Morgunblaðið - 10.08.1968, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 10. ÁGÚST 1968
Málfríður
Jónsdóttir
Fædd 16.8. 1923. Dáin 26.7.1968
2. júlí 1968 var til moldar borin
í Fossvogskirkjugarði Málfríður
Guðbjörg Jónsdóttir Hátúni 6
hér í borg. Það er ekki ofmælt
þótt sagt sé að lífsstarf Málfríð-
ar hafi fyrst og fremst mótazt
af umhygigju og ástúð fyrir vel-
ferð barna sinna og síðan barna
barna sinoia sem hún unni svo
heitt og batt miklu ástfóstri við,
enda munu þau hafa fund.ið hjá
henni þá umönnun sem sannri
móður eða ömmu sæmir. Kynni
okkar Málfríðar voru stutt eða
aðeins 4 ár, en þessi 4 ár eru
mér ógleymanleg. Ég átti marg
ar ánægju stundir með Möllu
eins og hún var kölluð í dag-
legu tali. Hún var ætíð glöð, þótt
hún hefði áttt við vanheilsu að
stríða um langt skeið. f dag-
legri framkomu Möllu var
tryggðin hennar aðalsmerki þeg-
ar eitthvað fór miður vildi hún
gera gött úr öllu. Malla var
raungóð og gjafmild, sérstaklega
fékk hún að njóta sín þegarhún
gat gert einhverjum gott. Á
þessum brottfaratíma er kallið
beirst svo isnöggt á vini og kunn-
t
Móðir og tengdamóðir okkar,
Hulda Matthíasdóttir,
lézt í sjúkráhúsinu í Kefla-
vík fimmtudaginn 8. þ.m.
Guðmundur Helgason,
Matthías Helgason,
Haukur Helgason,
Ólafur Helgason,
Jóhanna Helgadóttir,
María Helgadóttir,
Sigurlaug Helgadóttir,
Stefanía Bergmann,
Dóra Líndal,
Sigurjóna Guðmundsd.
Yngvi Þ. Amason,
Stefán Ág. Júlíusson.
t
Útför föður okkar,
Guðjóns Þorsteinssonar
trésmíðameistara, Hellu,
fer fram frá Oddakirkju
þrfðjudaginn 13. ágúst. At-
hofnin hefst kl. 2 e.h.
Börnin.
t
Þökkum auðsýnda samúð og
vináttu við andlát og jarðar-
för,
Stefáns G. Helgasonar
Austurgötu 43, Haifnarfirði.
Sveinsína Narfadóttir,
Gunnar H. Stefánsson,
Ólína Agústsdóttir,
Þóra Jenný Gunnarsdóttir.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
auidlát og jarðarför,
Gríms Þorkelssonar
skipstjóra, Reynimel 58.
Sigríður Jónsdóttir,
Þorkell Grímsson,
Oddný Grímsdóttir,
Jónas Guðmundsson,
Ingibjörg Jónasdóttir,
Grímur Þorkell Jónasson.
Guðbjörg
— Minning
ingja, horfir maður yfir farinn
veg. Þá eru margar minningar
sem eftir lifa. Hver og einn
geymir þær hjá sjálfum sér. Mér
finnst tilhlýðilegt að minnast
hennar með fáum orðum. Ég vott
börnum hennar og foreldrum
mína innilegustu samúð. Svo
óska ég þér Malla mín góðrar
ferðar yfir móðuna miklu.
Sigurbjörn Ingólfsson.
- LJÓÐ OG ÁR
Framhald af bls. 10
einkum með hliðsjón af ljóðlist-
inni.
Jón Óskar segir nú í Birtingi,
að „það eru skáld eins og Mall-
armé, Valery, Breton, Zara, Ara-
gon, Rilke Eliot, Rimbaud,
Lautréamont og fleiri sem bók-
menntafræðingar okkar verða
að rýna í, auk þess að kynna sér
skrif erlendra manna sem reynt
hafa að skyggna efnið“.
Þetta er rétt, ekki svo? Þessi
orð hefðu verið tímabær fyrir
tuttugu árum. Og það er hverju
orði sannarra, að upptalning
Jóns Óskars má enn vera þörf
lesning fyrir þá, sem skrifa hér
að staðaldri um bókmenntir í
blöð og tímarit. Aðeins finnst
mér skáldfylking Jóns Óskars
vera orðin nokkuð aldurhnigin,
þó áhrif þessara gömlu meistara
á nútímaljóðlistina séu að vísu
óvéfengjanleg.
Og að lokum sá pósturinn, hve
báglega ungu skáldunum veitt-
ist að koma bókum sínum á
prent. Ekki skal rengja það.
Flestum skáldum mun ganga erf
iðlega að koma fyrstu verkum
sínum á framfæri. Þrengingar
atómskáldanna voru því tæpast
nokkurt einsdæmi og sanna eng-
an veginn, að bækur þeirra hafi
ekki verið lesnar; enn síður, að
þær hafi verið illa lesnar.
Ung skáld eru mest lesin af
ungu fólki, og svo var því líka
háttað, þegar fyrstu verk' atóm-
skáldanna sáu dagsins ljós. Þau
voru lesin, rædd og brotin til
mergjar af fólki, sem var svo
ungt, að rödd þess var yfirleitt
ekki farin að heyrast.
Vitaskuld hafði unga fólkið
takmörkuð efni á að kaupa bæk-
ur þessara eftirlætisskálda sinna.
þó það kæmist með ýmsu móti
höndum undir þær til að lesa
þær. Tímarit gegndu líka sínu
hlutverki, ekki smáu. Auk þess
að hafa mætur á ljóðunum, mat
unga kynslóðin atómskáldin,
jafnaldra sína, fyrir, hve
ísmeygilega þeim tókst að stríða
eldri kynslóðinni, sem allt þótt-
ist vita. Og orðið „atómskáld“
— ef til vill var það skammar-
yrði á sumra vörum, en ekki í
munni ungra lesenda, vel að
merkja. Og hvað var í raun og
veru sjálfsagðara en yngstu
skáldin kenndust við þau undur
og stórmerki, sem talin vora
skipta svo sköpum, að mannkyn-
ið stóð á aldahvörfum:: „morgni
atómaldar“ eins og það var þá
orðað?
Framhald af bls. 15
lagsins. Okkur er tjáð að með
an á sýningunni standi verði
ávallt félagskonur til staðar
og kenni réttu handbrögðin.
Laxar með veggjum
— Meðfram veggjum Laug
ardalshallarinnar má líka sjá
syndandi laxfiska þessa dag-
ana. Hér er deild Veiðimála-
stofnunarinnar, og þar hittum
við fyrir Þór Guðjónsson,
veiðimálast j óra.
— Þetta er tveggja punda
hrygna, sagði Þór og benti á
laxinn, sem lá makindalega
í kassanum og horfði á blaða
manninn.
Vi'ð fengum hann inn í stöð
ina í Kollafirði fyrir þremur
dögum.
— I öðrum enda salarins
blasti við annar og dálítið
stærri lax. Þama hangir sjálf
ur Grímseyjarlaxinn uppi á
vegg. 49 pund vó sá góði
fiskur eftir blóðgun. Bleikj-
urnar sem syntu um í köss-
unum fyrir neðan sýndust
næsta smáar miðað við fer-
líkið.
Þegar við komum inn í aðal
sýningarsalinn runnum við á
matarilm .Ekki urðum við fyr
ir vonbrig'ðum. 1 sýningar-
deild Sláturfélagsins stóðu
tvær stúlkur önnum kafnar
við að fylla bakka af ýmis
* konar góðmeti úr vinnslu fyr-
irtækisins. Hvarf það jafn
óðum ofan í maga sýningar-
gesta, eins og dögg fyrir sólu.
« Einn skó á mann
Fyrir enda salarins er ein
veglegasta sýningardeildin,
hér er það Harry Fredriksen
sem ræður ríkjum. Fyrirtæki
Sambandsins á Akureyri sýna
þama sýnishorn af fjölbreytt-
ri framleiðslu.
— Hér er einkum skófatn-
aður, leður- og ullarvörur,
flest framleiðslustig gærunn-
ar frá sútua og upp í glæsi-
legan pels.
— Grái pelsinn er gerður í
Svíþjóð, en þangað flytjum
við allar gráar gærur sem til
nást. Árlega eru fluttar út alls
600-800 þúsund gærur, þar af
líklega um 60 þúsund gráar.
Sjálfir framleiðum við svo
mokkaskinnkápa fyrk norð-
an.
— Skófatnaðurinn er frá
Iðunni og allt yfiirleðrið er úr
íslenzkum stórgripahúðum.
írr þeim er einnig framleitt
leður í söðla og húsgagna-
leður fyrir Valbjörku, svo
eitthvað sé nefnt.
— Um samkeppni við inn-
flutta skó, sagði Harry: — Nú
er öldin önnur. Fyrir 8 árum
framleiddum við 90 þúsund
pör á ári þannig, að hvert
mannsbarn gat notað einn Ið-
unarskó. Svo kom innflutn-
ingurinn í spilið, en nú fram-
leiðum við 30 þúsund pör á
ári. Okkur væri þó sönn
ánægja af að geta aftur séð
öllum landsmönnum fyrir
skóm, og það gjarnan heilu
pari í þetta skiptið.
— f deild eggjaframleið-
enda var sannarlega „líf“ og
„fjör“. f stóreflis útungunar-
vél mátti líta hænuunga upp
tekna við að brjótast út úr
prísundum sínum og lá eggja
skurnin allt umhverfis. Við
hliðina á var búr með ung-
Nú eru tímar breyttir. Yngstu
skáldin, sem þá voru, hafa sent
frá sér bækur og bætt við sig
árum og þegið verðlaun og
íkáldastyrki. Og almenningsálit-
ið er orðið þeim viðunanlega
hliðhollt, sem er þó ef tdl vill
ekki sem hagstæðast fyrir skáld,
sem kenna sig við formbylting.
Skaphitinn í grein Jóns Ósk-
ars er, sem vænta mátti, skemmti
legur og vekjandi. En að skrifa,
eins og hann skrifar nú, finnst
mér eins og að glíma við þraut,
sem er þegar leyst eða svo gott
sem.
Erlendur Jónsson.
Þessar ungu og þjóðlegu stúlkur stóðu í baðstofunni og voru
önnum kafnar við að selja bókina „Bættir eru bænda hættir“.
Ekki ætluðu þær að sitja iðjulausar því rokkurinn var við
hendina.
um, sem sagðir voru fæddir
í gær.
— f Keldnadeildinni mátti
sjá nokkur marsvín og hvítar
mýs, sem fórna lífi sírnu fyr-
ir íslenzkan landbúnað, ef
því er að skipta. Þar blöstu oig
við ógnvekjandi afleiðingar
þurramæði og votamæði. Kort
á veggjum sýna útbreiðslu fjár
pestanna frá Karakúlfénu.
— Nú var kominn tími til
að líta á útisvæðið og heim-
sækja húsdýrin. FyrLr fram
an Laugardalshöllina gefur nú
að líta ógrynni landbúnaðar-
véla og tækja. En síðan taka
húsdýraskemmurnar við. Fyrir
framan þær sleiktu útiloftið
sauðfé og geitfé, en í nok
sauðfé og geitfé, en í nokk
urri fjarlægð er refagirðing-
in og íslenzkir hundar. Tveir
tamdir skynsemdar hrafna
munu þar og vera á næstu
grösum.
— Við heimsóttum fjósið
á staðnum og hitbum þar að
máli þá Ólaf Stefánsson bún-
aðarráðunaut og Jóhannes
Sigmundsson formann Héraðs-
sambandsins Skarphéðins.
Hér eru menn að búa sig
undir gripasýninguna. Ólafur
segir okkur, að í samráði við
„Skarphéðin“ hafi í vetur ver
ið valdir 11 unglingar úr Ár
nes- og Rangárvallasýslu til
að sjá um sýningu á úrvals
kálfum. Reglur um þátttöku
voru mjög strangar, t.d. mátti
garnaveiki ekki hafa komið
upp á viðkomandi bæjum ag
kálfarnir urðu að vera undan
úrvals kúm.
— Síðan í marz, en þá
fæddist fyrsti þessara kólfa,
sagði Jóhannes, hafa ungling
arnir séð algjörlega um fóðr
un þeinra. Þeir hafa tamið þá
til að ganga hringi, standa
rétt og á annan hátt að gera
þá færa að taka þátt í sýn-
ingunni. Á hverjum degi hafa
þau farið út með kálfana til
tamningar. Á laugardag (þ.e. í
dag) kemur svo árangurinn í
ljós og verða verðlaun veitt
fyrir hina ýmsu liði á sýn-
ingunni.
— í þessu tók kýr nokk-
ur að baula all bressilega
á stalli sínum. — Þetta er
holdakýrin, sem þurfti heilan
her manns við að hemja svo
hún kæmist fyrir augu sýn-
ingargesta, segir Ólafur.
Kúnni virðist eitthvað í nöp
við okkur og lætur ófriðlega.
Svo lítið ber á látum við okk
ur hverfa út um fjósdyrnar
eins og sönnum blaðamönnum
sæmir.
Samsöngur
STÓR, svissneskur kór, Evange-
lische Singgemeinde, hélt eina
samsöng sinn í Reykjavík sl.
miðvikudagskvöld í Háteigs-
kirkju. Kirkjan var nokkuð þétt
setin, svo að gott 'má telja, því
að þetta er óvenjulegur tími til
hljómleikahalds og hefur þótt
ófært að halda tónlaika á sumr-
in hér. Kannske er þetta nú að
breytast hér í þéttbýlinu, og
tími kominn til að haga sér dá-
ltíið stórborgarlega með því að
bjóða upp á opinbera tónleika á
sumrin líka.
Samsöngur Evangelisohe Sing-
gemeinde var ánægjulegur á alla
lund. Kórinn er vel þjálfaður
og blæbrigðaríkur og lýtur vand
aðri stjórn prófessors Martins
Flamig. Flamig er sjálfur þýzkur
að uppruna, en býr nú í Sviss
og hefur haft veg og vanda af
stofnun kórs þessa, en hlutverk
kórsins er að flytja, eins og
nafnið bendir til, guðsspjallið
syngjandi. Þess vegna hefur kór
inn á takteinum ýmis mikilfeng
legustu kórverk sögunnar og gaf
hann áheyrendum sínum tæki-
færi til að heyra dálítið úrval
í Háteigskirkju.
Fyrst söng kórinn þrjú, stutt
verk eftir aðalstofnanda lút-
ersku tónþjónustunnar, Jóhann
Walter. Því næst flutti hann „*g
er vegurinn", mótettu eftir sviss
neska samtímatónskáldið Adolf
Brunner, velhljómandi og yfir-
lætislaust verk.
Hinn þétti og öflugi sexradda
hljómur þriggja mótetta eftir
meistarann Heinrich Schötz
fylgdi á eftir, og síðan stílræn
andstæða í tveimur ágætum verk
um frá hendi Hugo Distlers. Hi'ð
fyrra var tignarumgjörð um sálm
inn „Liftið vorn Drottinn“.
Samsöngnum lauk með fimm-
þættu verki eftir svissneska tón
skáldið Willy Burkhard (1900—
1955), „Syndaflóðið".
Þættirnir fimm, „Spilling
mannkynsins“, „Köllun Nóa“,
,,Flóðið“, „Flóðinu linnir“, „Sátt-
máli Guðs og Nóa og Regnbog-
inn“, gáfu höfimdinum tilefni til
beitingar fjölbreytni og hug-
kvæmni þrunginni af lífskrafti.
Vonandi voru einhverjir kirkju
kórsstjórar viðstaddir og lögðu
vel við hlustimar, því að svo
mikil var fyrirmynd söngs þessa
áhugafólks, Evangelische Sing-
gemeinde.
Áheyrendur sýndu þakklæti
sitt og hrifningu með því að rísa
úr sætum áð samsöngnum lokn-
um.
Þorkell Sigurbjömsson.