Morgunblaðið - 17.01.1990, Page 32

32
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 17. JANÚAR 1990
Minning':
John J. Tobin
Fæddur 12. september 1934
Dáinn 10. janúar 1990
Yndislegur vinur úr fjölskyldunni
er horfinn úr hópnum á besta aldri
eftir harða baráttu við banvænan
sjúkdóm í nær heilt ár. Þetta er
John J. Tobin, sem við nefndum
ævinlega Jack og var eiginmaður
bróðurdóttur minnar, Hildar
Hauksdóttur, sem stóð við hlið hans
af þreki og kærleika til hinstu
stundar. Hildur var önnur í röð
þriggja barna Elsu og Hauks
,.5norrasonar ritstjóra á Akureyri og
síðar í Reykjavík, og man ég hana
frá fæðingu, þetta yndislega barn,
sem var hvers manns hugljúfi,
fljúgandi greind og skemmtileg. Á
unglingsárum var hún barnfóstra
eitt sumar hjá okkur hjónum í
Kaupmannahöfn og kærleiksböndin
hafa aldrei rofnað. Hun þroskaðist
fallega og eftir nám í Kvennaskól-
anum hóf hún flugfreyjustörf og
síðar störf á Kennedy-flugvelli í
New York, en þar kynntist hún
mannsefninu. Það voru falleg og
hamingjusöm ung hjón, sem héldu
af landi burt í júní 1966, eftir að
hafa verið gefin saman í hjónaband
í Dómkirkjunni í Reykjavík. Þau
settust að í Merrick á Long Island
og eignuðust tvö börn, John Hauk
og Elsu Ann. Þegar ég nú á sorgar-
stund hugsa til þessarar elskulegu
ungu konu, sem misst hefir gáfaðan
og góðan dreng þar sem bóndi
hennar var, koma margar minning-
ar í hugann. Sorginni kynntist hún
snemma, var aðeins 16 ára er faðir
hennar féll frá rösklega fertugur,
eina bróðurinn og besta vininn á
þeim árum, Hauk, blaðamann á
Morgunblaðinu, missti hún er hann
-JSharð bráðkvaddur rúmlega þrítug-
ur. Fyrir fáeinum árum tók hún
tengdamóður sína heim tii sín, er
heilsa hennar þvarr og annaðist
hana til hinstu stundar og fyrir
rösku ári var hún hér við dánarbeð
móður sinnar, Else Snorrason. Þeg-
ar Hildur og Jack héldu af landi
burt eftir jarðarför Elsu, voru þau
döpur, söknuður var sár, en þau
voru ung og áttu allt lífið framund-
an fannst okkur, og tvö mann-
vænleg börn þéirra voru með í för.
En sorgin lét ekki á sér standa.
Húsbóndinn veiktist skömmu eftir
áramót og þá hófst erfiðasta skeið-
ið í lífi þessarar elskulegu frænku
minnar.
Jack Tobin var af írsku bergi
brotinn. Ungur að árum missti hann
föður sinn og komu mannkostir
hans þá fljótt í ljós. Hann reyndist
móður sinni og yngri systkinum og
síðar bróðursonum framúrskarandi
vel. Hann var menntaður í flugum-
ferðarstjórn og sökum hæfileika
sinna og atgerfis var honum brátt
trúað fyrir æ meiri ábyrgðarstörf-
um í New York og varð háttsettur
embættismaður ríkisins á sínu sviði.
Hann var prúður maður og lítillátur
eins og títt er um gáfaða og vel
gerða menn. Heimilisfaðir var hann
eins og best og fallegast getur orð-
ið og samband þessarar fjölskyldu
var óvenju yndislegt. Jack var mik-
ill alvörumaður en hafði líka
skemmtilega kímnigáfu og var
gaman að vera með honum. Heim-
ili Hildar og Jack í Merrick á Long
Island var hlýtt athvarf fyrir hvern
þann, sem þangað kom, gestrisnin
ómæld og glaðværð réð ríkjum.
Margar ánægjustundir áttum við
hjónin hjá þeim, og er synir okkar
tveir fóru til náms til Banda-
ríkjanna, voru þau Jack og Hildur
stoð og stytta í hvert sinn er á
þurfti að halda. Þau hjónin tóku
þátt með okkur í brúðkaupi yngri
sonarins í New 'York, og á loka-
prófstónleikum hans, mætti þessi
góði vinur með veitingar handa
fjölda manns.
Jack Tobin elskaði ísland. Hann
ferðaðist með vinum sínum víða um
hálendið og fór í kringum landið
og um margar sveitir. Ógleyman-
legt verður kvöld eitt í kjallaranum
góða heima hjá þeim í Merrick,
þegar hann sýndi okkur litskyggnur
úr ferðinni og kunni skil á flestum
stöðum bæði nöfnum og hvar á
landi þeir voru. Þegar við kvödd-
umst síðast, sagði hann við mig,
að sig dreymdi um að eignast lítið
athvarf á íslandi og geta komið
oftar og ferðast meira um landið.
En nú hefir forsjónin, sem enginn
skilur, brejdt öllum áætlunum, hún
hefir tekið þennan góða dreng frá
ungri konu og börnum. Við erum
mörg, sem hryggjumst með Hildi
og börnunum og biðjum himnaföð-
urinn að styrkja þau. Þakkir fjöl-
skyldu mjnnar fylgja honum út yfir
landamærin miklu, og í hjörtum
okkar mun minningin um þennan
góða og gáfaða drengskaparmann
lengi lifa.
Anna S. Snorradóttir
Góður vinur er genginn. Langt
um aldur fram. Hetjulegri baráttu
við iilvígan sjúkdóm er lokið.
Vinátta okkar spannaði ekki yfir
mörg ár, miðað við mannsævi, en
var þess tryggari.
John Tobin var mikill náttúru-
unnandi og ógleymanleg eru okkar
mörgu ferðalög bæði hérlendis og
ekki síður í hans heimalandi þar
sem ég naut gistivináttu þeirra
góðu hjóna, ótalin skipti. Sakna ég
nú sárt vinar í stað.
Ég votta Hildi, börnum þeirra
og öðrum ættingjum mína inni-
legustu samúð.
Magnús
Nú brast gott hjarta;
hvíl vært, kæri prins;
og engla-sveimur syngi þig til náða.
(W. Shakespeare - þýð. H. Hálfdánarson)
Þar sem jökulinn ber við loft hættir landið
að vera jarðneskt, en jörðin fær hlutdeild í
himninum, þar búa ekki framar neinar sorg-
ir og þess vegna er gleðin ekki nauðsynleg,
þar ríkir fegurðin ein, ofar hverri kröfu.
(H.K. Laxness — Fegurð himinsins.)
Ofanskráð orð tveggja meistara
orðsins komu mér í hug er ég frétti
lát vinar míns Jack Tobin. I minn-
ingunni um hann ríkir fegurðin ein.
Nu hvílir hann vært eftir langt og
erfítt stríð. Hann vissi strax hvert
stefndi. Tók örlögum sínum af karl-
mennsku og barðist til hinstu stund-
ar — svo brast gott hjarta.
John J. Tobin fæddist í Brooklyn,
New York 12. september 1934.
Hann var af írsku bergi brotinn.
Ungur missti hann föður sinn og
setti það mark sitt á Jack. Hann
ólst upp hjá móður sinni við gott
kærleiksríkt, kaþólskt uppeldi, þar
sem honum var m.a. kennt þetta:
Enn nú varir trú, von og kærleik-
ur, þetta þrennt en þeirra er kær-
leikurinn mestur. (I. Kor. 13.13).
Trúarlegt uppeldi mótaði hjá honum
samúð með þeim sem minna máttu
sín.
Kynni okkar hjónanna og Jacks
hófust þegar hann kynntist vinkonu
okkar og samstarfsmanni í New
York, Hildi Hauksdóttur. Hún varð
síðar eiginkona hans. Þau gengu í
heilagt hjónaband í Dómkirkjunni í
Reykjavík 11. júní 1966. Börn
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
JÓHANIM JÓNSSON,
Aðalstræti 87,
Patreksfirði,
lést í Borgarspítalanum 14. janúar.sl.
Útförin fer fram frá Patreksfjarðarkirkju laugardaginn 20. janúar
kl. 14.00.
Björg Sæmundsdóttir,
börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ELÍN ODDSDÓTTIR
frá Hellissandi,
andaðist á Elliheimilinu Grund 9. janúar.
Minningarathöfn fer fram í Fossvogskirkju fimmtudaginn 18. jan-
úar kl. 15.00.
Útförin fer fram laugardaginn 20. janúar kl. 14.00 frá Ingalds-
hólskirkju, Hellissandi.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
LAUSBLAÐA-
MÖPPUR
frá Múlalundi...
... þær duga sem besta bók.
Múlalundur
Metsölublaó á hverjum degi!
Gylfí Þ. Gunnars-
son - Kveðjuorð
Fæddur 17. janúar 1953
Dáinn 18. maí 1989
Ekki telst ég trúrækinn maður,
en trúaður er ég og eftir því sem
árin leggjast við verð ég enn trú-
aðri. Þetta hef ég fundið svo ræki-
lega á undanförnum mánuðum, eða
allt frá því að vinur minn, Gylfi
Gunnarssonj lést fyrir tæpum 8
mánuðum. Ég hef orðið fyrir þeirri
reynslu að missa kæran vin, án
þess að hafa fengið tækifæri til að
kveðja hann. Við heimkomu úr sum-
arfríi, var okkur tilkynnt um frá-
fall Gylfa, en ákveðið hafði verið
að valda ekki uppnámi meðan á
ferðalagi fjölskyldu minnar stóð.
Gylfi var ekki aðeins dáinn heldur
var jarðarförin afstaðin, en þar
höfðu vinir og vandamenn samein-
ast og kvatt hann í fallegri athöfn.
Þrátt fyrir margar stundir sem ég
hef „verið með“ Gylfa, eftir að hann
kvaddi þennan heim, þá hefur mér
alltaf fundist ég eiga eftir að kveðja
hann. E.t.v. þess vegna hef ég átt
erfiðara en ella með að sætta mig
við þá hörðu staðreynd að Gylfi sé
dáinn.
Það var í dansskóla Hermanns
Ragnars Stefánssonar, fyrir u.þ.b.
20 árum, að ég sá Gylfa í fyrsta
skipti. Þeir vinir Gylfi og Arngrím-
ur, sonur Hermanns, voru fengnir
til að aðstoða við uppsetningu borða
og stóla fyrir væntanlega veislu,
en ég var þá að stfga mín fyrstu
skref sem slíkur aðstoðarmaður. í
fatahengi skólans var allhár skenk-
ur með lúgu sem opnuð var þegar
gengið var inn í fatahengið. Það
er einmitt þessi skenkur sem mér
er svo minnisstæður þegar ég hugsa
um mín fyrstu kynni af Gylfa, því
Gylfi gerði það oft og iðulega að
leggja hendurnar á skenkinn og
hoppa jafnfætis yfir hann, í stað
þess að nota lúguna. Ég segi frá
þessu atviki, því mér finnst það
vera svo einkennandi fyrir Gylfa,
hann fór ótroðnar slóðir, var hvergi
smeykur, gerði hlutina hratt og
ákveðið en með reisn og án þess
að hugsa of mikið um afleiðingarn-
ar ef stökkið misheppnaðist.
Þær eru margar torfærurnar sem
Gylfi glímdi við og stökkið yfir
skenkinn var aðeins undirbúningur
þess sem síðar átti eftir að koma.
Með félögum sínum í Flugbjörgun-
arsveitinni hefur Gylfi tekist á við
margar raunirnar, hvort sem talað
er um að ganga yfir þvert eða endi-
langt landið í bókstaflegri merk-
ingu, eða leggja sig allan fram við
að bjarga týndum og særðum sam-
borgurum. Hann var ekki metnað-
arfullur fyrir sína hönd hvað varðar
stöður og titla því hann kaus frem-
ur að bretta upp ermar og vera í
hringiðu átakanna þar sem hlutirn-
ir voru að gerast.
Gylfi var víkingur, bæði með
stórum og litlum staf. Víkingur var
hann því íþróttir stundaði hann, í
mörg ár, á unga aldri með sam-
nefndu félagi. Þá var hann einnig
víkingur okkar tíma, þ.e. hann var
hraustmenni og kveinkaði sér aldrei
og átti það sinn þátt í því að að-
standendur gerðu sér ekki grein
fyrir í fyrstu hversu alvarlega veik-
ur hann var þegar hin banvæna
baktería tók sér ból í hans hrausta
líkama. Þegar hugsað er um þær
hættur um Gylfi hefur lagt sig í,
við björgunarstörf, þá finnst manni
það ósanngjarnt og ódrengilegt að
hann hafi verið veginn í rúmi sínu
án þess að honum hafi verið gefið
tækifæri á að veijast.
Persónuleiki Gylfa einkenndist
af glaðværð, léttleika og hinum
þeirra eru tvö — John Haukur og
Elsa Ann. Öll árin okkar tíu í New
York voru samverustundirnar tíðar
og svo varð áfram eftir að við flutt-
um heim.
Því þar sem jökulinn ber við loft
undi Jack Tobin _sér vel. Margar
urðu ferðirnar til íslands, til ferða-
laga um landið þvert og endilangt,
til að njóta íslenskrar náttúru frá
fjöru til fjalla.
Stundum með fjölskyldu sinni en
oftar fórum við félagarnir með vini
okkar Magnúsi Guðmundssyni sem
er manna fróðastur um íslenskt
hálendi. Jack hefur sennilega séð
meira af landinu en flestir Islend-
ingar. Hann unni landinu af alhug
og tók undir með listaskáldinu sem
kvað:
Þar sem háfjöllin heilög rísa
mót heiðskírri norðurátt,
á landi íslenskra ísa,
þar er þér, sál mín svo dátt;
þar sem öræfafuglinn flögrar
í frosti um skarð og tind
og jökulauðnin þér ögrar
sem óklöppuð dýrlingsmynd,
þar sem Urðhæð og Einbúi vaka
og eldborgin hvíta rís
og fomir fjallgalar kvaka
þar finn ég þig loks, mín dís!
(H.K, Laxness.)
Síðasta ferðin var farin snemma
sumars 1988 í Drekagil.
Jack starfaði hjá flugmálastjórn
Bandaríkjanna (FAA) alla tíð. Þar
gat hann sér gott orð sem annars
staðar. Hingað til lands var hann
m.a. sendur sem ráðgjafi til íslensku
flugmálastjórnarinnar í tengslum
við endurnýjum fjarskipta- og rat-
sjárbúnaðar.
Jack Tobin hefur fengið hlutdeild
í himninum. Þar ríkir fegurðin ein.
Við hjónin og börnin þökkum sam-
fylgdina og sendum Hildi, John og
Elsu hugheilar samúðarkveðjur.
Nú lætur þú Drottinn, þjón þinn
í friði fara eins og þú hefur heitið
mér, (Lk. 2.29).
Blessuð sé minning hans.
Erling, Kolbrún og börn
meðfædda hæfileika hans til að
framkalla bros hjá fólki. Hann var
ekki grínisti heldur húmoristi. Hann
var sérstaklega næmur fyrir skop-
legum atvikum í okkar hversdags-
lega lífi og þegar hann hafði túlkað
þessi atvik, urðu til margar ógleym-
anlegar frásagnir, frásagnir sem
munu lifa og kæta okkur um ókom-
in ár. Þessi brosmildi og glaðværi
drengur hefur ómeðvitað reist sér
ósýnilega minnisvarða, sem við öll
geymum í hjörtum okkar til dauða-
dags. ■
Þó að það sé erfitt. að sætta sig
við brotthvarf þessa góða drengs,
þá er það huggun harmi gegn, að
vita að Gylfi átti góða ævi meðan
hann lifði og sú staðfasta trú mín
að Gylfa eigum við öll eftir að hitta
aftur. Hvort endurfundir okkar eigi
eftir að verða jafn tilþrifamiklir og
okkar fyrstu kynni veit ég ekki, en
hitt veit ég að þar verða fagnaðar-
fundir.
Ég sendi mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur til foreldra Gylfa, sem
fyrir nákvæmlega 37 árum eignuð-
ust þennan dreng, .sem gaf okkur
svo mikið. Megi Guð veita Helgu
og börnunum tveimur, Gunnari og
Fríðu, þann styrk sem þarf til að
yfirstíga hinn mikla ástvinamissi.
Ég kveð minn kæra vin.
Kristján Gíslason