Skírnir - 01.01.1859, Blaðsíða 38

40
FRÉTTIR.
Sv/þjóð.
sem einhverr tekr trú hans, en hryggjast hvert sinn er einhverr
kastar henni. Er þafe þá eigi a& vonum, aí) þjóbirnar vili vernda
landstrú sína mefe lögum, giría fyrir ab menn bofci nokkra ahra trú
í landinu, og stía svo úlfinum frá sauhahjör&inni? Svo viröist ah vísu
i fyrsta áliti; en þess ber ab gæta, aÖ landslögin geta aldrei verndah
trú manna, þau ná eigi til hennar, því hún er innvortis sannfæríng,
en lögin eru útvortis boí); lögmálif) og kristindómrinn er sitt hvah.
Sá sem játar einhvern sih ebr trú vegna lagaboösins, hann játar
hana annafchvort af kúgun eBr fyrir sifea sakir, en eigi af sannfæringu
né frjálsum vilja, og þá er öll kristileg trú upprætt úr huga hans.
LagabobiB getr varÖveitt kristnisifeina en eigi kristna trú; ef iögmál-
ib gjörir nokkuB af) verkum, þá getr þaf) flæmt kristna trú úr hug-
skoti mannsins, en aldrei byggt henni þar inn. Menn hafa opt
slengt saman kristnisiBum og kristinni trú, og gjöra þaf) enn á
tímum, sem reyndar er nokkur vorkun, því nú eru svo mörg trú-
arbrögb og nýir si&ir, er abgreinast fremr af) útvortis háttum en af)
trúarkenníngum; en af misskilníngi þessum og villu eru mörg lög
sprottin. Svíar hafa lögbannaf) alla fundi og samkomur til gufs-
dýrkunar, þaf) eru og enn lög hjá þeim, af) hverr sá er dæmdr
útlægr, er verfr sannr af) því af) hafa kastafi lúterskum sif). Trúar-
æsíngar þær, sem nú hafa í langan tíma verif í Svíþjóf og jafnan
fara vaxandi, heffei átt af) geta sannfært þá um, af) lögin væri ónýt
til af) sefa þær, hvafe þá heldr til af afstýra þeim, og af> hyggif)
trúarfrelsi og kristileg uppfræfiíng alþýfiu væri einkaráfifi til af> vinna
fulla bót á vandkvæfum þessum; en þaf hefir þó eigi orfif. Tvö
nýmæli hafa þó Svíar gjört í kristnum rétti. Nú er hverjum sóknar-
manni leyft, af) láta annan prest en sóknarprest sinn skíra barn
sitt; hann má og ganga til altaris hjá öfrum presti. Nú er og
þaf) af tekif), er lög hafa verib sífan 1726 , ab menn mætti enga
gubræknisfundi eiga afra en þá, er landstrúin leyfir. Nú varfar
þá eigi vib lög, þótt menn hafi guferækilegar samkomur, efr komi
saman til þess af) dýrka Gub og tilbibja, á þann hátt og meb þeim
orbum, er samvizka þeirra og tilfinníng býbr; en eigi skulu sam-
komur þessar vera um sjálfan messutímann; eigi megu fundarmenn
heldr synja sóknarprestinum né nokkrum þeim, er setu á í sóknar-
rábinu, né heldr sýslumanninum ebr hreppstjóranum ab vera vib