Morgunblaðið - 29.11.1966, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. nóv. 1966
Hér hafði Banat vafalaust vev
ið að v-erki. Litli Tyrkinn hafði
sennilega verið sleginn í rot í
sinni eigin káetu pg svo dreg-
inn hingað og síðan myrtur með
an hann var enn meðvitundar-
laus. Möller hafði sýnilega vilj-
að losna við þessa hindrun við
fyrirætlun sína um að koma aðal
fórnardýrinu sínu fyrir kattar-
nef. Graham minntist hávaðans,
sem hann hafði vaknað við um
nóttina. Hann hafði að líkindum
komið frá þessari káetu. „Farið
þér ekki úr káetunni yðar undir
neinum kringiunstæðum fyrr en
klukkan átta. Það gæti orðið
hættulegt". Kuwetli hafði sjálf-
ur gleymt að fara að þessu ráði
og það hafði verið hættulegt.
Hann hafði tjáð sig reiðubúinn
að deyja fyrir landið sitt, og
það hafði hann líka gert. Þarna
lá hann með feitu hendurnar
krepptar en grái hárkraginn var
ataður blóðstorku, og munnur-
inn, sem hafði brosað svo mik-
ið, var hálfopinn og dauður.
Einhver gekk um ganginn úti
fyrir og Graham leit snöggt upp.
Hljóðið og hreyfingin virtust fá
hann til að átta sig. Hann tók nú
að hugsa eðlilega og rólega.
Það, hvernig blóðið var orðið
storknað, sýndi, að Kuwetli hafði
verið myrtur áður en skipið
stanzaði. Og það löngu áður! Áð-
ur en hann hafði lagt fram
beiðni sína um að mega fara í
land -með hafnsögubátnum. Ef
hann hefði verið búinn að því,
hefði hans verið leitað vandlega
þegar báturinn kom að skipinu
og þá hefði hann fundizt. En
hann var ófundinn enn. Hann
ferðaðist ekki á venjulegu vega-
bréfi, heldur á diplómata-vega-
bréfi og hafði því ekki þurft að
afhenda brytanum skilríki sín.
Það þýddi aftur, að ef brytinn
hafði ekki borið saman farþega-
skrána við eftirlitið í Genúa —
og Graham vissi af reynslunni,
að ekki er alltaf hirt um slíkt í
ítölskum höfnum — þá yrði þess
enginn var, að Kuwetli væri
ekki farinn í land. Og mað þessu
höfðu Möller og Banat senni-
lega reiknað. Og ef dáni maður-
inn hefði verið búinn að ganga
frá farangrinum sínum, mundi
brytinn bara senda hann ásamt
öðru dóti upp í tollskýlið, og
halda sem svo, að eigandinn
lægi bara lágt til þess að sleppa
við að greiða vikaskilding. Það
gætu liðið klukkustundir og jafn
vel dagar áður en líkið fyndist,
ef hann — Graham — gerði ekki
viðvart.
Hann beit á jaxlinn. Hann
fann einhverja hægfara, kalda
reiði stíga upp í heilann, og
eyða allri hugsun um sjálfs-
vörn. Ef hann kallaði á ein-
hvern gat hann ákært Möller og
Banat, en gat hann sannað glæp-
inn á þá? Ákæran sjálf var
þarna einskis virði. Það mætti
sem bezt halda því fram, að hún
væri bara bragð til að leyna eig-
in sekt. Og brytinn mundi að
minnsta kosti með ánægju
styðja þá kenningu. Það, sem
hinir tveir ákærðu ferðuðust á
á fölsku vegabréfi, yrði senni-
lega sannað, en það eitt mundi
taka langan tíma. Og hvernig
sem veltist, yrði ítalska lögregl-
an í fullum rétti að neita hon-
urn um leyfi til að halda áfram
til Englands. Kuwetli hafði látið
lífið fyrir tilraunir sínar til að
koma honum til Englands, heil-
um á húfi og nægilega snemma
til þess áð standa við samning-
inn. Að lík Kuwetlis skydi ein-
mitt verða til þess að hindra
þetta, var heimskulegt og hættu
legt, en ef hann sjálfur, —
Graham — átti að geta bjargað
lífi sínu, var það einmitt það,
sem verða mundi. Það var eitt-
hvað einkennilega óhugsandi. í
hans augum, sem stóð þarna yfir
líkinu, virtist aðeins einn hlutur
mikilvægur í öllum heiminum
og það var, að dauði Kuwetiis
skyldi hvorki verða heimsku-
legur né hlægilegur, og engum
að gagni, nema þeim, sem morð-
ið höfðu framið.
En ef hann átti nú ekki að
gera aðvart og kalla á lögregl-
una, hvað átti hann þá að gera?
Setjum svo, að Möller hefði
lagt á ráðin um þetta? Setjum
svo, að Banat hefði heyrt þeg-
ar Kuwetli var að gefa honum
fyrirmælin, og haldið, að hann
væri nægilega hræddur til að
gera hvað sem vera vildi til að
forða lífinu, og hefði þá fundið
þetta ráð til að tefja fyrir för
hans heim? Eða líka þeir væru
að búa sig undir að „finna‘“
hann hjá líkinu og kæra hann síð
am Nei, þessar tilgátur náðu
ekki neinni átt. Ef þeir hefðu
vitað um fyrirætlun Kuwetlis,
hefðu þeir lofað honum að fara
í land á hafnsögubátnum. Þá
hefði það verið lík Grahams,
sem fannst og finnandinn liefði
verið Kuwetli. Þá var bersýni
legt, að Möller hvorki vis.si um
ráðagerðina, né grunaði, að morð
ið kæmist upp. Eftir klukku-
stund hér frá reiknuð, mundi
hann standa með Banat og morð
ingjunum sínum og bíða eftir að
fórnardýrið kæmi gangandi
grunlaust ....
En fórnardýrið mundi bara
ekki bera grunlaust. Það var
ofurlítill möguleiki ......
Hann sneri sér við, greip um
hurðarhúninn og tók að snúa
honum hægt og hægt. Hann
vissi, að ef hann frestaði því um
andartak, sem hann hafði afráð-
ið, myndi sér snúast hugur aft-
ur. Hann varð að hafast eitthvað
að, áður en hann fengi tóm til að
hugsa.
Hann opnaði hurðina ofur-
lítið. Það var enginn í gangin-
um. Andartaki síðar var hann
kominn út úr káetunni og hafði
lokað henni á eftir sér. Hann
hikaði rétt eina sekúndu. Hann
vissi, að hann varð að vera á
hreyfingu. Það voru ekki nema
fimm skerf að káetu númer
þrjú. Hann gekk inn.
Farangur Kuwetli var ein forn
leg ferðataska. Hún stóð frá-
gengin á miðju gólfi, og á einni
ólinni utan um hana lá tuttugu-
líra peningur. Graham tók pen-
inginn og bar hann upp að nef-
inu. Rósailmurin af honum var
greinilegur. Hann leit inn í fata
skápinn til að gá að hatti og
39
frakka Kuwetlis, og fann hvor-
ugt, og gat sér þess til, að þeim
hefði verið fleygt út um kýr-
augað. Banat hafði haft hugsun
á öllu.
Hann lagði töskuna á kojuna
og opnaði hana. Flestu af því,
sem efst lá, hafði verið troðið
þar eins og bezt vildi verkast,
og það hafði Banat gert, en það
sem neðar var, lá skipulega og
í röð og reglu. En það eina, sem
Graham fannst eftirtektarvert,
var askja með skammbyssuskot-
um í. En af skammbyssunni,
sem þau átti við, sást ekki tang-
ur né tötur.
Graham stakk skotunum í vas-
ann og lokaði töskunni aftur.
Hann var í vafa um, hvað hann
skyldi gera við hana. Banat
hafði sýnilega gengið út frá, að
þjónninn færi með hana í tollskýl
ið, og hann mundi stinga á sig
tuttugu lírunum og steingleyma
Kuwetli. Og þá væri allt í lagi,
að áliti Banats. Um það leyti,
sem tollararnir færu að lýsa eft-
ir eiganda tösku, sem ekki hefði
verið vitjað, var hr. Mavrodop-
oulos ekki lengur til. En Gra-
ham var nú samt eindregið á
því að láta hann verða til áfrarn,
ef mögulegt væri. Og auk þess
ætlaði hann, á sömu forsendum
að nota vegabréfið sitt til að
komast yfir ítölsku landamærin
inn í Frakkland. Jafnskjótt sem
lík Kuwetlis fyndist, mundu far
þegarnir verða yfiriheyrðir.
Þarna var eki nema eitt að gera:
Það varð að fela tösku Ku-
wetlis.
Hann opnaði þvottaborðið setti
peninginn á eitt hornið við skál
ina og gekk til dyra. Það var
ennþá mánntómt. Hann gekk út
á ganginn og dröslaði síðan tösk-
unni yfir í káetu númer fjögur.
Eftir andartak var hann kom-
inn inn og búinn að loka að sér.
Hann var orðinn sveittur.
Hann þerraði hendur og enni
með vasaklútnum sínum, og þá
mundi hann eftir því, að fingra
förin hans mundu verða á öðr-
um hankanum á töskunni, og
svo á hurðarhúninum og þvotta
borðinu. Hann strauk yfir þetta
allt með vasaklútnum og sneri
svo athygli sinni að líkinu.
Það var sýnilegt, að byssan
var ekki í buxnavasanum. Hann
lagðist á annað hnéð hjá líkinu.
Honum fannst enn hann ætla að
kasta upp og dró djúpt að sér
andann. Svo seildist hann til,
greip í hægri' öxlina með ann-
arri hendi en í buxurnar hægra
megin með hinni og togaði í,
Líkið valt um hrygg. Annar
fóturinn slóst yfir hinn og skail
á gólfið. Graham flýtti sér að
standa upp. Bráðlega hafði
hann þó nægilegt vald á sjálfum
sér til að beygja sig niður aftur
og toga jakkann frá. Það var
leðurhulstur undir handleggn-
um en enginn byssa í því.
Hann varð ekkert sérlega von-
svikinn. Honum hefði að vísu lið
ið betur að hafa byssu á sér, en
hann hafði enga von haft um að
finna hana. Byssa varð verð-
mæti, og Banat hafði auðvhað
tekið hana. Hann fór í jakka-
vasann. Hann var tómur. Banat
hafði sýnilega líka hirt peninga
og vegabréf Kuwetlis.
Hann stóð upp. Hér var ekkert
frekar að gera. Hann setti upp
hanzka, læddist út og gekk var-
lega að káetu númer sex og frú
Mathis leit út um gættina.
Grettan sem hún hafði ætlað
að taka á móti þjóninum með,
þurrkaðist út þegar hún sá
Graham. Hún bauð honum góð-
an daginn, eins og hún væri
hálfhrædd.
— Góðan daginn, frú ..........
Mætti ég tala við manninn yðar
andartaik?
Mathis stakk höfðinu yfir öxl-
ina á henni. — Halló! Góðan
daginn! Eruð þér svona snemma
tilbúinn?
— Mætti ég tala við yður sem
snöggvast.
— Alvee siálfsagt. Hann kom
Allir eru þeir VANDLÁTIR.
Allir velja þeir KÓRONAFÖT.
Skrifstofustúlka
óskast
n ú þegar.
Hvammfell hf.
SÍMI 2461 1.
Hafnarfjörður
Auglýst er eftir kvenmanni til starfa við heimils-
hjálp í viðlögum samkvæmt no. 19 1962. Nánari
upplýsingar eru veittar á bæjarskrifstofunni.
Bæjarstjórinn í Hafnarfirði.