Morgunblaðið - 22.02.1989, Blaðsíða 32

-82
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. FEBRÚAR 1989
Ingimundur Bene-
diktsson frá Hólma
vík — Minning
Fæddur I. júlí 1922
Dáinn 13. febrúar 1989
í dag fer fram frá Dómkirkjunni
í Reykjavík útför mágs míns, Ingi-
mundar Benediktssonar frá
Hólmavík.
Hann andaðist í Landspítalanum
13. febrúar sl. eftir langa og erfíða
sjúkdómslegu. Allt var gert sem
unnt var til þess að létta honum
erfiða baráttu við banvænan sjúk-
dóm.
Sérstakar þakkir skulu hér færð-
ar hjúkrunarfólki á Landspitalanum
fyrir frábæra umönnun við hann,
svo og systurdóttur hans, Sigrúnu
Reykdal lækni sem fylgdist ætíð
með honum í veikindum hans.
Fyrir um það bil ári síðan gekk
hann undir uppskurð vegna sjúk-
dómsins og fékk þá þann úrskurð
að meinsemdin væri orðin það út-
breidd að lítið væri unnt að gera.
Auk þessa hafði Ingimundur verið
með sykursýki í mörg ár og þurfti
stöðugt viðeigandi meðferð af þeim
sökum. Talið var líklegt að hann
ætti eftir ólifað 2—3 mánuði — það
varð eitt ár. Vonlausri baráttu er
nú lokið, Guði sé lof, og hvfldin
fegin.
Ég kynntist Ingimundi fyrst fyrir
um það bil 40 árum, þegar leiðir
okkar Amdísar systur hans lágu
saman. Hann var þá farinn að heim-
an úr Hólmavík og var um nokkur
ár búsettur á Akranesi, þar sem
hann lærði húsgagnasmíði. Síðar
var hann í allmörg ár búsettur hjá
okkur hjónunum í Hólmavík. Þá
hófust kynni okkar fyrir alvöru og
hefur enginn skuggi fallið á þau
sfðan.
Ingimundur fæddist 1. júlí 1922
í Innri-Fagradal á Skarðsströnd í
Dalasýslu. Foreldrar hans voru
hjónin Benedikt Finnsson, Jónsson-
ar bónda í Kálfanesi við Hólmavík,
og Guðrún Ingimundardóttir frá
Bæ í Króksfírði. Ingimundur var
næstyngstur af 4 bömum þeirra
hjóna. Sterkir stofnar stóðu að hon-
um í báðar ættir og bar hann glögg
merki ættar sinnar.
Hann var traustur maður í
hvívetna og tryggur vinur. Allt stóð
sem stafur á bók er hann sagði eða
lofaði. Hjálpsamur var hann og ós-
érhlífinn. Ætíð var hann reiðubúinn
að rétta hjálparhönd, ef þess þurfti
með, og ekkert var honum kærara
en ef hann á einhvem hátt gat orð-
ið fjölskyldum systkina sinna að liði.
Því miður var hann einhleypur
maður alla tíð og eignaðist enga
afkomendur, en miklu ástfóstri tók
hann við systurböm sín, lét hann
sér mjög annt um þau og velferð
þeirra. Hið sama gerðist einnig um
þeirra böm. Ég veit að bömin fundu
vel traustleika hans og vináttu og
því varð hann í hugum þeirra að
föstum punkti í tilveru þeirra, sem
þau gátu reitt sig á. Hann brást
ekki.
Æviferil Ingimundar heitins rek
ég ekki hér. Það verður gert á öðr-
um vettvangi. Með þessum fáu
kveðjuorðum vil ég fyrst og fremst
þakka mági mínum fyrir allar
stundir er við áttum saman og öll
kynni við hann frá fyrstu tíð. Kynn-
in við hann verða okkur öllum, er
þekktum hann bezt, ógleymanleg.
Blessuð sé minning hans!
í Síraksbók segir svo:
„Dauði, hversu kært er kall þitt
þeim,
sem stirður er fótur og fellur."
Með þessum einföldu orðum
minnir spámaðurinn á hið órjúfan-
lega lögmál lífs og dauða. Oft er
það að okkur gengur erfiðlega að
átta okkur á þessum lögmáli, og
ósjaldan viljum við helst ekki viður-
kenna það, þótt við séum nauð-
beygð til þess.
En stundum er það líka að við
getum ekki annað en séð og viður-
kennt kærleika Guðs að verki í því
ófrávíkjanlega lögmáli hans. Þann-
ig er það nú, þegar við kveðjum
Ingimund Benediktsson. Og þá er
það líka skylda okkar að þakka
Guði gæzku hans og náð.
Enginn skilur betur miskunn
dauðans en sá, sem finnur og veit
að hlutverkinu hér er lokið og ekk-
ert annað eftir en að kveðja. Fyrir
hann er hvfldin kærkomin, eins og
svefninn er þreyttum manni. Skyld-
um við ekki geta skilið þrá hans
að losna úr hrörlegum viðjum efnis-
ins til þess að mega íklæðast nýjum
búningi. Fyrir því megum við ekki
einblína á efnið, sem við vitum að
er aðeins umbúðir um það sem
máli skiptir — andann, sem lifa
mun áfram.
Páll postuli segir í 2. Korintu-
bréfi:
„Vér horfum ekki á hið sýnilega,
heldur hið ósýnilega. Því hið sýni-
lega er stundlegt, en hið ósýnilega
er eilíft."
Þetta eru frumrök kristinnar
lífsskoðunar.
Ingimundur, vinur okkar, skildi
við þetta líf þegar máttur Ijóssins
fer smátt og smátt vaxandi með
hveijum deginum sem líður og
stekkur burt myrkrinu og vetrarrík-
inu. Við vitum það að innan skamms
rís náttúran upp til nýs lífs eftir
dauða og dásvefn vetrarins. Þetta
minnir okkur á það að lífið er stöð-
ug upprisa, stöðug ummyndun til
hinnar æðri tilveru upp úr rústum
hinnar lægri. Annars væri lífið
kvöld, annars væri það ekki eftir-
sóknarvert. Hin kristna von ódauð-
leikans byggist þess vegna ekki á
því að halda áfram að lifa hér, held-
ur að deyja burt úr þessari tilveru
til annarrar æðri.
Fyrir því fögnum við í dag yfír
gæzku Guðs um leið og við þökkum
honum, vininum okkar, sem nú er
að kveðja, og ámum honum farar-
heilla til hinna nýju heimkynna.
Drottinn gleðji sálu hans í dýrð-
arheimi sínum og gefi honum glaða
endurfundi við vinina, sem á undan
eru famir.
Andrés Ólafsson
Mundi frændi, móðurbróðir minn,
sem lést í Landspítalanum 13.
febrúar sl. eftir erfíða sjúkdóms-
legu, var næstyngstur fjögurra
bama Benedikts Finnssonar, sem
ættaður var frá Kálfanesi við
Steingrímsfjörð, og konu hans,
Guðrúnar Ingimundardóttur frá Bæ
í Króksfirði. Skömmu eftir fæðingu
hins yngsta misstu systkinin móður
sína og fluttist afi litlu síðar með
þau til Hólmavíkur þar sem hann
bjó alla tíð síðan. í þá daga voru
engin bamaheimili, félagsmála-
pakkar eða tryggingar, sem hlupu
undir bagga í slíkum tilvikum og
þótt svo hefði verið hefði það að
líkindum ekki skipt neinu máli þar
sem ekki var í anda þessa fólks að
þiggja opinbera aðstoð. Guðrún
Finnsdóttir, systir afa míns, og
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
JÓNfNA ÁSMUNDSDÓTTIR,
Funafold 35,
andaðist að kvöldi 20. febrúar.
Halldór J. Ólafsson, Jónfna Sigurðardóttlr,
börn og barnabörn.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma okkar,
ÓLÖF JÓHANNA KRISTJÁNSDÓTTIR,
Álftamýrl 24,
er lóst 17. febrúar, verður jarðsungin frá Bústaðakirkju fimmtudag-
inn 23. febrúar kl. 13.30.
Gunnar Þorkelsson, Jóna Sigurbjartsdóttir,
Guðbjörg Lfsa Gunnarsdóttir, Eygló Ida Gunnarsdóttir.
t
Sonur okkar og bróðir,
SVERRIR KJARTANSSON,
Grófarsall 7,
veröur jarðsunginn frá kirkju Óháða safnaðarins föstudaginn 24.
febrúar kl. 13.30.
Magnea Guðmundsdóttir,
Kjartan Ólafsson,
Ólafur og Hjördfs.
t
Eiginkona mín,
HREFNA SIGRÍÐUR BJARNADÓTTIR,
Skálholtl 16,
Ólafsvfk,
verður jarösungin frá Ólafsvíkurkirkju laugardaginn 25. febrúar
kl. 14.00. Rútuferö verður frá BSf á laugardagsmorgun.
Fyrir hönd vandamanna,
Ólafur Kristjánsson.
t
Eiginmaður minn,
GUÐMUNDUR SfMONARSON
sklpatjórl,
Melabraut 5a,
Seltjarnarnesi,
verður jarðsettur frá Fossvogskirkju föstudaginn 24. febrúar kl.
13.30. Þeim sem vildu minnast hans er vinsamlegast bent á Slysa-
varnafólag íslands.
Fyrir hönd aðstandenda,
Guðbjörg Guðmundsdóttir.
Sigríður Ásgeirsdóttir, fóstursystir
hans, gengu bömunum í móðurstað
og ólu þau upp með honum við
mikinn myndarskap á þessu heimili
þar sem heiðarleikinn og hjálpsemi
við_ aðra sat í öndvegi.
I þessari stuttu grein verður lífs-
ferill þessa frænda míns lítt rakinn,
en hann lærði húsgagnasmíði og
starfaði lengst af við hana og aðrar
smíðar, fyrst á Akranesi en síðar á
Hólmavík, auk þess sem hann vann
við brúarsmíði nokkur sumur. Síð-
ustu árin bjó hann í Reykjávík og
starfaði hjá Timburversluninni Völ-
undi.
Glöggir menn hafa bent á að ef
marka megi mannlýsingar í minn-
ingargreinum mætti halda að ein-
ungis besta fólkið flyttist yfir móð-
una miklu. Þetta væri auðvitað hið
alvarlegasta mál ef hinir sætu eft-
ir, en hvað sem því líður þá held
ég að allir sem kynntust þessum
frænda mínum geti tekið undir það
að heiðarleiki hans, óeigingimi,
hjálpsemi við samferðamenn og
vegferð hans f heild sé gott dæmi
fyrir aðra til eftirbreytni. Ef svo
væri um fleiri en raun er á er ör-
uggt að minna væri um illdeilur
milli manna og þjóða. Það er nú
einu sinni þannig að þótt við viljum
öll búa við frið, þá er sú spuming
oft á tíðum áleitin hversu margir
em reiðubúnir að greiða það verð
fyrir hann sem upp er sett. Sum
sækjum við gegnum lífið sem skrið-
drekar yfir engi og skeytum ekki
um það þótt slóðin sé roðin. Ingi-
mundur Benediktsson var hins veg-
ar ekki þátttakandi í slíkri sókn og
jörðin blæðir ekki fyrir það að hann
fór um veginn. Nægjusemi hans,
en höfðingsskapur við aðra, gleym-
ist seint. Hann sýndi í verki að
hann hafði til að bera þá eiginleika
sem víða fara leynt, en taldir eru
skilja manninn frá öðrum dýrateg-
undum.
Þegar hann nú hefur lokið jarð-
vistinni, a.m.k. að sinni, kemur upp
í hugann eitt lykilatriða þeirrar
myndar sem kristnir menn gera sér
af tilverunni; „Eins og þér sáið svo
munið þér og upp skera." Þegar
litið er á lífsferil manna virðist hins
vegar stundum að ekki sé samræmi
þama á milli. Víst má telja að við
séum lélegir dómarar, því ekki er
allt sem sýnist, en jafnframt vitum
við að ekki sá allir í sama akurinn.
Sumir sá í akur handan okkar sjón-
deildarhrings, þar sem við setjumst
að síðar. Það tel ég Munda frænda
hafa gert og samfagna honum því
innilega þegar hann nú hefur feng-
ið lausn frá erfíðum sjúkdómum og
tími uppskerunnar er kominn. Ég
þakka honum samveruna.
Benedikt Andrésson
Það hefur verið höggvið stórt
skarð í litlu fjölskylduna okkar við
fráfall Munda móðurbróður míns.
Veikindi hans voru mesta áfallið
sem dunið hafði yfír fjölskylduna
frá því ég komst til vits og ára.
Mig langar til að minnast frænda
míns með nokkrum orðum þar sem
ég get ekki verið viðstödd útför
hans í dag.
Það var einkennandi fyrir Munda
að hann gerði afskaplega litlar kröf-
ur fyrir eigin hönd til lífsins gæða,
en þeim mun meira var hann upp-
tekinn af hjálpsemi við aðra. Það
var sama hvað það var, alltaf var
Mundi tilbúinn að rétta hjálpar-
hönd. Stuttu áður en veikindi hans
komu í Ijós hafði hann hætt vinnu
sem hann treysti sér ekki fullkom-
lega til að stunda lengur. Mér þótti
vænt um þegar hann lét af störfum
og hugsaði að nú gæti hann loksins
farið að gera eitthvað fyrir sjálfan
sig. Það hafði aldrei hvarflað að
mér sá möguleiki að Mundi ætti
stutt eftir ólifað, því nú á dögum
teljast 65 ár ekki hár aldur. Því var
ég ekki tilbúin að sætta mig við
hve stuttan tíma hann ætti eftir
hjá okkur.
Ekkert verður nú eins og það
áður var. Ég hitti ekki Munda þeg-
ar ég kem til íslands í vor. Eg á
ekki oftar eftir að koma á Lauga-
veginn í hádeginu og hitta móður-
bræður mína, eins og ég gerði nær
daglega í heilt ár áður en ég hélt
utan til náms. Ég á Munda mikið
að þakka og okkur öllum sem
þekktum hann og stóðum honum
næst gaf hann svo mikið. Minning-
arnar um góðan dreng eigum við
og þær verða sá fjársjóður sem við
sækjum styrk okkar í.
Guðrún Reykdal,
Iowa, USA.
Valdimar Þorvalds-
son - Kveðjuorð
Fæddur 15. april 1958
Dáinn 20. janúar 1989
Kveðja frá
Den Danske Eksportskole
Okkur setti öll hljóð þegar okk-
ur var tilkynnt sú harmafregn að
Valdimar bekkjarfélagi okkar
hefði látist í hörmulegu slysi í
Barcelona á Spáni.
Við áttum stutt en ánægjuleg
kynni við Valdimar er hann, eins
og við, byrjaði í Den Danske Eks-
portskole í Heming í Danmörku.
Valdimar hafði reynt margt í
lífinu, var reyndari en við hin, og
var því mjög gaman að ræða við
hann um persónuleg og fagleg
málefni.
Félagslegt samneyti í skólanum
okkar er mjög mikið, og þess
vegna er mikill missir að Valdi-
mar, sem tók mikinn þátt í öllu
sem fram fór.
Mest er sorgin fyrir íjölskyldu
Valdimars og sérstaklega bömin
hans. Vottum við þeim okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning hans.
F.h. Den Danske Eksportskole
Aage Erhardtsen skólastjóri,
f.h. nemenda
Soren B. Andersen form.
nemendaráðs.