Morgunblaðið - 08.04.1994, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 1994
39
Friðbjörg Olafs-
dóttir — Minning
Fædd 17. desember 1919
Dáin 22. mars 1994
Mér er ljúft og skylt að minn-
ast í fáum orðum elskulegrar
frænku minnar og vinkonu, Frið-
bjargar Ólafsdóttur, sem lést á
Landspítalanum 22. mars síðast-
liðinn.
Hún var fædd í Reykjavík 17.
desember 1919. Móðir hennar,
föðursystir mín, var Guðrún Jóns-
dóttir, faðir hennar var Ólafur
Jóhannesson. Guðrún móðir henn-
ar var dóttir hjónanna Jóns Ólafs-
sonar skálds í Einarslóni undir
Jökli og konu hans Ásgerðar Vig-
fúsdóttur.
Fríða, eins og við kölluðum
hana, var aðeins tveggja ára er
hún missti móður sína. Þá sótti
faðir minn hana til Reykjavíkur
og fór með hana vestur í Einarslón
til ömmu og afa. Ekki var þá um
neinar samgöngur að ræða nema
á sjó, og svo á hestum eða fót-
gangandi, en vestur skyldi þessi
litli móðurlausi sólargeisli komast.
Tóku afi og amma henni opnum
örmum. Ólst hún upp hjá þeim við
mikið ástríki og guðstrú.
Foreldrar mínir voru einnig með
búskap í Einarslóni svo að ég átti
því láni að fagna að alast upp á
næsta bæ.
Á heimili ömmu og afa ríkti
ávallt friður og gleði og við börnin
undum vel við sögur og ljóð sem
afi okkar lét okkur í té í ríkum
mæli. Þar sem ég var nokkru yngri
en Fríða, þá var hún fyrirmyndin
mín sem ég leit upp til, enda var
það svo að við vorum meira en
frænkur og nöfnur, við urðum líka
vinkonur er fram liðu stundir. Til
hennar var alltaf gott að leita og
alltaf sama tryggðin og hjálpfýsin
sem hún veitti mér og minni ijöl-
skyldu.
Ung að árum hóf hún sambúð
með eftirlifandi eiginmanni sínum,
Sigurði Guðmundssyni frá Görðum
í Beruvík. Þau hófu búskap í Beru-
vík, síðan á Saxhóli. Þangað var
gott að koma, enda þau hjónin
samvalin og ávallt höfðu þau hús
sitt opið fyrir alla vini og vensla-
menn. Þangað tóku þau afa og
ömmu til sín og þar leið þeim vel.
Fljótlega eftir það tóku við erfið-
leikar hjá þeim. Heilsan bilaði hjá
Sigurði og hann varð að fara á
sjúkrahús, að Vífilsstöðum. Réð
Fædd 21. ágúst 1898
Dáin 21. febrúar 1994
Á Seyðisfirði er hús sem heitir
Garður. í því voru tvær stórar íbúð-
ir og í þeim bjuggu tvær fjölskyld-
ur, símritar hjá Pósti og síma. Svo
er það að mig minnir um vor að
ný fjölskylda kemur í Garð og flyt-
ur á efri hæðina. Vilborg Ásmunds-
dóttir sem núna er dáin, 95 ára,
var konan sem var komin til að búa
í þessu húsi ásamt Kára Forberg
símritara og Garðari, syni hans.
Ágústa, móðir Garðars, var þá dáin
og Vilborg var komin til að annast
heimilið fyrir þá feðga.
Ekki veit ég almennilega hvernig
mér tókst að kynnast henni. Hún
var afskaplega hlédræg kona, en
þannig fór að hjá Vilborgu var ég
löngum. Hún hafði verið á hús-
mæðraskólanum á Blönduósi og
þreyttist ég aldrei á að heyra hana
segja frá þeim árum. Hún hafði
mikla kímnigáfu og sagði vel frá.
Hún var vel lesin og vissi margt,
bæði um lönd og þjóðir, einnig var
hún mjög pólitísk. Kári og Garðar
voru heppnir þegar Vilborg kom til
þeirra, hún hafði allt til að bera til
að annast þá sem best. Á sumrin
fór hún að Víðum í Þingeyjarsýslu,
Fríða sig þá í vinnu þar til að
geta verið sem næst honum og til
þess að geta stutt hann í veikind-
um hans. En með tímanum og
með guðs hjálp tókst honum að
komast yfir þetta erfiða tímabil.
Bjuggu þau þá sér heimili á ný
og þá á Laugarnesinu í Reykjavík.
Þar blasti jökullinn okkar fagri við
sjónum úr vesturátt. Henni þótti
eins og mér svo undurvænt um
hann og hafði oft á orði vísu þá
sem afi okkar hafði ort um jökul-
inn:
Snæfellsskalli ystur er
ýtar mega líta.
Heiðurs fjallið hefir sér
húfu mjalla hvíta.
Það var þeim mikil jjleði og
hamingja þegar dóttirin Olöf Guð-
munda fæddist árið 1947. Þá vor-
um við hjónin búsett á Akranesi
og þá voru margar ferðir farnar
á milli Akraness og Reykjavíkur,
og alltaf var farið beint til Fríðu
og Sigga. Fríða starfaði í mörg ár
í versluninni Gimli á Laugavegi,
en hin síðari ár vann hún mikið
starf með eldri borgurum í Reykja-
vík. Hún gekk af einhug að því
eins og öllu öðru sem hún gjörði.
Ég get aldrei fullþakkað allt það
sem hún gerði fyrir mig og okkur
hjónin. Sérstakar þakkir fyrir allt
það sem hún og þau hjónin gerðu
fyrir son okkar sem þurfti oft til
lækninga í Reykjavík. Einnig eftir
að hann varð fullorðinn og stund-
aði nám í Reykjavík. Þá átti hann
sitt annað heimili hjá þeim, og
alltaf var honum jafn vel tekið.
Fríða var trúuð kona, enda hlaut
hún það uppeldi, þar sem guðsótti
og góðir siðir voru í fyrirrúmi á
allan hátt. Hún kveið ekki um-
skiptunum og treysti á það að á
móti henni yrði tekið. Hún gekk
frá öllum sínum málum áður en
hún kvaddi þessa jarðvist. Þannig
var hún Fríða, hún gjörði ekkert
hálfkák, heldur allt með sóma.
Ég veit að henni verða launuð
öll góðverk hér á jörðu og ég vil
enn og aftur þakka henni alla vin-
áttu og tryggð í gegnum árin.
Megi hún vera guði falin um eilífð.
Upp til himins liggur leið
lífsins eftir þetta skeið.
Þar sem dýrðar ljósin ljóma
og lofgjörð tungu guði róma
og öll er horfin angurs neyð.
þá skrifuðumst við á, en á haustin
kom hún aftur. Svo var það einn
dag að hún saumaði sér bláan síðan
fallegan kjól og svo giftu þau sig,
Vilborg og Kári.
Það eru forréttindi að hafa
kynnst þeim. Þau tóku mig með
upp í Botna að Botnatjörninni, út
á Vestdal og inn í land að fossunum
í Fjarðará.
Kári og Vilborg sóttu um
stöðvarstjórastöðu á Selfossi. Á
þeim tíma var Selfoss sveitaþorp
með handvirka símaafgreiðslu,
svona 200 númer að meðtöldum
sveitalínum. Þá var allt fullt af smá
stöðvum ein í hveijum hreppi. Eins
og áður kom þekking Vilborgar að
góðu gagni. Það var sama hvort
það voru nýlendur annarra þjóða
eða hreppar í nágrenni Selfoss, allt
vissi hún. Þau hjón nutu líka verð-
skuldaðrar virðingar, enda vöktu
þau yfir velferð fólksins í eiginlegri
og óeiginlegri merkingu, því sím-
stöðin var aldrei mannlaus.
Sú sem þetta skrifar kom síma-
stúlka til þeirra í ágúst ’55. Það
er margs að minnast og engin okk-
ar sem unnum á stöðinni gleymum
því eftir að föstum næturvöktum
var komið á, þegar Vilborg kom
með bakka fullan af kökum og
Þar er yndi, þar er friður
þar er lífsins fagurt skjól.
Þar er engin þraut né kliður
þar skín Drottins náðar sól.
(Jón Ólafsson, Einarslóni.)
Lína.
í dag er til grafar borin ástkær
frænka mín, Friðbjörg Ólafsdóttir.
Heilsu hennar hafði farið hrakandi
um skeið og vissi hún að hveiju
stefndi, en hún tók því með fallega
brosinu sínu og sagði: „Einu sinni
verða allir menn að deyja.“ Fríða
frænka kom til mín til Florida með
mann sinn, dóttur og dótturdóttur
og vissi að tíminn var naumur og
að þetta væri herinar síðasta ferð.
Élsku Fríða mín, það var mér
sönn ánægja og gleði að þú skyld-
ir koma til mín. Við áttum góðar
stundir saman. Söknuðurinn nístir
hjarta mitt en það er þó stór hugg-
un að vita að þú munt bíða með
bros á vör og útbreiddan faðm
þegar minn tími kemur.
Megi góður Guð styrkja ykkur
Siggi minn og Lóló og fjölskyldu.
Hafðu þökk fyrir allt, elsku
frænka.
Heiða Kristjáns,
Orlando, Flórída.
í dag þegar við kveðjum Frið-
björgu Ólafsdóttur viljum við
systkinin minnast með þakklæti
alls þess sem hún gerði fyrir okk-
ur þegar við sem börn vorum gest-
komandi á heimili þeirra hjóna,
en þá áttum við heima fyrir vest-
an. Áfram nutum við hennar eftir
að við vorum flutt suður og orðin
fullorðin. Þar áttum við ætíð skjól
og nutum þar velvilja og vinsemd-
ar sem við munum aldrei gleyma.
Fríða var glæsileg kona og hafði
til að bera höfðinglegt yfirbragð
og reisn. Hún lét aldrei deigan
síga þótt oft væri erfitt hjá þeim
vegna langvarandi veikinda Sigga
í baráttu hans við berklaveikina.
Þessari reisn hélt hún allt þar til
yfir lauk. Fríða var létt í lund í
góðra vina hópi og hafði gaman
af tónlist og söng. Þannig viljum
við minnast þessarar góðu konu.
Elsku Siggi, Lóló og fjölskylda,
guð gefí ykkur styrk í sorginni,
því missir ykkar er mikill.
Brynjólfur og Erna.
Kveðja til ömmu
í dag verður amma okkar, Frið-
björg Ölafsdóttir, til moldar borin.
Hún var dóttir Guðrúnar Jónsdótt-
ur frá Einarslóni á Snæfellsnesi
og Ólafs Jóhannessonar. Missti
súkkuíaði um jól og áramót handa
þeirri sem var á vakt.
Eftir að Kári og Vilborg hættu
á Selfossi fluttust þau til Reykjavík-
ur. Þau komu stundum með Billu
og Emil sem líka áttu heima í Garði,
þá fórum við í skemmtilegar smá-
ferðir og húmorinn brást ekki hjá
Kára, Vilborgu, Billu og Emil. Þau
voru öll sérstök. Nú eru þau öll
dáin og einhvernveginn fannst
manni að Vilborg yrði þeirra síð-
ust. Ég nýt þess að hafa þekkt þau
eins og annað gott fólk.
Ásta Benjamínsdóttir.
hún ung móður sína úr berklum
og fluttist þá til afa og ömmu
sinnar að Einarslóni, en þau voru
Jón Ólafsson og Ásgerður Vigfús-
dóttir og ólu þau hana upp. Það
má því segja að hún hafí strax
kynnst því hvernig afi og amma
eiga að vera við barnabörnin sín,
a.m.k. töldum við hana vera bestu
ömmu í heimi.
Amma giftist Sigurði Guð-
mundssyni frá Görðum í Beruvík
og eignuðust þau eina telpu, móð-
ur okkar, Ólöfu Sigurðardóttur.
Amma á Lynghaga eins og við
kölluðum hana var okkur alla tíð
mjög náin, enda má segja að við
bræðurnir höfum alist upp hjá
henni. Amma passaði okkur allt
til sjö ára aldurs á hveijum degi
og við gátum ekki hugsað okkur
helgi án þess að fá að fara til
hennar og afa, allt til 12 ára ald-
urs. Þá var komið að litlu systur
okkar að fá að vera hjá þeim hjón-
um um helgar.
Amma og afí fluttust síðan í
Garðabæinn fyrir nokkrum árum
og má segja að við systkinin höfum
heimsótt þau á svo til hveijum
degi síðan og átt með þeim
skemmtilegar stundir.
Á síðustu árum höfum við
systkinin síðan farið með þeim _
ömmu og afa til útlanda og átt
frábæra tíma með þeim, í þessum
ferðum vissi maður varla hvor
voru unglingamir, við eða þau,
enda var amma alltaf ákaflega
hress og skemmtileg og kunni svo
sannarlega að njóta lífsins með
dansi og söng.
Það kom okkur verulega á óvart
að amma skyldi síðan veikjast í
vetur og vera síðan farin frá okk-
ur núna, enda hafði hún sjaldan
verið hressari en undanfarin ár.
Hún fór til vinnu þrisvar sinnum
í viku og var alveg ómöguleg er
hún komst ekki á hveijum degi í
einhvern gleðskap með eldri borg-
urum.
En lífið er óútreiknanlegt. Við
viljum þakka ömmu fyrir alla þá
góðu tíma sem við höfum átt með
henni og það eru allar þær stund-
ir sem við höfum verið með henni.
Við vitum að henni líður vel hjá
Guði, enda ákaflega trúuð kona
hún amma, og að hún mun fylgj-
ast með okkur allt þar til við kom-
um til hennar.
Amma mín, við viljum kveðja
þig með orðum afa þíns:
Hvíl þú rótt, ó kæra vina mín,
Kristur hefur leitt þig heim til sín
frá sorpm, kvíða, sjúkdóms þungri pín,
þar sól guðs náðar eilíflega skín.
Ég lofa guð, sem lífið okkur gaf,
mér lýsir trúin yfir dauðans haf.
Ég sé þig lifa sæla englum hjá,
og sigurbrosið ljóma um þína þrá.
(Jón Ólafsson.)
Siggi, Einar Gunnar,
Margrét Björg.
+
Eiginmaður minn, faðir okkar, sonur, bróðir, fóstursonur
og tengdasoriur,
SIGURJÓN ÞÓRISSON,
Sundlaugavegi 10,
Reykjavík,
lést af slysförum þann 6. apríl sl.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju þann 14. apríl nk. kl. 13.30.
Herdís Brynjarsdóttir,
Svava Lára Sigurjónsdóttir, Ingunn Brynja Sigurjónsdóttir,
Þórir Sigurðsson, Ingibjörg Þóroddsdóttir,
Sigurður Þórisson, Guðbjörg Þórisdóttir, t
Rannveig Þórisdóttir, Þórdís Þórisdóttir,
Börkur Guðjónsson, Gná Guðjónsdóttir, Brjánn Guðjónsson,
Guðjón Böðvar Jónsson,
Brynjar Eyjólfsson og Ríkey Guðmundsdóttir.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
ANTONÍUS ÓLAFSSON
frá Berunesi,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli þann
4. apríl sl.
Jarðsett verðurfrá Beruneskirkju mánu-
daginn 11. apríl kl. 11.00.
Hanna Antoniusdóttir, Sigurbjörn Guðmundsson,
Stefanía Antoníusdóttir,
Anna Antoníusdóttir, Ólafur Eggertsson,
Óskar Antoníusson,
Svava Júliusdóttir, Gunnar Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Þökkum af alúð auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát og útför móður
okkar, stjúpmóður, tengdamóður,
ömmu og langömmu,
SIGRÚNAR J. EINARSDÓTTUR
frá Dynjanda,
Eskihlíð 29,
Reykjavik,
Guðbjört Einarsdóttir, Jón Ómar Sigfússon,
Jónína Þóra Einarsdóttir, Ægir Ólason,
Ingi Dóri Einarsson, Sigurlaug Gísladóttir,
Ragnheiður Einarsdóttir, Kristinn Einarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
*
Vilborg Asmundsdótt-
ir Forberg — Minning