Morgunblaðið - 05.09.1987, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 5. SEPTEMBER 1987
NÝJUNG Á MARKAÐNUM !
TINAFLEX
gólffltsar úr plasti
Henta vel á svalirnar.; viö sundlaugina
eða heita pottinn, t gufuhaöiö og
hvar sem er
fást í mismunandi litum
Flísarnar sem þú ert búin aö vera að
leita að
ERUM í HÖLLINNI
v/corii rviM’o-7
V v»> VWIh/II «
innan veggja oíj
LAUGARDALSHÖLL
^ VATNSVIRKINN HF.
ÁBMÚLA 21 SIMAR 686455 — 685966
■IMfea LYNGHÁLSI 3 SÍMAR 673415 — 673416
Metsölublað á hvetjum degi!
• •
Orfá orð um
náð og trú
eftir Ólaf Vigfússon
Nokkuð hefur verið ritað um
eyðni og trú að undanfomu. Ekki
ætla ég mér að rita um eyðni þar
sem mig skortir þekkingu á þeim
hræðilega sjúkdómi.
Grein Gunnars Þorsteinssonar,
frá 25. ágúst varð þó til þess að
ég sting niður penna. Þar fjallar
Gunnar um iðrun og trú og segir
m.a: „Náð Guðs er ekki einhver
massi sem flýtur inn í fólk óumbeð-
ið eða verður hlutskipti manna við
ytri athafnir. Náð Guðs er óverð-
skulduð og er veitt í Jesú Kristi.
Við tökum á móti náð Guðs með
trúnni og þar er ekki manngreinar-
álit.“ Að Guð er náðugur Guð ættu
allir í kristnu landi að vita. En það
er ekki víst að allir viti við hvað
er átt, þegar talað er um náð Guðs.
Það má vera að sumir ætli að átt
sé við að Guð horfi í gegnum fíng-
ur sér varðandi syndir okkar. Guð
sé náðugur Guð og taki því ekki
alvarlega þótt við syndugum. En
það er ekki átt við það. Guð sér
ekki í gegnum fíngur sér varðandi
syndir okkar. Guð er heilagur Guð
og sættir sig ekki við hina minnstu
synd. Guð er heilagur og réttlátur
Guð. Og það fær ekkert óhreint
nálgast Hann. Þegar maðurinn
syndgaði var honum vísað frá, hann
var orðinn óhreinn, syndugur og
missti þar með Guðsmyndina. Synd-
in var búin að spilla sambandinu
við Guð og var nú ráðandi afl f
hjarta mannsins. Páll postuli segir
svo í Róm 5, „Syndin kom inn í
heiminn fyrir einn mann og dauðinn
fyrir syndina og þannig er dauðinn
runninn til allra manna, af því allir
hafa syndgað." Og ennfremur: „AIl-
ir hafa syndgað og skortir Guðs
dýrð.“ Róm 3, 23.
Allir menn eru því fæddir inn í
fallið mannkyn, þar sem syndin
ríkir. Synd er enn sú sama og í
upphafi þ.e. vantrúin — vantraustið
á orð Guðs. Aðrar syndir og lestir
eru aðeins afleiðing þess sem varð
í upphafi. „Allir hafa syndgað," þá
er ekki aðeins átt við ytri sýnileg
verk, heldur ástand hjartans, þ.e.
„innstu fylgsni hjartans með þeim
öflum sem þar búa“.
Þegar við lesum Biblíuna, verður
okkur ljóst að þeir sem hana skráðu
gerðu sér fullljóst að syndin nær
til allra manna. „Sjá í misgjörð er
eg fæddur og í synd gat mig móðir
mín.“ Sálm. 51, 7. „Enginn er sá
sem aldrei syndgaði," sagði Salom-
on. „Því að enginn réttlátur maður
er til á jörðinni er gjört hafí gott
eitt og aldrei syndgað." Préd. 7,
20. „___eins og allir deyja fyrir
samband sitt við Adam.“ . Kor. 15,
22. „Vér ... vorum þá allt eins og
hinir, að eðli til reiðinnar böm.“
Ef. 2, 3. Við'erum því sekir syndar-
ar fyrir augliti Guðs. Þar er ekki
stigskipting syndar né heldur ald-
ursmark, frá fæðingu er maðurinn
syndari og skortir Guðsdýrð.
Tökum við „á móti náð Guðs með
trúnni". Ég tel það ekki alls kostar
rétt því náðin er á undan trúnni.
Náð Guðs hefur verið starfandi
frá upphafi. Hún var til staðar við
syndafallið þegar Guð lét „loga hins
svipanda sverðs, geyma vegarins
að lífsins tré“. 1. Mos. 3, 24. Náð
Guðs er í dag starfandi eins og á
liðnum öldum, hún leitar syndarann
uppi og það áður en hann hugsar
nokkuð um hana. Náð Guðs leitar
syndarann uppi og leitar á hann,
fer jafnvel inn í hann, knýr dyra
og þar með er undirbúningsstarf
Guðs hafíð í hjarta mannsins þótt
hann geri sér enga grein fyrir því
sjálfur. Þetta er kallaður vakning-
artími í lífí syndarans. Vakningin
kemur til okkar án þess að við biðj-
um um hana og það einnig án þess
að við gerum nokkuð til þess að
verða vaktir. Það sem við getum
gert er að við spymum við henni,
hindrum hana í starfinu. En náðin
er starfandi í manninum. Og Guð
biður manninn ekki um leyfí til
þessa starfs. En þar sem Guð er
náðugur Guð þá áskilur Hann sér
rétt til að stöðva sérhvem mann,
svo hann lendi ekki í eilífri glötun,
fyrr en maðurinn hefur vaknað af
svefni syndar og honum boðið að
þiggja náð Guðs og hjálpræði í Jesú
Kristi til eilífs lífs. Við getum því
ekki talað um að trúin höndli Krist
eða að hún tileinki sér náðina. Þarf
þá ekki að trúa? Vissulega er trúin
nauðsynleg. „Án trúar er ómögu-
legt að þóknast Guði.“ Hebr. 11,6.
En hún er ekki til þess að draga
náðina til okkar. Hún hefur áður
leitað okkur uppi og knúið á dyr
hjá okkur. Trú okkar er í því fólgin
að við svörum Guði með því að
opna dymar og hættum að standa
í gegn Honum. Og andstöðunni
gegn Honum hættum við um leið
og við játum syndir okkar fyrir
Guði. Einlæg syndajátning er sú
trúarathöfn sem opnar hjarta okkar
fyrir Guði, þá fer Hann inn með
alla sína náð.
Gunnar Þorsteinsson segir í grein
sinni: „Ég hlýt að taka undir kenn-
ingu Nýja testamentisins um skfm
hinnar trúuðu. Þar sem hinn gamli
maður er grafínn og menn fram-
ganga í endumýjungu lífsins. Mér
þykir nær kukli en kristni að bera
ómálga böm til þessarar athafnar."
í sjálfu sér er ég ekkert undr-
andi á þessum orðum Gunnars, svo
oft hef ég heyrt skoðanabræður
hans §alla um skímina. En ég verð
að segja Gunnari það til hróss að
hann talar umbúðalaust um hluti
sem aðrir fela í umbúðir. Öll vitum
við hvað kukl er og víst er um það
að ekki flokkast það undir kristin-
dóm eða guðleg verk. Því eru það
alvarleg orð þegar sagt er að þjón-
andi prestar séu ekki að vinna Guði
þóknanlegt verk þegar þeir skíra
ómálga böm. Það er nú mikið talað
um samstarf og sameiningu, en
hvar á þá að setja þessa athöfn sem
Ólafur Vigfússon
„Við megnm ekki hafa
endaskipti á hlutunum
og halda því fram að
börnin verði að verða
stór eins og við hin full-
orðnu, það erum við
sem verðum að snúa við
og verða eins og börnin
til þess að eignast hlut-
deild í Guðsríki. Það
erum við sem getum
hindrað Guð í hjálpræð-
isstarfi hans. Það ætti
öllum að vera ljóst að
líkams- og sálarlíf
barnsins er starfandi
þótt það sé aðeins fárra
daga gamalt og því þá
ekki einnig starfsemi
andans hið dýpsta og
viðkvæmasta — sjálf
eilífðarvitundin. Því
skyldi hún ekki líka
vera starfandi og búin
þeim eiginleikum að
geta tekið á móti skap-
andi náð Guðs?“
hefur óvefengilega verið fram-
kvæmd frá upphafí kristins safnað-
ar. Eru prestar tilbúnir til að afneita
bamaskíminni til að þiggja heiður
af öðrum og ganga til ímyndaðs
samstarfs og sameiningar?
En snúum okkur að bamaskím-
inni. Við höfum vitnisburð kirkju-
feðranna og rithöfunda meðal
gyðinga, sem ritað hafa um að skím
hafí verið framkvæmd í framsöfn-
uðinum og einnig fyrir daga Jesú.
Rithöfundur meðal gyðinga kemst
þannig að orði: „Á öllum tímum,
þegar heiðingi vildi gangst undir
sáttmálann, sem Guð gjörði til ísra-
el og skuldbinda sig til þess að
halda lögmálið, varð að umskera
hann og skíra og láta hann færa
matfóm. Væri um konu að ræða,
varð að skíra hana og láta hana
færa fóm.“ Þegar þetta er haft í
huga er ljóst að allir gyðingar vissu
hvað átt var við með skím. Því
þurfti Jesús ekki að útskýra sér-
staklega við hvað hann átti með
orðinu skím. Þeir vissu það bæði
af skím Jóhannesar og af skím
þeirri sem þeir þekktu af trúarlífi
þjóðarinnar. En nú kann að vera
að einhver spyiji hvað þetta komi
bamaskím við. Þá er því til að svara
að Jesús gaf sömu fyrirmæli varð-
andi bömin sem til foreldranna, sem
vora í fullu samræmi við venju gyð-
inga. Það var venja meðal gyðinga
að þegar böm ásamt foreldram
vora tekin inn í söfnuð Gyðinga þá
var karlkyn umskorið og skírt en
kvenkyn skírt. Því hlýtur það að
vera augljóst að sama gilti varðandi
kristinn söfnuð. Þar sem Jesús and-
mælir ekki venju gyðir.ga eða
hreinlega bannaði. En þar sem slíkt
bann fyrirfínnst ekki þá er ljóst að
I orðunum „skírið þá“ era gefín
fyrirmæli sem fela í sér að einnig
böm skulu skírð þegar foreldrar era
skírðir enda áður orðnir kristnir.
Við getum með fullum rétti borið
umskumina saman við skírnina.
Og þar sem skímarsakramentið er
fyrirmynd að umskuminni í Gamla
testamentinu en hana átti að fram-
.1 •: QM'/ J