Morgunblaðið - 06.06.1997, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 6. JÚNÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
tSig'urgeir Bene-
diktsson fædd-
ist í Reykjavík 16.
maí 1914. Hann lést
á Landspítalanum
26. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Einarína
Sveinsdóttir, f. 21.
ágúst 1887, d. 22.
nóvember 1918, og
Benedikt Erlends-
son, f. 11. janúar
1884, d. 4. mars
1958, og var hann
eina barn þeirra.
Hinn 5. október
1940 kvæntist Sigurgeir Sigríði
Bjarnadóttur frá Höfn í Horna-
firði, f. 8. september 1917, d.
15. mars 1972. Foreldrar henn-
ar voru Dómhildur Ingibjörg
Gunnlaugsdóttir, f. 15. október
1888, d. 1. febrúar 1957, og
Bjarni Guðmundsson, f. 2. maí
1886, d. 3. maí 1962.
Börn Sigurgeirs og Sigríður
eru: 1) Ingibjörg, f. 11. júní
1941. 2) Einar Benedikt, f. 22.
júní 1943, maki Bára Angantýs-
dóttir, börn þeirra: Angantýr,
maki Auður Arnardóttir, barn
þeirra Andri Þór; Sigríður,
sambýlismaður Þorsteinn R.
Jóhannesson, barn þeirra Helgi
Það var ssv-kaldi, súld og hiti
þtjú stig í Reykjavík, hinn 16. maí
1914, samkvæmt upplýsingum frá
Veðurstofu, þegar iítill drengur leit
dagsins ljós á Laugavegi 50. Ekki
virtist honum hafa orðið meint af
því að koma í svo kaldan heim, því
það átti eftir að togna heldur betur
úr honum. Þó var hann ekki hár í
loftinu þegar hann aðeins fjögurra
ára missti móður sína úr spænsku
veikinni 1918.
Hann ólst upp að mestu í Reykja-
vík hjá föður sínum og stjúpmóður.
Einnig var hann mikið hjá vensla-
fólki sínu í Keflavík.
Kynni þess sem þetta skrifar og
Sigurgeirs Benediktssonar hófust
árið 1972 þegar Sigríður dóttir
hans kynnti mig fyrir honum á
heimili hans í Hæðargarði 36, en
þangað hafði ég byrjað að venja
komur mínar.
Mér er það enn minnisstætt þeg-
ar við tókumst í hendur og þessi
stóri og vörpulegi maður virti mig
fyrir sér, sjálfsagt með það í huga
hvort ég væri sá maður sem hann
vildi sjá sem samferðamann dóttur
sinnar, en það var hans aðalsmerki
alla tíð að vilja sjá sem mestan veg
og velferð íjölskyldu sinnar.
Þegar það var fyrirsjáanlegt að
hann tæki mig gildan sem væntan-
legan tengdason var ekki að spyrja
að viðbrögðum hjá honum, ég varð
strax eins og eitt af börnunum
hans.
Sigurgeir var þannig maður að
ef það var eitthvað sem hann gæti
gert eða liðsinnt, þá vildi hann
helst gera það í gær. Þetta kallast
að vera bráðlátur og má segja að
það hafi gert hann svo eftirminni-
legan og allir nutu góðs af að
þekkja þennan mann.
Þó það hafi verið kalsasamt þeg-
ar hann leit þennan heim augum
þá leyfi ég mér að fullyrða að það
hafí hlýnað og birt til hjá honum
Freyr; Ragna
Björk, sambýlis-
maður Heiðar Sig-
urðsson, barn
þeirra Anna Reg-
ína. 3) Elín Birna,
f. 28. ágúst 1944,
maki Guðbjörn
Magnússon, synir
þeirra Sigurgeir,
sambýliskona hans
Halla Auðunardótt-
ir; og Goði Már. 4)
Sigríður, f. 17. apríl
1950, maki Halldór
Valdimarsson, son-
ur þeirra Dagur.
Sigurgeir ólst upp í Reykja-
vík. A yngri árum starfaði hann
sem bifreiðarstjóri á Aðalstöð-
inni í Reykjavík. Árið 1943 hóf
hann störf í Slökkviliði Reykja-
víkur og starfaði þar óslitið til
ársins 1980 og hafði þá starfað
um árabil sem aðalvarðstjóri.
Að loknum löngum starfsdegi
i Slökkviliði Reykjavíkur var
hann skipaður „sendiherra" hjá
Ríkisútvarpinu þar sem hann
starfaði í u.þ.b. áratug uns hann
settist í helgan stein að loknu
löngu ævistarfi.
Utför Sigurgeirs fer fram
frá Bústaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
þegar hann kynntist konunni sinni
Sigríði Bjarnadóttur frá Horna-
firði. En eins og í íslenskri veðráttu
skipast fljótt veður í lofti og dregur
snögglega fyrir sólu árið 1972 þeg-
ar hann missti hana langt fyrir
aldur fram.
Var það mikið áfall fyrir hann,
en það hjálpaði honum að hafa
eignast góða og samheldna fjöl-
skyldu sem létti honum lífið og
endurgalt hann það svo sannarlega
með nærveru sinni alla tíð.
Eins og áður er getið var Sigur-
geir frekar ör maður og hafði mjög
ákveðnar skoðanir. Gat oft skapast
mikið fjör í umræðunni, en það
varð bara til að gera lífið skemmti-
legra.
Auk fjögurra barna sinna
eignaðist hann sex barnabörn sem
hann hafði svo mikið yndi af og
sköpuðust alveg sérstök tengsl á
milli hans og þeirra allra.
Ekki er öll sagan sögð af kyni
hans því hann tók sig til fyrir tveim-
ur árum og hristi fram úr erminni
þrjú barnabarnabörn og það bara
á tveimur vikum (geri aðrir betur).
En það dregur af manni með
aldrinum og kraftur og elja minnk-
ar og þess bar Sigurgeir merki sem
alla tíð hafði verið svo drífandi og
félagslyndur maður.
Að geta ekki sest upp í Toyotuna
sína og farið allra sinna ferða urðu
honum ákveðin vonbrigði síðustu
árin. En þá kom til íjölskylda hans
sem alltaf hefur verið svo gott sam-
band á milli nema þegar sagðar
voru veðurfréttir, þá varð tilfallandi
sambandsleysi, en hann var mikill
áhugamaður um veður og veðurfar
og var það hans uppáhalds út-
varps- og sjónvarpsefni ásamt
fréttum.
Því þykir mér nú við hæfi til
heiðurs Sigurgeiri tengdaföður
mínum að geta þess hér í lokin að
síðasta dag hans í þessu lífi var
fallegt og milt veður, fremur hlýtt
og vor í lofti.
Halldór Valdimarsson.
Þær voru blendnar tilfinningar
mínar þegar mér bárust fregnir af
andláti þínu, afi minn.
Ég var sorgmæddur vegna brott-
hvarfs þíns en um leið létti mér
ögn vitandi að þjáningar þínar
væru á enda og þú vonandi kominn
á annan stað og betri.
Enda þótt löngu lífshlaupi þínu
sé lokið, a.m.k. á þessu tilveru-
stigi, þá veit ég að kraftar þínir
og atorkusemi eiga eftir að nýtast
þér á nýjan leik, hvar sem þú ert
niðurkominn.
Eftir langt ævistarf vona ég og
trúi að þú kveðjir í sátt við arfleið
þína og í veganesti megi þér auðn-
ast sú gæfa sem þér fylgdi í lif-
anda lífi.
Hún er stór ijölskyldan sem þú
eignaðist og komst til manns og
ára. Öll nutum við ástúðar þinnar,
kærleiks og hlýju.
Vonandi hefur þú fengið það
allt endurgoldið frá okkur, að
minnsta kosti langar mig að kveðja
þig og þakka fyrir allt og allt.
Farðu í friði, afi minn.
Dagur Halldórsson.
Elsku afi, nú ert þú farinn og
við kveðjum þig með tárum. Öll
eigum við minningar um þig, sem
við geymum í hjörtum okkar. Eins
og til dæmis þegar þú fórst með
okkur systurnar í sund um helgar
og bauðst okkur svo í kakó og
kökur á eftir. Aðfangadagskvöldin
verða ekki eins án þín, því ekki
fannst okkur kvöldið vera fullkom-
ið fyrr en þú varst búinn að koma
í heimsókn. Þú sýndir okkur alltaf
mikinn áhuga og studdir okkur
vel. Eitt það ánægjulegasta í lífi
okkar var að sjá hve stoltur þú
varðst þegar þú varðst langafi, og
ánægjan skein ávallt úr augum
þínum þegar þú hittir börnin okkar.
Elsku afi, um leið og við kveðjum
þig þökkum við fyrir allar þær
góðu stundir sem við áttum með
þér.
Guð geymi þig.
Sigríður, Ragna Björk
og fjölskyldur.
Kveðja frá Brunavarðafélagi
Reykjavíkur.
I dag kveðjum við einn af
stofnfélögum Brunavarðafélags
Reykjavíkur, slökkviliðsmann af lífi
og sál. Sigurgeir hóf störf í
slökkviliðinu 20. mars 1943 og
starfaði þar samfleytt til 1. febrúar
1980 eða í þrjátíu og sjö ár og þau
síðustu sem aðalvarðstjóri. Þetta
er langur tími í lærdómsríku starfi
þar sem eitthvað nýtt kemur upp
á hveijum degi því engir tveir eldar
eru eins.
Þegar ég hóf störf á slökkvistöð-
inni var það svo að segja fastur
liður að Sigurgeir kom í kaffi og
sagði þá oft sögur frá því í gamla
daga, en hann kunni sögur af hin-
um ýmsu atburðum, þar á meðal
þegar Hótel ísland brann. En þess-
um ferðum fór því miður fækkandi
þegar sjónin fór að daprast og bíll-
inn var minna hreyfður en áður.
Samt sleppti hann ekki þeim stund-
um þegar eldri mennirnir koma
saman á slökkvistöðinni einu sinni
í mánuði til kaffidrykkju. Alltaf var
nóg til að spjalla um og rifja upp
gamla daga.
Fyrir nokkrum misserum kom
hann í heimsókn á stöðina. Þá voru
með honum í för afa- og langafa-
börnin, sem hann stoltur sýndi
slökkvi- og sjúkrabílana og sagði
jafnframt frá því að hér hefði hann
unnið í mörg ár.
Mér er það ógleymanleg stund
þegar Sigurgeir bað okkur í Eld-
bandinu að skemmta íbúum í Hæð-
argarði þar sem hann bjó. Hann
Ijómaði allur og var stoltur af þess-
um nýtísku slökkviliðsmönnun sem
léku á hljóðfæri. Spilamennskan
og söngurinn tókust það vel að
hann bað okkur að koma aftur, sem
Crfídryííjur
Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
1 HOTEL LOFTLEIÐIR
ðlf I C t l A N D * I K M O T t L 5
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
SIGURGEIR
BENEDIKTSSON
við og gerðum fyrir þennan góða
dreng.
Fyrir hönd slökkviliðsmanna í
Reykjavík vil ég votta fjölskyldu
Sigurgeirs okkar dýpstu samúð og
bið góðan guð að geyma ykkur öll
og minninguna um þennan mæta
mann og félaga.
Sverrir Björn Björnsson,
formaður.
Vertu sæll kæri vinur.
Nú þegar þú ert horfínn yfir
móðuna miklu og hvílir þar með
sálum fortíðarinnar langar mig að
færa þér þakkir fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Mér þótti það
mikill heiður að vera í heiminn
borinn á afmælisdegi þínum og
minnist ég oft afmælisdaga okkar
þegar ég var á barnsaldri. Þú varst
mér nánast sem annar afi. Ég
minnist þín með söknuði þótt við
hittumst eigi oft í seinni tíð. Megi
minning þín lifa svo lengi sem sól-
in skín.
Guðmundur Axel.
Mig langar með fáeinum orðum
að senda mínar hinstu kveðjur og
þakkir til Sigurgeirs. Sigurgeir var
giftur Sigríði móðursystur minni
sem var mér mjög kær, en hún
lést fyrir 25 árum.
Er ég sest hér niður og skrifa
þessar línur, koma ótal minningar
upp í huga minn. Heimili Siggu og
Sigurgeirs var ávallt opið fyrir mér
sveitastelpunni þegar ég kom til
Reykjavíkur. Það var mikil tilhlökk-
un ár hvert að fá að dvelja á heim-
ili þeirra hjóna í Hæðargarðinum.
Þau voru mér sem aðrir foreldrar,
sýndu mér svo mikla hlýju og ástúð
eins og ég væri þeirra eigin dóttir.
Það tókst mikil vinátta sem aldrei
hefur borið skugga á hjá mér og
yngstu dóttur þeirra Siggu.
Sigurgeir var alltaf fús að fara
með okkur í bíltúr á sendibílnum
sínum og sátum við Sigga þá_á
eldhúskollum aftur í bílnum. Ég
man sérstaklega eftir fyrstu tjald-
útilegunni minni, ég hef verið átta
ára, Sigga og Sigurgeir ásamt
Siggu yngri komu vestur í Króks-
fjarðarnes þar sem ég átti heima
og voru á leið til ísafjarðar. Þau
buðu mér með og var þessi ferð
mjög skemmtileg og fer mér aldrei
úr minni.
Nú að leiðarlokum er mér þakk-
læti efst í huga. Þakka þér fyrir
alla þína tryggð og vináttu í minn
garð og fjölskyldu minnar. Einnig
ber ég sérstakar kveðjur og þakk-
læti fyrir hönd móður minnar.
Börnum þínum og fjölskyldum
þeirra sendi ég og fjölskylda mín
innilegar samúðarkveðjur.
Bjarney Olafsdóttir.
Nú ertu horfinn gamli félagi.
Við náðum aldrei að komast síð-
ustu sunnudagsferðina okkar um
Höfnina og Vesturbæinn. Það var
þá sem þú fékkst áfallið.
Sigurgeir var Reykvíkingur og
stoltur af. Hann hóf störf hjá
slökkvistöðinni í mars árið 1943
ásamt níu öðrum. Þeir eru nú allir
gengnir til feðra sinna utan einn,
Jóhann Hannesson.
Ég minnist þess er við Egill Jóns-
son byijuðum á B-vaktinni í janúar-
bytjun 1960, á gömlu slökkvistöð-
inni í Tjarnargötunni, hve vel var
tekið á móti okkur af væntanlegum
vaktarfélögum, ekki síst af Dedda
og Sveini Olafssyni.
Það er svo margt að minnast á
yfir 30 ára samveru. Sigurgeir var
mikil fróðleiksnáma um menn og
störf slökkviliðsins á seinnihluta
stríðsáranna og árin eftir stríð. Var
gott að leita fanga í þá námu þeg-
ar eitthvað lá við.
Árið 1967 vorum við Sigurgeir
sendir fyrstir manna af þáverandi
slökkviliðsstjóra, Valgarð Thorodd-
sen, á níu vikna varðstjóranám-
skeið á Norska Brannskolen í Oslo.
Það var mikill reynslutími fyrir
okkur báða sem lauk með því, að
loknu prófi, að eiginkonur okkar
komu út og við framlengdum utan-
förina hvor á sinn hátt. Við hjónin
munum svo vel Sigríði eiginkonu
Dedda, glaðværð hennar og hlátur.
Þau voru yndisleg hjón. Það var
ekki síður mikill söknuður þegar
hún féll frá, langt um aldur fram.
Sigurgeir varð varðstjóri í
slökkviliðinu 1. apríl 1963 og aðal-
varðstjóri 1. janúar áríð 1967 og
hætti störfum á slökkvistöðinni og
fór á eftirlaun 1. febrúar 1980, en
þá gerðist hann „sendiherra" hjá
Ríkisútvarpinu í nokkur ár.
í seinni tíð tókum við Deddi upp
á því að fara saman í „sunnudags-
túra“. Síðasta ferðin var þó aldrei
farin, eins og áður sagði.
En þar sem ég sit hér og hugsa
um þig ætla ég hins vegar að fara
með þér síðustu ferðina - í hugan-
um - núna. Kannski ferðu hana
með mér - hver veit. Ég hringi
eins og venjulega um tíuleytið og
spyr hvort þú sért tilbúinn og þú
svarar: „Já, ég var að ljúka við
Moggann og verð kominn niður
eftir stutta stund.“
Frá Hæðargarðinum ökum við
eins og leið liggur niður Bústaða-
veginn, framhjá slökkvistöðinni og
þú hefur orð á því, eins og oft
áður, hvað gámastaflinn á planinu
sé til mikillar óprýði. Áfram förum
við Snorrabrautina niður á Sæbraut
og eftir henni niður að gömlu höfn-
inni. Við stoppum stutta stund við
seglbátahöfnina og virðum fyrir
okkur seglbátana og varðskipin við
Norðurgarðinn með nokkrum at-
hugasemdum um að lítið sé fyrir
þau að gera þessi síðari ár. Þá
höldum við áfram eftir Austur-
garði. Þegar við ökum fram hjá
dráttarbátunum og komið er að
Sæbjörgu hefur þú orð á því að
tengdasonur þinn hafi sótt nýja
Magna í skipasmíðastöðina og um
leið að sonur hans sé mikill fjalla-
garpur sem hafi verið fenginn
ásamt öðrum til að vinna í ijáfri
nýja flugskýlisins á Keflavíkurflug-
velli. Þú varst æði stoltur af börn-
um þínum og barnabörnum og tal-
aðir oft um þau á ferðum okkar
og barst til þeirra mikla væntum-
þykju.
Við höldum áfram út á Ægis-
garð og þú býsnast eins og ævin-
lega yfir rússnesku ryðkláfunum
sem þar liggja aftan við hvalbát-
ana. Stax og einn er farinn er ann-
ar kominn í staðinn. Skyldu þeir
hefja hvalveiðar á ný? Við erum á
öndverðum meiði. Ég trúi ekki að
hvalveiðar hefjist á ný. Þú ert ekki
sama sinnis. Við hinn bryggjukant-
inn liggja venjulega útsýnisbátar.
Skyldu nokkrir leigja þessa báta
út á sundin? „Annars væru þeir
ekki þarna,“ svarar þú. Og áfram
höldum við framhjá- Slippnum,
Daníelsslipp og gömlu Hraðfrysti-
stöðinni og beygjum fram hjá Ell-
ingsen og norður Grandann út í
Örfirisey. Þú hefur orð á því hvað
allt sé orðið hreinlegt hjá verbúðun-
um og að alltaf sé mikið að gera
í Kaffivagninum,_ekki síst á sunnu-
dagsmorgnum. Áfram höldum við
svo vestur í bæ, niður Hávallagöt-
una þar sem ég ólst upp. Þar þekkt-
um við sameiginlega til Björns
Gunnlaugssonar læknis og sona
hans Gulla, Alla og Búbbí. Við
þræðum göturnar í gamla vestur-
bænum, framhjá KR-heimilinu og
skömmumst yfir lélegu gengi fé-
lagsins okkar. „Það þarf nýjan
þjálfara," segir þú og áfram höld-
um við að vekja upp og ræða gaml-
ar mmningar. Þú heimtar að stoppa
við Isbúðina í Dunhaganum og
splæsa á okkur ís.
Að lokinni sunnudagsferðinni
okkar segir þú : „Þakka þér fyrir
í dag.“ Þakka þér sömuleiðis Deddi!
Og þakka þér fyrir öll gömlu árin
og minningarnar sem þú skilur eft-
ir í huga mér. Þú skilur eftir stórt
skarð við „fimmtudagsborðið“ á
slökkvistöðinni bæði í eiginlegri og
óeiginlegri merkingu orðsins.
Persónulega er mér mikil eftirsjá
að þér og sunnudagsmorgnarnir
verða aldrei eins. Ég votta börnum
þínum og barnabörnum mína inni-
legustu samúð.
Tryggvi Olafsson.