Morgunblaðið - 25.08.1994, Blaðsíða 26

26 FIMMTUDAGUR 25. ÁGÚST 1994
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
.'V
JUDITHM. SVEINSDÓTTIR
+ Judith Matt-
hildur Sveins-
dóttir fæddist á
Blönduósi 13. maí
1924. Hún lést á
Fjórðungssjúkra-
húsinu á AJtureyri
14. ágúst síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru hjón-
in Sveinn Benjam-
ínsson og Lilja
Þuríður Lárus-
dóttir. Þau voru
Húnvetningar að
ætt og bjuggu
n \ lengst af á Blöndu-
ósi. Judith var yngst níu barna
þeirra. Judith fór snemma að
vinna utan heimilis öll algeng
störf til sveita, en árið 1942
flutti hún til Akureyrar. Hún
vann í verksmiðjum Sambands-
ins í nokkur ár, en tók síðan
ýmis verk að sér sem hún vann
heima. Hún vann um skeið á
skrifstofu Iðju, félags verk-
smiðjufólks á Akureyri, og rak
vídeóleigu í nokkur ár. Hún
starfaði I Kvenfélaginu Bald-
ursbrá og var formaður þess í
nokkur ár. Hún var í bygging-
arnefnd Glerárkirkju, vann
mikið að safnaðarmálum og
söng í kirkjukór Lög-
mannshlíðar. Hún var
um skeið formaður
Kvenfélagasambands
Akureyrar, starfaði i
Orlofsnefnd hús-
mæðra og var for-
maður nefndarinnar
um árabil, sá um sum-
arhús á Illugastöðum
og í Aðaldal. Judith
giftist Bergsteini
Garðarssyni, f. 14.
ágúst 1925, sjómanni,
í Glerárþorpi haustið
1952 og bjuggu þau
alltaf í Glerárhverfi á
Akureyri. Börn Judithar og
Bergsteins eru: Sigurveig Sum-
arrós, f. 19. desember 1953,
gift Gunnari Björgvinssyni og
eiga þau fjögur börn, og Jónas,
f. 10 febrúar 1957. Hann á tvö
börn. Sigurveig og Jónas eru
búsett á Akureyri. Judith eign-
aðist dóttur, Barböru Armanns-
dóttur, f. 27. janúar 1945, og á
hún þrjú börn. Sambýlismaður
hennar er Sigfús Skúlason. Þau
eru búsett í Reykjavík. Barna-
börn Judithar eru níu og
langömmubörn tvö. Útför Jud-
ithar fór fram frá Glerárkirkju
23. ágúst.
DAUÐINN kveður oft snögglega
dyra hjá okkur mannanna bömum.
Við kveðjumst sjaldnast að kvöldi
með það í huga að þessi kveðju-
stund geti verið hin síðasta og
morgunsólin verði ekki í sjónmáli
okkar allra þegar næsti dagur rís.
Þó dauðinn sé ætíð nálægur og
vitundin um það, að eitt sinn skal
hver deyja, erum við sjaldnast við-
búin snöggu fráfalli vina eða ætt-
menna.
Þegar slíkir atburðir gerast eru
góðar minningar um hinn látna oft
sú huggun sem við höllum okkur að.
Við andlát Judithar Sveinsdóttur,
sem bar mjög brátt að, er auðvelt
að leita huggunar í minningunum.
Þar birtast minningar um góða
konu, sem gott var að eiga að vini.
Það var auðvelt að leita til hennar
því hjálpsemi var henni í blóð borin
og greiðvikni var henni eðlileg og
sjálfsögð. Hún leysti þau vandamál
sem til hennar bárast af ákveðni
en mikill hógværð. Enda var oft til
hennar leitað. Hún starfaði af mikl-
um dugnaði að ýmsum félags- og
líknarmálum og naut þar mikils
trausts. Mörg hennar störftengdust
Kvenfélaginu Baldursbrá og kirkju-
málum í Glerárhverfi og vann hún
að þeim málum af lífi og sál. Þó
voru þau enn fleiri hin ýmsu störf
sem aldrei verða skráð á spjöld sög-
unnar, sem unnin voru innan og
utan veggja heimilisins til aðstoðar
þeim sem þurftu á hjálp að halda.
Að leiðarlokum viljum við þakka
þá hamingju að hafa fengið að lifa
og starfa með Judith um langt ára-
bil, kynnast fómfýsi hennar og
dugnaði, mikill einingu og einlægni
í hjónabandi hennar og Bergsteins
og upplifa ánægjuleg samskipti við
fjölskyldu hennar og vini.
Eftirlifandi eiginmanni, börnum
þeirra og öðrum ástvinum sendum
við einlægar samúðarkveðjur. Megi
minningin um góða eiginkonu, móð-
ur, ömmu og langömmu vera hugg-
un og líkn á erfiðri stundu.
Laufey og Sigurður.
Judith Sveinsdóttir var ekki há í
loftinu. Hún talaði ekki hátt og fór
ekki hratt yfir. En hún fór með
festu og öryggi Éuallri sinni lífsleið.
Ef hún tók að sér verkefni, vann
hún að þeim á sinn hljóðláta hátt
og það var sem ekkert stöðvaði
framgang þeirra mála, sem hún
vann að.
Á Akureyri þekkja allir Þorpið
eða Glerárhverfí eins og vísir menn
vilja nefna það í dag. Trúi ég að
það sé fyrst og síðast til þess að
spyrna gegn því að allir íbúar þess
séu nefndir þorparar. En Þorpið á
sinn kjarna þeirra, sem við nefnum
gjarnan innfædda þorpara og Jud-
ith var ein þeirra. Hún tilheyrði
þeim kjarna, sem þar lifði og starf-
aði og hvergi annars staðar vildi
hún fremur búa. Þannig vora nöfn
hennar og eiginmanns hennar,
Bergsteins Garðarssonar, samofin
þessum kjarna. Ætíð voru þau
nefnd Júdda og Beggi og óvíst, að
allir hafi vitað hvað þau hétu fullum
nöfnum.
Það eru orðin mörg ár síðan ég
fyrst kynntist Begga og fékk að
stökkva um borð hjá honum og
fara á sjóinn. Þar fór sannarlega
hæglátur og traustur maður, sem
í engu vildi láta á sér bera. Og
persóna þessa vinar gerði mig ofur-
lítið forvitinn um fjölskyldu hans.
Hver var þessi Júdda, sem gjarna
var nefnd um leið og nafnið hans
var nefnt? Hún var konan, sem all-
ir í Þorpinu þekktu. Hún var konan
í Kvenfélaginu Baldursbrá. Hún var
konan í Kirkjukór Lögmannshlíðar-
sóknar. Hún var konan sem var í
sóknarnefnd Lögmannshlíðarsókn-
ar. Það mætti margt fleira nefna
því Júdda lagði mörgum málefnum
lið.,
Ég hafði ekki hugleitt, þegar ég
kom fyrst á heimili Júddu og Begga,
að síðar ættum við eftir að starfa
náið saman. En þannig er lífið að
við vitum aldrei hvert næsta skref
okkar verður. Og það var gott að
koma til starfa í Lögmannshlíðar-
sókn og finna vináttu og tryggð
fólksins. Júdda átti þar sinn þátt.
Aldrei stóð á liðveislu hennar og
gamla kjarnans, sem hún tilheyrði.
Þar var í raun beðið eftir kalli til
þess að mega leggja lið því háleita
verkefni, að reisa kirkju í Þorpinu.
í þessu verkefni var Júdda vakin
og sofin. Hún átti einlæga og sterka
ósk í hjarta sínu, að vegleg kirkja
mætti rísa Guði til dýrðar. Og þessi
ósk hennar var ekki um kirkjuhúsið
eitt, því hún vildi lifandi kirkju, þar
sem sóknarbörnin fyndu sig heima.
Oftar en ekki talaði hún um að
kirkjan þyrfti að vera skemmtileg.
Með sindrandi augum og sínum
glettna svip kvaðst hún viss um að
guði þætti það mun betra ef söfnuð-
urinn brosti og liði vel í kirkjunni.
Og hún gerði sitt til að svo mætti
verða.
Hún var starfsöm og dugleg í
því starfi sem snýr að innra starfi
safnaðarins. Þar átti hún margar
góðar hugmyndir og gott var að
ganga í smiðju til hennar. Ekki má
heldur gleyma, þegar hún og kon-
urnar í sóknarnefndinni og kvenfé-
laginu komu færandi hendi til allra
þeirra, sem i sjálfboðavinnu unnu
að byggingu Glerárkirkju. Sá þáttur
starfsins verður aldrei fullþakkað-
ur. Allir fundu þá hlýju og vináttu,
sem að baki bjó.
Lítið atvik kann í mörgu að segja
frá persónu hennar Júddu. Þannig
minnist ég þess frá fyrstu áram
mínum í Þorpinu, þegar hún var
að hringja til mín, að hún kynnti
sig sem Judith og hún spurði eftir
séra Pálma. Sjálfum fannst mér
þetta ofurlítið einkennilegt, að eftir
að ég væri orðinn prestur, hætti
hún að heita Júdda. En áður en ég
sjálfur hafði nokkuð rætt þetta,
hafði hún kvatt dyra hjá mér og
kvaðst þurfa að ræða við mig.
Erindið var að spyrja mig hvort
hún mætti ekki áfram segja Pálmi
og ég vildi ekki áfram segja Júdda.
Þannig var hún hreinskiptin í okkar
samskiptum og ég mat þetta og
allt hið góða, sem ég fékk að njóta
í fari hennar.
En nú hefur kallið hljómað og
henni verið falinn nýr starfí í eilífð
Guðs. Allt gerðist þetta snöggt og
ófyrirséð. Og við sitjum eftir með
sorg í huga, en um leið svo rík af
björtum minningum hugans. Enda
þótt Glerárkirkja og Þorpið horfi
nú á eftir traustum merkisbera
þeirra málefna, sem eru kirkjunni
til heilla, er missirinn mestur kærri
fjölskyldu hennar. Þannig voru þau
Júdda og Beggi ekki aðeins hjón,
því þau voru einnig einlægir vinir.
Heimili þeirra hafði alla tíð staðið
opið og þar gjarnan verið mann-
margt af fjölskyldu og vinum og
H€LLUHRRUNI 14, HRFNRRFIRÐI, SÍMI 91-652707
LEGSTEINAR
MOSAIK H.F.
Hamarshöfða 4 — sími 871960
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðborð Megir
síilir ogmjög
g(KÍ þjómistíL
Upplýsingar
ísíma22322
FLUGLEIDIR
HlTGL LDFTLEIIIR
hlýlega tekið á móti öllum. Á þeim
vettvangi naut fjölskyldan kosta og
umhyggju Júddu. Henni tókst að
vera allt í senn, húsmóðir og mikil-
virk félagsmálakona. Hún naut þess
að taka þátt í félagsstarfi og stund-
um undraðist ég þolinmæði hennar
í fundarsetum.
Júdda var sú persóna, sem fór
með hægð og öryggi. Engu að síður
átti hún festu og ákveðni og vann
eftir sannfæringu sinni. Þessir
þættir persónu hennar skópu henni
vináttu og tryggð. Oftar en ekki
vildi hún ieggja lið þeim er minna
máttu sín á einn eða annan hátt.
Stundum var ótrúlegt hvað hún
þekkti vel til og vissi um aðstæður
og sársauka fólks. Oftar en ekki
setti hún sig inn í málefni þessa
fólks og lagði þeim lið á sinn hljóð-
láta og farsæla hátt. Allt sýndi
þetta þá persónu sem innra bjó með
henni. Hlýja hennar og umhyggja
náði ekki aðeins til hennar nánustu
heldur einnig til þeirra er þurftu
liðsinni og stuðning. En aldrei hafði
hún orð á því liðsinni sem hún gaf
og veitti. Það er heldur ekki háttur
kærleikskvenna, að tala um eigin
verk eða gjörðir.
Þannig var Júdda. Kona kærleika
og vináttu og þannig viljum við öll
rnuna hana. Hún átti ráð og orð,
sem höfðu merkingu og tilgang í
anda trúarinnar, sem hún bar í
hjarta sínu.
Kæri Beggi, ég bið þér og fjöl-
skyldu þinni blessunar Guðs. Ykkar
er missirinn mestur og skarðið
stærst. En um leið eruð þið ríkust
þeirra minninga, sem aldrei hverfa.
Þið áttuð með henni dýrmætustu
stundir lífsins og ykkur vildi hún
allt gefa og veita. Þið áttuð hana
og hún átti ykkur. Ég er þakklát-
ur, að hafa fengið að deila þessu
með ykkur.
Minnig kærleikskonunnar verður
mér ætíð ljós og þakklát. Guð blessi
minningu Judithar Sveinsdóttur.
Pálmi Matthíasson.
Hún var alltaf kölluð Júdda og
hún kunni því vel.
Kæra vinkona, það er erfitt að
trúa því að þú sért horfin okkur,
þú sem varst einn máttarstólpinn í
kvenfélaginu. Með þínu hægláta
fasi komst þú alltaf með góð ráð
við öllum hlutum. Júdda mín, efst
í huga mínum er þakklæti fyrir öll
árin sem við höfum unnið saman,
bæði í kirkjukórnum og einnig í
kvenfélaginu. Ég minnist allra
ferðalaganna með kórnum undir
stjóm Askels Jónssonar. Á Aust-
firðina, nokkrar ferðir til Reykjavík-
ur, út í Grímsey, svo eitthvað sé
nefnt, og allar söngskemmtanirnar
í gegnum árin. Alveg sérstaklega
minnist ég söngskemmtunar sem
við héldum í gamla Bjargi, þar sem
við söfnuðum fyrir litla orgelinu,
sem við notuðum við messur í Gler-
árskóla. Það er til enn og stundum
notað við æfingar.
Já, það er margt sem kemur í
hugann þegar ég lít til baka til
starfs okkar í kvenfélaginu. Oft
varst það þú sem hvattir okkur til
að fá einhvern aðila með námskeið,
til dæmis í skermasaum, trémáln-
ingu, útskurði, saum á íslenska
búningnum, svo fátt eitt sé talið.
Frá því við fóram fyrst að starfa
að félagsmálum, var kirkjan þitt
hjartans mál. Það kom eins og af
sjálfu sér að þú varst valin til trún-
aðarstarfa, fyrst í byggingarnefnd,
síðan í sóknarnefnd og síðan sem
safnaðarfulltrúi í nokkur ár. Að öllu
þessu vannst þú af miklum áhuga
og heilindum. Ég gæti talið upp
miklu fleira sem þú komst til leiðar
en ég veit að það verða aðrir til
þess. Ég veit að þú heldur áfram
að vinna að góðum málum á nýja
staðnum sem við öll eigum eftir að
fara á.
Ég kveð þig, Júdda mín, með
ERFIDRYKKJUR
PtRLAN
síini 620200
söknuði og bið góðan Guð að vaka
yfir eiginmanni þínum og börnum.
Katrín Ingvarsdóttir.
Góður granni treður þér aldrei
um tær, en er til staðar þegar þú
þarfnast hans. Þannig var Júdda.
Það fyrsta sem ég þurfti til hennar
að leita var í mars 1963. Við vorum
þá að byggja í Langholtinu. Hún
var flutt inn í sitt hús. Ég var að
koma heim af fæðingardeildinni
með litlu dóttur mína, en Andri var
að vinna úti í húsi. Þá hringdi ég
í Júddu og bað hana að segja Andra
að koma og sækja mig. Það var
auðsótt mál. Og þannig hefur það
alltaf verið, ég hef alltaf getað
hlaupið yfir götuna og leitað til
hennar hvort sem mig vantaði salt
í grautinn eða upplýsingar um
kvenfélagið.
Júdda var mikið ljóssins barn.
Snemma í desember fóru að koma
jólaljós í gluggana hennar. Það var
svo notalegt þegar ég stóð við upp-
þvottinn á kvöldin eftir annasaman
dag að horfa út um eldhúsgluggann
á ljósin í gluggunum hennar. Fyrir
síðustu jól komu ljósin hennar í
seinna lagi. Ég hafði af því þungar
áhyggjur og leit út um gluggann
oft á dag. En ljósin komu, fleiri og
bjartari en oft fyrr.
Það er tómlegt að standa við eld-
húsgluggann núna, horfa yfir göt-
una og vita að hún er ekki lengur
þar. Samt er hún ekki horfin, hún
býr áfram í hugum okkar og Lang-
holt 14 mun alltaf verða húsið henn-
ar Júddu. Við Andri þökkum rúm-
lega 30 ára nágrenni sem aldrei
hefur borið skugga á og vottum
Bergsteini, bömum, tengdabörnum
og barnabörnum samúð okkar.
Júdda mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt.
Guðrún Sigurðardóttir.
Það skiptir engu hvar þú ert,
heldur aðeins hvað þú aðhefst
þar. Það er ekki staðurinn sem
göfgar þig, heldur’þú sem göfg-
ar staðinn. Og það gerir þú ein-
mitt með að vinna það sem er
mest og göfugast.
(Petrarca)
Judith Sveinsdóttir gekk í Kven-
félagið Baldursbrá 7. febrúar 1965.
Sumir era þannig að manni finnst
að þeir hafi alltaf verið til og muni
ætíð verða til staðar. Eins og fjöllin,
eða hafið. Þannig var Judith. Það
er ótrúlegt að hún hafi bara verið
í kvenfélaginu í tæp 30 ár, það var
eins og að hún væri sjálf félagið.
Hún vissi allt um starfsemina frá
upphafi. Á sinn rólega hátt leið-
beindi hún félagskonum hvernig
best væri að vinna að málum. Til
hennar var alltaf hægt að leita.
Ritari félagsins var hún árin 1974-
1977, formaður 1988-1991 og sat
í orlofsnefnd fyrir Baldursbrá frá
1966 til dauðadags. Judith vann öll
sín störf af einstakri umhyggju, en
ég held að ekkert af því sem hún
vann félaginu hafí verið henni eins
kært og störfin í orlofsnefndinni.
Hún var formaður Kvennasam-
bands Akureyrar í átta ár, á miklum
annatímum, og gegndi því starfi
með ágætum.
Judith hafði mikinn áhuga á
málefnum kirkjunnar og söng í
kirkjukór Lögmannshlíðar í mörg
ár. Hún var í fyrstu byggingar-
nefndinni sem skipuð var þegar
bygging Glerárkirkju var enn fjar-
lægur draumur. Hún átti sæti í
sóknarnefnd og mörgum öðrum
trúnaðarstörfum gegndi hún fyrir
söfnuðinn. Það var draumur hennar
að kvenfélagið færi að safna fé til
kaupa á steindum glugga í kirkj-
una. Félagskonur langar til að láta
þann draum hennar rætast. Þess
vegna hefur verið stofnaður minn-
ingarsjóður í nafni hennar. Verður
reynt að efla hann sem mest til að
hægt sé að kaupa sem fyrst glugga
í kirkjuna.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Judith öll hennar óeigingjörnu störf
fyrir okkur og í þágu félagsins.
Bergsteini, börnum, tengdabörnum
og barnabörnum vottum við ein-
læga samúð okkar.
Kvenfélagið Baldursbrá.