Morgunblaðið - 30.07.1966, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
)
Laugardagur 30. júlí 196í
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
— Ertu ekki bráðum búinn að gera við
loftnetið?
— Jú, það er hann Claudio sál
ugi hertogi, er það ekki? Ég er
hrædd um, að ég sé ekki al-
mennilega með á nótunum. Ég
veit bara, að þarna varð einhver
uppreisn og hann var drepinn.
Við vorum nú komin upp í
Draumagötu og ég sá múrvegg-
inn tilsýndar. Ég hægði ofurlítið
á ferðinni.
— Donati prófessor virðist
vera merkilegur maður, sagði
ég. — Mér var sagt, þar sem ég
held til, að hann sé héðan úr
borginni.
— Já, heldur betur. Faðir
hans var hallarvörður, og meira
að segja var hann fæddur og
uppalinn einmitt í húsinu, sem
ég bý nú í. Það er eitt af hans
keppikeflum að ná því frá okk-
ur. En það er nú ekki líklegt,
að það takist, nema þá maðurinn
minn segi af sér. Donati prófess
or elskar þarna hvert herbergi,
eins “og þér getið hugsað yður.
Mér skilst, að hainn hafi verið
afskaplega hreykinn af föður
sínum og faðir hans af honum.
En saga fjölskyldunnar er hálf-
gerð sorgarsaga.
— Já, svo hef ég heyrt, svar-
aði ég.
— Hann minntist stundum _ á
það áður en nú ekki lengur. tg
vona, að það sé farið að fyrnast
yfir það hjá honum. Enda eru
tuttugu ár talsvert langur tími.
— Hvað varð af móður hans?
spurði ég.
— Hanri frétti aldrei neitt af
henni. Hún hvarf með þýzka
hernum, sem var í Ruffano, 44,
og þar sem seinna var barizt
norðurfrá, er líklegast að hún
hafi farizt í sprengjuárás, ásamt
honum litla bróður hans.
— Nú, átti hann bróður?
— Já, lítinn dreng, tíu eða
ellefu ára. Þeir voru mjög sam-
rýmdir. Mér datt stundum í hug,
að það sé hans vegna, að Donati
prófessor lætur sér svo annt um
stúdentana sína.
Við vorum nú komin að garð-
múrnum. Ég stalst til að lita á
úrið mitt. Klukkan var um það
bil tuttugu og fimm mínútur yf-
ir ellefu.
— Þakka yður fyrir, frú. Það
var fallega gert af yður að lofa
mér að fylgja yður heim.
— Nei, sagði hún, — það er
mitt að þakka. Hún stanzaði með
höndina á garðhurðinni. — Lang
ar yður til að kynpast Donati
prófesor persónulega? Ég skyldi
með ánægju kynna ykkur.
Ég var gripinn hræðslu. —
Þakka yður fyrir frú, en ég vildi
á engan hátt........
Hún brosti aftur. — Það er
ekkert ómak fyrir mig. Það er
siður hjá rektornum að bjóða
nokkrum vinum sínum heim á
sunnudagsmorgnum, og í fjar-
veru hans, held ég þeim hætti.
f dag gætu komið tveir eða þrír
og Donati prófessor verður áreið
anlega einn þeirra.
Nei, þannig hafði ég ekki hugs
að mér þetta. Ég ætlaði að fara
einn heim til hans. Frú Butali
tók þetta sem feimni hjá mér —
að aðstoðarbókaverði mundi
finnast sér verða þarna ofaukið.
— Verið þér ekki feiminn. Þá
getið þér fengið eitthvað til að
segja samverkamöimum yðar
frá_ á morgun.
Ég gekk með henni inn í garð
inn og að dyrunum, og var enn
að hugsa út einhverja átyllu til
að sleppa.
— Anna er víst önnum kafin
að búa til hádegismatinn. Þér
getið hjálpað mér að setja fram
glösin.
Hún opnaði dyrnar. Við geng
um inn í forstofuna og gegn um
borðstofuna til vinstri. Hún var
ekki lengur borðstofa. Allir vegg
ir voru þaktir bókum, alveg upp
í loft og stórt skrifborð var við
gluggann.
— Þetta er bókastofan manns-
ins mins, sagði hún. Þegar hann
er heima, vill hann gjarna taka
á móti gestum hér, og þegar við
erum mörg opnum við vængja-
hurðirnar inn í litlu borðstof-,
una hér við hliðina.
Litla borðstofan hafði verið
leikstofan mín. Hún opnaði dym
ar og ég sá, mér til furðu, að
borðið stóð þarna á miðju gólfi
og lagt á það fyrir einn. Mér
varð hugsað til þess, hvernig ég
hafði skilið þama við allt á öðr-
um endanum — alla bílana mína
út um allt gólf og tveir blikk-
kassar á hliðinni, sem ég notaði
fyrir bílskúra.
— Þarna er vermút á hlað-
borðinu, sagði frúin, — og svo
Campari. Glösin eru á tevagn-
inum. Viljið þér ýta honum inn
í bókastofuna?
Hún hafði komið öllu fyrir
eins og henni líkaði, þegar bjöll
unni var hringt.
— Líklega Rizzio-systkinin,
sagði hún. Ég er fegin, að þér
skulið vera héma — hún er svo
ósköp formleg. Rizzio prófessor
er deildarstjóri kennaradeildar-
innar og systir hans stendur fyr-
ir kvenstúdentagarði.
Hún var allt í einu orðin eitt-
hvað svo veik fyrir og sýndist
yngri en hún var. Kannski bar
maðurinn hennar hitann og þung
an af samkvæmisskyldunum þeg
ar hann var heima.
Ég brá mér í fararstjóraham-
inn og beið við tevagninn, reiðu-
búinn til að hella vermút í glös
in, þegar hún skipaði mér það.
Hún fór til dyranna til að fagna
gestunum, og ég heyrði hana
tauta þessi venjúlegu kurteisis-
orð. Svo leiddi hún gestina inn
í stofuna. Þau, sem komu voru
roskin, gráhærð og köntuð. Hann
bar þjáningasvip manns, sem er
alltaf upp fyrir eyru í starfi
sínu, með óafgreidd verkeíni
fyrir framan sig, sem aldrei
yrðu afgreidd. Ég gat hugsað
mér hann hvæsa árangurslausar
skipanir að hópi undirmanna,
sem voru þreyttir og uppgefnir.
Systir hans var valdsmannlegri,
og bar sig eins og_ höfðingjafrú
í Róm til forna. Ég vorkenndi
vesalings kvenstúdentunum, sem
voru undir umsjón hennar. Ég
var kynntur sem hr. Fabbio,
bráðabirgða-aðstoðarmaður við
bókasafnið. Ungfrúin hneigði
sig, en sneri sér svo strax að
húsmóðurinni til að spyrja um
líðan rektorsins.
Prófessor Rizzio kikti á mig,
eins og hann væri í einhverjum
vafa. — Afsakið, sagði hann, —
en ég tók ekki eftir nafninu yð-
ar. Hversu lengi hafið þér unn-
ið við bókasafnið?
— Síðan á föstudaginn var.
Ég var ráðinn af hr. Fossi.
— Var þá ráðning yðar fyrir
hans milligöngu?
— Já, herra, sagði ég. — Ég
sneri mér til hr. Fossi og hann
ta'laði svo við skrifstofustjórann.
— Virkilega? Ég er hissa á, að
hann vildi ónáða yður með slíku
smáræði, sagði ég.
— Hvert mál, hversu lítið sem
það er, kemur vararektornum
við. En hvaðan eruð þér?
— Ég hef verið að vinna í
Genúa, undanfarið, prófessor,
svaraði ég, — en annars á ég
heima í Torino. Ég tók prófið
mitt þar. Ég hef háskólapróf í
nýju málunum.
— Það er að minnsa kosti
heppilegt, svaraði hann. — Það
er meira en hinir aðstoðarmenn
irnir hafa.
Ég spurði hann, hvað hann
□----------------□
29
□----------------D
vildi drekka, og hann sagði smá-
glas af vermút. Ég hellti svo í
hjá honum og færði mig frá.
Systir hans vildi ekkert drekka
en þegar húsmóðirin hreyfði
andmælum, þá hún eitt glas af
sódavatni.
— Svo að þér vinnið við bóka
safnið, sagði hún við mig og ég
varð eins og dvergur í návist
hennar.
Stórt kvenfólk æsir upp allt,
sem illt er til í mér, eins og
flestum karlmönnum, sem eru
undir meðalmæð. — Já, ég drep
tímann þar ungfrú, sagði ég, —
í fríinu mínu, því að það vill
nú svo til, að þessi vinna á við
mig.
— Þér eruð heppinn, sagði
hún. — Margir fjórða árs stúdent
ar mundu verða fegnir að fá
svona tækifæri.
— Sennilega ungfrú, sagði ég
í mínum kurteisa tón, — en ég
er bara ekki stúdent. Ég er far-
arstjóri ,og tala þó nokkur tungu
mál, og ég hef æfingu í að
fylgja fínum ferðamannahópum,
heimsþekktum, um merkustu
staði lands vors — Róm, Firenze,
Napóli.......
Vanþóknun hennar á ósvífni
minni sást í svip hennar. Hún
dreypti á sódavatninu og kverk-
in á henni gekk í 'bylgjum þeg-
ar hún renndi því niður. En svo
var hringt og ég slapp við frek-
ara kvalræði. Húsmóðirin, sem
var sífellt að hlusta eftir bjöll-
unni, sneri að mér og roðabæt-
ur í kinnum hennar sagði sína
sögu.
— Viljið þér fara fram fyrir
mig? Þetta er líklega Donati
prófessor.
Hún hélt svo áfram áköfu sam
tali við Rizzio, og lét þennan
uppgerðar-ákafa dylja innri æs-
ing. Fararstjóri drekkur sjaldan.
Hann þorir það ekki. En nú
skellti ég í mig heilu glasi af
vermút, undir vanþóknunartil-
liti ungfrú Rizzio, afsaikaði mig
síðan og þaut til dyra. Aldo var
þegar búinn að opna dyrnar, og
var sýnilega heimagangur þarna
í húsinu, en gretti sig þegar
hann sá yfirfrakka Rizzios, sem
hafði verið fleygt á stólbak
þarna. En svo leit hann á mig.
Án þess að kannast við mig og
án þess að láta í ljós nokkurn
áhuga.
— Frú Butali bíður yðar,
herra, sagði ég.
— Já, ég býst við því. Hver
eruð þér?
_ — Ég heiti Fabbio, sagði ég.
Ég hafði þann heiður að hitta
yður í hertogahöllinni í gær-
kvöldi. Ég var þar með ungfrú
Raspa.
— Já, nú man ég, sagði hann.
— Ég vona, að þér hafið skemmt
yður vel.
Hann mundi ekkert eftir mér.
Og honum var nákvæmlega
sama, hvað mér hefði fundizt um
þetta. Hann gekk áfram inn í
borðstofuna, eða öHu heldur
bókastofuna og þá var eins og
allt lifnaði við þar inni. Frú
Butali sagði halló og hann svar-
aði með góðan daginn, með dá-
lítilli áherzlu á „daginn“. Hann
laut fram yfir hönd hennar og
kyssti hana, en sneri sér svo
strax að ungfrú Rizzio. Frú Bu-
tali spurði hann ekki einu sinni
hvað hann vildi, heldur hellti
glas hálffullt af Campari og
rétti honum.
— Þakka þér fyrir, sagði
hann, án þess að líta á hana.
Dyrabjallan hringdi enn einu
sinni, og ég fór fram, en sendi
húsmóðurinni spyrjandi augna-
tillit áður. Þessi vinnukonustörf
höfðu af fyrir mér, og eyddu svo
lítið handaskjálftanum, sem
sótti að mér. Hr. Fossi stóð fyrír
framan mig á tröppunum og
kona í fylgd með honum. Hann
varð eitthvað hissa við að sjá
mgi, og flýtti sér að kynna kom
una sem eiginkonu sína. Ein-
hvern veginn hafði ég aldrei
hugsað mér hann kvæntan
mann.
— Hr. Fabbio er að hjá.pa
okkur í bókasafninu í bili, út-
skýrði hann fyrir henni, og þeg
ar ég spurði hann um heilsuna,
flýtti hann sér að segja, að hanri
væji orðinn alveg góður aftjr.
Ég tók mér aftur stöðu við te-
vagninn og hellti í glös handa
þeim. Samtalið beindist að
heilsufari og húsmóðirin lét í
ljós samúð sína með Fossi, í til-
efni af því, sem varð þess vald-
andi, hún gat ekki náð í hann
daginn áður.
— En til allrar hamingju gat
hr. Fabio bjargað mér og útveg-
að mér bækumar, sem ég var
að biðja um.
Bókavörðurinn, sem vildi fyr-
ir hvern mun leiða talið frá van-
heilsu sinni, tók ekkert undir
þetta tal um bækurnar, heldur
spurði hann um heilsu rektors.
ins. Svo beindist talið almennt
að Butali prófessor, og allir létu
í ljós von um, að hann gæti kom
izt úr sjúkrahúsinu nógu
snemma til að ná í hátíðina.
Að baki mér heyrði ég undir
væng, að ungfrú Rizzio var að
kvarta við Aldo yfir ruddalegri
hegðun V og H-stúdentanna,
sem voru teknir upp á því að
skrölta um alla borgina á kvöid
in, á skellinöðrum sínum.
— Þeir eru svo ósvífnir að
fara skröltandi framhjá glugg-
unum á kvenstúdentagarðinum,
sagði hún, — og það stundum
svo seint sem klukkan tíu á
kvöldin. Ég hef beðið bróður
minn að tala um þetta við EUa
prófessor, og hann fullvissar mig
um, að það hafi hann þegar gert,
en prófessorinn gerir ekkert i
málinu. Ef þetta á að halda
svona áfram, verð ég að kæra
það fyrir háskólaráðinu.
— Kanski ýta nú stúlkurnar
yðar eitthvað undir skellinöðru-
kappana? skaut Aldo inn í.
— Nei, ég get fullvissað yður
um, að það gera þær ekki, svar
aði ungfrú Rizzio. Stúlkurnar
mínar, eins og þér kallið þær,
eru annað hvort önnum kafnar
að lesa undir morgundaginn, eða
þá þær eru háttaðar og sofnaðar
með hlerana fyrir gluggunum
hjá sér.
Ég fékk mér glas af vermút
til viðbótar. En þá, þegar ég leit
upp fann ég að augu Aldos
hvíldu á mér eins og spyrjandi.
Ég fór frá tevagninum, gekk
út að glugganum og horfði út
í garðinn. Ég heyrði orðaskvald
ur fyrir aftan mig og svo var
bjöllunni hringt og einhver fór
til dyra. í þetta sinn kærði ég
mig ekkert um að koma fram
og láta kynna mig, og ég held,
að húsmóðirin hafi verið alveg
búin að gleyma mér.
En meðan ég var að stara út
í garðinn, fann ég allt í einu,
að hönd var lögð á öxl mér. —
Þú ert skrítinn kall, sagði Aldo.
— Ég held áfram að spyrja sjálf
an mig, hvað þú sért hér að
gera. Hef ég séð þig einhvers-
staðar áður?
— Það er hugsanlegt, að ef
ég sveipaði mig laki og leggðist
inn í skápinn uppi á lofti, þá
mundirðu þekkja mig, sagði ég.
— Nafn mitt er Lazarus.
IMATIOIMAL RAFHLÖÐLR
Aukið ánægjuna í sumarleyfinu.
Notið National í ferðatækin.
Öruggustu rafhlöðurnar á markaðnum.
Heildsölubirgðir:
G. Helgason & Melsteð hf.
Rauðarárstíg 1. — Sími 11644.