Morgunblaðið - 25.03.1988, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 25. MARZ 1988
41
að setja það fyrir sig hvort heldur
var um hvíldardag eða virkan dag
að ræða þegar kallið barst, aðalmál-
ið í hans huga var að leysa vand-
kvaeði annarra.
Arið 1955 urðu straumhvörf í
lífshlaupi Unnsteins er hann kynnt-
ist Elínbjörgu Kristjánsdóttur er
varð síðan lífsförunautur hans. Þau
gengu í hjónaband á nýjársdag
1956. Ég minnist þess frá þessum
tíma að eitt sinn var verið að spjalla
við þau í léttum tón um það hvem-
ig kynningu þeirra hefði borið að,
þau luku upp einum rómi um það,
að þar hefði orðið ást við fyrstu sýn
af beggja hálfu og óhætt er að segja
að sú ást og virðing hélst óslitið
þar til yfir lauk hjá Unnsteini.
Hjónaband þeirra bar ríkulegan
ávöxt því þau eignuðust tíu mann-
vænleg böm sem upp komust. Fjög-
ur eru enn í föðurhúsum og það
yngsta á að fermast nú um pásk-
ana.
Árið 1966 keyptu hjónin húsið
Breiðás 5 í Garðabæ og þar hafa
bömin alist upp við gott atlæti for-
eldranna. Það segir sig sjálft að svo
stórt heimili, sem hér um ræðir,
þurfti nokkuð til að sjá því far-
borða, hann var því oft langur
vinnudagurinn hjá heimilisföðurn-
um til að afla teknanna og ekki dró
húsmóðirin af sér. Hún er völundur
í höndum og útsjónarsöm, drýgði
fatakaup með því að sauma sjálf á
fjölskylduna ásamt því að pijóna
og sauma fyrir aðra. Þó aldur Unn-
steins væri ekki hár miðað við með-
alaldur hér á landi þá var hann lang-
þreyttur og slitinn eftir vel unnið
dagsverk á lífsleiðinni. Unnsteinn
fæddist ekki með silfurskeið í munni
og starf hans var að mestu brauð-
strit við að sjá stórri fjölskyldu far-
borða. En hann var óvenju glað-
sinna maður og gerði að gamni sínu
og gat skopast að hinu hversdags-
lega andstreymi, var honum þó
ekki kæruleysi í huga því hann
hafði ríkulega ábyrgðartilfinningu
í fari sínu. Þessi eðliseinkunn hans
að vera síkátur hafði bæði hress-
andi og smitandi áhrif á þá, sem í
kringum hann voru, og því var aldr-
ei þrúgandi loft þar sem Unnsteinn
fór, en hláturinn og gleðin í öndvegi.
Um leið og ég sendi fjölskyldu
Unnsteins og systkinum hans sam-
úðarkveðjur og bið þann, sem öllu
ræður, að halda sinni vemdarhendi
yfír þeim. Þá þakka ég samfylgdina
og góða kynningu og bið honum
blessunar á langri og óþekktri ferð.
Guðmundur Jóhannsson
„Trúðu á tvennt í heimi
tign sem æðsta ber.
Guð í alheimsgeimi
Guð í sjálfum þér.“
Þetta uppáhalds vers föður okkar
kom upp í hugann er ég frétti lát
yngsta bróður míns, Unnsteins,
óvænt og fyrirvaralaust. Ég, sem
þetta rita, er elst níu systkina og
er Unnsteinn fyrstur okkar að
kveðja, aðeins 56 ára gamall. Næst
mér að aldri er Ólöf María, þá Vil-
hjálmur, Pétur, Sigurvaldi, Stein-
unn, Sigurbjörg, þá Unnsteinn sem
hér er kvaddur, yngst Klara. Öll
höfum við systkinin gifst og eign-
ast mörg böm og niðjahópur okkar
er orðinn stór. Stærst var þó fram-
lag Unnsteins. Hann og Elínbjörg,
kona hans eignuðust 10 böm sem
upp komust. Flest em þau uppkom-
in en yngsti sonurinn verður fermd-
ur nú um páskana.
Foreldrar okkar systkina vom
Sigurlaug Jakobína Sigurvaldadótt-
ir, frá Gauksmýri, og Guðmundur
Pétursson, frá Stóm Borg en
bjuggu síðan lengi á Refsteinsstöð-
um í sömu sveit. Við elstu systkinin
ólumst upp í Húnavatnssýslu. Eftir
21 árs búskap, er Unnsteinn var
fjögurra ára, fluttu foreldrar okkar
norður í Fljót, fyrst að Nefstöðum
í Stíflu en seinna keyptu þau í fé-
lagi við elstu syni sína, sem þá
vom giftir menn, jörðina Hraun í
Fljótum. Þar býr enn Pétur, bróðir
okkar, ásamt fjölskyldu sinni. Um
tíma bjuggu þar einnig Vilhjálmur
og Sigurvaldi, bræður okkar, ásamt
fjölskyldum sínum. Þar var oft glatt
á hjalla enda glaðværð mikil í þess-
um systkinahópi. Móðir okkar var
glaðlynd og söngvin og hafði yndi
af allri tónlist. Eðli hennar var að
syngja eða kveða nær stöðugt við
okkur. Þennan eiginleika hafði hún
erft frá móður sinni, Ólöfu Sigurð-
ardóttur. Sigurlaug, móðir okkar,
kenndi okkur ljóð og lög sem við
búum að alla æfi og hefur gengið
áfram til bama okkar sem mörg
em tónlistarfólk. Móðir okkar hafði
yndi af að dansa og var Unnsteinn
henni líkur að því leyti. Hann var
kátur og glaður, hló oft hjartanlega
og veitti öðmm af glaðværð sinni.
Gömlu dansamir vom hans besta
tómstundagaman seinni árin.
Unnsteinn var þó í útliti að
mörgu leyti h'kur föður okkar, sem
var rólegur, fremur hlédrægur mað-
ur. Hann hafði góða kímnigáfu og
var smiður góður, sérstaklega á
jám. Föðurbróðir okkar var hinn
landsþekkti silfursmiður, Kristófer
Pétursson, sem bjó síðustu ár sín á
Kúludalsá rétt við Akranes. I
Byggðasafninu á Akranesi má sjá
dýrgripi eftir hann. Kristófer
smíðaði fínlega hluti, helst víravirki
og frostrósir á héluðum rúðum vom
oft hans fyrirmyndir. Faðir okkar
smíðaði hins vegar mikið af skeif-
um, hrífum, beijatínum og fleiri
hlutum til daglegra þarfa, ekki bara
fyrir okkar heimili heldur fyrir
sveitunga sína líka. Hann hannaði
nm.a. og smíðaði dúnhreinsunarvél,
sem var drifin af vatnsafli bæjar-
lækjarins á Hraunum í Fljótum.
Hann hafði mikið yndi af því á
seinni ámm sínum að annast æðar-
varpið á Hraunum og hreinsaði all-
an dúninn sjálfur.
Sem fyrr segir ólst Unnsteinn
upp í stómm systkinahópi. Er ég
hóf búskap í Súðavík ásamt manni
mínum Kristjáni heitnum Stur-
laugssyni, kennara, kom Unnsteinn
til okkar yfír vetrartímann og gekk
hjá okkur í barnaskóla. Mér fannst
hann þá oft verða eins og mitt elsta
bam. Seinna fluttum við hjónin og
böm okkar til Siglufjarðar og bjó
þá fjölskylda min enn að Hraunum.
Hraun var þá fyrsti bær handan
Siglufjarðarskarðs. Á þeim tíma var
venjulega ófært vegna snjóa inn að
Hraunum frá sláturtíð á haustin og
fram í júní hvert ár.
Unnsteinn og Klara, yngstu
systkini mín gengu í Gagnfræða-
skólann á Siglufirði og móðir okkar
hélt þá heimili fyrir þau þar yfír
vetrartímann. Það var henni hjart-
ans mál að mennta bömin sín og
varð Unnsteinn gagnfræðingur frá
Gagnfræðaskólanum á Siglufirði
árið 1948. Ég hygg það ekki ofsagt
að gagnfræðapróf hafí á þeim tíma
þótt jafn mikils virði og stúdents-
próf í dag.
Unnsteinn lærði iðngrein sína,
pípulagningar, í Reykjavík. Hann
kvæntist Elínbjörgu Kristjánsdótt-
ur, sem við köllum ávallt Ellu og
var það gæfuspor. Þau vom sam-
hent hjónin. Þau áttu saman 10
böm sem öll lifa og em hin efnile-
gustu. Elstu bömin em uppkomin,
sum gift og orðin foreldrar. Enn
er þó hópur heima og á yngsti son-
urinn að fermast á annan í páskum,
sem fyrr var nefnt.
Það er ekki lítið afrek að koma
upp 10 bömum á íslandi. Sjálf hef
ég reynslu af að fæða og ala upp
sjö böm og þótti mér það ærið verk.
Unnsteinn og Ela hafa heldur ekki
slegið slöku við og unnið alla daga.
Bömin urðu eðlilega mjög dugleg
að bjarga sér. Stundum spurði ég
Unnstein að því af hveiju hann
ætti öll þessi böm. Þá svaraði hann
alltaf brosandi: „Hún Ella vill
þetta.“ Ella var líka alltaf svo glað-
leg og ánægð með hópinn sinn rétt
eins og þetta væri guðsgjöf. Hún
er afburða saumakona og yndi
hennar var að sauma á bömin.
Meira að segja saumaði hún svefn-
poka er þau þurftu að fara með
skólanum í útilegur. Eftir að bömin
fóm að komast upp vann Ella einn-
ig utan heimilis og gerir enn. Faðir
Ellu dvaldi hjá þeim er hann var
orðinn aldraður og þurfti aðstoðar
við. Tengdaböm bættust í hópinn
og alltaf var pláss fyrir einn í við-
bót hjá Unnsteini og Ellu.
Dauðinn hefur nú kvatt dyra að
Breiðási 5 í Garðabæ. Heimilisfaðir
er burtkvaddur í fullu íjöri fyrir-
varalaust. Hugur minn hvarflar á
ný norður í Húnavatnssýslu. Þar
gerðist það furðu oft að bændur á
besta aldri veiktust af lungnabólgu
og hurfu skyndilega frá búum
sínum, konum og bömum. Þannig
hvarf móðurafí okkar, Sigvaldi Þor-
steinsson, um þrítugt frá ömmu
okkar, Ólöfu Sigurðardóttur, og 3
ungum dætmm. Móðir okkar var
ein þeirra og var þá ijögurra ára.
En þrátt fyrir allt hélt lífið áfram
á norðlenska sveitabænum og ekki
er þess getið að söngurinn hafi
hljóðnað nema um stundarsakir.
Ella stendur nú eftir og þótt
Unnsteinn sé farinn lifa verk hans
áfram, bömin þeirra 10, makar og
bamaböm. Sem betur fer er Ella
ekki ein í veröldinni. Ég veit að
bömin em samhent og hafa lært
af foreldmm sínum að takast á við
þau viðfangsefni sem að höndum
ber.
Fyrir hönd okkar systkinanna bið
ég Guð að vera með þér, elsku Ella,
og bömunum ykkar öllum. Megi
minningin um glaðværan, traustan
eiginmann og föður vera ykkur
styrkur á sorgarstundu og vega-
nesti áfram.
Megi Unnsteinn bróðir minn hvílá
í friði. Ég þakka honum fyrir gleð-
ina og hans góðu samfylgd.
Þrúður Elísabet Guðmundsdóttir
samapa 1500
Þegar hugað er að bílakaupum.vakna margar spurningar, m.a.
hver er tilgangur bílsins, hverjar eru aðstæðurnar o.s.frv. Hér
að neðan gefur að líta nokkrar staðreyndir um Lada Samara.
Sem dæmi má nefna framúrskarandi fjöðrun, hátt undir lægsta
punkt, kraftmikill og sparneytinn. Sé einhverjum spurningum
ósvarað, ræddu þá við sölumenn okkar, sem gefa nánari upplýs-
ingar um Lada Samara og ath. að verðið er engin spurning.
LADA
Tannstangarstýri.
Léttur í stýri.
Stærri vel. 1500.
Storir hliðarspeglar
báðum megin.
Hliðarlistar
Otrúlegt
farangursrými
Oryggisbelti fyrir
alla farþega.

1
Nytt grill.
Emstok fjoðrun
Hjólkoppar
Opið á laugardögum frá kl. 10—16.
Beinn sími í söludeild: 31236.
A BIFREIDAR & LANDBÚNAÐARVÉLAR
h Tn I rl I Suðurlandsbraut 14. Sími 681200.
Framdrifsbíll á |/r 04 Q AAA
algjöru undraverði: IVri 01 O.UUUf
Umbodsadilar:
Bilás, Akranesi. S. 93-12622.
Jóhannes Kristjánsson, Akureyri. S. 96-23630.
Bílaleiga Húsavikur. S. 96-41888.