Tíminn - 22.10.1964, Blaðsíða 21

FIMMTUDAGUR 22. október 1964
TÍMMN
15
sandi, og skipti það vel litum viS dökkgræn trén, sem uxu
nærri því niður að fjöru. Milli hólmans og lands var
blátært vatn, tveggja til þriggja faðma djúpt.
Við gengum alla leið í skugga brauðávaxtatrjáa, en ávext-
ir þeirra voru um þessar mundir að verða fullþroskaðir.
Mörg trén hafa hlotið að vera ævagömul, ef dæma mátti eftir
hæð þeirra og gildleika. Þau eru meðal hinna fegurstu trjáa
á jörðunni og áreiðanlega mesta nytjatréð. Hér og þar
gnæfðu kókospálmarnir upp úr skógarþykkninu. Milli
trjánna -sá ég bústaði eyjarskeggja á stangli. Þeir voru mjög
fallegir ög voru þaktir ljósgulum pálmablöðum og umhverf-
is þau voru bambusgerði.
Gestgjafi minn var ekki nema fjörutíu og fimm ára, en
samt átti hann mörg barnabörn. Þegar við nálguðumst híbýli
hans eftir tæpa hálftíma göngu, heyrði ég gleðióp og tíu eða
tólf börn komu hlaupandi út, til þess að fagna honum. Þau
námu staðar, þegar þau komu auga á mig, en brátt hvarf
ótti þeirra og þau foru að klifra upp fótleggi Hitihiti. Þau
voru forvitin og fóru að rannsaka fötin, sem ég var í. Áður
en við komumst að dyrunum hafði Hitihiti sinn snáðann á
hvorri öxl, og elzta dótturdóttir hans leiddi mig.
Húsið var mjög fallegt — tuttugu metrar á lengd og sjö
metrar á breidd, með háu risi. — Slíka bústaði áttu aðeins
höfðingjar. Þakið hvíldi á súlum úr gömlum, fægðum kókos-
trjám. Dyr voru á báðum endum hússins og hliðarveggirnir
voru stengur úr ljósbrúnum bambus. Loftið gat því leikið
um allt húsið. Hvítum kóralsandi var stráð á gólfið, og í ann-
an enda hússins voru lagðar ábreiður. Þarna voru varla nokk
ur húsgögn, aðeins einfættir stólar og tvö eða þrjú sæti
handa höfðingjum. Á einni súlunni hengu vopn, meðal ann-
ars hin þunga stríðskylfa gestgjafa míns.
Dóttir Hitihiti, móðir tveggja minnstu barnanna, sem eltu
okkur, kom nú á móti okkur fram í dyrnar. Það var ung
kona — um tuttugu og fimm ára, tiguleg í framgöngu, með
kastaníubrúnt hár. Ég hef séð marga slíka eyjarskeggja, án
nokkurrar kynblöndunar, bláeyga. Gestgjafi minn brosti
framan í hana, og því næst leit hann á mig.
— 0 Hina, fagði hann og kynnti okkur. Því næst sagði
hann nokkur orð við hana, en af því skildi ég ekki annað en
orðið taio og nafnið mitt. Hina kom brosandi til mín og tók í
hönd mína. Því næst greip hún í axlir mér, eins og faðir
hennar hafði gert, lagði nefið að kinn mér og lyktaði. Ég end
urgalt í fyrsta skipti þennan Tahiti-koss og fann þá fyrsta
sinn lyktina af ilmandi kókosolíunni, sem Tahiti-konurnar
smyrja sig með.
Það eru máske engar konur í heiminum jafnumhyggjusam
ar um útlit sitt og konur æðri stéttarinnar á Tahiti. Á hverj-
um morgni og hverju kvöldi böðuðu þær sig í hinum kristals
tæru og svölu ám. Og þær voru lengi niðri í vatninu og
létu þernur sínar núa sig frá hvirfli til ilja. Því næst smurðu
þernurnar þær með kókosolíu, blandaðri hinum ilmandi
krónublöðum tahitisku gardaniunnar. Þær skoðuðu andlit
sitt í spegli, on spegillinn var svört kókosskel full af vatni
Því næst reyttu þær hárin á augnabrúnunum, þangað til
brúnirnar voru orðnar mjóar og langar, bogadregnar rákir,
eins og þá var kvenntízka á Tahiti. Þær fægðu tennurnar
með viðarkolum. Loks voru þær tilbúnar og fóru að klæða
sig. Fyrst fóru þær í snjóhvítt pils, sem náði aðeins niður
að hnjám. Pilsið átti að vera í vissum fellingum, og var lengi
verið að hagræða því. Svo kom kápan, sem skýldi öxlunum
fyrir sólbruna. Þrí að stúlkurnar á Tahiti eru jafnhræddar
við sólbruna og kynsystur þeirra við ensku hirðiná.
Framkoma Hinu var jafntöfrandi og vöxtur hennar. Hún
var glaðlynd, brosmild og virðuleg í framkomu og allt fas
hennar lýsti öryggi og jafnframt yfirlætisleysi. Það mætti
gjarnan segja hér nokkur orð til varnar konunum á Tahiti,
en þeim hfur oft' verið borin illa sagan af sjófarendum, sem
komið hafa til Tahiti.
Ef maður dæmir konurnar á Tahiti aðeins eftir þeim, sem
koma um borð í skipin á höfninni, væri það sama og að
dæma ensku konurnar eftir þeim, sem koma um borð í
skipin í Spithead, segir Cook í ritum sínum. En slíkar konur
eru til, og þær keppast um að komast út í skipin.
Húsið, sem ég átti að búa í, stóð eins og áður er sagt, á
grasi grónum tanga austan við Point Venus. Þar var dá-
samlegt útsýni. í norðurátt sást ströndin og hin fagra, litla
eyja. í suðri sást hinn stóri Vaipoopoo-dalur.
Heimilisfólk höfðingjans safnaðist nú umhverfis okkur og
horfði með forvitni á hinn nýja vin húsbónda síns. Þegar
Hina hafði gefið matsveinunum skipanir, kom óvenjulega
falleg stúlka út úr húsinu. Er höfðinginn hafði gefið henni
merki, gekk hún til mín og heilsaði mér á sama hátt og dóttir
hans hafði gert. Hún hét Maimiti og var frænka gestgjafa
míns — tíguleg stúlka, seytján ára gömul. Gestgjafi minn
kinkaði kolli til Hina og leiddi mig því næst inn í hinn fá-
breytta borðsal sinn, það var kofi, þakinn pálmaviðarblöð-
um í skugga trjánna. Kóralsandi var stráð á gólfið, og þar
voru allmargar ábreiður. Karlmennirnir á Tahiti eru mjög
frjálsir í umgengni við konur og þeim er sýnd virðing þar.
Þær máttu ekki snerta á neinni erfiðisvinnu og þær voru
mjög frjálsar. En þrátt fyrir það, trúa Tahitibúar_því, að
karlmaðurinn sé kominn frá himnum, en konan jarðnesk
vera. Konur máttu ekki koma inn í musteri guðanna, og ekki
máttu karlmenn og konur matast saman. Ég undraðist það,
er við Hitihiti settumst tveir einir að máltíð, og að engin
kona kom nærri að framreiða matinn, eða ganga um beina.
Við sátum hvor andspænis öðrum sinn hvorum megin við
stórt, grænt blað. Hressandi gola strauk vanga okkár, því að
engir veggir voru á þessu skýli og niður hafsins lét þýðlega í
eyrum okkar. Þjónn bar okkur 2 kókosskálar með vatni í, til
að þvo hendurnar og skola munninn. Það kom vatn í munn-
inn á mér, þegar ég fann lykt af kjöti, sem verið var að
steikja í eldhúsinu skammt frá.
Við fengum steiktan fisk og banana. Auk þess svínasteik
og grænmeti, sem ég hafði aldrei áður bragðað. A lokum
fengum við búðing með sósu úr sætri, þykkri kókosmjólk.
NYR HIMINN - NÝ JÖRD
EFTIR ARTHÉMISE GOERTZ
26
og sveifluðu handleggjum. Svitinn
gljáði á svörtu hörundi þeirra við
bjarmann frá bálínu, og skuggar
þeirra skutust um völlinn.
— Aie! Aie! Voudou Magnan!
Aie! Aie! Dönsum Bambúla!
Hljóðfæraleikendurnir mynd-
uðu tvo þríhyrninga, og fremst í
þeím var komið fyrir eins konar
frumstæðu hásæti og altari.
— Mamaloi og félagar henn-
ar sátu á pallinum á ómáluðum
furustólum, klæddum laufríkum
greinum. Hún var gömul og tærð
kona, og hvarf næstum í rauða
kattúnskápu sem hún var klædd
í. Um mittið hafði hún bláa snúru.
Voru þetta einkenni hennar sem
voodoo-drottningar. Um höfuð sér
hafði hún vafið svartri slöngu .En
þegar slangan fór að hreyfa sig
of mikið, tók hún aðra úr körfu,
er hún hafði í kjöltu sinni og
skipti um. — Konungur hennar
var ungur negri, tæplega tvitugur
að aldri og hrafnsvartur á hör-
und. Var hann allsnakinn, nema
hvað hann hafði brugðið rauðu
klæði um lendar sér. Auk þess
hafði hann blátt band um mittið
og lifandi slöngu um hálsinn.
Gljáandi smábjöllur hengu í hári
hans og hálsfesti úr krókódíla-
tönnum náðl honum niður undir
nafla. Um ökla hans voru bundn-
ir renningar, sem einnig voru
seUir bjöllum.
Á altarinu stóð kassi með riml
um í kring, en í honum lá Zom-
bie, hin heilaga slanga, drottinn
dulmagnanna. Hátíðargestir nálg-
uðust nú altarið, hver af öðrum,
sóru honum hollustu og báru
fram fyrir hann bænir sínar um
ást eða hefnd .Öðru hvoru ráðg-
uðust þeír við Mamaloi, og stakk
hún þá höndum niður í körfuna
með slöngunum, til að öðlast
kraft frá þeim. Loks- fékk hver
maður verndargrip, er hún dró
fram úr fellingum hinnar miklu,
rauðu skikkju sinnar, en fleygði
í staðinn silfurpeningi að fópn-
argjöf á pallgólfið.
Meðan athöfnin stóð yfir, öskr
aði Mamaloí af öllum kröftum:
— L'appé vini, lé grand Zom-
bie!
L'appé vini pou fé grigri!
— Hvað er það sem hún segir?
spurði Harry.
— Að hinn mikli Zombie sé
kominn til þess að gera fólki
gjöminga.
Læknírinn bar kennsl á suma
þeirra, er báðust fyrir. Þar var Nú-
nún, sem þjónaði Ulysse
frænda, Cúcú hjá Roussels hjón-
unum, fyrrverandi eldakona Joli-
vets læknis, sem nú vann í eld-
húsinu á Fagranesi, og Bibi, sem
nýlega hafði ráðizt til frú Vigée .
Og nú kom hún Cumba hjá de
Rochers fólkinu, og lagði fórnar
gjöf sína á gólfið fyrir framan
hásætíð. Hún fleygði mörgum silf
urpeningum fyrir fætur Mamloi,
bað um áheyrn og meðtók Wanga
úr fellingunum á skikkju Mama-
lois. Gamla konan gerði einhver
dularfuli teikn yfir hlutnum,
hrækti á hann og þerraði hrák-
ann á gólfið í þakkarskyni. Aug-
ljóst var, að hún hlaut að hafa
neitað sér um vín og tóbak í marg
ar vikur, til þess að geta lagt svo
___________________________________I
mikíð fyrir af launum sínum. Og
þó mundi hann ekki betur en
hann hefði séð hana reykja sitt
ramma tóbak síðast í gær. Hún
hlaut að hafa fengið peningana
hjá Nanaine . . . hann gat ekki
varpað þeirri hugsun frá sér.
Loks voru engir eftir, er leituðu
hylli Zombie, og bálin voru að
brenna út. Klukkan var langt
gengin í tvö, og máninn reis upp
yfir mosavaxinn mýraflákac.í
Tvær konur settu vatnsketil yfir
eld þann, sem eftir var, og áhang
endur guðdómsins fleygðu' hver
sínu framlagi í hann: Voru par
froskar, kettir, sniglar, ugluhöfuð,
lifandi skjaldbökur. Trumbuslag-
arnir héldu áfram trylltum gaura
gangi sínum, en söngvarnir voru
teknir að gerast einhæfari og óp-
ín voru eins og vélrænt gól. Nú
var karfa borin fyrir konunginn.
Upp úr henni tók hann lifandi
dúfur og hana og fór að rífa
fuglana sundur, lið fyrir lið, en
sleikti öðru hvoru blóðið af hönd
um sér. Mamaloi rétti eldamanni
körfu sína með slöngunum og
fieygði hann þeim einnig í ketil-
inn. Hrærði hann í öllu saman
með sópskapti, en tók öðru hvoru
slöngu upp úr, sem orðin var full-
soðin.
Þenna furðulega rétt hámuðu
viðstaddir í sig til þess að öðlast
dularfullan mátt, og drukku
óhemju af rommi með. Læknin-
um lá við velgju af viðbjóði.
Hann sneri sér að Harry, tíl að
sjá, hvemig honum liði, en hann
starði þá yfir til skógarins fyrir
handan.
— Sáuð þér það? Það var að
sjá sem hvít kona — í kápu og
með andlitsblæju.
— Það getur vel verið. Jafnvel
einkar sennilegt, hugsaði hann
æfur.
— Hún hvarf ásamt svertingja
stúlku . . .
Dans og tónlist hófst að nýju.
Söngur var allur hljóðnaður, en
hér og þar heyrðust gífurleg gól
frá dansfólkinu. Tunglið var nú
komið á loft og varp skini sínu
yfir það, sem fram fór. Trumbu-
dynurinn jókst. Karlmenn sviptu
af sér lendaklæðum sínum og
margar kvennanna fóra að dæmi
þeirra og rifu af sér fötin.
— Nú er ég búinn að fá nóg!
mælti Viktor. — Við skulum koma
héðan.
Það var farið að elda aftur, er
hann náði heim og hafði komið
hestinum í hús. Ómurinn frá bam-
búlunní barst enn að eyrum hans
úr fjarska, villimannleg öskur og
tilbreytingarlaust stapp hrjúfra
ilja á harðan svörð.
Þegar hann gekk yfir grasflöt-
inn, tók hann eftir því, að ljós
var í glugga á álmu þeirri af hús
inu í Fagraskógi, er svefnherbergi
Kólettu var í. Hann hafði oft séð,
að hún lét loga á lampa sínum
fram yfir miðnætti, og furðað sig
á því. En aldreí hafði hann vitað
til þess svo síðla sem nú. Hún
hlaut að vera veik, hugsaði hann
og varð ekki um sel. Síðan tróð
hann sér gegnum limgerðið og
kallaði nafn hennar lágum rómi
fyrir neðan gluggann. Hún kom
út að handriðinu í síðum, hvítum
náttkjól.
— Kóletta, ertu veik?
— Nei, það er Leon. Leon versn
aði svo . . .
Læknirinn rumdi við. — Það
var ekki annað en vlð mátti bú-
ast.
Honum varð litið á safrangula
kjólinn, sem hún hélt á handlegg
sér. Hann var blautur og faldur-
inn óhreinn.
— Þú varst yndisleg í kvöld,
mælti hann. — Ég vona, að kjóll-
inn þinn hafi ekki eyðilagzt? Náð
irðu ekki heim, áður en rigning-
In skall á?
— Fötin mín urðu blaut, þegar
ég fór yfir götuna til að líta eftir
Leon, svaraði hún og flýtti sér að
bæta við: —Ég hef ekíri getað