Morgunblaðið - 13.05.1979, Blaðsíða 26

26
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. MAÍ1979
Sigrún Edda var ekki meö öllu
ókunnug sjónum. Sumarið áður en
hún tók stúdentspróf, var hún
þerna á Herjólfi. Og síðar var hún
eitt sumar í siglingum á Reykja-
fossi, fór þá meira að segja einn
túr sem háseti, og birtist þá af
henni myndir í blöðum.
— Þótt gamli Herjólfur væri
ekki stórt skip eða gott sjóskip, þá
hefi ég líklega tekið ferðabakter-
íuna þar, segir hún.
— Ekkert sjóveik?
— Nei, ég var ekki sjóveik. Og
úr því maður varð ekki sjóveikur
þar, þá mátti reikna með að verða
það aldrei. Gamli Herjólfur vagg-
aði stundum svo mikið hér í
röstinni, að við lá að maður gengi
á skápunum. Og þegar opnaður
var ísskápurinn til að ná í eitt-
hvað, átti maður á hættu að fá allt
innihaldið úr honum á móti sér.
Um borð var maður, sem hafði
verið á norsku skipi, og þar fékk
ég hugmyndina um að fara í
siglingar. Ferðaáhugann hafði ég
alltaf haft, og einnig löngun til að
fara á sjóinn.
Sigrún Edda lét ekki standa við
orðin tóm. Hún fékk nöfnin á
nokkrum norskum skipafélögum
og skrifaði þeim um jólaleytið.
Svarið frá einu þeirra var svo
jákvætt, að hún ákvað að afloknu
stúdentsprófi um vorið, að halda
til Noregs og vinna á hóteli meðan
hún væri að komast í skipsrúm.
Hélt að það yrði ekki svo lengi. En
þar sem mikill samdráttur var þá
þegar orðinn á siglingum norska
flutningaflotans, var ekki auð-
hlaupið að því að fá skipsrúm.
Norðmenn yfirleitt látnir ganga
fyrir. Það dróst því í 7 mánuði að
Sigrúnu Eddu tækist að komast á
skip. — Ég sótti um og endurnýj-
Götulífamynd (Tyrklandi sýnir vel nýja tfmann og gamla.
Að loknu stúdentsprófi lagðist ung Reykjavíkurstúlka,
Sigrún Edda Aðalsteinsdóttir, í ferðalög. Og þótt hún sé
þegar, aðeins 24ra ára að aldri, búin að fara víða um heim,
þá er ferðaþránni ekki enn svalað. Hún er um það bil að
leggja upp aftur, í þetta sinn alla leið til Nýja Sjálands.
Til að komast út fyrir landsteinana, fór hún ekki þá
hefðbundnu íslensku leið að vinna myrkranfia á milli í 11
mánuði og láta svo ferðaskrifstofu skipuleggja fyrir sig
mánaðardvöl á sólarströnd, heldur réð hún sig á norskt
skip í siglingar um heimshöfin. — Fannst það tilvalin leið
til að ferðast ódýrt og sjá annað en ferðafólki er að
afnaði sýnt, eins og hún oi ðaði það í viðtali við Mbl.
Húsmóöirin á heimilinu (Istambúl, Þsr ssm Sigrún Edda og Ellen
bjuggu, að steikja kjötboilumar sínar yfir glóð.
Sátu þrjár vikur
föst á rifi með
sjóræningja
sveimandi í kring
aði umsóknina í hverri viku, þar
til þeir urðu leiðir á mér, sagði
hún.
Skipið, sem hún var ráðin á, er
11 þúsund tonna flutningaskip,
Kingsville að nafni. Það sigldi með
austur- og vesturströnd Banda-
ríkjanna og um fjarlægari Aust-
urlönd, en hafði ekki viðkomu
heima í Noregi. Sigrún var eina
konan um borð. Hún var þerna hjá
yfirmönnum, hafði þann starfa að
taka til í káetum og ganga um
beina. — Þetta er góð og þrifaleg
vinna og andinn ákaflega góður
um borð, útskýrir hún. A skipinu
var mikið af Kínverjum, sem sáu
unt hreingerningar og þvotta,
elduðu mat og þrifu af hásetunum.
Mitt starf var ekki erfitt. Og ég
líki ekki regluseminni, dugnaðin-
um og móralnum um borð þarna
saman við það sem ég kynntist
seinna á íslenzku skipi. Þar voru
svo margir mjög ungir piltar.
Sífellt verið að hugsa um fyllerí,
en minna um að nýta tækifærin
sem gáfust til að skoða sig um í
erlendum borgum. Mér leiðist sá
mórall. Held að ætti að banna á
íslenzkum skipum að hafa pilta
yngri en 18 ára í millilandasigl-
ingum.
• Frábært skip
og góður andi
um borð
Sigrún dregur upp ljósmynd af
Kingsville. — Það er ljótt á litinn,
en alveg frábært skip, segir hún.
Hreyfðist varla í verstu veðrum.
Og þegar hún var spurð að því
hvað menn geri um borð á löngum
leiðum, svaraði hún: — í hafi voru
alltaf kvikmyndir þrisvar sinnum
í viku og sjónvarp þegar siglt var
með ströndum. A milli var verið
að spila og legið í sólbaði á daginn.
Alltaf var útbúin sundlaug með
sjóvatni. Slegið saman plönkum,
strengdur dúkur yfir og leiddur í
sjór með stöðugu rennsli. Svo er
stórt bókasafn um borð. Þetta var
yfirleitt mjög heilnæmt líf. Góður
andi um borð og gott fólk.
— Þú talaðir um Kínverja. Er
ekki stéttaskipting um borð í
svona skipum?
— Ég veit það varla. Ég hegða
mér sjálf eins við alla og finn því
ekki neinn stéttamun gagnvart
mér. En á svona skipi er allt
aðgreint. Yfir- og undirmenn
borða hvorir á sínum staðnum.
Það er því nokkur stéttamunur.
En þar sem allir hafa þurft að
byrja neðst, skiptir það litlu í
samskiptum. Aðalmunurinn er sá,
að undirmenn fá bara keyptan
Elín Pálma-
dóttir ræðir
við Sigrúnu
Eddu Aðal-
steinsdóttur
bjór um borð, en yfirmenn líka
áfengi. Býst við að það séu örygg-
isreglur. Áður fyrr voru líka oft
vandræðagemlingar um borð. Nú
er það alveg búið að vera, enda
geta skipafélögin valið úr mönn-
um, þegar svo erfitt er að fá pláss.
Þú nefnir Kínverjana. Ég varð
ekki vör við neina óvild í þeirra
garð, en Kínverjarnir héldu mikið
hópinn, enda ekki sterkir í ensk-
unni og lítið hrifnir af norskum
mat. Norðmenn eru reyndar ekki
miklir matmenn eða góðir kokkar,
þótt ekkert sé til sparað í mat.
Sigrún segir að mjög vel sé búið
að fólki um borð. Læknishjálp öll
ókeypis og ekki horft í kostnað, ef
einhver veikist eða senda þarf
skipsmenn heim. Umboðsmenn í
landi sjái mjög vel um velferð
þeirra.
• Strandað við
Indónesíu
Víða var komið við og talið berst
að þeim stöðum, sem siglt var til.
— Mér fannst skemmtilegast
að koma til Austurlanda, segir
Sigrún Edda. Þegar komið er á
.kipi, kynnist maður áreiðanlega
öðru en ferðafólk almennt sér. Þó
ekki sé nema af því að þurfa að
fara í gegn um aðra borgarhluta
áður en komið er þangað, sem
myndirnar í ferðabæklingunum
sýna. Og ég hefði aldrei trúað því
að til væri svo mikil fátækt í
heiminum. Nei, nei, það er engin
hætta, ef maður hegðar sér rétt.
Sigrún Edda Aöalsteinsdóttir.