Morgunblaðið - 11.09.1988, Qupperneq 40

.40
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 11. SEPTEMBER 1988
/
Þorsteinn Svanur Steingrímsson. Skuggi
Ljósmynd Morgunblaðið/KGA
Hundar hafa skynjun sem
nútímamenn hafa glatað
Rætt við Þorstein Svan Steingrímsson lögreglumann, sem átt hefur og þjálfað fjölda hunda
Hundar hafa verið mönnum fylgispak-
ir í að minnsta kosti tíu þúsund ár.
Upphaf þeirrar samfylgdar hefur
^ líklega verið í þeim dúr að hundarnir
hafa átt auðvelt með að ná sér í mat
nálægt manninum og þannig hænst
að honum, en maðurinn hefur aftur
séð sér hag í að háfa hundinn sér til
verndar. Þetta sambýli hefur gengið
vel og stundum svo vel að í annála
hefur verið fært, samanber orð Frið-
riks mikla, keisara Austurríkis: „Því
betur sem ég kynnist mönnunum, því
vænna þykir mér um hundinn minn.“
Hér á landi hafa hundar löngum
verið notaðir til fjárgæslu og reynst
misjafnlega. Það er gömul saga og
ný að menn hafa haft misjafnt lag á
að temja hunda svo vel fari. Þorsteinn
Svanur Steingrímsson heitir maður
sem þekktur er fyrir það hve gott lag
hann hefur haft á hundum. Hann
hefur líka átt marga hunda og suma
sögufræga.
orsteinn starfar sem
rannsóknarlögreglu-
maður og býr í Kópa-
vogi. Þegar ég kveð
dyra hjá honum heyr-
ist hundgá mikil inni
fyrir. Þegar Þorsteinn lýkur upp
hurðinni er þó enginn hundur sjáan-
legur. En þegar ég kem inn í stof-
una sé ég grásprengdan unglings-
hund horfa á mig áfjáðum brúnum
augum gegnum glerglugga á svala-
^hurð. Eg spyr Þorstein hvort sá
grái sé í tamningu. „Ekki hjá mér,“
svarar Þorsteinn og hlær. „Kven-
fólkið á bænum á þetta dýr og
uppeldið gengur þannig að ég vil
helst ekki láta bendla mig við það.“
Eg vil fá að vita meira um uppeldi
hundsins og fæ þau svör að ef að
fólk vilji taka hund þá verði það
líka að skilja að slíkt gangi ekki
vel nema að þarfir hundsins komi
alltaf í fyrsta sæti. Þetta þykja mér
harðir og óaðgengilegir kostir og
segi það. En þorsteinn lætur sig
ekki og segir jafnframt að hundur
verði að eiga einn húsbónda og
milli þeirra verði að takast mjög
náið samband eigi að takast að
temja hundinn svo gott megi telj-
ast. Hvað þeim gráa viðvíkur þá
eru það eiginkona Þorsteins og tvær
dætur sem eiga hann og hafa í
sameiningu alið hann upp og
„hampað honum eins og smábarni“,
eins og Þorsteinn orðar það, en slíkt
telur hann ekki farsælt fyrir nokk-
um hund. Aö svo mæltu er sá grái
tekinn út af dagskrá enda hefur
hann lagst fyrir og fengið sér blund.
Þorsteinn Svanur Steingrímsson
er fæddur á Litla-Landi, gömlum
bæ sem eitt sinn stóð út í Skeija-
firði. Sá bær er nú löngu horfinn
og kominn flugvöllur þar sem Þor-
steinn forðum steig sín fyrstu spor.
Kvaðst hann ekkert muna eftir sér
á fæðingarstað sínum utan það að
hafa séð þar traktor í fyrsta skipti
á æfi sinni og orðið mjög óttasleg-
inn. „Litla-Land var smábýli og
foreldrar mínir bjuggu þar ásamt
með gömlum hjónum sem voru með
skepnur. Faðir minn var hins vegar
sjómaður," segir Þorsteinn. „For-
eldrar mínir höfðu þó áður verið
búandfólk enda bæði úr sveit, hann
af Rangárvöllum en hún vestan af
Hvalfjarðarströnd.“ Smábarn flutti
Þorsteinn með foreldrum sínum og
þremur systkinum að Fossvogs-
bletti 6. „Það var lítil byggð í Foss-
Þorsteinn og Prins ásamt samstarfsmönnum.
voginum þegar við fluttum," segir
Þorsteinn. „Við fengum þarna
tveggja hektara lóð svo athafna-
rýmið var mikið. Lóðir þessar voru
ætlaðar undir sumarbústaði en
margir reistu sér þarna hús sem
hægt var að búa í allt árið og voru
jafnvel með smábúskap. Við vorum
þó ekki með neitt búfé, nema þá
hunda sem ég átti. Ég eignaðist
fyrsta hundinn sjö ára gamall. Það
var sjómaður sem^gaf mér hann
og hann kom að utan. Ég gerði
mér ekki grein íyrir því þá en seinna
áttaði ég mig á að sá hundur hefur
líklega verið annað hvort af schæf-
erkyni eða jafnvel norskur eða
grænlenskur Húski, sem kallaðir
eru. En þetta var snjall og góður
hundur. Eg þjálfaði hann auðvitað
ekki markvisst en hann lærði samt
marga hluti. Hann hét Rex og varð
fimm ára gamall. Hann var mikill
vinur heimiliskattarins og þeir dóu
úr sama sjúkdómi, fyrst kötturinn
og svo hundurinn nokkrum dögum