Morgunblaðið - 15.09.1999, Side 38
I8 MIÐVIKUDAGUR 15. SEPTEMBER 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Adolf Davíðsson
fæddist í Brúna-
gerði í' Fnjóskadal
26. ágúst 1908.
Hann lést á dvalar-
heimilinu Hlið á
Akureyri 1. septem-
ber síðastliðinn.
Eftirlifandi kona
Adolfs er Kristín
Pétursdóttir frá
Kvíum í Grunnavík-
urhreppi, f. 9. sept-
ember 1914. Adolf
og Krístín bjuggu
alla tíð á Akureyri
og lengst í Hlíðar-
götu 10. Börn Adolfs og Krist-
ínar eru: 1) Guðmundur Arnar,
f. 18.3. 1936, búsettur á Akur-
eyri. 2) Númi Sveinbjörn, f.
12.5.1938, búsettur á Akureyri.
Hann á fjögur börn og fjögur
barnabörn. 3) Helga, f. 15.8.
1948, búsett í Lúxemborg. Hún
á tvö börn og eitt barnabarn.
títför Adolfs fór fram frá
Akureyrarkirkju hinn 7. sept-
ember.
Tengdafaðir minn og vinur
kvaddi þennan heim að morgni 1.
september sl. Ég kom fyrst á Hlíð-
argötuna fyrir 30 árum þegar ég
hafði kynnst Helgu og var mér
strax vel tekið. Ekki er mér þó
grunlaust um að hann hafi tekið
þennan fugl með varúð til að byrja
með þar sem um einkadótturina
var að ræða. Adolf var ákaflega
traustur maður og það sem hann
sagði stóð eins og stafur á bók.
Hann var fróður maður sérstak-
»-iega um gamla tíma. Oft sátum við
saman að kvöldi inn í stofu og
röbbuðum, þá fræddi hann mig um
lífsbaráttuna t.d. á árunum 1925 til
1945, þetta voru fræðslustundir
fyrir mig sem ég fékk beint í æð
frá manni sem lifði og
starfaði á þessum tíma
en las það ekki af
þurrum bókum. Hér
er aðeins lítið dæmi
um það sem við spjöll-
uðum um, það má
segja að efnið spann-
aði hvað sem var,
ferðalög, íslensk
stjómmál eða heims-
málin. Við vorum þó
ekki alltaf sammála en
það var í góðu lagi af
beggja hálfu og risti
ekki djúpt þótt
kannski hækkaði róm-
ur um stund í þessum umræðum.
Ekki má gleyma öllum sendingun-
um til okkar í Lúxemborg í gegn-
um árin, það voru bækur og
fræðsluefni til okkar allra og þó
sérstaklega til barnanna meðan
þau voru yngri. Dagur kom reglu-
lega til okkar Helgu svo hægt væri
að fylgjast með fréttum að norðan
og fyrir jólin kom ævinlega sér-
stök jólasending með hangikjöti,
magál og fleiru matarkyns. Allt
var sent tímanlega því Adolf vildi
að þetta væri komið vel fyrir jól
enda var hann mikið jólabarn sjálf-
ur. Meðan Adolf var vel ferðafær
komu hann og Kristín nokkrum
sinnum í heimsókn til okkar Helgu
og barnanna, þá tók hann ávallt
mikið af myndum. Allt var skráð
nákvæmlega niður, staður, stund
og atvikið sem þau upplifðu. Þetta
var síðan skoðað af og til eftir
heimkomuna og þau lifðu þá ferða-
lagið upp aftur. Adolf var ákaflega
starfssamur maður og sat sjaldn-
ast auðum höndum, það var ekki
hans stíll. Eitt af mörgu sem hann
tók sér fyrir hendur á efri árum
var prjónaskapur aðallega á sokk-
um og vettlingum. Mér fannst
þetta nokkuð merkilegt vegna
þess hve hendur hans voru frekar
grófar og vinnulúnar, en þetta
fórst honum ákaflega vel og nutu
margir góðs af, ættingjar og vinir.
A síðustu árum hrakaði heilsu
hans og m.a. gáfu fæturnir sig
þetta þótti honum afar erfitt enda
maðurinn sjálfstæður að eðlisfari
og vildi vera sjálfum sér nógur alla
tíð.
Um leið og ég bið góðan Guð að
taka vel á móti tengdaföður mínum
bið ég hann að styrkja Kristínu,
börn þeirra, ættmenni og vini í
þessum missi.
Hermann Friðriksson.
Elsku afi minn.
Nú sendi ég þér smá línur. Ég
vona að þér líði vel. Ég hugsa oft til
þín um samverustundirnar sem við
áttum saman sérstaklega þegar ég
kom í heimsókn til ykkar ömmu.
Þú áttir alltaf „Mix“ í kjallaranum
og margar ferðir laumuðumst við í
búrið þegar amma sá ekki til og
fengum okkur eitthvað gott. Takk
fyrir öO skiptin sem þú spilaðir við
mig og allt sem þú kenndir mér.
Takk fyrir öll sendibréfin, það er
þér að þakka að ég er svona dugleg
að skrifa bréf í dag. Takk fyrir alla
sokkana, vettlingana, húfur og
trefla sem veita mér ávallt skjól á
köldum vetrardögum. Takk fyrir
bækumar, blöðin, frímerkin og
myndirnar frá fagra Fróni. Takk
fyrir allt jafnt í gleði og sorg. Það
var fallegt veður daginn sem ég
kom til Islands til að kveðja þig í
hinsta sinn, kvöldið var stjörnu-
bjart og norðurljósin dönsuðu á
himninum í margbreytilegum lit-
um, þakka þér fyrir að hafa kennt
mér að njóta fegurðar náttúrunn-
ar. Elsku afi, ég mun sakna þín,
það var ómetanlegt að fá að ganga
með þér um stund.
Ég bið Guð að styrkja ömmu en
ég veit að hún á margar góðar
minningar um þig.
Þín afastelpa,
Lilja Björk.
ADOLF
DAVÍÐSSON
+ Margrét Ellerts-
dóttir Schram
fæddist 1. ágúst
1904. Hún lést 27.
ágúst siðastliðinn
og fór útför hennar
fram í kyrrþey.
Maddý föðursystir
mín varð næstum jafn
gömul öldinni sem
senn er liðin. Hún var
af þeirri kynslóð sem
. tengdi tvo ólíka heima
íslensks veruleika, hið
þúsund ára gamla
bændasamfélag og
tæknivæddan nútímann. Og þó á
milli okkar væri aðeins ein kynslóð,
«^var sem 1000 ár skildu okkur að
hvað varðaði viðhorf okkar til lífs-
ins.
Maddý var fimm árum eldri en
faðir minn Karl, sem var fæddur
árið 1899. Þar sem Maddý varð há-
öldruð en faðir minn lést langt fyr-
ir aldur fram, varð hún tengiliður
minn við fortíðina og í gegnum
hana skynjaði ég reynslu íyrri
tíma. Hún sagði mér frá pabba sem
þegar sem lítill drengur talaði um
að ef hann yrði 102 ára myndi hann
lifa á þremur öldum. Og líka frá afa
vsni sigldi til Spánar til að fá vél í
Tieglskútuna sína og hvað amma
var oft rauð um augun þegar hún
beið mánuðum saman eftir að afi
sneri aftur. Hún talaði um Árna
langafa sem var fræðaþulur af
Snæfellsnesi og keypti alltaf bæk-
ur ef honum áskotnuðust peningar
r>g þess vegna þoldi amma aldrei
*ækur.
En Maddý sagði mér ekki mikið
af sjálfri sér.
Hún hafði upplifað
mikla sorg þegar hún
missti tvö nýfædd
böm og síðan stjúp-
son, aðeins sjö ára
gamlan. Slík reynsla
mótar fólk varanlega
og hún var dul og fá-
orð um tilfinningar
sínar. En orð fela í sér
reynslu og blæbrigði,
sérstaklega þó þagn-
irnar á milli orðanna.
Maddý var alla tíð
auðsærð og stolt.
En henni auðnaðist
móðurhlutverkið þegar Margrét
kom 10 mánaða gömul á Sólvalla-
götuna og fór ekkert aftur. Með
henni fékk líf Maddýjar og Árna
nýjan tilgang og þau elskuðu hana
öllu ofar, á sinn hátt. Allir glöddust
og það var sannarlega tilefni til að
gleðjast með Maddý og Áma.
Foreldrar mínir yfirgáfu brátt
samfélagið í Vesturbænum og
íluttu austur fyrir læk, alla leið inn
í Voga sem á fimmta áratugnum
var úthverfi í hröðum vexti og þar
náðum við í skottið á gamla sveita-
búskapnum. Fjölskyldan í Vestur-
bænum leit svo á að við hefðum yf-
irgefið hið siðmenntaða samfélag
en kom samt í heimsókn um helgar
og keypti um leið egg í sveitinni.
Gamlar minningar okkar Ágúst-
ar bróður míns tengjast margar
heimsóknum fjölskyldunnar í hið
nýja, frjálsa og dálítið villta samfé-
lag í Vogunum. Ég sé fyrir mér
Maddý og Ama koma akandi í gljá-
fægðum Fordinum, R 918. í þann
tíð var auðvitað alltaf sól og gott
veður. Árni með bílstjóraderhúf-
una og Maddý í ensku tvíddragt-
inni með túrban og prjónadótið
undir hendinni. En við höfðum
mestan áhuga á farþeganum í aft-
ursætinu sem oft fékk að gista,
krullhærðu og freknóttu fræn-
kunni Margréti, úr hinu pena vest-
urbæjarsamfélagi en sem samt var
til í allt.
Með árunum varð Maddý eins
konar „mater familias" og fallega
herbergið hennar á Grund var
eins og ættfræðistofa, vart sá í
veggina fyrir fjölskyldumyndum
og póstkortum sem allir kepptust
við að senda henni frá útlöndum.
Hún var með allt á hreinu, alveg
fram á síðasta ár; nöfn nýju barn-
anna í fjölskyldunni, nýju kærast-
anna og kærastnanna og jafnvel
skilnaðina, þegar þeir urðu að
veruleika.
Maddý var umvafin umhyggju
Margrétar og bama hennar alveg
fram á síðustu stund. Öll búa í
göngufæri við Grund, nema
Hildigunnur og Gísli með
langömmubörnin fjögur, langt
burtu í útlöndum en langömmu-
stelpan hans Árna bjargaði miklu.
Með Bríeti og Völu fann „amma
Bara“ aftur stelpuna í sér og þær
grínuðust og spiluðu endalaust, oft
langt fram á kvöld.
Strákarnir af Stýrimannastíg 8,
sem eru farnir á undan, Kiddi,
Gunni og Kalli, taka eflaust vel á
móti Maddý systur og kannski
verður tekið í spil eins og forðum.
Þegar Maddý var lögð til hinstu
hvílu í gamla kirkjugarðinum í
Suðurgötu, við hlið Árna sem hafði
beðið eftir henni í 28 ár, braust sól-
in loks fram úr myrku skýjaþykkn-
inu. Vesturbæjarsólin, hefði ein-
hver einhvern tíma sagt.
Farðu í friði, kæra, stolta
frænka mín. Ég þakka þér sam-
fylgdina og leiðsögnina um fortíð-
ina.
Hrafnhildur Schram.
MARGRET
ELLERTSDÓTTIR
SCHRAM
SVAVA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Svava Ágústs-
dóttir fæddist á
Bjólu í Djúpár-
hreppi 6. mars
1933. Hún lést á
Landspitalanum 30.
ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Háteigs-
kirkju 7. september.
Með nokkrum fá-
tæklegum orðum lang-
ar mig til að minnast
fyrrum samstarfskonu
minnar, hennar Svövu.
Ég kynntist henni
fyrst þegar ég vann einn vetur í
Lyfjabúðinni Iðunni árið 1972. Tók
ég fljótt eftir hve þægileg hún var í
allri framkomu og hve vel hún
vann allt sem hún gerði. Hún var
traustur starfsmaður og sinnti af
alúð öllu því sem viðkom skrif-
stofuvinnu í apóteki. Svövu var
mjög annt um útlit sitt og var eftir
því tekið hve vel snyrt og fallega
greitt hár hennar var alla daga.
Þegar ég kom síðan aftur til
starfa í Lyfjabúðinni Iðunni eftir
16 ára fjarveru, var sem ekkert
hefði breyst. Svava var enn á sín-
um stað, og tók hún á móti mér
með sínu ljúfa og fallega brosi.
Eftir að Svava veiktist kom hún
stundum við hjá okkur í apótekinu
og er við spurðum frétta af heilsu-
fari hennar, sagði hún alltaf allt
gott. Bjartsýni einkenndi hana, það
var ekki henni líkt að kvarta. Er ég
hitti hana nokkrum vikum fyrir
andlát hennar var hún farin að
kröftum, en vonaðist samt til að
geta farið að stíga í fæturna fljót-
lega. Svona var hún Svava. Minn-
ingin um góða konu mun lifa með
okkur, og vil ég senda fjölskyldu
hennar innilegar samúðarkveðjur.
Hanna Lilja.
Við andlát góðs vinar er eins og
eitthvað bresti innra með manni og
í gegnum hugann þjóta myndir og
minningar samverustunda liðinna
ára. Þannig varð okk-
ur innanbijósts þegar
við fréttum um andlát
vinkonu okkar Svövu
Ágústsdóttur.
Við vorum svo
lánsöm að kynnast
Svövu og Hrafnkeli
fyrir allmörgum árum
og bundumst við og
fjölskyldur okkar
strax sterkum vinar-
böndum sem voru
traust og óhindruð og
við mátum því meir,
sem leið á ævina.
Með þessum fátæk-
legu línum viljum við þakka allar
ljúfar stundir sem við áttum saman
á heimilum okkar, uppi í sumarbú-
stað og á ferðalögum innanlands og
erlendis. I þessum ferðum var
ávallt glaumur og gleði og mikið
skrafað og hlegið. Alltaf var ein-
hver sjarmi yfir þessum stundum,
einkum ef Svava og Hrafnkell voru
í forsvari. Slíkt var þeim svo eðli-
legt og einfalt að við sóttumst eftir
að láta þau ráða för. Ávallt leið
okkur vel saman og stundir þessar
voru okkur mikils virði og eru perl-
ur í minningu liðinna ára.
Þrátt fyrir erfíð veikindi þetta ár
var aldrei kvartað, alltaf fundinn
ljósi punkturinn í meðferðinni og
vonað að úr rættist. Svava var já-
kvæð og lagði alltaf gott til allra
mála. Ráðgert var að eiga saman
ljúfar stundir í sumarbústaðnum
sem þau voru búin að koma sér
upp og hlakkaði Svava til að eyða
þar góðum stundum með fjölskyld-
unni. Því miður er oft erfitt að ráða
för og endalokin alltaf jafn óvænt
og sársaukafull, þótt allir viti að
fyrr eða síðar sé þetta ferð okkar
allra.
Hrafnkell, Óskar, Ágúst og fjöl-
skyldur. Megi góður Guð styrkja
ykkur öll í þessari miklu sorg.
Svava, kæra vinkona, þökk fyrir
yndislegar samverustundir, hvíl
þú í friði og blessuð sé minning
þín.
Ingibjörg og Richard.
RAGNA
GÍSLADÓTTIR
+ Ragna Gísla-
dóttir fæddist í
Reykjavik 9. febrú-
ar 1912. Hún andað-
ist á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 3. sept-
ember síðastliðinn.
títför Rögnu var
gerð frá Fossvogs-
kirkju mánudaginn
13. september.
Það haustar að og
nú hefur hún kvatt,
okkar góða vinkona,
Ragna Gísladóttir. Ein
af glæsilegustu konum
Reykjavíkur, sem stöðugt geislaði
af góðmennsku og gleði. Vinkona
mín varð hún vegna þess, að hún
var besta vinkona tengdamóður
minnar. Þau hjónin Bjami Guð-
mundsson og systir Rögnu, Ósk
Gísladóttir, urðu órjúfanlega tengd
lífi tengdaforeldra minna og óhjá-
kvæmilega okkar hjóna um leið.
Engin hátíð var haldin án þeirra.
Ragna, Bjami og Ósk vora jafnan
nefnd í sömu andrá. Systurnar
bjuggu nánast alla ævi í nánd við
hvor aðra. Heimili
þeirra voru annáluð
fyrir gestrisni, glæsi-
leika og myndarskap,
hvort sem var fagur
blómagarður eða
glæsileg húsakynni.
Ögleymanlegur er
tíminn, þegar við vor-
um að gera þriggja
hæða rjómaterturnar
saman, mikið hlegið.
Sumarið leið án þess,
að við hittumst. Varla
leið sá dagur, að ég
hugsaði ekki til þeirra.
Daginn, sem hún
kvaddi, var ég á leið til þeirra
hjóna. Það er betra, að ég held, að
minnast hennar Rögnu eins og hún
var þegar við fóram í smá bæjar-
ferð. Báðar að versla einhvern smá
óþarfa, hlæja saman, fá okkur smá
hressingu og hafa gaman af öllu.
Við hjónin kveðjum Rögnu með
söknuði. Bjarna og allri fjölskyld-
unni vottum við innilega samúð.
Guð geymi þig ætíð, Ragna mín!
Edda Sigrún og
Helgi Sigurðsson.
Formáli minningar- greina
ÆSKILEGT er að minningargi-einum fylgi á sérblaði upplýsingar um
hvar og hvenær sá, sem fjallað er um, er fæddur, hvar og hvenær dá-
inn, um foreldra hans, systkini, maka og börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer fram. Ætlast er til að þessar upplýsingar
komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í greinun-
um sjálfum.