Morgunblaðið - 03.02.1944, Page 11

Fimtudag'ur 3. febrúar 1944
5Í0RGUNBLAÐIÐ
11
Stjúpsysturnar tvær
Æfintýri eftir P. Chr Asbjörnsen.
1.
með áherslu og af tilfinningu. j aldrei samband.1 Ef til vill
. ,,Hver er Yoshio?“ spurðýmyndi stutt samtal við Frank
Jelena alvarlega.
„Yoshio? Jeg, Yoshio Mur-
ata, Yo“, Sagði hann.
Helen brosti dauflega. Hún;
mundi vel eftir japanska siðn- j fólk- Vertu sæll, Frank. Gæfa
um að tala um sjálfan sig í ,°g velgengni fylgi þjer. Farðu
hafa róað hana og sefað. Mig
langar bara til að kveðja þig,
hugsaði hún, til þess að við
skiljum eins og siðmentað
I ■(
þriðju persónu, hún vissi ekki, jvarlega, ef ástandið hjerna
hvort það* stafaði af hógværð j versnar. Gleymdu mjer ekki
eða hreykni. „Þú ert Yo“, sagði; alveg; ef til vill hittumst við
hún alt í einu, ánægð yfir,! einhverntíma seinna. Skilaðu
hvað hún var alt í einu orðin'kveðju til konunnar þinnar til-
minnisgóð. „Auðvitað ertu vonandi. Vertu sæll.
Yo — við hittumst í Tokyo, j En þar sem hún fjekk ekki
var það ekki á blómasýningu?" i tækifæri til að halda þennan
Hún virti hann hugsandi fyrir alvenjulega ræðustúf, var hún
sjer. Annari endurminningu gagntekin eirðarleysi og þrá.
skaut upp í huga hennar. „JegjJelena var nefnilega þannig
á ennþá fallega kyrtilinn, sem ’ gerð, að hún gat aldrei sætt sig
þú gafst mjer einu sinni“, | við mótspyrnu, hún varð að fá
sagði hún vingjarnlega. Svo að Það, sem henni var neitað um,
þetta var þá Yo, feimin vofa'og það voru örlög hennar að
þess tíma, sem hún mat karl- j óska ætíð eftir því, sem hún
menn eftir gjöfunum, sem þeir gat ekki fengið.
gáfu henni. Við þessa óvæntu
tilvitnun í hin fornu, nánu
kynni þeirra fann Yoshio til
skjálfta af von og fögnuði. Þau
stóðu enn fyrir utan dyr gisti-
hússins.
„Ágætt, við skulum koma til
japanska matsöluhússins“, hríðskjálfandi, þurkaði sjer og
Hún fylti baðkerið köldu
vatni og lá í því í hálftíma. Vit-
firringar eru einnig látnir
liggja lengi í baði, hugsaði hún
full sjálfsfyrirlitningar. Það
kom henni ekki að neinu
gagni. Hún kom upp úr baðinu
sagði Helen. „Þú komst alveg
mátulega, minn ágæti Yo“,
sagði Helen.
Hún hafði vaknað kl. 6 um
daginn með ógurlegan höfuð-
verk. Potter og Clarkson voru
önnum kafin við að láta nið-
ur . í ferðatöskurnar. Bobbie
var enn ekki kominn úr leið-
angri undanfaíandi nætur.
Helen tók á móti þeirri ásak-
andi tilkynningu Potters með
gleði.
Klukkan rúmlega sjö var bú
ið að raða niður í töskurnar.
Helen, sem var orðin tauga-
óstyrk af flaustri og bægsla-
gangi þjónustuhjúanna. skip-
áði þelm að fara með farang-
urinn um borð í skipið og sofa
þar um nóttina. Hún var akveð
in í að fara daginn eftir.
Clarkson kvaddi og fór, hún
var fegin að komast burt frá
Shang'hai, því að allir voru að
spá því, að styrjöld væri að
skella yfir hana. Potter fór
ekki undir eins, hann færði
húsgögnin úr einum stað á
annan og opnaði og lokaöi
ferðatöskum Bobbie á víxl.
„Jæja?“ sagði Helen.
„Jeg var að hugsa, að ef til
vill þarfnaðist hr. Russell mín,
nuddaði, uns henni var orðið
heitt aftur, og klæddi sig. Jeg
þarf að kaupa litaðar filmur
áður en jeg fer, hugsaði hún.
Þegar hún hitti Yoshio var
hún nýkomin frá lokaðri
verslun Eos kvikmynda- og
ljósmyndafjelagsins. Hún var
hnuggin eins og barn, sem hef-
ir fengið ráðningu, og einmana
eins og hundur, sem vilst hef-
ir frá eiganda sínum, eins
hjálparvana, hungruð og upp-
gefin og særður hermaður, sem
sigursælar hersveitir skilja
deyjTmdi eftir á vígvöllunum.
„Þú kom?t mátulega, minn
ágæti Yo“, sagði hún. ....
Á leiðinni í leigubifreið til
japanska matsöluhússins, með
Jelenu við hlið sjer, var ein-
asta hugsun Yoshio, að hr.
Endó hefði haft á rjettu að
standa. Jelena hafði tekið boði
hans og með því sýnt, að hún
hafði ekkert á móti því að gefa
honum undir fótinn. Yoshio
hafði þegar á fyrsta fundi
þeirra gefið henni í skyn, að
þessi dýrmætu skjöl væru í
vörslu hans, nú ætlaði hún að
sjá um það, sem eftir var.
Hann talaði og talaði án af-
láts, sletti frönsku og pataði
þegar hann kemur heim“, með höndunum; margar áður
sagði Potter.
„Þakka þjer fyrir, Potter, en
jeg mun fyllilega geta annast
hann sjálf til morguns“, sagði
Helen.
Potter andvarpaði og fór.
Helen hafði alið í brjósti veika
von um, að höfuðverkurinn
hyrfi um leið og hún yrði ein.
En um leið og hún var alein í
tómlegum herbergjunum, fanst
henni einveran óbærileg. Jeg
missi vitið, sagði hún við sjálfa
sig. Hún tók upp heyrnartólið
og lagði það á aftur. Tók það
upp og lagði það á — hversu
oft hún gerði það, vissi hún
ekki. Meðan hún hringdi til
Frank, ýmist á skrifstofuna eða
í íbúðina, rann upp fyrjr henni
ljós; hún var að eyða orku
sinni í óþarfa, því að hún fjekk
luktar dyr innra með honum
opnuðust nú upp á gátt, og
það rann upp fyrir honum, að
hann hafði í rauninni aldrei
áður verið hamingjusamur.
Helen sneri andlitinu frá hon-
um, en hlustaði þó með hálf-
gerðri undrun á orð hans. Hún
var honum að vissu leyti þakk-
lát fyrir að þurfa ekki að %ær-a
ein með hugsanir sínar þetta
hræðilega kvöld, það gladdi
hana að hafa fundið einhvern,
sem með nærveru sinni neyddi
hana til að hafa fulla sjálf-
stjórn, tala og hegða sjer eins
og viti borin manneskja. Hún
skaut inn í stuttum, kurteis-
legum spurningum, brosti öðru
hvoru og fór með tvær línur
úr frönsku kvæði. Þannig tokst
henni um stund að gleyrna
kvölum afbrýðisseminnar og
þránni eftir Frank. Hún þekti
karlmenn of vel til að það færi
framhjá henni, hvert sálar-
ástand litla Japans var, þessi
hitasóttarkendi æsingur, auð-
mýkt og gullhamrar, þ.kklæti
og hugrekki, og hún hugsaði
tumpart undrandi og sumpart
vorkunnlát: En hvað hann er
óskaplega ástfanginn af mjer!
A,. . . . Þú spyrð, hvert líf
mitt sje, Jelena. Getur það í
rauninni vakið áhuga þinn að
vita, hvernig lítilfjörlegur og
lítilhæfur blaðamaður li’.'u’ i
Tokyo? Jeg er kvæntur, og
þegar jeg segi, að kona mín sje
‘heimsk, meina jeg það ekki
sem kurteisi nje hógværð.
Nei, Jelena, fyrirgefðu mjer
hreinskilnina; sá sem eitt sinn
hefir átt því láni að fagna að
rþekkja þig eins og jeg, er dæmd
ur til að þjást af eirðavleysi og
óánægju það sem eftir er æv--
innar. Þú veist ekki, Jelena,
þú getur ekki vitað, hvers virði
mjer er návist þín í kvöld. Jeg
skal segja þjer eins og er, Lel-
ena. Ef Yo hefði ekki hitt þig
í kvöld, myndi hann hafa tor-
tímt sjálfum sjer“.
Yoshio varð svo hverft við
þessi orð sín, að/iann þagnaði.
En þetta er sannleikurinn, sem
jeg er að segja, hugsaði harn;
jeg er kominn út á skakka
braut, farinn að segja sann-
leikann í stað þess að ljúga.
Jeg verð að segja eitthvað til
að vekja athygli hennar, en að
eins ekki sannleikann.
„Og þar sem jeg hefi áríð-
andi verk að leysa af hendi,
myndi sjálfsmorð hafa verið
glæpsamlegt“, bætti hann við.
Helen hafði ekki hlustað á
hann, en hún tók eftir þögn-
inni á eftir orðum hans. Hún
heyrði óminn af síðustu orð-
EINU SINNI voru maður og kona, sem höfðu giftst,
þau áttu hvort sína dótturina. Dóttir konunnar var löt
og duglaus og vildi helst aldrei gera4 neitt, en dóttir
mannsins var bæði viljug og dugleg, en gat þó aldrei
gert stjúpmóður sinni nokkurn hlut til hæfis, og bæði
hún og dóttir hennar vildu gjarnan losna við hana. Svo
áttu þær stjúpsysturnar einu sinni að sitja úti við brunn-
inn í sólskininu og spinna. Dóttir kerlingar fjekk hör að
spinna, en dóttir mannsins varð að spinna hrosshár. „Þú
ert altaf svo dugleg og lagin“, sagði kerlingin við dóttur
bónda síns, „en dóttir mín er nú samt ekki hrædd við að
spinna í kapp við þig“, Svo samdist þannig með þeim, að
þeirri skyldi kastað í brunninn, sem þráðurinn slitnaði
fyr hjá. Allt í einu slitnaði hjá dóttur mannsins, og svo
varð hún að stökkva niður í brunninn, sem var mjög
djúpur. En hún meiddi sig ekki, þegar hún kom niður,
heldur datt í dúnmjúkt gras og allt umhverfis sig sá hún
græn engi.
Hún gekk nú nokkuð lengi eftir enginu, svo kom hún
að hrísrunna, sem náði um þvert engið, og hún þurfti að
fara yfir. „Æ, stígðu ekki fast ofan á mig“, sagði hrís-
runninn, „þá skal jeg hjálpa þjer einhvern tíma seinna“.
Stúlkan gerði sig eins ljettstíga og hún gat, og mjög ljett-
stíg gat hún verið, og það varla heitið að hún kæmi við
runnann. , .
Síðan gekk hún nokkurh spöl, uns hún kom þar að, sem
kýr ein stóð, skjöldótt og falleg með mjólkurfötu hengda
á horn sjer, en júgrið fullt og stinnt. „Æ, mjólkaðu mig
nú, góða stúlka“, sagði kýrin, „því júgrið mitt er alvegj
að springa, drekktu eins mikið af mjólkinni og þú vilt,
en heltu afganginum yfir klaufirnar á mjer, þá skal jeg
einhven tíma hjálpa þjer í staðinn“.
Stúlkan gerði eins og kýrin bað hana, strax þegar hún
tók í spenana, þá bunaði mjólkin í fötuna. Svo drakk
stúlkan mjólk, þangað til hún var afþyrst, en afgangin-
um helti hún yfir klaufir kýrinrti, en hengdi fötuna á
horn hennar aftur.
Þegar hún svo hafði gengið nokkuð lengra, mætti hún
stórum hrút, og hann hafði svo sítt og mikið reifi, að hann
dró það á eftir sjer, en á öðru horni hans hengu stór
skæri. „Æ, klipptu af mjer alla þessa ull, góða stúlka“,
sagði hrúturinn, „því mjer er svo heitt með svona stórt
reifi, að jeg er alveg að þrotum kominn. Svo máttu eiga
, > . ^ -
Amerískur ferðalangur sat á
kryppunni á einum af þessum
alþektu Afríkuúlföldum og
nálgaðist óðum pýramídana
frægu. Hann var snortinn af
fegurðinni, þegar eyðimerkur-
nóttin var að skella á, hann
var eins og í öðrum heimi, alt
var svo nýtt og óþekt, ekkert
minti á stórborgarys eða dag-
legt líf. Hann var heillaður.
„Þetta er dásamlegt“, stundi
hann. „En hvað heitir svo úlf-
aldinn, sem jeg er á?“ spurði
hann um leið og hann snjeri
sjer að leiðsögumanninum.
„Greta Garbo“, var svarið.
___________★______________
„Jæja“, sagði Englendingur
við Skota, en þeir höfðu ferðast
saman með London—Glasgow
járnbrautinni, „þetta er orðin
löng og þreytandi ferð“.
„Það á hún að minsta kosti
að vera eftir verðinu, sem
jeg þurfti að borga“, sagði
Skotinn.
★
— Það er betra að eiga en
óska.
Móðirin: „Hvað sagði pabbi
þinn, þegar þú skemdir nýja
bílinn?“
Sonurinn: „Á jeg að sleppa
blótsyrðunum?“
Móðirin: „Já, auðvitað".
■ Sonurinn: „Þá sagði hann
ekki neitt“.
★
Maðurinn: — Nú er jeg kom
inn aftur til þess að kaupa bíl-
inn, sem jeg var að tala um
í gær.
Sölumaðurinn: — Það gleð-
ur mig. En segið mjer eitt, hver
er aðalástæðan til þess, að þjer
kaupið þennan bíl?
Maðurinn: — Það er konan
mín.
★
Eitt sinn misti Churchill af
járnbrautarlest og varð konan
hans mjög gröm yfir því. Sir
Edward March, einkaritari
Churchills. reyndi að sefa
hana með því að segja:
„Winston er svo mikill
íþróttamaður, • að hann gefur
lestinni altaf tækifæri til að
sleppa“.
— Mig dreymdi í nótt, að
jeg hefði dáið og farið til hel-
vítis.
— Hvernig vissirðu, að það
var helvíti?
— Þú varst þar fyrir.
★ -
Rakarinn: „Hárið- þynnist
mjög ört á yður. ÆtRð þjer
ekkert að gera til þess að
reyna ^ð halda í það?“
Viðskiftavinurinn: „Jú, jeg
hefi þegar krafist skilnaðar“.
★
Lögregluþjónn: — Heyrðuð
þjer ekki, þegar jeg kallaði til
yðar og bað yður að stöðva bíl—
inn?
Eílstjórinn: — Nei.
Lögregluþjómv — Heyrðuð
þjer ekki, þegar jeg flautaði?
Bílstjórinn: — Neií
Lögregluþjónn: — Sáuð þjer
ekki merkið, sem jeg gaf yð-
ur?
Bílstjórinn: — Nei.
Lögregluþjónn: — Jæja, þá
held jeg, að best sje fyrir mig
að fara heim. Mjer virðist jeg
ekkert hafa að gera hjer.