Morgunblaðið - 14.07.1999, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 14. JÚLÍ 1999 374
tíma þá var ævinlega auðvelt og
sjálfsagt að taka upp þráðinn að
nýju eins og aldrei hefði verið um
fjarveru að ræða. Alltaf hélst vinátt-
an og aldrei bar skugga á.
Helga hafði elskulega framkomu
og átti gott með að umgangast fólk.
Með glöðu geði sínu hreif hún alla
sem hún hitti.
Helgu var margt til lista lagt.
Hún var mikill fagurkeri og bar
heimili hennar þess vitm og þangað
var ávallt gott að koma. Ástúð henn-
ar og hlýja hafði þau áhrif að öllum
leið vel í návist hennar.
Þau hjónin höfðu mikla ánægju af
því að ferðast og síðustu árin dvöldu
þau langdvölum í Flórída og undu
þar hag sínum mjög vel.
Allir urðu betri af kynnum og
samvistum við Helgu. Það fundum
við svo vel alla tíð. Hennar stóra og
góða fjölskylda naut návistar henn-
ar og elsku sem hún miðlaði svo
ríkulega - til Páls og bamanna og
síðar tengdabama, bamabama og
langömmubams.
Við, góðar vinkonur Helgu um
áratugaskeið, munum ævinlega
minnast hennar með innilegu þakk-
læti fyrir samfylgdina, fyrir einlæga
vináttu hennar og tryggð. Við sökn-
um sárt vinar í stað.
Við vottum Páli og bömum
þeirra, tengdabömum og öðram
ættingjum okkar dýpstu samúð. Þau
hafa mikið misst.
Blessuð sé minning Helgu Vigg-
ósdóttur. Hvíl í friði, elsku vinkona,
og þakkir fyrir allt og allt.
Vinkonurnar í sauma-
klúbbnum: Margrét, Ásta,
Rannveig, Þóra, Sigríður,
Fríða, Brynhildur og Vigdís.
Það era forréttindi að hafa fengið
að þekkja Helgu Viggós. Hún var
yndisleg manneskja, vel gefin, já-
kvæð, aðlaðandi, skemmtileg, hlát-
urmild og hreinskilin. Eg var svo
lánsöm að þekkja hana alla ævi, þar
eð hún var vinkona mömmu. En hún
var líka vinkona mín og minna. Hún
spjallaði við mig um allt milli himins
og jarðar, þó mest eitthvað tengt
mömmu. Eg talaði stundum við
hana um hana sjálfa í þriðju per-
sónu, sagði þá: „Hvað segir mamm-
an?“ Hún var „mamrnan". Hún var
„primus motor“ í sinni fjölskyldu,
elskuð, dáð og virt í senn. Enda ekki
hægt annað. Ég veit mæta vel að
henni hefðu trúlega ekki líkað þessi
skrif mín, en nú tek ég mér hana til
fyrirmyndar og segi það sem mig
langar til að segja með hreinskilnina
að vopni. Hreinskilni Helgu Viggós
var aðdáunarverð og get ég ekki
ímyndað mér að nokkur hafi ekki
getað tekið henni. En svo er auðvit-
að ekki sama hvernig hlutirnir era
sagðir. Eins og Helga sagði þá voru
þeir í góðu lagi.
Helgu Viggós verður sárt saknað
en minninguna um þessa frábæru
konu tekur enginn frá okkur.
Sigrún „Siggu Steingríms".
„Þá sem hann íyrirhugaði, þá hef-
ur hann og kallað og þá sem hann
kallaði, hefur hann og réttlætt, en
þá sem hann réttlæti, hefur hann
einnig vegsamlega gjört.“ (Róm.
8.30.)
Fallega röddin þín er hljóðnuð en
ég heyri hana fyrir mér. Hlýlegi
hláturinn þinn heyrist ekki oftar en
ég man hann og gleymi honum
aldrei. Húmorinn þinn, sem aldrei
var á kostnað náungans, lifir þó í
Viggu og hinum bömunum þínum
og sömuleiðis hjartahlýjan þín og
höfðingslundin. Engin önnur en þú
hefði í stöðunni setið og prjónað
dúskhúfur á drenginn minn. Engin
önnur en þú hefði í stöðunni fylgst
með okkur Helga og stutt okkur á
alla lund. Þú sveikst heldur aldrei
sannfæringu þína og hafðir ávallt
mannlega þáttinn í fyrirrúmi en lést
þér fátt um finnast kjaftasögur og
kreddur til þess eins fallnar að stía í
sundur. Glaðværð, hlýja og hrein-
skilni vora þín aðalsmerki og fegurð
og glæsileika varstu krýnd. Eg kveð
þig með ást og virðingu og votta Páli
og bömunum innilega samúð. Guð
blessi minningu Helgu Viggósdótt-
ur.
Þórdís Bachmann.
+ Böðvar Svein-
bjamarson fædd-
ist á fsafirði 7. aprfl
1917. Hann lést á
þjúkrunardeild
Hrafnistu 5. júní síð-
astliðinn og fór út-
förin fram frá Isa-
Qarðarkirkju 18.
júní.
Eftirfarandi minn-
ingargrein átti að
birtast 19. júm' síð-
astliðinn en vegna
mistaka fórst það
fyrir og eru hlutað-
eigandi beðnir vel-
virðingar.
Látinn er í Reykjavík vinur minn
og öðlingurinn Böðvar Sveinbjam-
arson frá ísafírði og langai- mig að
minnast hans hér. Böðvar var bor-
inn og bamfæddur Isfirðingur og
mjög stoltur af heimahögum sínum.
Um tvítugt er honum falin verk-
stjóm í rækjuverksmiðju er ísa-
fjarðarkaupstaður rak, þetta var á
kreppuáranum og var þessi verk-
smiðja geysistór vinnustaður og
veitti mörgum kærkomna atvinnu.
Þama má segja að teningi hafi verið
kastað í lífi Böðvars, því þegar bær-
inn dró sig út úr rekstrinum keypti
Böðvar hlut í verksmiðjunni og varð
atvinnurekandi upp frá því eða í um
hálfa öld.
Böðvar og eiginkona hans ráku
verslun á ísafirði í mörg ár og var
gaman að heyra hann segja frá því
hvernig hlutir gengu fyrir sig á tím-
um skömmtunar og nefnda er öllu
réðu á þessum árum.
Eiginkona Böðvars var Iðunn Ei-
ríksdóttir, mikil gáfu- og sómakona
sem því miður lést fyrir aldur fram,
og varð fjölskyldunni mikill
harmdauði. Heimili þeirra á Tún-
götu 7 var glæsilegt og gestrisni og
höfðingsskapur í fyrirrúmi. Þau
hjón létu sér ekki nægja að stunda
stórfelldan atvinnurekstur heldur
nutu félagsmál Isafjarðar krafta Ið-
unnar sem var virkur þátttakandi
og í forsvari í ýmsum félögum á ísa-
firði. Böðvar var mjög
virkur í Sjálfstæðis-
flokknum og lagði
drjúgan skerf að vexti
og viðgangi flokksins
alla tíð. Á ísafirði fór
fram hatröm barátta í
pólitík fyrir og um
miðja öldina og var þá
oft handagangur í öskj-
unni hjá þeim sem
skipuðu bakvarðasveit
og skipulögðu málin,
en þar var hann í ess-
inu sínu. Böðvar sóttist
aldrei eftir því að kom-
ast í framboð eða vera
sá sem sviðsljósið beindist að, en
hans áhrif vora þó ótvíræð í ísfirskri
pólitík.
Björgvin Bjarnason, fram-
kvæmdastjóri á Langeyri, og Böðv-
ar tóku mig í hálfgert fóstur þegar
ég ungur og óharðnaður maður kom
vestur á Isafjörð og hóf störf hjá
keppinaut þeirra, O.N. Olsen. Báðir
vora harðfullorðnir og lífsreyndir
menn sem höfðu staðið í stórfelldum
atvinnurekstri um áratugaskeið,
reynsla þeirra varð mér ómetanlegt
veganesti. Það var gaman að hlusta
á Böðvar og Björgvin spjalla saman
um vestfírska pólitík um miðja öld-
ina, og bar þá jafnan hæst sigurinn
yfir krötum 1946. Þeir voru hafsjór
af fróðleik og afburðaskemmtilegir
sögumenn, marga stundina undi ég
mér við að hlusta á frásagnir af
mönnum og málefnum af vörum
þeirra.
Árið 1955 stofnar Böðvar Niður-
suðuverksmiðjuna hf. ásamt Ragn-
ari Jakobssyni og minntist Böðvar
hans oft sem mikils heiðursmanns
og að fyrir hans tflstflli hafi tekist
að koma fyrirtækinu á laggimar,
síðar keypti Böðvar hlut hans í fyr-
irtækinu. Auðvitað gekk oft mikið á
í rekstrinum og reyndi þá oft á sam-
skipti við banka og lánastofnanir en
alltaf tókst Böðvari að sigla mOli
skers og bára og lifa af. En það gat
verið duttlungum háð hverjir lifðu
af eða ekki í fyrirtækjarekstri á
þessum tíma.
Böðvar var traustur og sanngjam
maður, það kom nánast alltaf í hlut
hans að vera í forsvari fyrir rækju-
iðnaðinn á ísafirði gagnvart ráða-
mönnum í Reykjavík. Ferðimar tO
Reykjavíkur urðu margar og sumar
strangar og fundir ekki alltaf frið-
samir en flestir leystust þeir farsæl-
lega, ekki síst fyrir tilstilli Böðvars.
Rækjuiðnaðurinn á ísafirði naut
krafta sannkallaðra baráttujaxla,
manna sem þekktu erfiða lífsbarátt-
una af eigin raun og gerðu sér grein
fyrir að hagsmunir heildarinnar
væra það sem bæri að hafa að leið-
arljósi en ekki stundargróði.
Það var gæfa Böðvars hversu
gott og tryggt fólk réðst tO hans í
vinnu, en meðan rækjan var öll
handpOluð var starfsmannafjöldi
mOdll og margir ungir ísfirðingar
fengu sín fyrstu laun fyrir handpOl-
un hjá Niðursuðuverksmiðjunni hf.
Hann umgekkst starfsfólk sitt af
vinsemd og virðingu og var vinsæll
yfirmaður. Hægri hönd Böðvars um
áratugaskeið var verkstjóri hans
Viggó Norðkvist, mikOl sómamaður
sem dyggilega og af heOindum vann
Niðursuðuverksmiðjunni allt er
hann mátti.
Þegar ég kynntist Böðvari fyrst
var vélvæðing í rækju að byrja og
gífurleg bylting framundan í allri
tækni. Það var gaman að fylgjast
með Böðvari þegar hann var að
stíga fyrstu sporin inn í þessa
tækniveröld, þar var ekki rasað um
ráð fram en hvert skref stigið hægt
og öragglega og með dyggri aðstoð
verkstjórans Viggós.
MikO samkeppni ríkti um hráefni
á þessum áram og var oft hasar í
hlutunum þegar menn vora að
tryggja sér bátana fyrir hverja ver-
tíð. Þetta var fyrir tíma verðlags-
ráðs, samið við íúlltrúa sjómanna
heima í stofu hjá Böðvari og reyndi
þá oft á samningalipurð beggja að-
Oa en alltaf náðist að semja um
rækjuverð á tOtölulega stuttum
tíma enda menn töluglöggir og
gengið í hlutina af krafti.
Djúpið var gjöfult og vora rækju-
verksmiðjurnar reknar 6-7 mánuði
á ári bara af því sem upp úr því
kom. En þar kom sögu að menn
fóra að reyna rækjuveiðar á úthaf-
inu. Á ýmsu gekk í fyrstu en smám
saman fóra úthafsveiðamar að spOa
meira inn í rækjuiðnaðinn. Vestfirð-
ingar era miklir brautryðjendur og
baráttumenn, og í úthafsveiðum
sem og á flestum öðram sviðum
sjávarútvegs vora þeir í forustu,
það hlutverk hefur verið illa launað
af stjómvöldum. Rekstur Niður-
suðuverksmiðjunnar óx litlu verk-
smiðjuhúsunum á Torfnesi yfir höf-
uð og var hafist handa við að byggja
stórhýsi við Sundahöfn, flutti fyrir-
tækið þar inn í stórt og glæsOegt
húsnæði, og var það gífurlegt fram-
faraspor.
Ég hef hér í fáum og fátæklegum
orðum rakið atvinnusögu Böðvars,
en eins og nærri má geta er sú saga
bæði fjölbreyttari og lengri en svo
að hægt sé að gera henni skO í fá-
einum kveðjuorðum.
Böðvar og Iðunn eignuðust fjögur
börn, frá unga aldri vora þau tengd
atvinnurekstri foreldra sinna. Dauði
Iðunnar var mikið áfall fyrir fjöl-
skylduna og má segja að Böðvar
hafi aldrei fyllOega komist yfir það
áfaO. Börn hans og tengdaböm
studdu hann með ráðum og dáð alla
tíð. En eins og ég gat um áðan var
Djúpið gjöfult en það tók líka sinn
toO, þar fórast margir bátar. Hauk-
ur sonur Böðvars fórst í ísafjarðar-
djúpi á bát sínum Eiríki Finnssyni
ásamt öðram manni og var það fjöl-
skyldunni þungbær reynsla og mik-
ið áfall.
Eiríkur sonur Böðvars kom ung-
ur að stjóm fyrirtækisins og störf-
uðu þeir feðgar náið saman uns
Böðvar dró sig í hlé.
Síðustu árin dvaldi Böðvar á
Hrafnistu í Reykjavík, hugur hans
var síkvikur eins og hjá ungum
manni og naut hann þess að fá
heimsóknir og spjaOa. Böðvar var
mikOl vinur vina sinna og naut ég
vináttu hans til hinstu stundar en
aldrei leið langur tími milli þess að
við heyrðumst eða sæjumst. Böðvar
var sögumaður af guðsnáð, og sögur
hans vora bráðfyndnar en mein-
lausar, ég var alla tíð ötull hlust-
andi. Ég kveð minn gamla góða vin
með söknuði en ekki síður með
þakklæti fyrir allt sem hann miðlaði
mér í gegnum tíðina. Ég og fjöl-
skylda mín vottum ættingjum
Böðvars okkar dýpstu samúð og
biðjum guð að blessa minningu
Böðvars Sveinbjarnarsonar.
Sæmundur Bjarkar Árelíusson.
BÖÐVAR
SVEINBJARNARSON
BJÖRN
ÞORS TEINSSON
+ Björn Þorsteins-
son fæddist að
Háafelli í Skorradal
6. júní 1923. Hann
lést á heimili sínu,
Snartarstöðum í
Lundarreykjadal, 1.
júlí si'ðastliðinn. Ut-
för Björns fór fram
lO.júh'.
Mig langar að minn-
ast Björns Þorsteins-
sonar vinar míns með
fáeinum kveðjuorðum.
Andlát Bjöms kom mér
tO að rifja upp margar ljúfar minn-
ingar, bæði gamlar og nýjar.
Fyrst vissi ég af Bimi þegar
frændi minn, sem hafði verið mörg
sumur í sveit hjá foreldram minum
sem bam, fór í vinnumennsku sum-
arlangt að Snartarstöðum í Lundar-
reykjadal, tO Bjöms bónda. Frændi
minn sagði okkur margar skemmti-
legar sögur frá Snart-
arstöðum og þótti mér
þær margar svo sér-
stakar að ég hafði
frænda minn stórlega
granaðan um skáldskap
og ýkjur.
Svo liðu árin og ég
vann um tíma hjá Vega-
gerðinni í Borgamesi.
Þá þurfti oft að lagfæra
vegi í Lundarreykjadal
og þar var aldrei unnið
nema komið væri á
Snartarstaði og þegið
kaffi, svo þá kynntist ég
Bimi af eigin raun. Það
var og er ennþá einhvem veginn
þannig, að hver sá sem á leið og er-
indi í dalinn, hvort heldur það er
mjólkurbflstjóri, vegagerðarmaður
eða póstur, þá koma allir við á
„Snarta" og þiggja kaffi, veitingar og
hlýtt viðmót.
Það var árið 1994 að ég hóf að
starfa sem landspóstur og þjónustaði
Þegar andlát ber að höndum
Utfararstofan annast meginhluta allra útfara
á höfuíborgarsvæðinu. Þarstarfa nú 15 manns
viS útfararþjónustu og kistuframleiðslu.
AlúSleg þjónusta sem fyggir á langrí reynslu
Útfararstofa Kirkjugarðanna ehf.
Vesturhlíð 2-Fossvogi-Sími 551 1266
Lundarreykjadal. Enn á ný var áð á
„Snarta“ þar sem ég varð fastagest-
ur þrisvar í viku næstu tvö árin og
þáði þar næringu bæði fyrir sál og
líkama, naut frábærrar gestrisni
heimilisfólksins og var oft glatt á
hjalla í eldhúsinu. Guðrún, kona
Bjöms, gekk um beina af sinni al-
kunnu gestrisni, en Bjöm bóndi sat
alltaf á sama stað, í hominu á móti
mér og spurði frétta kankvís á svip.
Hann iðaði í skinninu og hafði alltaf
skondnar sögur og fréttir á taktein-
um, geislaði af kátínu og laumaði út
úr sér stríðnislegum spumingum
sem hann svaraði oft sjálfur jafn-
harðan. Björn hafði einstaklega góða
frásagnargáfu og kunni margar sög-
ur og vísur sem hann fór með þegar
við átti. Á meðan ég gegndi póst-
þjónustu, þurfti ég stundum að sinna
heyskap og fleiru og fékk þá tengda-
fóður minn til þess að leysa mig af í
póstinum. Mér er það minnisstætt
þegar hann fór í sína fyrstu ferð;
sagðist hann ekki mundu fara í kaffi
á „Snarta" því honum þótti ekki við-
eigandi að „ryðjast" þar inn, því
hann væri fólkinu lítt kunnugur. En
viti menn: Björn bóndi stóð þá á
hlaðinu og tilkynnti að hér væri
skylda að stoppa og fá kaffisopa, svo
tengdafaðir minn sá að ekki dugði
annað en að njóta þessarar gestrisni.
í öll þau skipti sem hann leysti mig
af, áði hann á Snartarstöðum og naut
samvista við heimilisfólkið ekki síður
en ég. Það era einhverjir leyndir
þræðir sem toga okkur að Snartar-
staðafjölskyldunni. Stundimar með
Bimi á „Snarta“ og fjölskyldu hans
vora mér afar rnikils virði þessi tvö
ár sem ég sinnti póstþjónustu og
ekki síður eftir að ég hætti. Ég og
fjölskylda mín höfum notið indælla
stunda á „Snarta“ undanfarin ár og
alltaf mætt sama hlýja, glettnislega
viðmótinu. Við hjónin höfum farið á
þorrablót unanfarin ár í Lundar-
reykjadalnum, en blótið hefst á
Snartarstöðum með kaffibolla og
spjalli og því lýkur helst einnig þar á
hlaðinu. Annars væram við að
„svíkja lit“. Bjöm var notalegur og
fróður um margt sem tilheyrði
gamla tímanum og ég mun ætíð
minnast hans þar sem hann sat og
sagði sögur iðandi af kímni og
glettni.
Ég og fjölskylda mín sendum eft-
irlifandi konu Bjöms, Guðrúnu,
börnum þeirra, tengdadóttur og
barnabömum okkar innilegustu
samúðarkveðjur og bestu þakkir
fyrir allt.
Hálfdán Helgason.
LEGSTEINAR t Marmari
Islensk framleiðsla Granít
Vönduð vinna, gott verð Blágifyti
Sendum myndalista Gabbró
MOSAIK Líparít
Hamarshöfði 4, 112 Reykjavík
sími 5871960, fax 5871986 1