Morgunblaðið - 28.12.1982, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. DESEMBER 1982
Kvöldsamkoma
í tilefni 60 ára afmælis Sovétríkjanna efnir MÍR til
kvöldsamkomu í veitingahúsinu Snorrabæ þriöju-
daginn 28. des. kl. 20.30. Ávörp flytja Mikhaíl N.
Streltsov sendiherra og Margrét Guönadóttir próf-
essor, óperusöngvararnir Sieglinde Kahmann og Sig-
uröur Björnsson syngja viö undirleik Agnesar Löve
píanóleikara og Baldvin Halldórsson leikari les upp.
Skyndihappdrætti. Veitingar.
Aögangur öllum heimill meöan húsrúm leyfir.
MÍR.
Polaroid
augnabliksmyndirnar
eru hrókur alls fagnaðar
Polaroid660 myndavélin tryggir fallegri,
litríkari og skarpari augnabliksmyndir
■ 660 vélin hefur sjálfvirka fjarlægðarstillingu
frá 60 cm til óendanlegrar, 640 vélin er með
fix focus og 650 vélin með fix focus og nærlinsu.
■ Óþarft að kaupa flash og batteri
því batteri er sampakkað filmunni.
■ Notar nýju Polaroid 600 ASA
litmyndafilmuna, þá hröðustu í heimi!
helmingi Ijósnæmari en aðrar sambærilegar filmur!
Tökum gamlar vélar upp í nýjar
Polaroid vélar!
AF ERLENDUM VETTVANGI
eftir WILLIAM SAFFIRE
Forsetinn Ronald Reagan t.v. og Ted Kennedy i glaðri stund. Persónufylgi þess síðarnefnda er miklu meira, en
seigla Reagans hefur reynst vænlegri til árangurs.
Kennedy hefur brugd-
ist jafnt flokki sínum
sem andstædingum
Edward Kennedy hefur ákveðið að gefa ekki kost á sér til forsetafram-
bjóðendakjörs fyrir Demókrataflokkinn í Bandaríkjunum árið 1984. Ein
höfuðástæðan er sú, að börn hans óttast að hann verði fyrir banatilræði
reyni hann að ná kjöri, eins og bræður hans tveir, John og Bobby. Það eru
því fjölskylduástæður sem vaka fyrir Kennedy og hann hefur látið að því
liggja að með því að neita framboði gangi hann í berhögg við eigin vilja og
sannfæringu og taki ákvörðun þessa fyrst og fremst fjölskyldunnar vegna,
og með þessu snúi hann í raun baki við forsetastólnum.
etta túlka Bandaríkjamenn
á ýmsa vegu. Mörgum þykir
eiginhagsmunasemi af þessu tagi
vera móðgun við kjósendur, eink-
um þá sem hefðu kosið Kennedy.
Og það hlakkar í andstæðingum
hans, því þeir segja svona fram-
komu bera vott um tvöfalt sið-
gæði og slíkan mann sé óhæfa að
kjósa í bandariskan forsetastól.
En Kennedy telur það vera
snjallan leik að yfirgefa leikvöll-
inn þá hæst hann stendur. Eng-
inn hefur meira persónufylgi en
Ted, meira að segja Ronald Reag-
an stendur honum langt að baki
hvað slíkt varðar. Engu að síður
hefur hann snarlega dregið úr
líkunum fyrir því að hann verði
útnefndur með yfirlýsingu sinni,
en á hinn bóginn hefur hann auk-
ið líkurnar á forsetastólnum sér
til handa fari svo þrátt fyrir allt
að hann verði kjörinn forsetaefni
flokksins. Og verði ekki úr því, er
það skoðun Kennedys, að árið
1988 verði hans tími kominn,
Chappaquidick verði þá horfið í
tímans haf og Bandaríkjamenn
orðnir leiðir á 8 ára stjórn repú-
blikana. Kennedy hefur sagt að
hann myndi ekki sinna kvaðningu
í forsetastól flokks síns. Það er þó
mál manna að það meini hann
alls ekki, ekki sé til sá stjórn-
málamaður sem myndi hunsa
slíkt.
Kennedy mun því sitja þing
demókrata sem nokkurs konar
óáþreifanlegur leiðtogi, eins og
árið 1968 og 1972. Hann mun
varpa skugga á frambjóðendurna
og eigi enginn þeirra sigur vísan,
mun álit Kennedy að öllum lík-
indum ríða baggamuninn.
En með stefnu sinni kann
Kennedy að hafa gengið endan-
lega frá pólitískum ferli sinum.
Margir líta upp til hans og eins
og fyrr greinir hefur hann meira
persónufylgi en nokkur annar
bandarískur stjórnmálamaður.
En hann hefur nú enn brugðist
flokki sinum. Hann hefur tvívegis
áður neitað að leiða flokk sinn
gegn forsctum úr röðum repú-
blikana og hann gerir það nú í
þriðja skiptið. Hann hefur, þótt
ótrúlegt kunni að þykja, einnig
brugðist andstæðingum sínum.
Það hefur komið fram í viðtölum
sem Richard Nixon átti við virta
bandaríska fréttamenn. Segir
Nixon repúblikana hvað eftir
annað hafa beðið í ofvæni og
spenningi eftir að glíma við
Kennedy, hafa litið á hann sem
tákn eigin styrkleika, þ.e.a.s.
styrkur flokksins myndi ráðast
best á því hvort Kennedy yrði
sigraður eða ekki. Loks hefur
Kennedy nú enn brugðist kjós-
endum Demókrataflokksins og
þeim breiða hóp sem fylgir þeim
flokki að málum. Það sem Demó-
krataflokkinn skortir er áber-
andi, vinsæll og virtur foringi.
Kennedy er í augum þessa stóra
og fjölbreytta hóps sá maður, lýð-
urinn var reiðubúinn að fylkja
sér undir merki hans og vinna
stórsigur. Það var fyrir öllu, fólk-
ið treysti Kennedy. En hann hef-
Edward Kennedy.
ur nú gert vonir þess að engu.
„Bíðið í 6 ár, 10 ár, eða meira.
Árið 2000 verð ég ekki eldri en
Ronald Reagan, er hann tók við
forsetaembættinu. Verið til stað-
ar þegar ég þarfnast ykkar,“ segir
Kennedy við fylgjendur sína. En
þeir spyrja hins vegar Ted: „Hvar
ert þú þegar við þörfnumst þín?“
Seigla og þrautseigja geta verið
góðir kostir í bandarískum
stjórnmálum. Þannig þarf fjöldi
bandarískra kjósenda á „eilífð-
arkandídat" að halda til að fylkja
sér um, einhverjum traustum
persónuleika, nokkurs konar hug-
myndafræðilegu heimili, sem
þjónar því betur en ílokkurinn í
heild sinni. Ronald Reagan er
gott dæmi. Hann reyndi fyrst ár-
ið 1969, féll, en jók síðan fylgi
sitt, en féll enn árið 1976, en hrós-
aði síðan sigri árið 1980.
John og Robert Kennedy voru
af öðru sauðahúsi en Ted, þeirra
hugmyndafræði var gjarnan köll-
uð „stjórnmál vonarinnar". Þó
menn greindi á um ágæti mál-
flutnings þeirra bræðra, hreifst
fjöldinn með þeim. Málflutningur
þeirra innihélt m.a. skilaboðin:
„Við getum allt, við höfum
ótakmarkað sjálfstraust, fylkið
ykkur um okkur og þá getum við
breytt miklu til hins betra.“ Ted
hefur ekki þennan neista. Hug-
myndafræði hans er nokkuð á
reiki. Hann virðist vera að bíða
eftir einhverju tækifæri, er of
ragur. Hann flytur góðar og
sterkar ræður, aflar sér meira að
segja vinsælda með því að gera
óvinsæl og viðkvæm mál að
hjartans málum sínum. En hann
hefur ekki burði til að beisla kjós-
endaher demókrata.
Ted Kennedy verður alltaf til
staðar, en hann verður aidrei
leiðtogi. Menn ættu ekki að taka
það alvarlega er hann íar að því
að árið 1988 verði hans ár. Það
verður ekki hans ár frekar en
önnur ár. 1988 verður ár einhvers
sem fær byr og axlar þá ábyrgð
sem leiðtogastarfinu fylgir. Það
verður ekki Ted Kennedy, hann
er maður framtíðarinnar að því
leyti til einu, að hann verður ekki
forseti Bandaríkjanna í framtíð-
inni.
(Byggt á New York Times)