Morgunblaðið - 30.05.1962, Blaðsíða 8

8
Miðvikudagur 30. maí 196i
MORGUNBLAÐIÐ
Asta Magnúsdóttir
fyrrv. ríkisféhirðir
HGN andaðist 26. þ. m., rúm-
lega 74 ára og var rúmliggjandi
frá því í október og varð hún
að bíða dauðans í marga mán-
uði, þótt hún hafi lengst af bor-
ið von í brjósti um, að sér
myndi batna. Hún var dóttir
Magnúsar Ólafssonar ljósmynd-
ara hér í bæ og konu hans
Guðrúnar Jónsdóttur bókbind-
ara Thorsteinsson, en hún var
afkomandi Arna Þorsteinssonar
(Thorsteinsson) sýslumanns í
Snæfellssýslu (1801—1848) og
var kona hans Christine Bene-
dikte, dóttir Andrésar Stein-
bach, kaupmanns á Dýrafirði,
og meðal barna þeirra var Jón
,bókbindari á Grímsstöðum,
Thorsteinsson.
Magnús Ólafsson var fæddur
1 Dalasýslu, sonur ólafs jarð-
yrkjumanns Jónssonar, síðar
lyfjafræðings í Stykkishólmi, og
Þorbjargar Magnúsdóttur frá
Skáleyjum í Breiðafirði. Systur
Ólafs voru m.a. Sigríður, móðir
Björns ritstjóra Jónssonar,
María, móðir síra Jóhanns
Lúthers, prófasts að Hólmum í
Reyðarfirði, og Sesselja, móðir
þeirra skáldkvennanna Herdísar
og ólínu Andrésdætra. En Þor-
björg, móðir Magnúsar, var
dóttir Magnúsar Einarssonar í
Svefneyjum, bróður Eyjólfs,
Dbrm. í Svefneyjum. Magnús
lifði í farsælu hjónabandi og
áttu þau 7 börn, en eitt þeirra
dó á unga aldri, og voru þau:
Ásta, ríkisféhirðir, Ólafur, kgl.
ljósmyndari, Karl, héraðslækn-
ir í Hólmavík og síðar í Kefla-
vík, Pétur, bankafulltrúi í
Landsbankanum, Tryggvi, verzl-
unarstjóri í Edinborg, og Karó-
lína, skrifstofustúlka í Reykja-
vík.
Magnús var verzlunarstjóri á
Akranesi í 15 ár við verzlun
Th. Thomsen. Var hann virtur
og vel látinn, og tók þátt í ýms-
um framfaramálum. En þegar
Thomsen hætti verzlun 1901 á
Akranesi, fluttist Magnús til
Reykjavíkur og lagði stund á
ljósmyndagerð. Var Ásta þá 13
ára, er hún flutti til bæjarins.
Gekk hún um skeið í Kaþólska
skólann og stundaði píanóleik
og varð svo fær í þeirri grein,
að hún gat leikið undir á opin-
berum tónleikum.
1. okt. 1910 var Ásta skipuð
Daglegar flugferðir frá:
Reykjavík til Akureyrar
Reykjavík til Egihtaia
Reykjavík til Vestmannaeyja
Reykjavík til ísafjarðar
VINYL-gólfflísar
fyrirliggjandi í ýmsum litum
HOLMSUND VINYL-GÓLFFLÍSAR
eru notaðar þar sem hámarkskröfur eru
gerðar til slitþols gólfefnis t.d. í afgreiðslu-
sal KASTRUP-flugvalIar og hjá Flugfélagi
íslands á Reykjavíkurflugvelli.
Einkaumboðsmenn
Ludvig Storr & Co.
Símar: 1-16-20 og 1-33-33
Aðalfundur
Flugfélags íslands h.f.
verður haldinn í Leikhúskjallaranum fimmtudaginn
31. maí og hefst kl. 14.
D a g s k r á :
Venjuleg aðalfundarstörf — Önnur mál.
Aðgöngumiðar að fundinuu verða afhentir í aðalskrif-
stofu félagsins í Bændahöllinni 4. hæð, miðvikudag-
inn 30. maí.
skrifari og síðar fulltrúi í skrif-
stofu landsféhirðis og loks var
hún skipuð ríkisfehirðir frá 1.
okt. 1933. Er hún lét af störfum
nálega 71 árs, hafði hún unnið
í 48—49 ár samfleytt. Þótti
mjög óvenjulegt, að ungri
stúlku yrði veitt þetta embætti,
enda höfðu kvenréttindakonur
skorað á ríkisstjórnina að veita
henni stöðuna.
Störfin uxu með hverju ári
og hafði hún allmargt starfslið,
enda uxu tekjur og gjöld ríkis-
sjóðs- með hverju ári og mátti
segja, að meira en tveir millj-
arðar færu árlega um hendur
hennar.
Við hjónin litum á hana sem
sérstaka vinkonu okkar gegn-
um áratugi og fórum við saman
til útlanda tvisvar sinnum. í
fyrra skiptið fórum við til
Parísar og Grenoble og að því
loknu suður um allt Frakkland
í ferðavagni, vestri leiðina, allt
til Nice, Cannes og Monaco og
þaðan yfir ítölsku landamærin
til St. Remo. Ásta var hinn
ákjósanlegasti ferðafélagi og
gazt öllum vel að henni, sökum
ljúfrar framkomu. Síðari ferðin
var farin til Lundúna, Parísar
og ti lháskólans í Caen (á
vígsluhátíð hins mikla nýja há-
skóla) og síðan til Deauville,
hins nafnfræga baðstaðar. Hygg
ég, að Ásta sáluga hafi notið
þessara ferðalaga í ríkum mæli.
Ásta var mjög listhneigð og
hafði ríkan fegurðarsmekk.
Hún reisti sér fallegt heimili að
Ægissíðu 84 og bjó þar með
tveim bróðurdætrum sínum,
systrunum Guðrúnu og Sigrúnu,
er báðar eru útlærðir tann-
læknar, og var sambúð þeirra
hin ástúðlegasta. Sjálf var hún
í Oddfellowreglunni, í stúkunni
„Bergþóru" og var þar um skeið
yfirmeistari. Hún var einnig í
Zonta-klúbbnum, alþjóðlegum
kvennaklúbb og kynntist þar
ýmsum erlendum dömum. Hún
var fyrsta íslenzka konan er
steig upp í flugvél á bernsku-
skeiði fluglistarinnar 1919 og
var hún mjög rómuð um það
leyti vegna hugdirfsku. Hún bjó
sér sumarbústað á Þingvöllum
og dvaldist þar á hverju sumri
unz hún seldi hann. Hún treysti
Guði í öllu og hafði óskerta
barnatrú til hins síðasta. Hún
las gjarnan þær bækur, er
snertu trúarefni. 1 samræmi við
það var öll framkoma hennar,
vingjarnlegt viðmót við alla og
hjálpfýsi við sjúka og fátæka.
Hún var sæmd bæði riddara-
krossi og stórriddarakrossi
Fálkaorðunnar fyrir vel unnin
störf í þjónustu ríkisins.
Hún er kært kvödd af öllu
frændfólki sínu og vinafólki,
sem ætíð munu minnast henn-
ar með þakklæti í huga, hinnar
ljúfu og hreinlyndu konu.
Alexander Jóhannesson.
Ásta Magnúsdóttir, fyrrum
ríkisféhirðir, lézt 26. þ.m. eftir
stranga sjúkdómslegu.
Með henni er fallinn í valinn
einn af þeim embættismönnum,
sem störfuðu á mörkum tveggja
tíma og báru keim af báðum.
Eins og að líkum lætur um
konu af jafn góðum stofni og
með jafn trausta skapgerð, til-
einkaði hún sér beztu þætti
þess aldarfars, er hún bjó við.
Fornar dyggðir embættismanns-
ins, samvizkusemi, heiðarleiki
og virðuleiki voru henni í blóð
bornar, en kröfur tímans voru
henni líka auðveldar viðfangs,
til þess átti hún næga viðsýni
og öfgalaust frjálslyndi. Lipurð
og kurteisi hennar áttu sér
rætur í góðu hjartalagi, því hún
vildi leysa vanda hvers manns.
Árið 1910 hóf Ásta Magnús-
dóttir starf sitt í skrifstofu
ríkisféhirðis, sem þá hét lands-
féhirðir, og vann óslitið í þjón-
ustu þess embættis til ársloka
1958. Ríkisféhirðir var hún skip-
uð 1. okt. 1933 og gegndi því
embætti til ársloka 1958, í rúm
25 ár, er hún lét af störfum
fyrir aldurs sakir. Eins og
nærri má geta urðu breytingar
j í starfinu miklar á þessum 48
árum, einu mesta framfaratíma-
bili í sögu landsins. En Ásta
Magnúsdóttir uppfyllti hverja
kröfu, sem þróun og framfarir
lögðu henni á herðar, allt frá
linnulausri þrælkun myrkranna
á milli til röggsamlegrar yfir-
stjórnar og vandasamra ákvarð-
ana.
Hún átti hlýtt hjarta, hvað
berlega kom fram við börn, og
hún átti mikinn drengskap.
Stundum varð hún að taka á-
kvarðanir, sem vafizt hefðu
fyrir mörgum manni, en hún
hikaði ekki. Drenglund hennar
réði, og það jafnt þó ákvörðun
hennar bryti í bág við fyrir-
mæli. Hún gat staðið fast á
rétti sínum og varizt fimlega,
en að lokinni hríð rétti hún
andstæðingi sínum höndina til
sátta. Hún var kröfuhörð um
uppfyllingu skyldustarfa, en
elskuleg og þýð í daglegri sam-
vinnu.
Þeir, sem unnu með henni,
minnast hennar sem sómakærs
og alúðlegs húsbónda. Þeir, sem
bezt þekktu hana, gleyma
aldrei persónutöfrum hennar,
veglyndi og höfðingslund.
Jón Dan.
KVEÐJA FRÁ ZONTA-
SYSTRUM
Með fröken Ástu Magnús-
dóttur er horfin af sjónarsvið-
inu góð og mikilhæf kona og
nýtur þjóðfélagsþegn. Okkur
félagssystrum hennar í Zonta-
klúbb Reykjavíkur finnst við
hafa misst mikið við fráfall
hennar. Hún var ein af stofn-
endum klúbbsins og hafi nokk-
ur okkar reynzt trú Zonta-
hugsjóninni um ráðvendni og
heiðarleik í lífi og starfi, þá var
það hún.
Trúmennska hennar og
skyldurækni ásamt ágætum
starfshæfileikum urðu til þess
að hún, einna fyrst íslenzkra
kvenna var valin til að gegna
umf angsmiklu opinberu trún-
aðarstarfi, embætti ríkisféhirðis,
sem hún rækti af alkunnri
prýði til loka starfsaldurs síns.
Ásta Magnúsdóttir var að
eðlisfari hlédræg og ákaflega
yfirlætislaus kona. Engu að síð-
ur vakti hún á sér athygli hvar
sem hún fór fyrir óvenju prúð-
mannlega og fágaða framgöngu
og elskulegt viðmót. Okkur í
Zontaklúbb Reykjavíkur þótti
ávallt sómi og prýði að henni í
hinu fámenna félagi okkar, og
okkur þótti öllum vænt ura
hana.
í dag kveðjum við Ástu
Magnúsdóttur okkar síðustu fé-
lagskveðju og minnumst henn-
ar með söknuði og einlægri
þökk fyrir liðnar samveru-
stundir.