Morgunblaðið - 22.04.1999, Blaðsíða 58

58 FIMMTUDAGUR 22. APRÍL 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GEORG
HELGASON
+ Georg Helgason
fæddist á Eski-
firði 7. september
1915. Hann lést á
Sjúkrahúsi Suður-
nesja 15. apríl síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Vilborg Árnadóttir
og Helgi Þorláks-
son. Georg var
næstelstur fjögurra
barna þeirra hjóna.
Elstur er Árni, þá
Georg, svo Ingi-
gerður og yngst er
Kristrún. Lifa þau
öll bróður sinn.
Hinn 6. nóvember 1943 kænt-
ist Georg eftirlifandi eiginkonu
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
0, dauði taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans auður
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
(Tómas Guðm.)
Vilborg Georgsdóttir.
Elskulegur tengdafaðir minn Ge-
org Helgason er látinn eftir
langv'arandi veikindi.
Þau eru komin á fjórða tug árin
frá því við kynntumst, og þegar
maður lítur til baka, er eins og þau
hafa liðið sem örskot.
Þau hjón Hanna og Georg opn-
uðu mér heimili sitt og síðar byrjuð-
um við Friðrik sonur þeirra að búa í
kjallaranum hjá þeim á Suðurgöt-
unni. Því var samgangurinn mikill.
Alla tíð hafa þau hjón reynst mér
sem bestu foreldrar og mér fundist
ég eitt af börnum þeirra.
Georg tengdafaðir minn var góð-
um mannkostum búinn. Hann var
hógvær, traustur og heiðarlegur
maður og var stundvísi hans aðals-
merki. Alla tíð var hann bindindis-
sinni Jóhönnu Frið-
riksdóttur frá Borg-
um í Reyðarfjarðar-
hreppi f. 18. mars
1921. Börn þeirra
eru: 1) Friðrik,
kvæntur Önnu
Jónsdóttur. 2) Vil-
borg, gift Guð-
mundi Björnssyni.
3) Lovísa, gift
Brynjari Hafdal.
Barnabörnin eru
átta og barnabarna-
börnin sjö.
títför Georgs
Helgasonar fer
fram frá Keflavíkurkirkju á
morgun, fostudaginn 23. apríl,
og hefst athöfnin klukkan 14
maður, en hann gladdist I góðra
vina hópi og amaðist ekki við öðr-
um, bindindið var hans einkamál.
Hann hafði yndi af lestri góðra bóka
og var vel ættfróður. Þá var frá-
sagnargleði hans góð og skemmti-
leg og gaman var að heyra hann
segja frá liðinni tíð, mönnum og
málefnum á Eskifirði.
Hann missti föður sinn ungur og
byrjaði því snemma að vinna og
hjálpa móður sinni við rekstur
heimilisins. Má segja að alla tíð hafi
Georg tekið vinnu sína sem áhuga-
mál.
Fyrstu árin vann hann ýmis störf,
en eftir að hafa farið á verkstjórnar-
námskeið, varð verkstjórn hans að-
alstarf. Meðal annars var hann bæj-
arverkstjóri hjá Keflavíkurbæ þeg-
ar Myllubakkaskóli var byggður og
einnig þegar Holtaskóli var byggð-
ur. Lengst af var hann þó verkstjóri
hjá Skipaafgreiðslu Suðurnesja.
Vann hann þar allt til 76 ára aldurs.
Georg var ein af stofnendum
Verkstjórafélags Suðurnesja og
gegndi þar ýmsum trúnaðarstörfum
til margi-a ára. Þá var hann einnig
ásamt konu sinni stofnandi Aust-
firðingafélags Suðumesja og var
fyrsti formaður þess. Hann var
gerður að heiðursfélaga þar árið
1995.
Georg var bamelskur maður,
hann vakti yfir velferð fjölskyldu
sinnar og fannst ekkert nógu gott
henni til handa.
Allt frá því að Georg veiktist hef-
ur Hanna mín hjúkrað manni sínum
af einstakri alúð og nærgætni, svo
ekki hefði verið betur gert. Það var
því mikil Guðsgjöf að hún var hjá
honum þegar hann sofnaði burt úr
þessum heimi, þreyttur og saddur
lífdaganna þessi aldni höfðingi.
Elsku tengdapabbi, hjartans
þakkir fyrir allt sem þú hefur verið
mér og mínum. Ég bið algóðan Guð
að styrkja og vernda þig, elsku
Hanna mín.
Guð blessi minningu Georgs
Helgasonar.
Anna Jóns.
Davíð Stefánsson segir í einu
kvæði sínu:
Hún fer að engu óð,
er öllum mönnum góð
og vinnur verk sín hljóð.
Þótt hér sé ort um konu, þá leita
þessar ljóðlínur á huga minn er ég
minnist tengdafóður míns, Georgs
Helgasonar, er látinn er á áttugasta
og fjórða aldursári. Vil ég yfirfæra
þær á hann því mér finnst þær lýsa
honum svo vel. Ég kynntist Georg
fyrir réttum 23 ámm. Þá tók hann
mér vel strax í upphafi af sinni ein-
stöku ljúfmennsku og reyndist mér
góður vinur og tengdafaðir alla tíð.
Tengdapabbi var af þeirri kynslóð
er hefur upplifað hina gífurlegu
þjóðfélagsbyltingu 20. aldarinnar.
Hann fæðist og elst upp við kröpp
kjör og frumstæða og erfiða bú-
skaparhætti á fyrri hluta aldarinnar
og á síðan sinn stóra þátt í að
byggja upp það ísland sem við bú-
um við í dag. Hann vann sín verk í
hljóði af umtalaðri samviskusemi og
dugnaði enda féll honum sjaldan
verk úr hendi og var hann kominn
langt á áttræðisaldurinn þegar hon-
um loksins hugnaðist að setjast í
helgan stein.
Eg minnist tengdapabba fyrst og
fremst fyrir hversu mikið ljúfmenni
hann var, ætíð rólegur og yfirvegað-
ur og hjálpsemi í blóð borin. Hann
vann sér virðingu, traust og vináttu
samferðamanna og á það ekki síst
við um þá sem unnu undir hans
stjóm, en lengstum vann hann við
verkstjórn. Ég veit að hann var frá-
bær verkstjóri, ákveðinn og góður
stjórnandi sem náði vel til sinna
manna og var þeim einnig góður
vinur og félagi. Hann var öllum
mönnum góður.
Tengdapabbi var almennt ekki
manna málglaðastur, en hann hafði
ríka frásagnargáfu og var stálminn-
ugur og það var unun að hlusta á
hann og spjalla við hann þegar hann
náði sér á strik í góðra vina hópi eða
á tveggja manna tali. Slíkar stundir
urðu, sem betur fer, margar á þess-
um 23 árum sem við áttum samleið,
en hefðu mátt verða fleiri. Kímni-
gáfan var í góðu lagi og yfirleitt
stutt í fallega brosið hans. Hann var
skemmtilega stríðinn en alltaf góð-
látlega. Þó svo stríðni taki sig
stundum upp hjá undirrituðum þá
datt mér aldrei í hug að láta slíkt
bitna á honum. Hins vegar gerði ég
honum einn grikk sem hafði
langvarandi afleiðingar. Snemma í
búskap okkar Boggu var fjárfest í
kolagrilli enda fyrir tíma gasgrilla.
Nú skyldi haldin grillveisla og til
hennar boðið tengdaforeldrum mín-
um, Hönnu og Georg, og móður
minni sem nú er látin. Það þarf ekki
að hafa mörg orð um veisluna. Allt
brann sem brunnið gat og fólk nag-
aði lambakóteletturústir, kartöfl-
urnar hurfu í logunum. Hins vegar
tókst vel til við hrásalatið og veðrið
var gott enda kom ég þar ekkert að
málum. Síðan var tengdapabbi lítt
hrifinn af grillmat og hafði ætíð all-
an varann á ef boðið var til grill-
veislu og þá sérstaklega ef ég átti
að annast matseldina.
Tengdapabba verður ekki minnst
nema einnig sé minnst á hana
Hönnu tengdamömmu. Saman
byggðu þau upp sitt fallega heimili
og voru einstaklega samhent í öllu.
I kjallaranum á Suðurgötunni hófu
börnin sinn búskap eitt af öðru eða
bjuggu þar um stund undir vernd-
arvæng þeirra. Þar, og síðar á
Kirkjuveginum, var dekrað við
barnabömin og þar þótti þeim, og
þykir enn, gott að koma enda mjög
hænd að afa og ömmu. Enginn hefði
getað annast tengdapabba betur en
tengdamamma eftir að heilsa hans
fór að gefa sig og ljóst að hún lagði
meira af mörkum en hún í raun
hafði þrek til. Hún var hans stoð og
stytta og því gerði hann sér vel
grein fyrir. Til hennar sótti hann
styrk og daginn sem hann dó beið
hann eftir að hún kæmi til hans á
sjúkrahúsið, eins og hún gerði
alltaf, svo hann gæti haldið í hönd-
ina á henni og fundið styrkinn og
ástúðina þegar hann kvaddi.
Kæri Georg. Þín er sárt saknað
en það er huggun harmi gegn _að við
vitum að nú líður þér vel. Ég vil
þakka fyrir vináttu og góð kynni,
það eru forréttindi að hafa fengið að
kynnast þér og vera þér samferða
um stund.
Hanna mín, þinn missir er mest-
ur og þér votta ég innilega samúð
mína. Við skulum láta minninguna
um góðan dreng ylja okkur um
hjartarætur og þú mátt vita að hug-
ur okkar allra er hjá þér á þessari
stundu.
Róbert og Björk kveðja afa sinn
með miklum söknuði og þakklæti
fyrir allt sem hann hefur fyrir þau
gert og senda þér, Hanna mín, sínar
innilegustu samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Georgs
Helgasonar.
Guðmundur Björnsson.
Nú þegar Georg afi hefur kvatt
þennan heim flæða í gegnum hug-
ann minningar um þær mörgu góðu
stundir sem ég átti hjá þeim afa og
ömmu á Suðurgötunni, sem barn og
allt til fullorðinsára.
Sú góða tilfinning sem ég fann
alltaf fyrir þegar ég kom heim á
Suðurgötuna er ógleymanleg. Þar
fór saman ást, friður og öryggi og
átti þar afa heilsteypti persónuleiki
jafnan hlut að máli.
Þar voru ræddar þær hugdettur,
sem komu upp þegar maður lætur
ímyndunaraflið ráða og alltaf var
hlustað.
Síðan var farið út í skúr, sem var
eins og fjársjóðskista í huga margra
fjölskyldumeðlima og reynt að
smíða eða framkvæma hugmyndirn-
ar.
Þá hló afi oft lágt þegar hann sá
niðurstöðurnar þó að skúrinn væri
eins og eftir sprengingu. Hún amma
hefur kannski fengið að heyra um
umgengnina hjá okkur krökkunum
en aldrei atyrti hann okkur.
Sá stuðningur og væntumþykja
sem ég hef notið frá afa mínum, hef-
ur verið ómetanlegt veganesti fram
til dagsins í dag og verður til fram-
tíðar allt mitt líf.
Elsku afi, hafðu mína einlægu
þökk fyrir allt og allt.
Ég bið góðan Guð að vaka yfir
henni ömmu og gefa henni styrk.
Hvíl þú í friði, afi minn.
Þinn
Georg Einir.
Endar nú dagur en nótt er nær,
nád þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji guðs englar saman í hring
sænginniyfirminni.
(Sigurður Jónsson frá Presthólum.)
Elsku langafi. Við þökkum þér
fyrir alla þína umhyggju og gæsku.
Góði Guð, viltu gefa langömmu
styrk.
Þínar langafastelpur,
Guðbjörg Anna, Guðlaug Ósk
og Berglind Sunna.
Hann var einstakur bróðir og
verður fyi'stur til að kveðja þetta
jarðlíf af okkur fjórum systkinum.
Það koma svo margar myndir í
hugann þegar við lítum til baka.
Eskifjörður kemur þó fljótt í hug-
ann þar sem bamsskónum var slitið
í hópi góðrar fjölskyldu. Ung misst-
um við pabba okkar og þá stóð
mamma uppi með okkur börnin og
það voru erfiðir tímar en hún átti
góð systkini og ósjálfrátt urðu þessi
heimili samtvinnuð og hjálpuðust
að. Georg var níu ára gamall þegar
pabbi lést, aðeins 36 ára að aldri og
þá höfðu foreldrar okkar tekið tvö
fósturbörn, Trausta Skagförð og
Ingigerði Benediktsdóttur sem
voru eins og systkini okkar, og ekki
stóð á honum að leggja sig allan
fram við að koma heimilinu til hjálp-
ar og mamma þurfti þá að taka til
hendinni. Oft hvaifiar það að okkur
hve mikið þrek henni var gefið og
aldrei munum við eftir að ekki væri
nóg að borða. Hún saumaði á okkur
börnin allan fatnað sem við þurftum
á að halda. Snemma var Georg
bróðir liðtækur og eftir fermingu
var hann búinn að fá vinnu í vega-
gerð, sem þá þótti varla unglings-
verk enda þá notuð bæði skófla og
járnkarl. Þá var líka unnið allan
daginn frá morgni til kvölds með
litlum hléum. Þá voru vegavinnu-
tjöldin hið eina og besta skjól og
vandist Georg fljótt á að dvelja þar
og þegar haustaði og uppgjör eifið-
isins kom var gleðin mikil að geta
lagt heimilinu til afreksturinn.
Þessar minningar koma upp í hug-
ann þegar litið er yfir farinn veg.
Fjölskyldan stóð vel saman.
Alltaf var heimilið í fyrirrúmi og við
reyndum öll systkinin að standa
sem klettur með mömmu. Hún var
okkur sönn móðir og veganestið út í
lífið sem hún gaf okkur var þetta:
Munið að það skiptir engu máli
hvað aðrir gera ykkur, heldur hvað
þið gerið öðrum og áherslan og ein-
beitni hennar þegar hún ráðlagði
okkur þetta greyptust í vitund okk-
ar og hafa fylgt okkur gegnum lífið
og bænirnar hennar mömmu
gleymast aldrei.
Því er gaman að geta minnst lið-
inna daga með góðum huga og sér-
stakri hlýju nú þegar Georg bróðir
hefur kvatt þetta líf. Hann átti oft á
brattann að sækja en kom heill úr
hverri raun. Siguraflið var trúin á
þann sem aldrei bregst þeim sem
hans leita.
Heimili sínu vann hann. Það sýna
börnin hans og fjölskylda. Við
systkini hans kveðjum að leiðarlok-
um kæran og elskulegan bróðm',
sem alltaf reyndist sterkastur þeg-
ar erfiðleikai' sögðu til sín. Fjöl-
skyldunni biðjum við blessunar
Drottins og þökkum henni góða
samfylgd.
Kristrún, Ingigerður
og Árni.
Kynni mín af sæmdarmanninum
Georg Helgasyni hófust á bryggj-
unni í Keflavík síðsumars árið 1981.
Ég var þá að taka við staifi fram-
kvæmdastjóra hjá Skipaafgreiðslu
Suðumesja, en Georg starfaði þar
sem verkstjóri og hafði sinnt því
starfi um alllangt skeið. Á þessum
tíma var Georg á 66. aldursári og
fann ég fljótlega inn á það hjá hon-
um, að hann hafði hug á að geta
sinnt starfi sínu þar til hann kæmist
á ellilífeyrisaldur.
Við nánari kynni og samstarf
varð mér betur ljóst hve mikill
mannkostamaður var þarna við hlið
mér. Ég hvatti hann til að starfa svo
lengi sem hann vildi og treysti sér
til. Á þessum tíma var mikið um
skipakomur til Keflavíkur og Gr-
indavíkur og því oft erilsamt og
vinnutíminn langur. Þrátt fyrir það
urðu samstarfsár okkar níu, en Ge-
org hætti starfi sínu hjá Skipaaf-
greiðslunni í árslok 1990, þá 75 ára.
Ætíð gekk Georg að starfi sínu
hávaðalaust en örugglega og naut
hann mikillar virðingar þeirra er
honum kynntust. Samviskusemi og
trúmennska voru hans aðalsmerki.
Ég er mjög þakklátur fyi'ir þann
tíma sem við störfuðum saman og
tel mig lánsaman að hafa fengið að
kynnast Georg og njóta samstarfs
við hann.
Fyrir hönd stjórnar og starfs-
manna Skipaafgreiðslunnar sendi
ég þér, Hanna mín, börnum ykkar
og öðrum aðstandendum innilegar
samúðarkveðjur.
Minning um góðan dreng mun
lifa. Guð blessi ykkur öll.
Jón Norðfjörð.
+
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og fóstur-
faðir okkar,
ÞORGEIR ÞÓRARINN ÞORSTEINSSON,
Grund,
Skorradal,
lést á Sjúkrahúsi Akraness þriðjudaginn
20. apríl.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Áslaug Þorgeirsdóttir, Ragnar Önundarson,
Þorgeir Ragnarsson,
Önundur Páll Ragnarsson,
Bjarni Pétursson, Magnea K. Sigurðardóttir,
Guðrún Pétursdóttir,
Davíð Pétursson, Jóhanna Guðjónsdóttir,
Jón Pétursson.
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
MAGNÚS AXEL JÚLÍUSSON,
Hrafnistu í Hafnarfirði,
áður Breiðagerði 8,
andaðist á Hrafnistu mánudaginn 19. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðmundur Rúnar Magnússon, Svanhildur Stefánsdóttir,
Margrét J. Magnúsdóttir, Haraldur H. Einarsson,
Erna Magnúsdóttir, Gunnar P. Jakobsson,
barnabörn og barnabarnabörn.