Morgunblaðið - 15.08.1998, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
PÁLÍNA
SIG URÐARDÓTTIR
+ Pálína Signrð-
ardóttir fæddist
1 Hólmaseli i Gaul-
verjabæjarhreppi í
Árnessýslu 9. maí
1928. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur hinn 8. ágúst
siðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Langholtskirkju
14. ágúst.
Núna þegar þú ert
farin frá okkur, elsku
amma, er okkur sem
eftir sitjum huggun að vita að nú
líður þér ekki lengur illa. Síðustu
árin voru þér erfið, en alltaf stóðst
þú eins og klettur, full bjartsýni og
ákveðin í því að morgundagurinn
yrði betri. Auðvitað voru dagarnir
og vikurnar þér miserfiðar. Lengst
af varst þú full bjartsýni og ákveðin
í að lífið væri ekki búið, en undir
lokin lifðir þú fyrir einn dag í einu,
varst sárþjáð og þá var erfíðara
fyrir þig að sjá björtu hliðarnar á
tilverunni. Minningar okkar um þig
þessa síðustu mánuði eru og verða
alltaf sárar, en þegar frá líður
verða það góðu minningarnar sem
standa upp úr.
Litlu ömmubörnunum þótti alltaf
gott að koma í Gnoðarvoginn.
Sunnudagsrúnturinn hófst ávallt
eða endaði hjá ykkur afa þar sem
alltaf var til nóg af jólakökum og
öðru bakkelsi með kaffinu. Ekki
spillti heldur fyrir að oftast hittum
við eitthvað af frændfólkinu þar,
því við vorum ekki þau einu sem
komum við á sunnudögum. Oft var
margt um manninn og mikil kátína
og fjör í eldhúsinu hjá þér. Það
allra besta var þó að fá að vera yfir
nótt, þá hafði maður ykkur afa út af
fyrir sig. Við vorum öll mestu sæl-
gætisgrísir eins og flestir krakkar
og þú hafðir svo gaman af því að
spilla okkur svolítið með því að
gauka að okkur smá aurum fyrir
nammi í sjoppunni niðri. Litlu grís-
irnir kunnu að meta það.
Síðustu árin þegar við eldri
systkinin vorum komin í Mennta-
skólann við Sund var gott að geta
litið inn í hádeginu,
spjallað og lesið blöðin.
Þú hvattir okkur
systkinin áfram í nám-
inu og talaðir oft um
hve menntun væri
mikils virði. Þú lagðir
mikla áherslu á að við
lykjum því námi sem
við höfum hafið.
Elsku amma, takk
fyrir allar þær stundir
sem við áttum með
þér, guð blessi þig.
Minning um þitt milda geð
minnkað getur bólgur.
Genin þín við göngum með
gegn um lífsins ólgur.
(O.E.)
Elsku afi, þú hefur misst mikið
og sorg þín er djúp. Við vonum að
minningar þínar um traustan og
góðan lífsförunaut mildi sorg þína.
Guð veri með þér.
Harpa, Oddgeir og Þórarinn.
Það var á haustdögum fyrir 24
árum sem leiðir okkar Pöllu lágu
fyrst saman. Þá var ég ung og
óreynd átján ára stelpuskjáta að
gera hosur mínar grænar fyrir Ein-
ari syni þeirra Oddgeirs. Hún var
heldur uppburðarlítil og óframfærin
stelpan sem var dregin að hádegis-
verðarborðinu í Gnoðarvoginum
sunnudagsmorguninn eftir fyrstu
næturheimsóknina hjá kærastan-
um. En ég var fljót að sjá að engin
ástæða var til að óttast tilvonandi
tengdaforeldra mína. Mér var þeg-
ar tekið opnum örmum og ég skildi
að ég var velkomin á þeirra heimili
og hefúr svo verið alla tíð síðan.
Málin voru fljót að þróast hjá
kærustuparinu og þremur árum
síðar vorum við Einar gift og orðnir
foreldrar tveggja barna, Hörpu og
Oddgeirs. Palla átti þó enn mikið í
Einari sínum og hefur vísast þótt
við óttalegir krakkakjánar. Hún
var iðin við að senda okkur sínar
rómuðu jólakökur, slátur, hveiti-
kökur til að hafa með jólahangikjöt-
inu og hvaðeina annað það sem
Einari var svo kært úr heimahús-
um en unga óreynda húsmóðirin
hafði hvorki skilning á né kunnáttu
til að matbúa. Hún dekraði við okk-
ur fyrstu árin og lýsandi fyrir það
er að oftar en ekki hringdi hún þeg-
ar líða tók að hádegi á sunnudags-
morgnum og sagði okkur að koma
og fá okkur bita; hún hefði eldað
svo mikið. Okkur þótti þetta auðvit-
að ósköp notalegt.
Sjálf hló Palla oft að því fyrst eft-
ir að þau Oddgeir voru orðin tvö ein
á heimilinu, að hún væri alltaf að
elda og baka ofan í allan skarann
sem áður var heima. Hún var
reyndar hamhleypa í eldhúsinu og
ég hef ekki komist í kynni við neinn
sem hefur framleitt þvílík býsn af
jólakökum sem hún. Aðspurð sagð-
ist hún þurfa að baka svona mikið
þvi þær væru svo fljótar að fara hjá
sér, jólakökurnar. Það voru heldur
engar ýkjur og þeir synir hennar
áttu drjúgan þátt í því. Þeir voru
allir þrír viðloðandi kaffitímana hjá
henni meira og minna alla daga vik-
unnar og sporðrenndu þá hálfu og
heilu kökunum ef því var að skipta.
En þó að Palla væri heimsins
besti bakari var hún þó ekki síðri
kokkur. Eftir að börnin fóru að
heiman lagði hún það í vana sinn að
bjóða öllum börnunum sínum ásamt
fjölskyldum þeirra í jólaboð í há-
deginu á jóladag. Þessi boð hennar
voru engu lík að glæsileika og
rausnarskap. Ekki fór fram hjá
neinum að þar fór einstaklega góð-
ur kokkur og dugnaðarforkur.
Minningin um þessi boð er afar ljúf.
Þessar minningar mínar um
Pöllu eru úr daglega amstrinu og
þeim skaut fyrst upp í kollinum á
mér en ótal margs er að minnast
eftir svona löng kynni. Eftir skilnað
okkar Einars fyrir fjórum árum
urðu samskipti okkar Pöllu og
Geira stopulli og minni en ég hefði
kosið, en alltaf fann ég þó sömu
hlýjuna þegar ég leit inn í Gnoðar-
voginum. Nú er þessi sterka og
stolta kona öll og ég þakka Guði
fyrir að hafa leyst hana undan frek-
ari þjáningu og kvöl. Elsku Pöllu
minni þakka ég fyrir allar góðar
stundir og fyrir að hafa verið börn-
unum mínum þremur elskuleg og
góð amma. Blessuð sé minning
hennar.
Elsku Oddgeir, Siggi, Dísa, Ein-
ar, Rúnar og fjölskyldur. Ég votta
ykkur samúð mína og bið Guð að
gefa ykkur öllum styrk á þessari
sorgarstundu.
Björg.
ÞORÐURINGVI
SIGURÐSSON
tÞórður Ingvi
Sigurðsson
fæddist á Borgar-
hóli á Seyðisfirði 29.
janúar 1930. Hann
lést á heimili sínu 4.
ágúst síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 11. ágúst.
Það er mánudags-
kvöld, síminn hringir,
það er móðir mín að
tilkynna mér lát Þórð-
ar, trúnaðarvinar síns
til nær þriggja áratuga. Hann hét
fullu nafni Þórður Ingvi Sigurðs-
son og var prentari og síðar bif-
reiðastjóri hjá Hreyfli.
Þórður lést á heimili sínu, Há-
túni 12. Þórður var aðeins sextíu
og átta ára er hann lést, en sökum
slæmrar heilsu hafði honum hrak-
að mikið núna síðustu mánuðina,
og notaði hjólastól þar sem fætur
hans báru hann ekki lengur.
Móðir mín og Þórður hafa verið
saman í nær þrjátíu ár, já tíminn
er fljótur að líða þegar ég hugsa
til baka. Þetta hafa verið bæði súr
og sæt ár. Nú er þessi kafli í lífi
Þórðar á enda. Það er á engan
hallað þótt móðir mín fái það
þakkað, sem hún gerði fyrir Þórð,
enda margsagði hann mér að hún
héldi í sér lífinu og hann vissi að
hann gæti aldrei full-
þakkað henni fyrir
hjálpina.
Hann sagði mér
hvað honum þætti
vænt um hana, og að
hún væri eina rósin í
lífi sínu. Þetta voru
Þórðai- orð og ég veit
að hann meinti það svo
innilega.
Kynni þeirra hófust
austur á Seyðisfirði.
Þá voru þau unglingar
í vinnu í prentsmiðj-
unni á staðnum, síðar
fluttu þau suður og
skildi leiðir þá. Þórður er tvíkvænt-
ur og eignaðist sjö börn. Ég kynnt-
ist Þórði þegar frumburður minn
fæddist og ég þurfti að fá pössun,
mamma og Þórður pössuðu ung-
ann. Þórður var afskaplega barn-
góður, og aldrei heyrði ég hann
tala illa um nokkum mann. Ljúf-
mennskan og ígrundun einkenndi
Þórð alla tíð. Mörg jólin voru
mamma og Þórður hjá okkur á
jóladag og minnumst við þess með
þakklæti og gleði. Dóttur þína,
Rögnu, hélstu mikið upp á og
fannst þér þið eiga margt sameig-
inlegt. Þér leið vel eftir heimsókn
til hennar norður, enda naust þú
þessarar ferðar og að segja frá
henni.
Ég gerði honum greiða í seinni
tíð þegar hann treysti sér ekki til
að keyra, eins og til Hveragerðis
eða Reykjalundar. Þakklætið fyiir
að hjálpa honum var einstakt, hann
vildi greinilega ekki vera upp á
neinn kominn.
Hann kvartaði ekki þótt hann
væri illa haldinn af veikindum þeim
er drógu hann til dauða. Nú er
þessu lífi lokið Þórður minn, og
alltaf kemur dauðinn jafn mikið á
óvart. Þú varst búinn að undirbúa
brottfór þína við trúnaðar- og
æskuvin þinn, hana móður mína.
Hún kemur til með að sakna þín
sárt, því hugur hennar er hjá þér.
Það verður skrítið að koma í
heimsókn á Breiðvanginn og finna
enga vindlalykt og engan Þórð
prentara að rabba við um daginn
og veginn eins og við vorum vanir.
Við hjónin þökkum þér sam-
fylgdina. Þórey systir þakkar þér
gömlu góðu stundimar. Við vottum
bömum Þórðar og öðram ættingj-
um samúð okkar, og þá sérstaklega
Guðbjörgu móður okkar, sem misst
hefur sinn einkavin.
Magnús P. Sigurðsson.
Elsku afi, okkur langar að
kveðja þig með þessum sálmi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín bamabörn,
Ingibjörg, Linda, Þórunn,
Jón Gunnar og Ragnar.
LAUGARDAGUR 15. ÁGÚST1998 39
J-
JÓNA HUGLJ ÚF
FRIÐBJARNARDÓTTIIt
+ Jóna Hugljúf
Friðbjamar-
dóttir var fædd á
Ystahóli í Sléttuhlíð
10. október 1913.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Illíð á
Akureyri 5. ágúst
sfðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Friðbjöm Ágúst
Jónasson, bóndi og
smiður, f. 25. 8.
1876, d. 12.5. 1970,
og Sigríður Hall-
dórsdóttir, Ijósmóð-
ir, f. 19.2. 1882, d.
1.8. 1961. Systkini hennar vom
Ólöf Jómnn, f. 8.7. 1906, d.
30.1. 1923; og Þórður Halldór,
f. 15.9. 1909, d. 25.1. 1984.
Fóstursystur Jónu em: Sigrún
Ólöf Tómasdóttir, f. 16.12.
1922, d. 3.9. 1996; Baldvina
Baldvinsdóttir, f. 22.12. 1913;
Dana Araar Sigurvinsdóttir, f.
26.5. 1933; og Sól-
veig Stefánsdóttir,
f. 10.6. 1939.
Hinn 26. desember
1950 giftist Jóna
Ragnari Gunnari
Emilssyni vélsijóra,
f. 1.7. 1918, d. 3.4.
1994.
Jóna lærði sauma-
skap hjá Guðrúnu
Sveinsdóttur á
Siglufirði og vann’*"
við það mestan
hluta ævinnar auk
annarra starfa.
Jóna flutti með for-
eldmm sínum frá Þrastarstöð-
um á Höfðaströnd til Þórðar
bróður síns á Akureyri 1948.
Bjó hún á Akureyri æ siðan, nú
siðustu árin á dvalarheimilinu
fflíð.
Útför Jónu fer fram í dag frá
Akureyrarkirkju og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hin Ijúfa minning lýsir mér sem fyrr
er h'til stúlka barði á þínar dyr.
Þær ætíð síðan opnar henni stóðu
þótt árin liðu hratt í tímans móðu.
(R.E.)
I dag kveð ég þig, elsku Jóna
mín, og söknuður minn er mikill. En
sorgin og gleðin era systur. Við
drúpum höfði og þökkum fyrir að
nú era þrautir þínar á enda.
Jóna var einstök kona, auðug af
hamingju, vináttu og tryggð og
gjafmildi hennar mikil. Þess naut ég
og fjölskylda mín í ríkum mæli sem
og svo flestir sem urðu á vegi henn-
ar. Jóna var mjög glæsileg kona. Ég
mun ávallt minnast hennar uppá-
klæddrar í íslenska búningnum með
dökka hárið, geislandi og glettin
augu og kímna fallega brosið.
Já, það var alltaf stutt í glettnina
og grínið hjá henni Jónu minni.
Jóna var ákaflega vinnusöm og féll
aldrei verk úr hendi, meðan kraftar
leyfðu. Ég man hana sem barn og
unglingur heima á Þrastarstöðum,
saumandi og prjónandi á heimilis-
fólkið af mikilli snilld og þar varð
mörg falleg flíkin til. Ég man hana
við heyskapinn með pabba og
frænda þar sem aldrei var gefið eft-
ir og staðið alla daga jafnt og þeir.
Það er bjart yfir bernsku minni og
það á ég Jónu allt að þakka. Það
vora virkileg forréttindi að fá að al-
ast upp á slíku fyrirmyndarheimili,
hjá öllu því góða fólki sem að henni
stóðu. Minningarnar eru svo marg-
ar að ófært er að setja þær allar á
blað, enda veit ég að Jóna vildi sem
minnst láta um sig tala.
Jóna var mikil félagsvera og hafði
gaman af öllu sem tengdist fólki,
ferðalögum, listum, tónlist og tóm-
stundum. Hún starfaði lengi með
Slysavamafélagi Islands á Akureyri
og einnig Sjálfsbjörg á Akureyri.
Að starfa með þessum félögum
veitti henni mikla lífsfyllingu og
eignaðist hún marga góða vini í
þeim félagsskap.
Jóna ferðaðist mikið um ísland
og er varla sá staður til sem hún
ekki þekkti. En enginn staður vSri^
henni kærari en Skagafjörðurinn.
Einnig fór hún nokkrar ferðir til út-
landa og þreyttist seint á að segja
frá skemmtilegum atvikum úr ferð-
um sínum.
Jónu var flest til lista lagt og svo
mikil hagleikskona var vandfundin,
það var fátt sem hún ekki tók sér
fyrir hendur, enda alltaf að. Eftir
hana liggja ótal fallegir munir úr
handmáluðu postulíni og keramiki
og handmálaður fatnaður og dúkar.
Þetta era ómetanlegir dýrgripij^
sem munu ætíð varðveitast innan
fjölskyldunnar og hjá öðram.
' Elsku Jóna mín, nú er komið að
leiðarlokum, ég, Steini, bömin okk-
ar og barnabörnin þökkum þér ynd-
isleg ár, þökkum fyrir að hafa átt
þig að. Við vitum að nú ertu laus úr
viðjum þessa heims, sem var þér
erfiður síðustu árin. Við minnumst
þín með virðingu og þökk og biðjum
algóðan Guð að gæta þín. Guð blessi
þig-
„Því hvað er það að deyja annað
en að standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið? Og hvað er að
hætta að draga andann annað en að
frelsa hann frá friðlausum öldum
lífsins, svo hann gæti risið upp fy
mætti sínum og ófjötraður leitað á*
fund Guðs síns.“
(Spámaðurinn)
Ég og fjölskylda mín viljum að
endingu þakka öllu hinu góða hjúkr-
unarfólki á dvalarheimilinu Hlíð og
þá sérstaklega því hjúkranarfólki
sem annaðist Jónu okkar í banaleg-
unni og létti henni þjáningarnar,
það var einstakt.
Einnig viljum við votta bróður-
börnum Jónu, Siggu, Benna Geir og
Onnu Guðnýju frænku hennar sam-
úð okkar og þökkum ykkur ómetan-
lega hjálp henni til handa gegnum
árin.
Dana Arnar Sigurvinsdóttir.
Einlaegar þakkir færum við öllum þeim, sem
minnst hafa með hlýhug og virðingu
ÞÓRDÍSAR ÓLAFSDÓTTUR
Ijósmóður.
Bragi Sigurþórsson, Inga Björk Sveinsdóttir,
Sólrún Bragadóttir, Þórarinn Stefánsson,
Þórdís Bragadóttir, Þorbjöm Guðjónsson,
Friðrik Bragason, María Guðmundsdóttir,
Brynja Bragadóttir
og bamabarnabörn.