Skírnir - 01.01.1827, Blaðsíða 99

99
Med klökku hjartaþeli tjái eg liérmed Nordr-
og Austr - amts innbúum yfirhöfud og þeim herrum
sysluraönnum ásamt Akreyrar gódu innbyggjuruin
sérílagi initt og minna inniliga hjartans þakkhrti
fyrir þeirra edallundudu adstod í voru óhappi. Vid
höfum medtekid dyrmætan pant uppá innbyggjar-
anna virdíngu og kærleika, sem hefir eptirskilid
djápar menjar í vorum hjðrtum, er aldrei munu
afmast, hvar sem vid flœ
lífs audid.
Kaupmannahöfn þ. 28
Vid v/gslu Biskups
þá var grátur
í Gardarshólma
millutn fjalls og fjöru,
er Geir hinn gódi,
sem var gudættadur,
fór til fedra hvílda.
þá fló von vökur
um vídheima,
adleita skjaldar x skardit,
og beindi brautir
(sú er braut.opt farin)
fram til Lidheims landa,
Döpur féll á hné
fyrir Dana ást,
grsm enuin geirbæina;
gekk hann þá í hásaeti,
um hrýmeyu kalda
hvarflacii árvakur auga,
Heimti tvo úr hamri
herskjaldada,
íturborna braedur:
höfdu þeir und Mínervu
merkjum þjónat,
jumst a medan oss verdr
marxí 1827.
G. Johnsson,
amtmadr,
Steingríms ffónssonar.
leingi landvörn hnldit.
Selduþeir nú rendur
íRæsirs hönd,
hann þeiin iopt á lék :
ei mátti deili
úr Ödlíngs höndum
kénna kosta þeirra.
Dulin eru forlög
firda sjónum,
madti hilmirhyr;
grípa gulligar,
þad vard Grami rád,
mundi metaíkálar,
Munda mundáng,
mid gat T h e m i s ,
skaut á flcapa hlutum:
seig þá inet annars ,
sem seidur drægi,
enn hins upptogadi himin,
þá tók Fridrekur
fólkum djarfi
skjöld enn létta í skardit;
fanst á mundrida
(7*)
*