Vísir - 21.08.1950, Blaðsíða 7

Mánudaginn 21. ágúst 1950
V ISIR
Síðan krupu þau fyrir framan meðalkafla sverðsins og
lásu Faðir vorið og' fóru með þrjár bænir. Þetta var mjög
óformlegt þyi þau vissu ekki hvernig atliöfn þessi átti að
fara fram, en virði himinn vilja fyrir verkið, gátu engin
lieit verið jafngild.
„Eg, Pierre Louis, gef þér Renée Antóinctta drengskap-
arheit frammi fyrir guði, hinni heilögu mey, verndarengl-
inum Michael og öllum englum . .. . “
„Eg, Renée Antoinetta, Jaeitist . . . .“
Þau héldust i hendur. Þau kysstust liátíðlega, er þau
höfðu bundist trúskaparheitunum. Hann gaf lienni signet-
hring sinn, gjöf sem hann liafði þegið af frú d’Alencon.
Aðeins hjónavígslan sjálf gat verið ákveðnari en þessi at-
liöfn. Hann lyfti lienni upp og kyssti liana enn einu sinni.
„Nú skulum við fara á fund frúarinnar, móður olckar,
og I)iðja hana um blessun hennar.“
Það þurfti meira en handtöku manns liennar, meira en
örbirgð og reiði sjálfs konungsins til þess að beygja höfuð
Constance de Lalliére. Hún beygði það i auðmýlct fyrir
guði, en ekki mönnum. Þótt hún þjáðist, mvndi hún
aldrei sýna þess nokkur merki. Hún beið, ásamt Clairou,
eftir því að Renée kæmi aftur til fátæklega kofans, sem
var sá bezti sem Francois hafði getað útvegað þeim.
Hún hafði beðið alllengi. Renée átti að koma með hinn
unga de la Barre eftir aðeins stutta viðdvöl, til þess að frú
de Lalliére gæfist tími til þess að taka dálitið til. Nú hafði
lieil klukkustund liðið. Þegar heimskingi eins og hún
Renée átti í hlut var hægt að búast við öllu, liugsaði móðir
hennar.
En að lokuni gelti Clairon. Ilún lieyrði liófatak og sá
siðan Pierre koma í ljós teymandi liest sinn og leiða
Renéc við hönd sér. Svona hátterni var ófyrirgefanlegl í
augum kvenna af licnnar tagi. En samt sem áður, þegar
liún virti Pierre fyrir sér með næmum augum, varð lnin
að viðurkenna að öll framkoma lians væri gallalaus.
Hvernig liann bar sig, reisn lians og prúðmennska benti
allt til góðs ætternis og uppeldis. Ætt lians var auðvitað
ágæt. En það sem frú de Lalliére gat. ekki annað en efast
um var, að slíkt göfugmenni væri alvara með kurteisi sinni
gagnvart Renée. Hún þekkti heiminn of vel til þess að
trúa slíkri óeigingjarnri framkomu. Ef Pierre héldi, að
hann gæti dregið Rcnée á tálar aðeins vegna þess að hún
væri fclaus og óvernduð, þá mátti búast við að bann hefði
nú mætt jafningja sinum.
„Herra de la Barre,“ sagði hún i kveðjuskyni, „það er
orðinn timi siðan við sáumst siðast. En eg liarma að liafa
fregnað það, að þér liafið verið á stefnumótum við ung-
frúna án vitundar minnar eða samþvkkis. Þið hafið brotið
af ykkur.“
Þótt hún hefði slaðið i hátíðasalnum á landsetri sínu,
hefði hún tæplega getað litið virðulegi'i út. En Renée gaf
Pierre engan tíma til þess að taka til'máls. Hún kastáði
sér í fangið á'móður sinni og lét handleggina um 'háls
henni. •
„Mamma, við erum trúlofuð. Við vorum einmitt að
lnndast hjúskaparheiti. Sjáðu þennan fallega hring minn.“
Hún sýndi henni signethring Pierres, sem hún bar á cinum
fingrinum. „Er bann ekki skrautlegur?“
Klukkustundu siðar voru þau lögð af stað. Clairon með
í förinni, ennfremur Francois, sem mjög handfaslur en
frekar ólögulegur fylgdarmaður. Ræningjar og flakkarar
myndu áreiðanlega liugsa sig tvisvar um, áður en þeir
lögðu til atlögu við þá.
Renée sat á bekk fyrir aftan Pierre. Öðru hverju liallaði
hún kinninni að honum, og þegar hún liélt utan um hami,
lagði liann höndina yfir liönd hennar. Aftur flaug það
honum í liug, að ógæfan hefði fært lionum hamingju, sem
liann vildi aldrei láta í skiptum fyrir hinn mesta vegsauka
eða afrek.
4. KAFLI.
Orðrómur liafði komizt á kreik um mistök Blaise, fang-
elsun hans og dóm, og þetta barst Denis de Surcy til eyrna
á leiðinni frá Genf. Honum var vel ljóst, hversu alvarlegt
mál þetta var og liann flýtti sér þvi allt hvað af tók. En
þó að hann væri undir það versta búinn, þá frétti hann
ekki hversu alvarlegt þetta var fyrr en Pierre de la Barre
liafði gefið honum fullkonma skýrslu sama lcvöldið óg
hann lcom.
Er liér var komið voru liðnir tveir dagar siðan liinn
ungi bogmaður bafði verið í Lalliére og bann gat enn-
frernur skýrt frá því, að konungur neilaði að veita móður
Blaise ábeyrn. Þá bafði þessi von bi'ostið og bann leyndi
markgreifann því, bvað liann sjálfur liafði gert til að
koma Blaise úr fangelsinu fyrir vikulokin. Maður í Ixinni
vafasönxu aðstöðu de Surcys gat ekki tekið þátt i neinni
slíki’i tilraun. En liann skýrði frá þvi kyrfilega, bvað gei’zt
liafði síðan þeir skildu í Genf.
Allt var kyrrt í herberginu á efi'i hæð veitingabússins
„Daupliin“, er Pierre hafði lokið máli sinu. Um stund
sat markgreifinn þegjandi, augu hans störðu út í bláinn
og svipur lians gaf ekkert til kynna, lxvað hann var að
hugsa.
Hann var að velta fyrir sér sinnaskiptum de Norvilles.
Hvað lá að baki hinum furðulegu ásökunum á hendur
Blaise og honum sjálfum? Ef til vill einhverjar erjur
milli bans og Dupi at. En markgreifinn, sem var þaulkunn-
ugur refjum og prettum, var ekki sannfærður um, að svo
augljósar ástæður lægju til grundvallar.
Að lokum mælti hann: „Og Bayard líka?“
„Já,“ svaraði Pierre, „hefir líka efasémdir unx lierra de
Bayard.“
„Jæja. Og lleii’i ?“
„Ekki ennþá. Eix orðrómur segir ýmislegt um marskálk-
ana de Lautrec og de la Palicce. Jafixvel liertóginn af
Alencon er nefndur í þessu sanxbandi.
„Er það svo?“
Þá var sýnilega ekki um hefnd að ræða. Erjur við Du-
prat voi’u ekki nægileg ástæða. De Sxircv spurði sjálfan sig,
hvers vegna B.oixnivet aðmíi’áll væri ekki flæktur í íxiálið.
Grundsemdum var varpað á dyggustu foringja koxxungs-
ins. Mai’kgreifinn hefði gjax’na viljað fá að vita, livaða
91
MAGNUS THORLACIUS
hæstaréttarlögmaður
málaflu tningsskrif s tof a
Aðalstræti 9. — Sími 1875
Gólfteppahreinsunin
Bíókamp,
Skúlagötu, Simi
LJÓSMYNDASTOFA
ERNU OG EIRlKS
er f Ingólfsapóteki.
GUÐLAUGUR EINARSSON
Málflutningsskrifstofa
Laugavegi 24. Sími 7711 og 6573.
c & Sun-tugki, — TARZAISI—
i
Það virtist i fyrgtu alvcg vera til- Ilann ákvað þvi fyrst að freista þess
gangslaust að reyna a'ð finna félaga að finna leið út úr þessu fjallaliéraði
sinn í þessari hrikalcgu auðn, þar sem til sléttunnar og skógarins, sem voru
lxraundrangar og gjár skiptust á. langt fyrir neðan.
Drált breytli iandið um svip og tók Þegar lxann var kominn inn i skóg-
þá við grösugt land og kjarri vaxið. inn fann liann auðrekjanlegan götu-
Loks var hann kominn að slcóginum, slða, sem benti tit i hvaða átt væri
sem siðan lók við. rétt að lialda til þcss að rekast á nxenn.