samferða í borgina, dreng-
ir------?
EINN VERKAM-: Þakka fyrir.
Nú er maður á leiðinni til Nel-
•m
sons, til þess að hirða vinning-
ingana. Við unnum veðmálin
við kappreiðarnar, maður. —
En, hvað er að sjá þig---------
þurrkaðu þér um munninn,
karl minn. Annars verður hleg
ið að þér í borginni.