Morgunblaðið - 03.06.1995, Blaðsíða 34

34 LAUGARDAGUR 3. JÚNÍ 1995
MORGUNBLAÐIÐ
+ Björn Guðni
Guðjónsson
fyrrum bifreiða-
sljóri og útgerðar-
maður í Garði
fæddist 26. ágúst
1916 að Réttarholti
í Garði, Gullbringu-
sýslu. Hann andað-
ist á sjúkrahúsinu í
Keflavík 23. júní sl.
Foreldrar Björns
voru hjónin Guðjón
Björnsson, renni-
smiður, fæddur 6.
október 1876 á íma-
stöðum í Vöðlavík,
og Guðrún Guðmundsdóttir, f.
6. október 1878 í Réttarholti.
Systkinin í Réttarholti í Garði
voru fimm. Ein lifir: Halldóra
húsmóðir í Hafnarfirði, f. 6.
nóvember 1909. Látin eru Þór-
anna Lilja, húsmóðir í Reykja-
vík, f. 4. júní 1904, d. 17. mars
1970. Guðmundur, bifreiða-
stjóri í Réttarholti í Garði, f.
9. maí 1913, d. 20. október 1981,
og Svanhildur Ólafía, f. 6. febr-
úar 1907, d. 15. júní 1993. Björn
fór ungur að vinna fyrir sér
við ýmis störf, sem vörubif-
reiðastjóri og almenna verka-
mannavinnu, lengst af hjá Njáli
Benediktssyni við fiskverkun.
1968 fór hann í útgerð með
sonum sínum og stundaði hann
sjó með þeim þar til síðustu ár
að hann annaðist veiðarfæri og
annað sem til féll varðandi út-
ÞAÐ ER margs að minnast á þeim
23 árum sem við höfum þekkst síð-
an ég kom fyrst að Sunnuhvoli og
hitti þau hjónin Björn og Guðlaugu.
Margar hafa ferðimar suður í Garð
orðið síðan og alltaf jafn notalegt
gerðina. Hann gift-
ist 20.12. 1941 Guð-
laugu Sveinsdóttur,
f. 8. október 1918.
Byggðu þau sér
hús, Sunnuhvol í
Garði, sem nú er
Garðabraut 19.
Börn þeirra eru
þrjú: 1) Sveinn
Ragnar Björnsson,
f. 14. febrúar 1942,
kvæntur Loftveigu
Kristínu Sigur-
geirsdóttur 19. maí
1961. Börn þeirra
eru Guðlaug Þóra,
f. 20. desember 1962, gift Bald-
vini Sigurðssyni og eiga þau tvo
syni, Svein og Sævar; Sigur-
geir, f. 18. desember 1964, sam-
býliskona hans er Elín Gunn-
arsdóttir og eiga þau eina dótt-
ur, Guðnýju; Björn, f. 6. maí
1972, sambýliskona hans er EI-
ísa Jakobsdóttir; og Rósa, f. 4.
nóvember 1979. 2) Guðrún Erla
Bjömsdóttir, f. 14. febrúar
1947, gift Júlíusi Jónssyni 8.
október 1972. Börn þeirra eru
Guðmunda Harpa, f. 12. febr-
úar 1973, gift Þóri Erlends-
syni, eiga þau eina dóttur, Jó-
hönnu Steinunni; Björn Ágúst,
f. 22. júlí 1974, og Guðjón, f.
6. maí 1982. 3) Ásmundur
Steinn Björnsson, f. 8. maí 1953,
d. 10. september 1992, ógiftur
og barnlaus.
að koma þangað. Bjöm var mjög
iðjusamur og alltaf eitthvað að sýsla
heim við meðan heilsan leyfði og
jafnvel eftir að hún fór að bresta.
Fjöida mörg sumur dvöldu þau
hjónin í sumarhúsi sínu í Húsafelli
MINIMINGAR
og ailtaf var beðið með tilhlökkun
eftir að heimsækja þau þangað.
Stundum vorum við þar í bústað
sem við tókum á leigu til að vera
þar um leið og þau og þessi sum-
arfrí em börnunum okkar og okkur
dýrmæt minning. Þegar flett er upp
í minningabók hugans kemur svo
ótal margt fram og þær minningar
mun ég varðveita í mínum huga.
Elsku Lauga, þinn missir er
mestur og bið ég góðan Guð að
styrkja þig.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Júlíus Jónsson.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesú í þína hönd.
Síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson.)
Hann afi minn er dáinn, þessi
hræðilegi sjúkdómur sem leggst af
afli á fólk hefur haft vinninginn.
Það sem einkenndi afi minn helst
var vinnusemin og hvað hann var
alltaf góður við alla. Ég kom aldrei
svo í Garðinn til þeirra ömmu að
hann væri ekki að vinna eitthvað
við veiðarfæri og annað í skúrnum
hjá sér og núna seinni árin þegar
hann var farinn að eldast þá hnýtti
hann á, meira að segja í síðasta
skiptið sem ég hitti hann þá sat
hann á rúminu sínu við hliðina á
ömmu rúmi og hnýtti á, þá var
hann orðinn svo veikur að hann
ætlaði varla að geta staðið upp.
Afi hafði mikinn áhuga á öllu
BJORN GUÐNI
GUÐJÓNSSON
FRÍÐA JÓHANNA
JÓNSDÓTTIR
+ Fríða Jóhanna
Jónsdóttir
fæddist í Reykjavík
3. júní 1914. Hún
lést í Grindavík 26.
maí sl. Foreldrar
hennar voru Hall-
dóra Jónsdóttir og
Jón Sigurðsson.
Systkini Fríðu voru
sjö og eru öll látin.
Fríða bjó með Jó-
hannesi Guðbjarts-
syni í Vestmanna-
eyjum fram að gosi
og eftir það í
Grindavík. Þau
eignuðust tvö börn, Guðrúnu
Halldóru, f. 5.6. 1948; og Jón
Ólaf, f. 29.10. 1949. Aður átti
Fríða Ebbu Unni Jakobsdóttur,
f. 23.2. 1945. Guðrún Halldóra
er gift Guðmundi Einarssyni,
f. 28.9. 1947. Börn þeirra eru
fjögur og barnabörn-
in þrjú. Jón Ólafur
kvæntist Ingibjörgu
Bergrós Jóhannes-
dóttur, f. 6.12.1953.
Þau eignuðust eitt
barn. Þau sjitu sam-
vistir. Jón Ólafur er
kvæntur Ólöfu
Andrésdóttur, f.
14.12. 1953. Þau
eiga tvö börn.
Barnabarn Jóns og
Ingibjargar er
Benedikt Geir Jó-
hannesson. Ebba
Unnur er gift Jón-
asi Helga Guðjónssyni, f. 28.3.
1943. Þau eiga sjö börn og fimm
barnabörn.
Fríða Jóhanna verður jarð-
sungin frá Grindavíkurkirkju í
dag og hefst athöfnin kl. 11.00.
NÚ ER hún amma mín dáin. Hún
„amma í Grindó" eins og ég var
vanur að kalla hana. Þegar ég lít
til baka og minnist ömmu minnar
þá sé ég fyrir mér þessa litlu og
broshýru konu, en ég man ekki
eftir að hafa séð hana öðruvísi en
með bros á vör, eða þá hlæjandi.
Já, hlæjandi með þennan yndislega
smitandi hlátur. Þó að þessi litla
amma mín hafí máski ekki verið
há í loftinu var hún með þeim mun
stærra hjarta, en betri ömmu er
erfítt að ímynda sér. Hún var mjög
dugleg og lét fátt aftra sér ef hún
ætlaði sér eitthvað, t.a.m. tók hún
bílpróf þegar hún var 65 ára.
Ég man svo vel helgarnar sem
ég gisti hjá ömmu og afa í Grinda-
vík. Alltaf hiakkaði ég til þeirra
stunda, og var orðinn spenntur
mörgum dögum áður en helgarnar
loks runnu upp. Það var búið um
mig í svefnsófanum í stofunni og
alltaf voru konfektmolar í skál á
stofuborðinu sem var fyrir framan
svefnsófann. Afi sat með pípuna í
munninum í stólnum sínum og
amma að elda lambalæri inni í eld-
húsi, en oftast var lambalæri og
brúnaðar kartöflur í matinn. Ég
man svo vel þessa lykt, þessa
ömmu og afa lykt. Já, það var
alltaf gott að koma til ömmu og
afa. Ég man einnig mörgum árum
seinna hvað ég var stoltur þegar
ég sagði henni að ég hefði eignast
son, og hvað hún ljómaði öll í skírn-
arveislu sonar míns. Þeirri stund
gleymi ég aldrei.
Ég veit að þér og afa Iíður vel,
þar sem þið sitjið saman núna og
njótið góðra endurfunda. Elsku
amma mín, ég sakna þín.
Ég vil minnast ömmu minnar og
afa míns með eftirfarandi ljóði:
Ég lít í anda liðna tíð,
er leynt i hjarta geymi.
Sú Ijúfa minning létt og hljótt
hún læðist til mín dag og nótt,
svo aldrei, aldrei gleymi
svo aldrei, aldrei gleymi.
(Halla Eyjólfsdóttir)
Þinn sonarsonur,
Jóhannes.
Ertu horfin? Ertu dáin?
Er nú lokuð glaða bráin?
Angurs horfi ég út í bláinn,
autt er rúm og stofan þín,
elskulega mamma min.
Gesturinn með grimma ljáinn
glðggt hefur unnið verkin sín.
Ég hef þinni leiðsögn lotið,
líka þinnar ástar notið,
finn, hvað allt er beiskt og brotið,
burt er víkur aðstoð þín
elsku góða mamma mín. -
Allt sem gott ég hefi hlotið,
hefir eflt við ráðin þín.
Þó skal ekki víla og vola,
veröíd þótt oss bijóti í mola.
Starfa, hjálpa, þjóna, þola,
það var alltaf hugsun þín,
elsku góða mamma mín. -
Og úr rústum kaldra kola
Kveiktirðu skærust blysin þín.
Flýg ég heim úr fjarlægðinni,
fylgi þér í hinsta sinni,
krýp með þökk að kistu þinni,
kyssi í anda sporin þín,
elsku góða mamma mín. -
Okkur seinna í eilífðinni
eilíft Ijós frá guði skín.
(Ámi Helgason).
Með þessu ljóði, elsku mamma,
tengdamamma, amma og lang-
amma, viljum við kveðja þig, og biðja
þér guðs blessunar á nýrri vegferð.
Jón Ólafur, Ólöf og dætur, Ingi-
björg Bergrós og fjölskylda.
sem viðkom sjómennsku og eftir
að ég fór að búa með manninum
mínum þá var yfirleitt alltaf það
fyrsta sem hann spurði um hvort
þeir væru að físka og hvað mikið
og svoleiðis. Hann var líka alltaf
mjög áhugasamur um Jóhönnu
Steinunni, litlu dóttur mína og vildi
helst allt fyrir hana gera og ég
mun sjá til þess að þegar hún verð-
ur eldri og fer að hafa meira vit,
þá fær hún að vita hvað hann var
góður við okkur.
Afí stóð eins og klettur við hlið-
ina á ömmu í veikindum hennar og
má segja það að hann hafí ekki
haft tíma fyrir sín veikindi því að
hann sá um hana alveg fram undir
það síðasta.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku afí minn. Það verður mjög
tómlegt að koma í Garðinn og hitta
þig ekki þar. Mér hefur alltaf fund-
ist þú vera bestur af öllum og ég
man hvað oft ég hef komið til ykk-
ar ömmu og hlegið svo til stans-
laust allan tímann því að þú gast
alltaf komið með sniðugar athuga-
semdir um allt sem sagt var. Þú
munt alltaf eiga frátekið pláss í
huga mínum og ég trúi því og vona
að þér líði vel þar sem þú ert núna,
takk fyrir allt og allt. Hvíl í friði
elsku besti afí minn.
Harpa.
VIÐAR
LOFTSSON
+ Viðar Loftsson
fæddist á Akur-
eyri 5. júní 1942.
Hann lést 13. _ maí
síðastliðinn. Utför
Viðars fór fram í
kyrrþey.
VIÐ gömlu mennimir
erum sífellt minntir á
það, að óðum gengur á
þann akurlendisblett
sem okkur er ætlað að
yrkja og ævin líður.
Þó er þetta aldrei
átakanlegra en þegar
okkur yngri menn
hverfa og það eins og
í þetta sinn, án þess byrjast hafi hið
raunverulega ævistarf sem við von-
uðumst eftir. Viðar Loftsson var einn
sá drengur sem hóf æviverk sitt sem
vinsæll hljómsveitarmaður og rak
með öðmm hljómsveit í Borgarfirði
og reyndar um allt Vesturland á ár-
unum frá um sextíu og fram um sjö-
tíu.
Kynni mín og vinátta við foreldra
hans á þessum tíma leiddi til vináttu
okkar sem stóð um nokkurt skeið.
Við unnum töluvert saman og þá
á vegum Lofts föður hans og það
var ávallt gaman að umgangast Við-
ar þó hann væri miklu yngri en ég,
hann byijaði með okkur sem drengur
og þá var hann mikið með mér sem
ók þá bfi Lofts við framkvæmdir
hans.
Þetta var stórmerkilegur vörubíll
sem hét Magirus Deutz og Loftur
hafði flutt inn notaðan frá Þýska-
landi. Ekki var nú hægt að segja að
vel færi um okkur í honum, hann
var nauthastur og hávaðasamur með
tvígengis dieselvél loftkældri, svo var
hann með föstum palli en ekki sturt-
um, en samt keyrðum við á honum
bæði möl og allt annað byggingar-
efni, við sóttum sement á Akranes
og við fórum skemmtiferð á Keflavík-
urflugvöll að sækja steypujám og sú
ferð tók okkur tvo daga.
Seinna tók Viðar svo við og keyrði
þennan bíl árum saman.
Og enn seinna vann hann nokkum
tíma með mér í rafvirkjun og Viðar
var handlaginn og vann líka við
smíðar hjá ýmsum.
Okkar skemmtilegustu tímar sam-
an vom þó veiðiferðimar, en þær
fórum við nokkrar. Við vorum saman
nokkrir til skiptis, Stefán Pétursson,
Jónas Þórólfsson og svo Viðar. Oft
var farið á Múlana eða í Langavatn
og ferðin var yfirleitt farin á föstu-
dagskvöldi og stóð til sunnudags.
En svo fórum við Viðar saman reisu
upp í Reyðarvatn og lágum þar úti
um haustnótt. Við fómm nokkrar
ferðir upp í Vikravatn, það var
minnst þriggja tíma ganga og þar
var alltaf legið úti nótt. Einnig fórum
við síðla sumars upp á Arnarvatns-
heiði og þá fékk Viðar leyfi hjá Kal-
manstungumönnum. Þeir áttu land
að Sesseljuvík í Amarvatni og þá var
ekki enn farið að leigja veiði í vötnun-
um sem seinna varð. Þessa reisu
fómm við á rússajeppanum mínum
og sváfum í honum tvær nætur, það
hefur því sennilega verið sumarið
’67. í þeirri ferð lentum við bæði í
mink og silungi auk veiðiþjófa að
sunnan.
Þessar veiðiferðir
vom annars nokkuð
merkileg lífsreynsla
svona eftirá. Oft lent-
um við í kuldum og
vonskuveðmm enda
held ég við höfum aldr-
ei spáð í fyrirfram
hvemig veður yrði en
vorum oftast vel útbún-
ir. Svo gátum við líka
fengið dásamlega góð
veður og þar eru minn-
isstæðastar næturnar,
þegar lognið var svo
algert að ekki bærðist
strá og þögnin þegar
kliður fuglanna datt
niður auk annars og þó maður væri
Iangt frá allri byggð gat komið fyr-
ir að bæmst hljóð frá bæjum og
umferð í fjarska.
Nú em þessir veiðifélagar allir
farnir á undan í aðrar reisur.
Viðar var mikill kvennaljómi og
þegar hann var í músíkinni held ég
að flestir hafi haldið hann mikinn
harkara í stelpum.
Hann giftist ungri stúlku í Borg-
amesi og þau þjuggu saman nokkur
ár og eignuðust tvö böm, en svo
skildu þau og ekki fór milli mála að
Viðari var kennt um að svo fór og
hann ekki talinn þeim kostum búinn
að geta staðið fyrir fjölskyldu. Slíkir
skilnaðir eru algengari nú til dags
en var í gamla Borgarnesi enda mik-
ið fordæmt þá. Verið getur svo að
fleiri ástæður hafi valdið.
Hann fluttist svo burt úr landi og
átti lengi heima einhversstaðar í út-
löndum og ég held að fáir, ef nokkr-
ir, hér heima hafi vitað hvar.
Ég fékk einusinni frá honum kort
sem skrifað var á gamlárskvöld, en
ekki var nokkur leið að lesa í heimil-
isfang og helst held ég að við höfum
fundið út að staðurinn væri í Finn-
landi.
Eftir að Loftur faðir hans dó 1982
kom Viðar svo alkominn heim og tók
við húsi suður í Höfnum, byggði þar
reyndar annað nýtt og flestir vonuðu
að hann væri nú sloppinn úr krögg-
um. Þá kom hann eitt sinn til fundar
við mig og við ræddum saman kvöld-
stund og þá held ég að báðum hafi
orðið ljóst að leiðir voru endanlega
sundur slitnar, enda aldur og aðrar
ástæður gert að verkum, svo og fjöl-
skyldumál, að líf það sem við áttum
í Borgarfirði á árum áður, yrði ekki
endurtekið hvort eð var.
Samt held ég að báðir hafi þó
vonað að við gætum seinna talað
saman frekar og þó ég væri ekki
sérstaklega að yfirheyra hann, höfð-
um við á orði, að hann gæti seinna
sagt mér eitthvað sem á dagana
hafði drifíð þennan tíma sem hann
hvarf héðan í ævintýraleit til annarra
landa.
Nú er þó endanlega fyrir það girt
og ég óska honum velfarnaðar á enn
nýjum leiðum. Viðar Loftsson hefði
orðið fimmtíu og þriggja ára nú á
annan í hvítasunnu ef hann hefði lif-
að.
Við Hulda sendum bömum hans
Þórdísi og Lofti, móður hans og
systkinum, okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Helgi Ornisson.