Morgunblaðið - 11.03.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. MARZ 1967.
gera, sagði Dick. — Við skulurn
í herrans nafni, fá okkur svo-
iitla hvíld.
Vitanlega gcngum við samt
ekki strax til hvílu, en sátum
uppi, skröfuðum og drukkum, og
meira að segja Dick líka. Nú, er
við höfðum gengið beint að mál
inu, var eins og okkur létti ofur-
lítið, en við vorum bara of þreytt
ir og yfirkomnir til þess að
njóta þess almennilega. Sumar
spurningarnar okkar voru alveg
meiningarlausar og svörin eft-
ir því, og við vorum teknir að
endurtaka sjálfa okkur. Loks
skar Dick niður umræðurnar.
Hann stóð upip, minnti Braid á,
að hann yrði að vera tiltækur
að morgni, sagði góða nótt og
fór.
Við 'hinir sátum eftir í eina
minútu, þögulir og utan við okk
ur.
— Ég er alveg eins og ryðguð
kaffikanna innvortis, sagði
Kerry. — Og það er eins og all-
ar æðar í mér séu fullar af
þykkri smurolíu. Ég vil helzt
vera á fótum og tala um þetta,
en ég er víst enginn maður til
þess. Og þið éruð ekki í betra
ástandi, svo að ég sting uppá
að við höfum okkur öll í bæl-
ið.
«3* «5mJ* * «$♦ ♦$* *j«*j* ♦*«
’♦“♦••♦*****»**♦* *♦**♦**♦**♦
— Þeir, sem eru með, standi
upp, sagði Brad og stóð upp. —
Samþykkt. Hafið þið ykkur þá
burt!
Um leið og hann fylgdi
Glendu og Kerry upp stigann,
sendi 'hann mér augnagotu, sem
þýddi: — Bíddu við.
Qg nú hef ég verið að bíða
við í tíu mínútur. Á meðan hef-
ur Glenda komið sér í rúmið,
og sefur nú væntanlega svefni
hins uppgefna. Og ég vona, að
sama sé að segja um Kerry.
Fyrir einni sekúndu heyrði ég
gengið um dyrnar hjá Brad. Nú
er hann að koma hingað, eftir
ganginum...........
23. kafli.
Kl. 1.50 f.h.
Brad er farinn aftur til her-
bergis síns.
Tauscher
Gerð:
Sinfonie
eru framleiddir úr
60 denier perlon-
þræði.
Þeir hafa margfalda
endingu á við aðra
sokka.
Fást í flestum
vefnaðarvöru-
verzlunum.
Þessi gerð er til
í litnum
CARESSE
sem er ljós milli-
litur, en eru auk
þess væntanlegir í
hinum sígilda lit
BRONCE
Kaupmenn og innkaupstjórar, vinsamlegast hafið
samband við okkur sem allra fyrst.
Umboðsmenn:
ÁGÚSTÁRMANN HF.-SÍMI 22100
30
•*•****** **

Sögulegt
sumarfrí
eftir Stephen
Ransome
vegna var hún enn með hann á
sér, þegar hún var myrt. Var
það ekki þannig, Brad?
— Jú, þannig hlýtur það að
hafa verið.
— Og hvað sannar það þá,
Walker?
— Persónulega er ég alveg á
sama máli, Steve, svaraði Walk-
er rólega. — Ég vona, að vara-
saksóknarinn líti eins á málið,
en annars er það hans að ákveða
það.
Hann þagnaði. Við biðum eft-
ir, að hann segði meira. Og svo
kom það. Walker dró úr högg-
inu, eftir því, sem hann gat, vin-
gjarnlegur að vanda, en það var
nú fullslæmt samt.
— Já, við skulum fá hann
Dick hingað strax. Hann hefur
með sér trygginguna fyrir þig.
Venjulega er trygging ekki leyfð
þegar svona stendur ú af því að
um morð er að ræða, en ég ætla
samt að mæla með því. Og ég
er viss um, að Morst dómari verð
ur vægur — þú verður ekki sett
ur í varðhald. Mér þykir það af-
skaplega leitt, að svona skyldi
fara, Brad, en......já nú skul-
um við kalla Dick á vettvang,
og ég skal koma með þér, ef
þú vilt hringja til hans.
Þarna kom 'það. Það varð ekki
lengur hjá því komizt að taka
hann fastan. í sjálfu sér var það
ekki nema fyrsta stig rannsókn-
arinnar — en oft vill það nú
reynast upphafið að endinum.
Brad er nú á lögreglustöðinni,
grunaður um morð.
22. kafli.
Miðvikudagsmorgun kl. 12.20
f.'h.
Brad og Dick komu aftur, fyr
ir svo sem klukkutíma, og báðir
heldur niðurdregnir.
Þeir 'höfðu átt stutta ráðstefnu
f skrifstofu Dicks Crossgate, eft-
ir að hafa verið á lögreglustöð-
inni. Cooley lögreglustjóri hafði
sjálfur tekið málið fyrir og ver-
ið mjög kurteis. Og eins hafði
fundurinn með Morst dórnara
verið mjög vinsamlegur. Walker
hafði reynt að gera þetta sem
vægast, en þegar lögreglustjór-
inn er kallaður af Oddfellóa-
fundi og dómarinn ræstur upp
úr rúminu, þá hlýtur samt eitt-
hvað að vera á seiði.
Ken Dirkin, gamall skólabróð-
ir okkar og blaðamaður hjá
Chronicle, var kominn á staðinn
eftir fáar mínútur, og fór ekki
einn. Með honum var aðkomu-
maður að nafni Wilcomib, sem
sýndi blaðamannaskírteini — og
reyndist vera frá einni stærstu
fréttastofunni. Hann hafði kom-
ið til Crossgate vegna Lang-
málsins, tæpri klukkustund áð-
ur, og hafði verið að drekka og
skrafa með Ken. í Lindarkránni,
þegar þangað hafði borizt fregn-
in um það, sem var að gerast á
lögreglustöðinni. Dick sagði okk-
ur, að Wilcomb 'hefði brugðið
við eins og maður, sem vinnur
allt, sem í boði er, í fyrsta*leik.
Og nú berst sagan út og þar
er mest lagt upp úr þessari snilld
ar hugdettu Kerry. Þegar fram
á morguninn kom, voru komnir
þarna óteljandi fréttamenn frá
útvarpi og sjónvarpi, sem munu
segja umheiminum, að saksókn-
arinn í Crossgate 'hafi af sjálfs-
dáðum dregið sig í hlé frá
stærsta málinu, sem þar 'hafi
nokkurn tíma verið á ferðinni,
til þess að sleppa við að ákæra
bernskuvin sinn fyrir morð, en
samtímis ætli eiginmaður myrtu
konunnar að verja manninn, sem
grunaður er um morð hennar.
Jafnframt var það tilkynnt, að
Miles Kandall væri settur sak-
sóknari í málinu, en hann hef-
ur enn ekki látiö hafa neitt eft-
ir sér.
— Jæja, hér er ekki meira að
— Fröken Aðalheiður! Gjörið svo vel að vera ekki með þessar
búktalslistir yðar!
Hann var meira en klukku-
tíma að segja mér sögu sína, ná-
kvæmlega og vandlega. Þegar
hann 'hafði lokið henni, var eins
og honum létti ekkert. Þetta var
ekki eitt þeirra skipta, þegar
játning léttir á sálinni. Þvert á
móti — það að eiga þetta leynd-
armál sitt með öðrum — jafn-
vel bezta vini — þýðir sama
sem meiri áreynslu og óihyggjur,
og pað enda þótt henn geti treyst
mér betur en nokkrum öðrum.
Ég er ekki nema manneskja, eins
og allir hinir, og gæti alltaf
gloprað einhverju út úr mér,
eins og hver annar.
Og ‘hér kemur saga Brads,
eins og hann sagði mér hana:
Hún er eins og tímasprengja.
Þegar ég hef hana í hendinni og
heyri tifið í henni, get ég skilið
og metið ótta Bra<is við sprengi-
kraft ‘hennar. Og sannast að
segja, er það vægt til orða tekið
að líkja þessu við sprengi efni.
Ef það skyldi springa, — eins og
það getur gert, hvenær sem er
— þá sprengir það upp ýms fall-
egustu þökin í Crossgate og get-
ur náð til alls héraðsins í þokka-
bót........
Brad læddist eins og þjófur i
sínu eigin húsi, renndi sér á ská
og læsti dyrunum á eftir sér.
Hann var kominn í slopp og með
inniskó. Þegjandi bjuggumst við
til að ganga að málinu, sem var
honum svo mikilvægt, kveikt-
um okkur í vindlum, fengum
okkur í glös, og biðum svo þegj-
andi til að hugsa okkur um.
Brad hóf mál sitt, lágt: —■ Ég
veit nú ekki, hvernig þú hefur
getað fundið út aðalatriðin í
þessu máli, Steve, en það er hins
vegar tilgangslaust fyrir mig að
liggja lengur á því, sem á vant-
ar. Kannski er eirxhver að reyna
að koma sökinni á mig. Kannski
er það bara ó'heppni, þar sem
hvert atvik 'hleðst ofan á annað,
mér til foráttu. En eitt er víst,
að það 'hefur fest í mér klærn-
ar og það er fjandans lítið — ef
nokkuð — sem ég get gert til
þess að slíta mig iausan.
— Það skulum við afihuga.
Byrjaðu á byrjuninni. Hvernig
hófst þetta raunverulega?
— Þú getur rakið það margar
kynslóðir aftur í tímann, ef þú
villt teygja þig svo langt, Ræt-
ur þess eru hjá fólki, fólki eins
og það er, í því góða og illa í
þessu fólki, aðallega því illa.
Þeii góðu deyja ungir en 'hinir
vondu lifa áfram til að koma
öllu í vitleysu. ......En þetta
nægir víst ekki til að koma okk-
ur af stað, finnst þér.
— Reyndu að segja mér frá
fyrsta sambandinu þínu við Mc
Neary. Var það ekki þegar þú
réðir 'hann sem einkaspæjara?
Eitthvað í sambandi við Joyce?
Það var eins og 'hann stirðn-
aði ofurlítið upp. — H’vað kem-
ur þér til að halda, að þetta sé
í einhverju sarnbándi við Joyce
Martin?
— O, það er ýmislegt, sem ég
man. >ú varst illa sleginn, þeg-
ar hún hljópst á brott með þess
um hrokkinihærða glæpamanni
sínum. Ég man eftir, að mér
bótti bað furðuleet. að bað
skyldi koma ennþá meira við
þig en foreldra hennar. Að
minnsta kosti leyndirðu því verr
en þau. Það var ekki nema eðli-
legt, því að bæði ég og aðrir
héldu, að þið yrðuð orðin gift,
hvaða dag sem vera vildi. En
hinsvegar vildi ég aldrei trúa
þvi, að Martin hjónin mundu
gefa ‘hana upp á bátinn sem
týna sál, án þess að gera minnstu
tilraun til að bjarga henni.
— Þetta er misskilningur,
sagði ég. — Þau reyndu til þess
— með minni hjáip.
— Það datt mér í hug. Ég
minnnist þess, að tvisvar sinn-
um hvarfstu úr bænum á em-
hvern dularfullan hátt. í fyrra
skiptið varstu að heiman í viku
og í seinna skiptið lengur — og
í hvorugt skiptið varstu í fríi,
eins og þú gafst okkur í skyn.
Brad brosti dauflega. — Nei,
ég fór víst ekkert hönduglega að
þessu. f bæði skiptin bauðst ég
til að leita að Joyce og Martin-
hjónin samþykktu það. Fyrra
skiptið var sköinm'u eftir að 'hún
anaði í hjónabandið með þess-
um olíusmurða lúsablesa, sem
hét Lucio. Við höfðum frétt af
henni og það frá svo ólíklegum
stað eins og Niagara Fallg. Þetta
voru stutt bréf: — „Verið þið
mér ekki of gröm — við erum
afskaplega lukkuleg — óskið okk
ur til hamingju.“ — En þegar
ég kom til Niagara Falls, voru
þau nýfarin þaðan, en ég gat
með lítilli fyrirhöfn rakið slóð-
ina þeirra til Atlantic City.
— Og þú framdir þessar njósn
ir einn þíns liðs? Kom enginn
McNeary þar við sögu?
— Þess gerðist enn ekki þörf.
Ennþá var þetta auðvelt, en svo
tók að þyngjast róðurinn. Hafði
ég haft nokkra von um að geta
fengið Joyee til að koma ’heim
aftur og vera skikkanlega, þá fór
sú von brátt út um þúfur, eða
um leið og ég hitti hana. Her-
bergið hennar var allt fullt af
rósum. Hún átti tvær minkakáp-
ur og fullt af fínagta fatnaði.
Hún ljómaði af gleði. Annars sá
hún þennan spánýja eiginmann
sinn ekki oft — hann var milii-
göngumaður, skilurðu og starf-
semin við peningavélarnar tók
allan tímann hans á nóttunni, en
henni var alveg sama um það.
Hún hafði aldrei verið 'hamingju
samari. Ég efaðist ekkert um það
— og það var ekki einu sinni
vegna allra peninganna, sem
Lucio eyddi í hana — sem flest-
ir vöru illa fengnir, grunaði
hana. Nei, það var vegna þess,
að hún hafði fupdið þann heim,
sem hún þráði — spenning,
glæsileik, ævintýri.
Já, og svo ýmislegt misjafnt,
sem gat gert hjónabandið glæsi-
legra — og vitundina um að
vera að bjóða lögum og rétti
byrginn, og svo siðareglum leiðin
legs fólks.......
— Hún sagðist aldrei mundu
fara 'heim, aldrei! IHún hataði (
þetta, sem hún kallaði trúthræsni
föður síns og leiðinlega harð-
stjórn móður sinnar. Væri hún
nógu langt frá þeim, hefði hún
það frjálsræði, sem hún hefði
alltaf sótzt eftir. „Þetta er mitt
lif og það er rét-t að byrja“, end-