Morgunblaðið - 30.10.1982, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 30. OKTÓBER 1982
Minning:
Gíslína Guðný
Sigurðardóttir
Fædd 14. október 1927
Dáin 25. október 1982
Þann 25. október sl. andaðist á
sjúkrahúsi í Reykjavík Gíslína
SÍKurðardóttir, fyrrum húsmóðir
að Tungu í Gaulverjabæjarhreppi.
Vill undirritaður leyfa sér að
minnast hennar með fáum orðum
hér í biaðinu á útfarardegi henn-
ar, en útför hennar verður gerð
frá Gauiverjabæjarkirkju í dag.
Gíslína Guðný, eins og hún hét
fullu nafni, var fædd í Reyjavík
14. október 1927. Voru foreldrar
hennar Sigurður V. Sigurðsson,
sjómaður, ættaður úr Reykjavík
og kona hans, Sigurbjörg Sigurð-
ardóttir frá Breiðagerði á Vatns-
leysuströnd. Heimili þeirra hjóna
var að Vesturgötu 68, Reykjavík
og þar ólst Gíslína upp í foreldra-
húsum. Var hún yngst fimm al-
systkina, af þeim lifa nú tveir
bræður, Sigurgeir, verkamaður á
Eyrarbakka og Ragnar, verka-
maður í Reykjavík. Látnir eru Sig-
urþór og Vilberg, en báðir fórust í
sjóslysi snemma árs 1971.
Strax og Gísiína hafði aldur til
hóf hún störf. Vann hún m.a. sem
starfsstúlka á Eliiheimilinu
Grund. Arið 1953 giftist hún Bene-
dikt Oddssyni, en þau höfðu stofn-
að heimili nokkru áður. Benedikt
var Rangæingur að ætt og upp-
runa, fæddur að Tumastöðum í
Fljótshlíð 14. júní 1913.
Þeim hjónum, Gíslínu og Bene-
dikt, varð sjö barna auðið, sem öll
lifa foreldra sína.
Þau eru: Borgar, sjómaður,
Stokkseyri, kona hans er Andrea
Gunnarsdóttir. Ólafur, verkstjóri,
Reykjavík, kona hans er Móeiður
Jónsdóttir. Benedikt, verkstjóri,
búsettur á Selfossi, kona hans er
Vilborg Þórmundsdóttir. Sigríður,
húsmóðir, Selfossi, maður hennar
er Guðmundur Tyrfingsson, bif-
reiðastjóri, eigandi hópferðabif-
reiða þar. Guðrún, húsmóðir,
Keflavík, maður hennar er Sigurð-
ur S. Matthíasson, framreiðslu-
maður.
Ragnhildur, starfsmaður hjá
Efnalaug Selfoss, unnusti hennar
er Helgi Finnlaugsson, söðlasmið-
ur, Selfossi. Kristín, starfsmaður
hjá Hampiðjunni, Reykjavík, unn-
usti hennar er Gunnar J. Óskars-
son, húsasmíðanemi.
Einn son eignaðist Gíslína áður
en hún giftist, er það Sigurður
Sigurðsson, sjómaður, sem nú
dvelur á Norðfirði. Barnabörnin
eru orðin 16.
Heimili þeirra Gíslinu og Bene-
dikts var fyrst í Reykjavík að
Hólmgarði 31, en 1954 fluttu þau
að Tungu í Gaulverjabæjarhreppi
og tóku þar við jörð og búi. Var nú
mikið starf framundan hjá þeim
hjónum sem þau unnu að samtaka
og af dugnaði. Þó Gíslína væri
fædd og uppalin sem borgarbarn
fór henni vel úr hendi að vera hús-
móðir í sveit. Gekk hún með at-
orku að öllum hússtörfum ásamt
því að veita forstöðu fjölmennu
heimili, en auk barna þeirra hjóna
voru tengdaforeldrar hennar,
Oddur Benediktsson og Herborg
Guðmundsdóttir til heimilis í
Tungu meðan þau lifðu.
Oft var lífsbaráttan hörð en
áfram var haldið til bættra lífs-
kjara með samhentri aðstoð barna
þeirra eftir því sem þau risu á
legg. Byggð voru reisuleg útihús
yfir búfé og fóður og mikið land
brotið til ræktunar. En skugga bar
á — Benedikt var heilsuveill og
gekk síðustu æviár sín með alvar-
legan sjúkdóm er dró hann til
dauða 1. maí 1970. Fráfall hans
leiddi til þess að tveimur árum
síðar tók Gíslína þá ákvörðun að
selja jörð og bú og flytja til
Reykjavíkur ásamt þeim börnum
sínum sem þá höfðu ekki enn
stofnað heimili. Eignaðist hún
íbúð að Hraunbæ 188, þar sem hún
bjó síðan til æviloka.
Eftir komuna til Reykjavíkur
vann Gíslína ýmis störf en lengst
vann hún hjá Þvottahúsi Ríkis-
spítalanna sem stendur skammt
frá heimili hennar. Vann hún sér
þar skjótt álit vegna dugnaðar og
trúmennsku og tók við verkstjórn
þar fyrir sjö árum. Gegndi hún því
starfi síðan meðan kraftar entust.
Það var á fyrri hluta þessa árs
að það kom í ljós að Gíslína var
haldin þungum sjúkdómi. A þeim
mánuðum sem síðan hafa liðið
hefur verið háð þrotlaus barátta
þar sem brátt kom fram að ekki
varð vörnum við komið.
Þeirri baráttu er nú lokið. Kona
á góðum aldri hefur verið kölluð
burt frá heimili og starfi, fjöl-
skyldu og vinum. Fráfall hennar
er enn ein áminning þess hversu
mjög vantar á að læknavísindin
kunni skil á öllum meinum okkar
mannanna og hve þar er mikið
verk að vinna. Allt i kringum
okkur sjáum við fólk falla í valinn
um aldur fram. Það er ströng
ábending til allra er njóta þeirrar
náðar að búa við heilsu og óskerta
starfsgetu að ávaxta vel þær guðs
gjafir því enginn veit nær nóttin
kemur og ekki verður unnið.
Sá er þetta ritar átti Gíslínu
Sigurðardóttur og fjölskyldu
hennar að næstu nágrönnum í
nær tvo áratugi. Þar á milli voru
því mikil samskipti, oft næstum
daglega. Þau voru öll með þeim
hætti að ekki bar skugga á, heldur
réði vinátta og góðvild. Fyrir allt
það eru fluttar þakkir á kveðju-
stund um leið og vandamönnum
Gíslínu er vottuð einlæg samúð.
Ilelgi ívarsson
Mig langar að minnast elsku-
legrar tengdamóður minnar með
örfáum þakklætisorðum. Frá
fyrstu kynnum okkar vorum við
góðir vinir. Að eiga tengdamóður
fyrir vin er meira en margir aðrir
fá að njóta, og vil ég þakka henni
fyrir öll þau elskulegheit sem hún
hefur sýnt mér, og öllu því sem
hún fórnaði til að geta hálpað
okkur til að stofna okkar heimili.
Það er erfitt að skilja af hverju
hún er kölluð langt fyrir aldur
fram. Eg kvaddi hana í hinsta
sinn er börn hennar komu saman
hjá Ólafi syni hennar og Móeiði
konu hans í tilefni 55 ára afmælis
hennar sem var 14. október sl. Þá
kom hún heim af sjúkrahúsinu í
nokkrar klukkustundir til að geta
komið saman með sínum nánustu í
síðasta sinn. Sú harka og sá kraft-
ur sem hún bjó yfir sást best þeg-
ar hún reyndi að láta sem henni
liði vel þrátt fyrir að hún var sár-
þjáð. Það var í síðasta sinn sem ég
og börnin okkar fengum að njóta
félagsskapar hennar. Við kveðjum
hana með sárum söknuði, það er
erfitt að skilja að hún sé horfin,
ekki síst fyrir ömmubörnin sem
elskuðu hana heitt því hún var
eina amman sem þau áttu. En
Drottinn gaf og Drottinn tók. Ég
bið góðan Guð að varðveita hana
og geyma.
Guðmundur Tyrfíngsson
Hún Gíslína er dáin. — Þessu er
erfitt að trúa og mun taka mig
langan tíma að skilja til fulls. Þær
leita fram, allar góðu minningarn-
ar frá liðnum árum, og er hver
ríkur sem kynntist henni og naut
samfylgdar við hana. Allt frá því
að ég kom í fyrsta skipti að Tungu
og var drifin inn í heitt kakó og
fram til síðasta dags fann ég hvað
hún var mér og öllum öðrum góð. í
annað skipti kom ég að Tungu og
var þá boðin inn eins og allir sem
komu þar í hlað, þá bauð hún mér
sæti við hlið Ólafs sonar síns og
sagði — þá í gamni — að betra
sæti gæti hún ekki boðið mér, og
auðvitað tók ég því góða boði en
sat þar ekki lengi í það skipti, en
þegar tímar liðu varð þetta að
sannmæli.
Alla okkar búskapartíð höfðum
við mikið og gott samband við
hana og aldrei man ég til þess að
hún skipti skapi, hún var svo mik-
ill persónuleiki. Öllum þótti vænt
um hana sem hana þekktu, öllum
var hlýtt til hennar og öllum var
velkomið að leita ráða hjá henni.
Hún var ein af fáum sem gat ekki
horft upp á, athugasemdalaust, að
hallað væri á þá sem minna máttu
sín í þjóðfélaginu.
Mörg góð ráð kunni hún og við
hreint öllu, ekki var það heldur
ósjaldan sem ég hringdi þegar
börnin voru lítil til að spyrja hana
ráða. Mér tók hún eins og dóttur
og munaði hana ekki um að bæta
við sinn stóra hóp, eða eins og sagt
er „þar sem slær rúmgott hjarta
þar er alltaf húspláss". Aldrei
virtist henni líða betur en þegar
margir voru og sofið var í hverju
rúmi og hún þurfti að sjá um að
allir fengju nóg að borða. Ein-
hvern tíma kom það til tals að
móðir sem átti mörg börn hafði
verið spurð í blaðaviðtali hvort
það væri ekki erfitt að eiga mörg
börn, hún svaraði því tii að gleði-
stundirnar yfir börnunum væru
þyngri á metunum, þá var hún
spurð hvert barnanna henni þætti
vænst um og svarið var: „Það sem
er veikt þangað til því batnar og
það sem er í burtu þangað til það
kemur aftur". Þetta sagði hún að
væri líka sín reynsla, enda átti
hún átta börn sjálf. Að þykja vænt
um börnin sín og skilja þau er
mikil og dýrmæt gjöf. Væntum-
þykja við börnin sín þróast upp í
að hafa áhyggjur af þeim þegar
móðurhendinni sleppir og ekki er
annað til ráða en treysta þeim og
biðja til Guðs að halda sinni
verndarhendi yfir þeim.
Það hlýtur öllum að vera ljóst
að það hefur verið erfitt fyrir svo
Fædd 10. október 1919
Dáin 22. október 1982
Hún Sella, frænka okkar, er öll.
Það kom okkur ekki á óvart, hún
var búin að heyja harða baráttu
við manninn með ljáinn, sem allt-
af sigrar, hún vissi að hverju dró
og tók því sem hetja.
Sella fæddist að Helluvaði,
Rangárvöllum, dóttir Jónasar
Ingvarssonar bónda þar og Jó-
hönnu Jónsdóttur, sem dáin er
fyrir fáum árum í hárri elli. Barn
að aldri fór hún í fóstur að rausn-
ar- og menningarheimilinu að
Efrahvoli í Hvolhreppi til Björg-
vins Vigfússonar sýslumanns og
Ragnheiðar Einarsdottur, konu
hans. Ólst hún þar upp í miklu
ástríki, dáði æskuheimilið og tal-
aði oft um það.
Hún elskaði sveitina sína, gat
þar stundað sín áhugamál sem
snerust mikið um hesta. Hafði
hún einstakt lag á hestum og þeg-
ar hún var á hestbaki fannst
henni sér allir vegir færir. Sella
gat 5 ára farið ein langar bæjar-
leiðir á hestbaki og seinna réði
hún við mestu ótemjur, full af lífs-
þrótti og dugnaði. Hún stundaði
nám í Eiðaskóla og svo síðar í
unga konu er hún missti sinn góða
mann sem var henni svo góður
eiginmaður og börnunum góður,
ástríkur og leiðbeinandi faðir. Það
er svo margt sem er næstum úti-
lokað fyrir einn að g'era, útskýra
og framkvæma, en aldrei veit ég
til að hún hafi látið vandann buga
sig. Börnin voru líka,samstillt og
dugleg svo orð fór af, enda spjara
þau sig vel, eins og þeir einir gera
sem treyst er og vilja vera trausts-
ins verðir.
Öllum er það kappsmál að
tengdafólkið meti mann og treysti
og get ég og geri að gleðjast yfir
því trausti sem tengdamóðir mín
og allt mitt tengdafólk hefur sýnt
mér og vona ég að við höldum fast
þeim böndum sem hún tengdi
okkur og látum ekki hnútinn
rakna því hvað erum við án fjöl-
skyldu og fjölskyldutengsla?
Hún er dáin — við lifum, og
ættum við öll, hvert fyrir sig, að
gera minningu hennar bjarta með
því að setja okkur alltaf, alla
daga, gott og verðugt takmark að
keppa að.
Þetta var stutt og erfið barátta,
barátta við svo erfiðan sjúkdóm,
en aldrei sást hún bugast og var
eins og hún væri sterk fyrir okkur
öll. Næmt eyra hafði hún fyrir
öðrum þeim sjúklingum sem voru
með henni á stofu. Hjartans þakk-
ir viljum við flytja öllum læknum
og hjúkrunarliði Landspítalans
sem hjúkraði henni, þó sérstak-
lega Snorra Ingimarssyni sem
sýndi henni svo mikla vináttu og
hlýju.
Hún var þreytt en glöð þegar
hún fór frá mér í síðasta sinn, hún
hafði verið að halda upp á 55 ára
afmælið sitt með næstum öllum
sínum börnum, tengdabörnum og
barnabörnum. Hver hefði trúað
því þá að aðeins rúmri viku síðar
yrði hún burtu kölluð frá okkur,
sem þótti svo vænt um hana, til
annars og betri staðar þar sem
kvöl og þreyta er frá henni tekin
og friður og hvíld ríkir, til ann-
arra og mikilvægari staða og
starfa og verður hún trú sínum
vinnuveitanda þar eins og hér.
Ég votta öllum hennar börnum
og öðrum ættingjum mína dýpstu
samúð og bið góðan Guð að
styrkja okkur öll.
Móa
Hún amma var alltof svo góð —
af hverju er hún dáin?
Sum okkar eru svo lítil að við
skiljum ekki að hún sé farin og
komi ekki aftur. Amma, sem alltaf
gaf systkinum afmælisbarnsins í
það og það skiptið pakka líka, því
hún vildi aldrei rétta einu systkini
pakka og ekki hinum.
Jólin — hátíð barnanna og alls
mannkyns. Amma sendi öllum
Húsmæðraskóianum á Hall-
ormsstað. Sella var góðum gáfum
gædd og naut þessarar skólagöngu
í ríkum mæli, var mikill ljóða-
unnandi allt frá barnæsku og
hafði yndi af lestri góðra bóka.
Hún giftist 3. júlí 1943 Árna Daní-
elssyni, verkfræðingi. Þeirra dótt-
ir er Helga, fædd 29. mars 1945,
hún er gift Pétri Aðalsteinssyni
frá ísafirði og eru þau búsett í
Svíþjóð. Börn þeirra eru: Árni,
Anna Sif og Stefán Jóhann.
Árna, mann sinn, missti Sella í
hörmulegu slysi 18. ágúst 1948,
var það mikið áfall sem hún átti
erfitt með að komast yfir. Eftir lát
Árna fór hún að vinna á bæjar-
skrifstofunum og vann þar í nokk-
ur ár. Síðar giftist hún dönskum
ágætismanni, Svend Petersen.
Fluttust þau til Svíþjóðar og
reyndist hann henni vel í blíðu og
stríðu og á hann nú um sárt að
binda við fráfall hennar.
Þakkir viljum við föðurfólkið
færa, Kristínu (Bíbí) Þorfinns-
dóttur, sem var hjá Sellu okkar
síðustu vikurnar og létti henni
dauðastríðið, guð launi henni fyrir
það. Samúðarkveðjur sendum við
til Svend, Helgu, barnabarna,
tengdasonar og frú Elísabetar
ömmubörnunum sínum jólapakka,
oft fleiri en einn, því henni fannst
gjöfin aldrei nógu stór, og alltaf
vissi amma hvað hvert barn vildi
helst. En nú verður erfitt að skilja
af hverju pakkarnir hennar ömmu
koma ekki oftar, og hún komi ekki
brosandi til dyra, þegar við berj-
um að dyrum í ömmuhúsi, og hætt
er við að mörg tárin hrynji niður
litla vanga, þegar við í raun og
veru skiljum að hún er ekki lengur
hér.
Guð geymi ömmu okkar.
Siggi, Nína, Gunna Jóna, Bene-
dikt, Berglind, Tyrfingur, Hel-
ena, Halli, Oddur, Bensi,
Gunnsi, Benedikta, Jón Ingi,
Krista, Davíð, Rúnar.
„Kallid er komið,
komin er nú stundin
vinaskilnaðar viðkvæm stund
vinirnir kveðja vininn sinn látna.
Er sefur hér inn síðasta blund."
Það er erfitt að sætta sig við að
Gíslína sé dáin; þessi sjúkdómur
sem ógnar mannkyninu lagði hana
að velli. Það eru ekki nema um 7
mánuðir síðan hann uppgötvaðist
hjá henni. Vel gekk í byrjun að
hefta hann, síðan seig á ógæfu-
hliðina og síðasti mánuðurinn var
henni erfiður þar til yfir lauk.
Ung að árum giftist hún Bene-
dikt Oddssyni og eignuðust þau 7
börn, en einn son átti hún fyrir
áður en hún giftist.
Lengst af bjuggu þau í Tungu í
Gaulverjabæjarhreppi. Síðustu
árin sem þau bjuggu þar missti
Benedikt heilsuna, eftir það lenti
búskapurinn mest á henni og
börnunum.
Eftir lát hans bjó hún í 1—2 ár.
Þegar hún brá búi, seldi jörðina og
skepnurnar, þá fluttist hún til
Reykjavíkur með börnin sem eftir
voru heima. Hún hafði ekki unnið
utan heimilis í áratugi. Það hefur
sjálfsagt verið erfitt fyrir hana að
þurfa að leita út á vinnumarkað-
inn eftir að hafa búið í sveit með
mannmargt og stórt heimili, sem
hún vann að öllum stundum.
En út á vinnumarkaðinn fór
hún. Síðastliðin 9—10 ár vann hún
í þvottahúsi Ríkisspítalanna. Það
var stutt frá heimilinu í Hraunbæ
í vinnuna, nánast næsta hús, og
þar gátu börnin náð til hennar.
Hún Gíslína var þrekmanneskja
og hörkudugleg að öllu sem hún
vann, þar til heilsan bilaði og það
vita vinnufélagarnir best.
Við þökkum henni samfylgdina
síðastliðin ár. Megi minningin lifa
um góða móður og konu.
Forstöðukonur og starfsfólk í
þvottahúsi Ríkisspítalanna votta
börnum, tengdabörnum og barna-
börnum dýpstu samúðarkveðjur.
Helga Þorsteinsdóttir.
Björgvinsdóttur, fóstursystur
hennar, og annarra vandamanna.
Að leiðarlokum þakka ég föður-
systur minni elskulegri samfylgd-
ina, guð blessi hana og gefi henni
frið, hinum líkn sem lifa. Bálför
hennar fer fram í kyrrþey að eigin
ósk í Svíþjóð.
„Nú opnar fangiÁ fóstran góóa
faómar þrcytta barnió sitt;
hún býr þar hlýtt um brjósti móóa
og blcssar lokaó augaó þitt.
Hún veit, hve bjartur bjarminn var,
þótt brosin glöóu sofi þar.“
(l*orst. Erlingsson)
Elín Jónasdóttir
Sesselja Jónasdóttir
Petersen — Minning