Morgunblaðið - 17.11.1995, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
FÖSTUDAGUR 17. NÓVEMBER 1995 43
slóð okkar til baka ofan í Mjóafjörð.
Seinna fórum við svo aftur og
völdum okkur leið inn á hálendið
af Eyrarfjalli eða svonefndri Hesta-
kleif. Var það miklu auðveldara.
Hafþór kenndi einungis einn vetur
á ísafirði en við héldum ávallt-góðu
sambandi eftir það. Eitt sinn átti
hann vetrarmynd af gamla sælu-
húsinu á Steingrímsfjarðarheiði í
klakaböndum í jólablaði Skutuls,
málgagns jafnaðarmanna á Vest-
fjörðum, sem ég hef ritstýrt um
margra ára skeið. Sú mynd var
tekin þegar hann ók yfir heiðina á
hjarni snemma á árinu 1987.
Það er ekki hægt að segja að
nein lognmolla hafi verið í kringum
Hafþór þar sem hann fór. Hann'var
afskaplega stór og myndarlegur
maður og lá mjög hátt rómur og
var eftir honum tekið. Hann var
mjög glaðsinna og lifði viðburðaríku
lífi og var sjálfum sér verstur að
margra áliti. Hann var ævintýra-
maður af lífi og sál og naut þess
að vera til. Síðast hittumst við á
Skíðaviku á ísafirði í vor.
Hafþór minn, far í friði. Ég veit
að þú hefur fundið góð heimkynni
í eilífðinni þar sem endalausar snjó-
breiður freista þín að glíma við á
jeppanum þínum. Ég vona að ég
fái að vera með í þeim ferðum þeg-
ar við hittumst aftur. Aldraðri móð-
ur þinni og.börnum votta ég samúð
mína.
Gísli Hjartarson
ritsijóri, ísafirði.
í dag eru níu ár síðan ég kynnt-
ist Hafþóri Ferdinandssyni en hann
hafði þá ráðið sig til kennslu við
Grunnskólann á ísafirði. Varð okk-
ur strax vel til vina því við höfðum
sömu áhugamál, þ.e.a.s. bíla, úti-
veru og íjallaferðir.
Strax þennan vetur fórum við
að skipuleggja ferðir og var ferð á
Drangajökul okkar fyrsta verkefni.
Ætlunin var að fara á jeppa þvert
yfir jökulinn en það hafði aldrei
verið reynt áður. Það var mikið
kappsmál hjá Hafþóri að gera eitt-
hvað, eða fara eitthvert, sem aldrei
hafði verið farið eða gert áður.
Einnig minnist ég ferða á Galtar-
vita, Glámu, skroppið á Suðureyri
þegar allt var ófært. Ferðir á Lang-
jökul, í Þórsmörk og núna síðast
heilmikla ævintýraferð á Eiríksjök-
ul. í þeirri ferð urðum við fyrir því
óláni að skemma jeppann okkar
þegar hann fauk u.þ.b. 100 m um
hlíðar Eiríksjökuls. Sem betur fer
vorum við hvergi nálægt þegar
þetta gerðist, en samt komumst við
alla leið á toppinn að aflokinni
bráðabirgðaviðgerð í hlíðinni með
hjálp góðra manna.
Hafþór var mikill náttúruunnandi
og af honum lærði ég margt í fjalla-
ferðum og meðal annars hvernig
ætti að aka um viðkvæmt land.
Þess vegna veit ég að honum sárn-
aði að vera ákærður fyrir að hafa
„ekið um hlíðar Eiríksjökuls á
jeppabifreið sinni svo för mynduð-
ust“ eins og stóð í ákærunni. Auð-
vitað voru glerbrot og brak úr bíln-
um út um allt fjall og fórum við
fjórar ferðir síðar um sumarið til
að reyna að hreinsa það upp, en
ásökunum um að för hafi myndast
eftir jeppann vísa ég alfarið til föð-
urhúsanna, því ekið var á snjó þar
sem farið var utan vegar.
Síðustu árin hafði Hafþór starfa
af því að aka með ferðamenn um
hálendi og jökla íslands, bæði á
sumrum og vetrum.
í þrettán ár hafði hann farið í
svokallaða jólaferð til Hveravalla
með vistir og annan jólavarning
fyrir starfsfólk Veðurstofunnar.
Alltaf var sama góða stemmningin
fyrir þær ferðir, mikil eftirvænting,
stutt í jólaskapið og helst átti að
fara einbíla. í þessum ferðum var
Hafþór alitaf í essinu sínu. Sé ég
hann fyrir mér þar sem hann var
að vanda sig, með opinn gluggann,
vinstri höndin lafir út og rýnt á
hjólin hvort þau spóluðu. Og alltaf
skilaði hann af sér jólavarningnum
á réttum tíma þótt stundum færu
nokkrir sólarhringar í það. Út af
þessum ferðum fékk hann viður-
nefnið Hafþór „Hveravallaskrepp-
ur“ sem honum fannst mikill heiður
að.
Hafþór var umdeildur maður.
Síðustu árin hafði hann ekki höndl-
að hamingjuna í einkalífi sínu en
hann var vinur vina sinna og ég
er stoltur af því að hafa verið einn
þeirra og þekkt þennan sómapilt
sem nú er farinn í sína síðustu ferð.
Móður hans og börnum votta ég
mína dýpstu samúð. Minningin
geymir góðan dreng.
Páll Halldór.
Vetur er nú genginn í garð, snjór
til fjalla og ýmsir farnir að hugsa
til hreyfings, sem fundið hafa fyrir
hinu seiðandi aðdráttarafli óbyggða
íslands. Hin endalausa víðátta drif-
hvítrar náttúru og óijúfanleg kyrrð
hennar er þessu fólki allt. Hafþór
Ferdinandsson var á meðal fyrstu
manna til þess að nýta sér sérbúna
bíla til ferðalaga um óbyggðirnar
og ófáar ferðirnar fór hann með
vistir til veðurathugunarfólks á
Hveravöllum um jól eða áramót.
Athygli vakti að veður og færð virt-
ust sjaldnast hefta för hans, til
hinnar mestu ánægju og öryggis
fyrir það fólk sem vinna þurfti sín
störf svo langt úr alfaraleið.
En nú, svo langt fyrir aldur fram,
hefur Hafþór lagt upp í sína síð-
ustu ferð. Sú för, kemur okkur fé-
lögum hans og vinum í opna
skjöldu. Við kynntumst nokkrir
byggingamenn á vinnustað fyrir
tæpum tuttugu árum og tókst afar
sérstæð og ánægjuleg samvinna
með okkur, þótt við kæmum hver
úr sinni áttinni. Kynni þessi leiddu
til félagsskapar sem haldist hefur
æ síðan og margar voru þær ánæg-
justundirnar sem við nutum í þess-
um góða hópi og þá oftast á heim-
ili einhverra okkar. Hafþór lagði
mikið upp úr því að við færum sam-
an til fjalla og helst af öllu haustlita-
ferð í Þórsmörk.
Víst fórum við saman til fjalla,
en ekki í Þórsmörk, það tækifæri
kom ekki en núna þegar Hafþór
er farinn í sína haustlitaferð, sitjum
við eftir hin, svo hljóð en þakklát
kynnum af okkar góða vini.
Börnum hans, móður og systkin-
um færum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur. ^
S.Í.Ö.L. félagar.
Nú líður óðum
á lokaþáttinn.
Mér er örðugt og þungt
um andardráttinn..
Hið ytra virðist
i engu breytt,
en sært er hjartað
og sál mín þreytt.
(Stefán frá Hvítadal)
Er við heyrðum andlát vinar okk-
ar var eins og tíminn stöðvaðist Um
stund. Við horfðum hvort á annað
og spurðum hvers vegna, af hveiju,
en það verður fátt um svör.
Hafþór var tíður gestur á heimili
okkar. Við sátum oft lengi og spjöll-
uðum um lífið og tilveruna, gleði
og sorg. Það voru margar sögurnar
sem hann sagði okkur um fjallaferð-
irnar sínar, sem voru líf hans og
yndi, það má með sanni segja að
hann .var barn náttúrunnar.
Hafþór var ákaflega greiðvikinn,
fljótur til að hjálpa ef á þurfti að
halda og vinur vina sinna. Litlu
dætur okkar hændust fljótt að Haf-
þóri, enda var hann sérstaklega
barngóður.
Litla stelpan okkar sagði um
daginn að hún sæi stjörnuna hans
Hafþórs á himninum og hann væri
að kíkja niður til okkar. Sýnir það
best hug hennar til hans.
Við fráfall hans myndast djúp
gjá sem ekki verður hægt að fylla
í hjörtum okkar allra.
Guð gefi okkur styrk í sorg til
að standa saman og hugga hvert
annað. Tíminn græðir sárin, en
góðar minningar lifa.
Við vottum öllum aðstandendum
dýpstu samúð okkar.
Elsku Bára mín og Arnar á ykk-
ur, hefur mikið verið lagt. Megi
góður guð styrkja ykkur.
Að lokum, Hafþór minn, viljum
við kveðja þig með sömu orðum og
þú kvaddir okkur öll í síðustu heim-
sókn til okkar: „Við sjáumst."
Torfi, Anna og dætur.
GUNNAR
VERNHARÐSSON
t
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
SVANFRÍÐUR
KRISTJÁNSDÓTTIR
frá Hellissandi,
sem andaðist 14. nóvember, verður
jarðsungin frá Ingjaldshólskirkju laugar-
daginn 18. nóvember kl. 14.00.
Sætaferðir verða frá BSÍ kl. 10.00.
Þeim, sem vilja mihnast hinnar látnu,
er bent á Minningarsjóð slysavarnadeildar Helgu Bárðardóttur,
Hellissandi.
Friðjón Jónsson, Bylgja Halldórsdóttir,
Þyri Jónsdóttir, Haukur Sigurðsson,
Sigurður Jónsson, Metta Guðmundsdóttir,
Kristján Jónsson, Arnheiður Matthíasdóttir,
Baldur Jónsson, Albína Gunnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir færum við öllum, sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengda-
föður, afa og langafa,
OTTÓS LAUGDAL.
Jóhanna Sveinsdóttir,
Erna M. Ottósdóttir Laugdai,
Gunnar Ottósson, Naowarat Ottósson,
Jónas H. Ottósson, Ingunn Sveinsdóttir,
Pétur Ottósson, Anna Shárlin,
Lena Ottósdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
HALLGRÍMS PÉTURSSONAR
frá Hellu,
Jökulgrunni 6,
Reykjavík.
Ásta Vilhjálmsdóttir,
Erna Hallgrimsdóttir, Finnbogi Böðvarsson,
Helga Hallgrimsdóttir, Konráð Beck,
Herdís Hallgrímsdóttir, Sigurður Ólafsson,
Pétur V. Hallgrímsson, Hafdís Ragnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+ Gunnar Vernharðsson
fæddist að Hvítanesi í Ögur-
hreppi í N-ísafjarðarsýslu 23.
nóvember 1912. Hann lést á
heimili sinu, Grænuhlíð við
Bústaðaveg, 24. október síðast-
liðinn og fór útförin fram 3.
nóvember.
ÞAÐ VAR fyrir fjórum árum, sem
kynni okkar Gunnars Vernharðs-
sonar hófust. Þá hafði ég keypt lít-
ið hús á næstu lóð við hans í landi
Vatnsenda. Eiginlega var það hún
Trína, tíkin þeirra Gunnars og Þor-
bjargar, sem flýtti fýrir þeim kynn-
um, því hún var nefnilega hreint
ekki sátt við þessa nýju manneskju,
sem var komin til að vera svona
ofan í hennar yfirráðasvæði og gelti
án afláts fyrstu dagana.
Og það var aðeins ein lausn á
því, að kynna sig fyrir henni og
Gunnari. Gunnar heilsaði mér með
handabandi að gömlum íslenskum
sveitasið og fljótlega kom í ljós að
við áttum bæði rætur vestur í Djúp,
hann í Hvítanesi, ég á Vonarlandi
og upp frá því urðum við góðir
grannar.
Síðan kynntist ég Þorbjörgu og
þau hafa verið ófá skiptin sem boð-
ið var inn í kaffi og spjall um tíðina.
Það var gott að geta leitað til
Gunnars, hvort sem var til þess að
fá lánuð verkfæri, fá hjá honum
grænmeti eða góð ráð með gróður-
inn.
Gunnar var hæglátur og fallegur
gamall maður með ákveðnar skoð-
anir á lífinu og tilverunni. Hann
hafði báða fætur á jörðinni og nautn
af vinnu.
Ég sá hann helst aldrei öðruvísi
en með báðar hendur í moldinni,
hlúandi að öllu sem óx og dafnaði
eða með hamar og sög og viti menn,
nokkrum dögum síðar var búið að
girða kringum bústaðinn og varla
heyrst hamarshögg.
Gunnar var öllum stundum sem
fært var í gróðurreitnum sínum.
Einn veturinn upp úr áramótum
þegar suðaustanáttin verður hvað
kröftugust og snjó getur kyngt nið-
ur eins og hendi sé veifað, tók ég
eftir að einhver var að moka snjó
af miklum ákafa úr heimreiðinni til
Gunnars. Það var að gera blindbyl,
svo ég sá óljóst úr stofuglugganum
hver þar fór, en fannst af rösklegum
og strákslegum hreyfingunum að
þetta hlyti að vera einhver hjálpleg-
ur afkomandinn.
Þegar rofaði til milli hryðja, sá
ég mér til skelfingar að þetta var
Gunnar blessaður og nú var ég viss
um að hann gengi fram af sér, hljóp
út í ofboði með skóflu, en þegar
ég náði til hans var hann hinn bratt-
asti og búinn að moka sig út. Og
það var svo sem ekkert til að gera
veður út af. Þetta var aðeins eitt
af mörgum skiptum, sem strákur-
inn Gunnar, aðeins rétt rúmlega
áttræður, skákaði sér yngra fólki
og fór létt með.
Það var gott að kynnast því að
enn voru við lýði þeir gömlu sveita-
siðir að nágrannar hjálpuðust að
og létu sér annt um velferð hvor
annars.
En nú er slcarð fýrir skildi. Ég
vil þakka þér kæri vinur góð kynni
og góða samveru og óska þér vel-
farnaðar á nýjum grundum, þar
sem nærfærnar hendur þínar fá
hlúð að nýju lífi.
Björk í Skógum.
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför elskulegs eiginmanns
míns, fÖður okkar, tengdaföður, sonar
og afa,
JÓHANNS Þ. ALFREÐSSONAR
hafnarstjóra,
Heinabergi 23,
Þorlákshöfn.
Björg Sorensen,
Elisabet Steinunn Jónsdóttir, Halldór M. Ólafsson,
Jón Guðmundur Jóhannsson, Vilfríður Vikingsdóttir,
Valgerður Jóhannsdóttir,
Thorvald Smári Jóhannsson,
Elísabet Steinunn Jóhannsdóttir, Ólafur E. Guðmundsson
og barnabörn.
t
Hjartanlegar þakkir til allra, sem auð-
sýndu okkur samúð og hlýhug við and-
lát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður okkar, sonar og bróður,
PÉTURS PÉTURSSONAR,
Dalsgerði 2d,
Akureyri.
Guð blessi ykkur öll.
Elísabet Pálmadóttir,
Elsa K. Pétursdóttir,
Sandra R. Pétursdóttir,
Elisabet B. Pétursdóttir,
foreldrar og systkini hins látna.