Morgunblaðið - 15.07.1965, Blaðsíða 3

'I :< < i;!».
Fimmtudagur 15. júli 1965
MORGUNBIAÐIÐ
í REYKJADAL, æfingar- og
sumarheimili Styrktarféiags
fatlhðra og lamaðra er unnið
mikið þjóðþrifastarf. Um það
sannfærðumst við er við kom-
um þangað í snögga heimsókn
í gær.
— Þetta er þriðja sumarið,
sem heimiiið er hér til húsa,
sagði forstöðukonan, Magnea
Hjálmarsdóttir, er við inntum
hana frétta af starfsemi heim-
iiisins. Aður var samskonar
starfsemi á Varmaiandi í
Börnin að leik. — „Fram, fram fylking . . . — Ljósm. Mlbl. Sv. Þ.
Heimsókn í Reykjadal
Heimili lamaðra og fatlaðra í Mosfellssveit
Borgarfirði og síðar á Reykj-
um í Hrútafirði. Þetta er því
sjöunda supiarið, sem þessi
starfsemi er rekin á vegum
félagsins. Þetta hús byggði
Stefán Þorláksson hreppstjóri
og var það upprunalega reist
sem bóndabær, byggður í
gömlum stíl eins og þið sjáið.
Borðstof a heimilisins er

Kaffitíminn var rétt að
byrja, þegar við komum upp
eftir, svo að okkur var þegar
boðið til stofu, þar sem
krakkarnir sátu og drukku
mjólkina sína og tók hver til
matar síns sem betur
gat. Ekki var háreystinni
fyrir að fara, því að öllum er
sagt, að ekki megi kalla við
hann svo, hún pakkar blað-
inu, sem fer út á land.
Og nú virðist athygli bam-
anna allt í einu vakna við
það, að þau sjá, að maðurinn,
sem kominn er í heimsókn, er
farinn að skrifa eitthvað á
blað.
— Hvað ertu að skrifa,
manni? segir skýrleikspiltur
frá Hofsósi, er segist heita
Sveinn Friðriksson.
— Það sem þú segir, segjum
við.
— Ertu frá einhverju blaði?
Mogganum kannski? Kemur
það á morgun? Nei, heldurðu
að það komi svona fljótt?
— Ertu skáld? spyr alvöru-
gefinn snáði, sem heitir
Magnús V. Gunnarsson og það
liggur við, að við verðum
montnir. Má ég sjá, hvað þú
skrifar, heldur hann áfram
með sama alvöruhreimnum.
Krakkarnir með Sonju á milli sin.
byggð í baðstofustíl og mjög
vistleg og skemmtileg, klædd
innan með eik og furu. Rétt
við húsið er útisundlaug, þar
sem börnin synda tvisvar á
dag, bæði sér til heilsubótar
og skemmtunar, en því miður
vorum við svo óheppnir, að
einmitt daginn, sem við vor-
um þar var verið að hreinsa
laugina, og hún því tóm.
Á heimilinu eru alls 43
börn, 12 stúlkur og 31 dreng-
ur. Usaönnun barnanna annast
auk forstöðukonunnar 5 fóstr-
ur, leikfimkennari, Friðrik
Jónasson og þýzk stúlka,
Hanne Bacher, sem er sjúkra-
þjálfari heimilisins. Læknir
heimilisins er Haukur Krist-
jánsson. .
matborðið. Vilji- einhver
meira að borða, skal sá hinn
sami rétta upp höndina og fær
hann þá svo mikið sem hann
vill.
Þegar allir voru orðnir
mettir var haldið út fyrir hús-
ið og farið í stórfiskaleik. Var
gaman að sjá, hve lífsþrótt-
urinn og fjörið var mikið hjá
krökkunum, sem sungu og
skemmtu sér af hjartans list.
Við snúum okkur að stórum
strák, svona á að gizka 12 ára
gömlum, og spyrjum hann að
heiti.
— Ólafur Matthíasson,
Blönduhlíð 2, Reykjavík, seg-
ir hann drjúgur og iðar allur
af lífsþrótti. Hún mamma
vinnur á Mogganum, segir
Hann verður einhvern tima
góður þessi, hugsum við,
segjum ekkert, en sjáum fyrir
okkur sprenglærðan listgagn-
rýnanda.
— Ertu búinn að heilsa upp
á hana Sonju? segir lítil gló-
kollur.

— Sonja? Hver er það?
spyrjum við.
— Það er geitin þarna, seg- *
ir einn strákurinn og bendir
á geit, sem stendur tjóðruð þar
skammt frá.
•— Heimilið á hana, heldur
hann áfram, hún átti kall í
fyrra, en hann dó í vetur.
— Það var sorglegt, segjum
við og allir samsinna okkur.
Og nú mundar ljósmyndar-
inn vélina og tekur mynd af
öllum krökkunum með Sonju
á milli sín.
Allt í einu er kallað frá
húsinu og tveir strákanna
gegna samstundis. Það er
sjúkraþjálfarinn Hanne Baoh-
er, sem er að kalla á tvo"
stráka til æfinga. Við fáum að
koma með til þess að sjá hvað
þeir séu duglegir í æfingunum.
Þeir heita Magnús V. Gunnars-
son og Sturla Sigurjónsson og
það leynir sér ekki, að þetta
eru karlar í krapinu. Þeir æfa
af kappi.
Þegar ljósmyndarinn er bú-
inn að mynda þá og við för-
um að hugsa til heimferðar,
verður fyrir okkur minnsti
meðlimur heimilisins, Sigríð-
Magnús V. Gunnarsson t.v. og Sturla Sigurjónsson æfa með
sjúkraþjálfaranum Hanne Becher.
ur Þorgeirsdóttir, þriggja ára
frá Ólafsfirði. Fóstra hennar,
Anna Fríða Bernódusdóttir,
segir okkur, að Sigríður litla
sé nýkominn á heimilið. Hún
sé að læra að ganga og sé
enn ekki farin að tala. Er
við rennum úr hlaði og
krakkahópurinn kallar á eftir
okkur kveðljuorð, þykjumst
við fullvissir, eftir að hafa
skoðað þessa merku .stofnun,
að næsta sinn, sem við eigum
leið um, muni Sigríður litla
verða farin að hoppa um og
þá skulum við hafa við hana
viðtaL
Við matborðið. Þeir sem vilja meira, rétta upp hönd.
STAKSTflNAR
Hræsni Tímans
Tíminn ræðir í forustugrein í
gær um greiðsluhalla þann, sem
varð á líkissjóði siðastliðið ár.
Blaðið fylltist heilagri vandlæt-
ingu yfir þessum eríiðleikúm í
fjármálum ríkisins, og segir „að
eyðslan og sukkið í ríkisbákninu
hafi gengið enn lengra en allar
álögur, sem þó hafi verið ferlegri
á árinu 1964 en nokkru sinni
fyrr“.
Orsakirnar fyrir greiðsluhalla
ríkissjóðs á síðasta ári eru greini
lega raktar í hinni glöggu grein
argerð íjármálaráðuneytisins, og
jafnframt eru þær ræddar í for
ustugreiu Morgunblaðsins í gær.
En þegar menn lesa skrif Tím-
ans um þetta mál, fer ekki hjá
því, að hugurinn leiti nokkra mán
uði aftur i tímann, þegar Fram-
sóknarmenn fluttu hverja tillög-
una á fætur annarri á Alþingi,
um aukin útgjöld rikissjóðs, án
þess að gera nokkrar tillögur um
það, hvernig og með hvaða tekj-
um mæta ætti þessum auknu út
gjöldum, sem þeir lögðu til. Sann
leikurinn er sá, að ef farið hefði
verið að tillögum Framsóknar-
manna við afgreiðslu fjárlag-
anna, væri afkoma rikissjóðs
margfalt verri heldur en hún er
nú, og gjörsamlega óviðráðanleg.
I þessum efnum eins og öðrum,
leikur Framsóknarflokkurinn, —
annar stærsti stjórnmálaflokkur
þjóðarinnar, — algjörlega á-
byrgðarlausan leik, sem fordæma
ber af öllum, og er þessum öðr-
um stærsta stjórnmálaflokki
þjóðarinnar og aðal stjórnarand
stöðuflokki til skammar. Þeir
Framsóknarmenn ættu því, sem
minnst að skrifa um eyðslu og
sukk í fjármálum ríkisins, með-
an þeir sjálfir gera á hverju
þingi tillögur um gífurlegar
greiðslur úr ríkissjóði, án þess
að hugsa nokkuð um, hvernig
skapa eigí honum tekjur í stað-
inn.
\
Vinnuíriður
Tíminn ræðir einnig í forustu
grein í gær um vinnufriðinn, sem
haldist hefur í landinu sl. tvo
og hálft ár, og þykir ekki mikið
til koma. Segir blaðið í hæðnis-
tón að „litlu verði Vöggur feg-
inn“ úr því að menn lýsa ánægju
sinni með þennan vinnufrið.
Skriffinnar Tímans eru að von-
um sárir yfir því, að undir. for-
ustu núverandi stjórnar, og sér
staklega forsætisráðherra,
Bjarna Benedikf.ssyni, hefur í
fyrsta skipti í aldarfjórðung tek
izt að koma á samfelldum löng-
um vinnufriði í landinu, og kjara
samningum tvö ár í röð, án þess
að til almennra verkfalla komi.
Þetta er mcsta afrek þeirrar rík
isstjórnar, sem nú situr og erfitt
að meta þann mikla hagnað, sem
þjóðarbúinu og landsmönnum
öllum er af þessum breyttu við-
horfum í kjaramálunum. En
Tímamönnum þykir ekki mikið
til koma, þeim finnst eðlilegast
að allt logi hér í verkföllum, eins
og hér var á vinstri stjórnar ár-
unum, þcgar Hermann Jónasson,
þáverandi formaður Framsóknar
flokksins, var forsætisráðherra,
en allt tímabil þeirrar stjórnar
einkenndist af verkföllum og aft-
ur verkföllum og stjórninni
reyndist gjörsamlega um megn
að hafa nokkra stjórn á kjara-
málunnm. En þótt Tíminn láti
sér fátt um finnast samfelldan
vinnufrið í landinu í tvö og hálft
ár, þá má hann þó gjarnan vita
það, að landsmenn eru á annarri
skoðun, þeir eru ánægðir með að
loksins hefur tekijit að koma
kjaramálum og kjarasamningum
inn á nýjar brautir, skynsamari
brautir, og þeir eru þakklátir öll
um þeim aðilum, forustumönnum
verkalýðshreyfingarinnar, at-
vinnurekenda og ríkisstjórninni
íyrir að svo vei hefur til tekizt.