Morgunblaðið - 12.08.1965, Blaðsíða 21

Fimmtudagur 12. ágúst 1965
MORGU N BLAÐID
21
Spifcfeiti maðurinn sagði við
grindhoraða manninn. — Eftir
útliti þínu að dæma gæti maður
Ihalidið að það hefði verið hung-
ursneyð í landinu.
—. Já oig eftir útliti þínu að
dæm.a, þá gæti maður haldið, að
þú Ihefðir valdið henni, svaraði
grindhoraði maðurinn.
★
— Hvers vegna eruð þið að
bæta einu við, þegar þið get-
ið ekki einu sinni stjórnað mér.
-— Það er aðeins vika síðan
(konan mín hljóp að heiman með
bezita vini mínum, og éig sakna
Ihans ennþá.
★
Lítill drengur færði föður sín-
um bréf frá kennara sínurn. Fað-
ir hans las bréfið og kallaði síð-
an: — Hvernig stendiur á því
Norani, að þú er neðstur í bekfcn-
um?
— Ja, hann Jói hefuir venju-
lega verið neðstur en hann hefur
verið veikur núna uradanifarið.
_ ★
— Ég hlýt að hafa sofnað
smá tíma.
Hj úskaparvandamál Súfcrates-
ar eru fræg. Þó sagði hann eitt
sinn: — Það eiga allir að gifta
sig. Ef þið giftist góðuim konum,
verðið þið hamingjusamir en ef
þið giftist vondum konum, verð-
ið þið heimspekingar og
það er hverjum manni hollt.
★
— Ég vil gjarnan giftast dótt-
ur yðar, sagði ungi maðurinn.
— En hafið þér séð konuna
mína? spurði þá faðirinn.
— Já, en ég vil heldnr dótt-
urina, var svarið.
★
Farþegiiui þjáðist voðalega af
sjóveiki og skipsþjóninn reyndi
að hugga hann og sagði: — Þér
getið alveg verið rólegur, það
hefur enginn dáið úa: sjóveiiki,
evo óg viti til.
— Ó, á, veinaði farþeginn,
hvemig getið þér verið svona
harðbrjóeta. Það sem hingað til
hafur haldið í mér lífinu, er von-
Uffi það *ð Já *ð deyja.
SARPIDONS SAGA STERKA Teiknari: ARTHÚR ÓLAFSSON
Jarlsson mælti: „Ég hefi þá unnið til
hvorstveggja verðlaunanna, því ég veld
burttöku goðanna, og ertu nú búinn að
vita, faðir, hver það gjörði.“
Jarl svarar: „Hvar eru þá goðin?“
Sarpidon svarar: „Ég ætla, að þau
muni fljóta hér á vatninu nálægt bakk-
anum. Vilda ég, að þau væru ekki minni
en hirðmenn yðar og skyldu þau
skemmta oss með sundförum sínum í dag.
Hugða eg að þau mundu sýnt mátt sinn
er þér segið svo mikinn vera, en mér
þykja þau heldur veslir guðir, ef þau geta
eigi dregið sig að landi hér um fjóra
faðma, en það þykjumst ég skilja, að þraut
laus muni goðunum vera að geta flotið
sjálfkrafa á vatninu eftir náttúrueðli trés-
ins.“
Af þessu varð jarl afar reiður og bauð
mönnum sínum að handtaka Sarpidon.
Þá mælti jarlsson: „Lízt yður eigi, faðir,
að ég líði þar straff, sem goðin dæma mér,
þar eg hefi við þau afgjört?"
Jarl kvað það maklegast. Eru þá goðin
sótt, síðan þurrkuð og færð í skrúða sinn
og sett á stallana. Þar eftir fellur jarl fram
fyrir þau og bað þau segja upp dóm yfir
syni sínum, en þau þegja og gefa ekkert
svar.
Þá mælti jarlsson: „Annað hvort er, að
goð yðar eru lífs- og meðvitundarlaus og
máttvana trédrumbar, eður þeim hefir vel
líkað þessi laugargjörð, þótt ég haldi það
fyrra sannara vera, og máttu nú sjá, fað-
ir, að hvort sem heldur er, hefi ég enga
refsing verðskuldað“.
Og með það gekk jarlsson hurt og heim
í herbergi sitt, en jarl gekk til borðs og
var fálátur mjög.
JAMES BOND -*- — >f ->f- Eftir IAN FLEMING
Bond og Vesper leggja af stað til spila-
vítisins.
— Segðu mér annars Vesper, spyr Bond,
hvernig stóð á þvi að þú flæktist í þetta
mal?
Vfirmaður minn vildl að sín deild ætti
hluta að starfinu, segir Vesper. Síðan út-
skýrir hún fyrir honum, hvernig á því stóð
að hún varð aðstoðarmaður nans:
— En ég aðvara þig: Bond verður fjúk-
andi vondur, ef hann fær kvenmann fyrir
samstarfsmann.
Júmbó var viss um, að Spori væri ekki
brjálaðri en prófessor Mökkur eða hann
sjálfur. En hvernig í ósköpunum átti hann
að fá hann leystan út héðan? Á sama
augnabliki heyrðu þeir rödd koma út um
opinn glugga: — Halló? Hver? Yfirlækn-
irinn? Já, já, Jú, það er ég
KVIKSJÁ -*
— Hvað við kemur sjúklingnum á stofu
20?, hélt röddin áfram.
— Uss, sagði Júmbó, hann er að tala
um Spora. Við skulum hlusta á, hvað,hann
segir — Nú, ég að flytja hann? Já, en ég
skal sjá um það Hvert? Xil Xru-
quillo? Það skal gert.
Júmbó og prófessorinn flýttu sér til út-
göngudyranna. — Nú þurfum við bara aS
fá að vita, hvar Xruquilo er — þá mun
okkur áreiðanlega takast að frelsa Spora á
leiðinni þangað. sagði Júmó. — Kannski,
sagði Mökkur efablandinn.
Fróðleiksmolar til gagns og gamans
Feitasti og þyngsti maður heims.
1770 fæddist í Leicester harn, sem varð
feitasti og þyngsti maður Englands og
raunar alls heims, Daniel Lambert (1770—
1809) að nafni. Byggðasafnið I fæðingar-
bæ hans hefur helgað minningu hans heilt
herbergi og í riti, sem gefið rar út segir,
að hann hafi verið 338 kg. að þyngd, verið
179 hu hár og 282 cm um mittið. Hann
var fangavörður í fangelsi bæjarins til árs-
ins 1805 og þegar hann hætti því starfi
fékk hann 50 sterlingspunda ársiaun,
vegna þess, hve góður hann hafði verið
við fangana. Síðustu árin, sem hann lifði
áskotnuðust honum töluverðir peningar á
því að sýna sig opinberlega, en útvega
varð sérstakan vagn fyrir hann, þegar
hann fór til London. Hinn 20. júní 1809
átti hann að sýna sig á veðhlaupabraut-
inni í Stanford, en áður en af þvi varð dó
hann skyndilega á hótelherbergi sínu.
Honum hafði sjálfum tekizt að troða sér
inn um dyrnar, en þegar líkburðarmenn-
irnir ætluðu að bera hinn gríðarlega stóra
líkama hans út, urðu þeir að rifa niður
hluta af dyraumbúuaðinum.