Skírnir - 01.01.1872, Síða 96

96
Þýzkaland.
hann hefSi viljaS eigi miSur tryggja sjer fylgi Austurrikis móti Rúss-
landi, og sýnt ráSanautum keisarans — og sjer í lagi Ungverjum —
hver hætta þeira væri þaSan búin, og af jTeim mökum, er enir
slafnesku þjóSflokkar Austurríkis ættu viS Rússa. þó mönnum
hefBi eigi orSiS svo getusamt um fundina, mundi Bismarck samt
hafa látiS tjá þaS svo innilega, sem gert var, í Pjetursborg, aö
hjer hefSi ekkert fariS milli keisaranna, sem tók til Rússlaiyls
eSa var hagsmunum þess í móti. þaS er og líkast, aS getur
manna hafí bjer sveimaS í lausn lopti — en hitt mætti heldur
ætla, aS Bismarck hafi meS hollræSum sínum viljaS eySa allri
tortryggni manna í Austurríki, aS hann liafi tekizt á hendur aS
stySja mái þess í Pjetursborg (o: fá stjórn Rússakeisara til þess
heldur aS aptra enum siafnesku hreifingum, en ýta undir), eSur
meS öSrum orSum, aS hann hafi reynt aS undirbúa samkomulag
eSa jafnvel samband meS öllum keisararíkjunum, en hugaS Italíu
eitt rúmiS í þeim hvirfingi. því hefir veriS fleygt fyrir skömmu,
aS Jósef keisari hafi boSiS Ítalíukonungi til sín í sumar komanda,
og sje þaS satt og verSi boSiS þegiS, þá mun fleiri fundum bera
saman. þó þessi ætlun eigi ekki viS nein sjerleg atvik aS stySj-
ast, þá er hún því eSlilegri, sem Bismarck meS þessu móti tækist
aS skipa öllum stórvelduuum á meginlandinu um þýzkaland til
griSavörzlu, en sambandiS yrSi móti þeim, er verstir griSarofar
eru kallaSir (Frökkum) — ; þaS yrSi samband konunga og keisara
NorSurálfunnar móti þjóSveldinu og byltingunum.1
') Frjettaritari nokkur frá Englandi sagðist hafa talað við Bismarck i Ga-
steini, og hefði hann látið, sein ferðin væri að eins baðaför og ckkert
annað. Hitt væri náttúrlegt, að þeir keisari tækju vel við þeim öllum
frá Austurríki, sem kæmu á þeirra fund, «þvi oss heflr aldri borið
neitt á milli —jafnvel þá eigi heldur, er Austurriki beið ófarir af við-
skiptunum 1860». það væri ósk sín að hafa vináttu Austurríkis —
«en vinir Frakka., sagði hann,« höfum vjer aldri verið og getum það
aldri orðið.. Frökkum væri mcin að þvi, að þeir æltu cngan framúr-
skarandi mann — hvorki til ríkisstjórnar eða herstjórnar; og er minnzt
var á aðferð Thiers á Ítalíu, á Bismarck að hafa sagt: .hann kastar
ftaliu i fangið á okkur*. Frakkar vildu vist fjrir hvern mun kaupa
vináttu Rússa, en Alexander keisari væri friðsamur maður, og hern-