Skírnir - 01.01.1827, Blaðsíða 3
3
mánudi, þdtt ífareki vidhéldiz til midju hans,
einkum í Beltunum. Tédar leyfíngar ollu íkad*
vænum vatnsflódum og ífagángi í Jótlandi, er
velltuum kol! heilum vatns-mylnum ogmörg-
uni brúum, fpilltu þjódbrautum o. f. frv,
Skömmu feinna gjördiz önnur frofta* og fnjóa-
íkorpa, femþö ej varadi lengi. í Sudurlöndum
vard veturinn famt miklu hardari, einkum í
Sveitsaralandi, hvar fnjóflód gjördu bygdum og
mönnum mikinn íkada, fvo og i Portúgal, Spáni
og Fránkariki, hvar marga kól til bana. í
Stóra Bretlandi vard einnig dæmafá fniókoma
fem hindradi póftferdir. Sama er um Valland
og þýdíkaland ad fcgia, hvar kuldinn vard
dæmalaus í manna minnum t. d. í Týbingen
(í Kóngsríkinu Vurtemberg, hvar vín aflaz á
fumrum) til meir enn 25 ftiga (er mjög mun
fjaldgæfur á íslandi, einkum vid þefs fudlægu
fjáfarftrendur).
Almennt heilfufar í Nordurálfu mátti á
árstíma þesfum yfirhöfud reiknaft í bctra lagi,
ad undanteknu fóttarferli því er hinn mikli
fuinarhiti á nordurlöndum fumftadar eptir flg
leiddi, einknmáþeim láglendu fjáfarftröndum,
fem íhitt id fyrra höfdu ordid fyri ftórflódum.
Meft plágadi fú landfarfótt þau fameinudu Nid-
urlönd, einkum ftadinn Græníng (Gröníngen),
hvar hún vard ein hin íkædafta drepfóLt, er
fagt var ad væri tegund af þeirri fvo nefndu
Choltra (gallfýki), fem mannhættuft hefur
reynftá feinni árum í Auftindíum og fídan út-
brcidft um alla aufturálfu, jafnvel til Egypta-
(1 *)