Morgunblaðið - 08.04.1994, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 1994
Anna Helena Bene-
diktsson - Minning*
Fædd 6. júlí 1925
Dáin 28. mars 1994
Mig langar til að minnast tengda-
móður minnar með fáeinum orðum.
Ég minnist þess alltaf þegar ég
hitti hana fyrst. Ég hafði verið í
sveit í Skagafirðinum og kynnst
syni hennar. Þá ráku þau hjónin,
Helena og Ingi, Hótel Mælifell á
Sauðárkróki. Þetta var árið 1970
og Eddi vildi kynna mig fyrir for-
eldrum sínum. Þá kom þessi glæsi-
lega kona á móti mér og heilsaði
mér innilega. Þetta var um haustið
og var þetta upphafið að góðum
kynnum okkar.
Vorið 1971 fékk ég svo vinnu hjá
þeim hjónum á hótelinu. Þar kynnt-
ist ég annarri hlið á þessari glæsi-
legu konu. Þá kom nefnilega í ljós
að þessi fínlega kona var þvílíkur
vinnuforkur að ótrúlegt var. Ingi sá
um matargerðina og það sem að
henni laut, en öll vinna við þrif,
þvotta og þess háttar hvíldi á henn-
ar herðum. Hún var að frá morgni
til kvölds, en alltaf fann hún sér
samt smá stund inn á milli til að
sauma út. Enda ber heimili þeirra
Inga þess vitni, með útsaumaða ro-
kokostóla og myndir á veggjunum.
Árið 1971 fórum við Eddi svo
að búa saman. Til að byija með
bjuggum við í húsi sem tilheyrði
hótelinu og stóð hinum megin við
götuna og vorum við alltaf meira
og minna hjá þeim. Ég fór í skóla
á Sauðárkróki og reyndist hún mér
afskaplega vel. Ég flutti síðan suð-
ur til Hafnarfjarðar aftur vorið
1972 og sonur okkar Edda fæddist
í nóvember það ár. 1973 fluttu þau
suður til Reykjavíkur og bjuggu þá
fyrst í Garðastræti og síðan á Grett-
isgötu. Svo fluttu þau til Kaup-
mannahafnar 1980 og bjuggu þar
í 10 ár. Þar unnu þau hjónin bæði
hjá Vilborgu. dóttur sinni við af-
greiðslu á skyndibitastað og í sölu-
turni. Þennan tíma sem þau bjuggu
í Kaupmannahöfn leið henni vel.
Var hún gestrisin og góð heim að
sækja, alltaf tilbúin til að fara með
gestum um bæinn og sýna þeim
það sem henni þótti þess virði að
sjá og upplifa. Hilmar, sonur okk-
ar, heimsótti afa og ömmu á sumr-
in og eru þaðan hans bestu minn-
ingar, það var svo gott að vera hjá
ömmu. Hún var afskaplega mikil
félagsvera og vildi vera innan um
fólk og helst alltaf á ferðinni. Kom
það greinilega í ljós á þessum árum
í Kaupmannahöfn því oft og iðulega
var sofið í hveiju homi í litla húsinu
þeirra. Árið 1990 fluttu þau aftur
heim til íslands og þá í kjallaraíbúð
hússins okkar við Amarhraun og
býr Ingi þar enn. Var hún mér
ómetanleg hjálp þennan tíma, þar
sem ég vann utan heimilisins. Hún
passaði yngri son minn og oft var
hún komin á fleygiferð uppi hjá
mér í stað þess að sitja aðgerðar-
laus niðri, það var ekki hægt. Ann-
ars var garðurinn við húsið uppá-
haldsstaðurinn hennar á sumrin.
Þar leið henni vel og hún naut úti-
verunnar og sólarinnar þar. Mörg-
um laugardögum eyddum við í
Kolaportinu eða þá að hún fór með
mér í heimsókn til vinkvenna minna.
Bundumst við óijúfanlegum bönd-
um þennan tíma.
Haustið 1993 fór hún að kenna
þess sjúkdóms sem síðan varð henni
um megn og bar hana loks ofur-
liði. Barðist hún vel og drengilega
og naut mikillar og góðrar umönn-
unar eiginmanns, bama, barna-
bama og tengdabarna. Heima-
hlynning Krabbameinsfélagsins
styrkti og aðstoðaði okkur líka vel
í baráttunni og eigum við henni
mikið að þakka. Einnig vil ég þakka
starfsfólki krabbameinsdeildar
kvenna á Landspítalanum fyrir
veitta aðstoð.
Elsku tengdamamma, um leið og
ég vil koma á framfæri þakklæti
mínu til þín fyrir allt sem þú hefur
verið mér og fjölskyldu minni, vil
ég biðja góðan guð að styrkja
tengdaföður minn og fjölskyldu í
sorg þeirra. Ég veit nú að vel er
tekið á móti Helenu í því landi ljóss-
ins sem hún gistir nú. Minning
hennar lifir í hjörtum okkar.
Ef á mínum ævivegi
ástvinum ég sviptur er,
Guðs son mælir grát þú eigi,
geymdir eru þeir hjá mér,
aftur gefa þér skal þá,
þar sem hel ei granda má.
(Helgi Hálfd.)
Fjóla.
Mikið á ég eftir að sakna þín og
geri nú þegar. Nú þegar þú hvílir
í faðmi guðs, get ég hugsað til þín,
viss í mínu hjarta um að þú sért á
góðum stað.
Ég á svo margar góðar minning-
ar frá samverustundum okkar,
bæði frá Danmörku og á Islandi.
Þitt heimili var sem mitt annað
þegar ég fluttist til íslands. Ég vissi
alltaf að ég gæti treyst á þig og
afa. Ég mun alltaf muna eftir þér
sem lífsglaðri og fallega klæddri
konu. Þú varst alltaf tilbúin að
hjálpa þeim sem þú þekktir. Ég
leit aldrei á þig sem gamla, þú varst
alltaf svo nýjungagjörn og tilbúin
að skoða nýja hluti. Þú varst ekki
bara ung í anda, heldur líka líkam-
lega, hélst þér alltaf í fomri með
æfíngum. Við gátum alltaf talað
saman og hlegið að lífínu í kringum
okkur þrátt fyrir að við værum
hvor af sinni kynslóðinni. Ég minn-
ist sérstaklega ferða okkar til Krít-
ar, þar gerðum við marga skemmti-
lega hluti saman. Þú sagðir mér
oft sögur af lífinu í Færeyjum, eyj-
unum sem voru þér svo kærar.
Það var mikið áfall fyrir mig
þegar þú veiktist. Þú sem varst svo
full af lífi og krafti. Þetta voru erfíð-
ir mánuðir, en þú sýndir mikinn
styrk og hjálpaðir okkur hinum.
Elsku amma mín, mér hlýnar í
hjarta þegar ég hugsa um þig og
fæ tár í augun, en ég reyni að vera
sterk fyrir þig. Ég veit að þú ert á
yndislegum stað.
Sara Chelbat.
Bróftir minn,
INGÓLFUR KRISTJÁNSSON,
Sólvöllum 4,
Akureyri,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu á Akureyri 31. mars sl., verður
jarðsunginn frá Akureyrarkirkju mánudaginn 11. apríl kl. 13.30.
Sigurður Kristjánsson.
- ■ ■ ■
t
Móðir mín,
GUÐRÚN EIRÍKSDÓTTR,
Kvfabólsstig 4,
Neskaupstað,
lést í Fjórðungssjúkrahúsinu,
Fyrir hönd vandamanna,
Neskaupstað, þriðjudaginn 5. apríl.
Nanna Pétursdóttir.
Ég veit hreinlega ekki hvar ég á
að byija þegar ég fer að rifja upp
minningar um hana ömmu Helenu
því að það er svo margt sem kemur
upp í huga mér.
Amma Helena er fædd í Suðurey
í Færeyjum og ólst þar upp ásamt
níu systkinum. Snemma lagði hún
stund á íþróttir og þótti hún mikil
keppniskona sem og hún var alltaf
fram á síðasta dag. Amma mín
flutti frá Færeyjum 21 árs gömul
og flutti hún þá til íslands. Árið
1949 kynntist hún afa mínum, Ing-
valdi Benediktssyni klæðskera og
kokki með meiru. Giftu þau sig
árið 1952. Frá Reykjavík fluttu þau
til Sauðárkróks þar sem þau ráku
Hótel Mælfell í sjö ár. Frá Sauðár-
króki fluttu þau til Reykjavíkur í
Garðastræti og það má segja að
þar muni ég eftir mér fyrst — Bláa
bjallan sem mér þótti svo flott, tréð
sem ég var alltaf að klifra í og svo
hinn ógleymanlegi gijónagrautur
að hætti ömmu minnar sem öll
barnabörnin elskuðu, hann var sá
besti. Það var ósjaldan sem maður
gisti hjá ömmu og afa í Garðastræt-
inu og amma las bænir og sögur
áður en maður fór að sofa og er
mér minnisstæðust sagan um Mars-
elínó.
Frá Garðastræti fluttu þau á
Grettisgötuna og gerðu upp íbúð-
ina. Á hveijum morgni þegar maður
vaknaði hjá ömmu þá beið mans
kokopuffs á diski á borðinu og það
sem við barnabömin elskuðum að
fá í morgunmat og þá sérstaklega
Sara og Helena. Ég man einnig
eftir því að amma var með ljósa-
bekk á Grettisgötunni sem maður
fékk stundum að prófa og þótti það
rosalega spennandi.
Árið 1980 fluttust amma mín og
afí til Kaupmannahafnar og unnu
þau þar bæði í búð dóttur sinnar.
Þau áttu heima í stóru húsi með
stórum og flottum garði sem amma
lifði fyrir. Hún elskaði blóm. Mínar
bestu minningar á yngri árum eru
þaðan frá Kaupmannahöfn hjá
ömmu og afa. Það var alveg frá-
bært að fara þangað í heimsókn.
Flotta garðinn, grillið og á Strikið
með ömmu. Mikið var um gesta-
gang í húsi þeirra afa og ömmu í
Kaupmannahöfn og voru allri vel-
komnir sem þangað komu. Það voru
ófá skiptin sem ég fór í hjólatúra
með þeim og var það mikil skemmt-
un. Öft fór ég með þeim ömmu á
ströndina og þar lágum við allan
daginn. Svo þegar heim var komið
þá fórum við út í garð, tíndum jarð-
arber og borðuðum þau við sjón-
varpið.
Haustið 1990 fluttu þau heim til
íslands mér og allri fjölskyldunni
til mikillar gleði. Það hefur verið
ómetanleg hgalp sem hún amma
mín hefur veitt okkur héma á efri
hæðinni. Það leið ekki sá dagur að
hún væri ekki mætt hérna upp til
þess að taka til í herberginu mínu
og verð ég henni ævinlega þakklát-
ur fyrir.
Garðurinn héma á Amarhraun-
inu var hennar aðal staður og var
hún þar alla sólardaga sem og aðra
daga í blómunum. Amma mín var
iðjusöm, gat aldrei slappað af og
varð alltaf að gera eitthvað. Einnig
var hún handlagin og má sjá greini-
leg merki þess í stofunni hjá henni,
þar sem hún hafði útsaumaða stóla
og myndir. Ég lýk þessum kveðju-
orðum um hana ömmu mína með
því að biðja Guð að gæta hennar
um ókomna tíð og láta henni líða
vel í guðsríki.
Guð geymi þig elsku amma mín.
Ililmar.
Til elsku ömmu
Ó bliði Jesús, blessa þú
það bam, er vér þér færum nú,
tak það í faðm og blítt það ber
með börnum Guðs á örmum þér.
(V. Briem)
Ingi Ben. Róbert, Eva Rós,
Helena, Ómar og Jónas.
Fundum okkar Helenu bar fyrst
saman á Sauðárkróki þegar ég fór
með foreldrum mínum að heim-
sækja Fjólu systur. Þetta var stutt
heimsókn og ég var á þrettánda
ári. Á þessum aldri tekur maður
ekki sérstaklega vel eftir eldra fólki,
en ég minnist þess þó hve sterk
áhrif þessi glæsilega kona hafði á
mig. Éiginlega kynnist ég henni lít-
ið sem ekkert fyrr en þau hjónin
fluttu til Reykjavíkur árið 1973.
Mér þótti svo gott að heimsækja
hana með Fjólu og dáðist ég alltaf
að handavinnunni hennar sem
prýddi heimilið hátt og lágt. Alveg
fannst mér ótrúlegt að nokkur
gæti saumað svona fínlegt og fal-
legt eins og það sem ég sá hjá henni.
Svo fluttu þau hjónin til Kaup-
mannahafnar og ég heimsótti þau
þar. Alltaf var ég velkomin, og allt-
af var fullt af fólki hjá henni. Allt-
af var líf og fjör í kringum hana
og hún hafði frá mörgu að segja.
Ég held ég hafi aldrei fyrr hitt jafn
gestrisna konu. Þegar þau fluttu
aftur hingað til Hafnarfjarðar urðu
samskipti okkar meiri og eru mér
ógleymanlegar stundirnar þegar
hún kom í heimsókn til mín með
Fjólu. Þá var mikið hlegið og mikið
talað. Mikið var hún þakklát og
ánægð þegar Eiki kom af sjónum
og færði henni fisk í soðið, enda
hélt hún alltaf mikið upp á hann.
Elsku Ingi, börn, tengdabörn og
barnaböm, Guð styrki ykkur í sökn-
uði ykkar. Missir ykkar er mikill.
Ég og fjölskylda mín sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Guð blessi minninguna um Hel-
enu.
Bryndís.
Ástkær eiginmaður minn,
ANDRÉS HALLMUNDARSON,
Rauftalæk 28,
andaðist á Hrafnistu, Reykjavík, að kvöldi 6. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Aðalheiður Guðrún Elíasdóttir.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir og amma,
ELfN ÞORKELSDÓTTIR,
Suðurgötu 12,
Keflavik,
andaðist í Sjúkrahúsi Keflavíkur miðvikudaginn 6. apríl.
Útförin veröur auglýst síðar.
Fyrir hönd aðstandenda,
Valtýr Guðjónsson.
Í dag er kvödd frá Víðistaða-
kirkju Anna Helena Benediktsson.
Hún lést á heimili sínu 28. mars sl.
Helena, en þannig var hún ávallt
ávörpuð, fæddist í Færeyjum 6.
júlí 1925. Foreldrar hennar voru
Ellender Ellendersen útvegsbóndi
og Andrea Lindberg. Helena var
ein af tíu börnum. í Færeyjum
dvaldi hún fram að tvítugsaldri og
var eyjan hennar ávallt kær henni.
Til íslands kom Helena árið
1946. Hóf hún störf hjá Sanitas
hf. og vann hún þar í sex ár.
Hinn 18. maí 1952 gekk hún í
hjónaband með Ingvaldi Benedikts-
syni klæðskerameistara, eignuðust
þau þijú börn. Bömin eru Vilborg
Ragnhildur, fædd 1951, gift Larby
Chelbat, börn þeirra eru fjögur,
búsett í Englandi; Erlendur Lind-
berg, fæddur 1954, kvæntur Fjólu
Reynisdóttur, eiga þau tvo syni,
búsett í Hafnarfirði; Svana Lára,
fædd 1956, sambýlismaður Gústaf
Hannesson, búsett í Reykjavík,
börnin eru tvö.
Árið 1967 kaupa hjónin Helena
og Ingvaldur Hótel Mælifell á Sauð-
árkróki. Ráku þau hótelið til ársins
1973. Þar naut Helena sín vel við
skipulagningu og rekstur, enda
gædd þeim hæfileikum. Eftir að þau
seldu hótelið fluttust þau aftur til
Reykjavíkur. Helena vann ýmis
störf til ársins 1981, en þá verða
mikil þáttaSkil í lífi þeirra hjóna,
Helenu og Ingvaldar.
Til Danmerkur var flutt og bú-
seta hafín í Kaupmannahöfn.
Lengst af bjuggu þau í nálægð við
Kastrup-flugvöll, gengu þau oft
þangað út í móttöku, að hitta ís-
lendinga og kaupa íslensku blöðin.
Dvöl þeirra í Danmörku var um það
bil í tiu ár, en þá lá leiðin aftur heim.
Ég hef þekkt þessi ágætu hjón
í meira en þijá áratugi. Ávallt var
ég velkominn á heimili þeirra og
voru móttökur af bestu gerð. Hel-
ena var nokkuð sérstæð kona, feg-
urðarsmekkur hennar mikill og ríkj-
andi. Heimilið skreytt fögrum list-
munum, hreinlæti haft í fyrirrúmi
og vinarþelið á sínum stað. Enn-
fremur var Helena ávallt áberandi
vel og snyrtilega klædd, þannig að
eftir var tekið. Hún var mjög hjálp-
fús og vildi öllum gott gera.
Helena Benediktsdóttir var lista-
kona af bestu gerð, lætur hún eftir
sig fagra listmuni er lengi munu
varðveita nafn hennar.
Nú á vegamótum þakka ég Hel-
enu áratuga vináttu. Bið ég henni
Guðs blessunar og að minning
hennar megi ljóma í hjörtum ástvina
hennar.
Fegursta rósin grær á akurlendi
kærleikans.
Þú hverfur mér sumar, ég sé þig ei meir,
ég sakna að þú ert mér horfið.
Og blómið það molnar sem brothættur leir,
og bugast, af næðingi sorfíð.
Já, sérhvað er lifir daprast og deyr
sem á deyjandi vðrunum orðið.
(N.K.)
Theodór Nóason.
Þegar við fréttum að amma væri
dáin kom það okkur ekki á óvart.
Hún hafði verið alvarlega veik lengi
og hennar tími til að deyja var kom-
inn.
Amma danska, eins og við vinirn-
ir kölluðum hana enda þótt hún
væri færeysk, var ekki líffræðileg
amma okar vinanna. En amma var
hún samt. Á þeim allt of stutta tíma
sem við fengum að þekkja hana
urðum við góðir vinir. Það var alveg
sama um hvað var rætt, aldrei
nokkurn tíman kom maður að tóm-
um kofanum hjá ömmu.
Amma hafði græna fingur. Hún
lagði mikla rækt við allt það sem
hún tók sér fyrir hendur og allt
blómstraði í kringum hana, fjöl-
skyldan, heimilið, garðurinn og
skerpukjötið.
Kæra amma.I Arnarhrauni 13
verður aldrei aftur eins og það var
þegar þú bjóst þar. Við munum
alltaf sakna þín. Þó vitum við að
hvert sem þú ert komin, þá heldur
þú áfram að lífga allt upp í kringum
þig eins og þú hefur alltaf gert.
Við biðjum guð að geyma ömmu
dönsku.
Magnús og Vignir.